“Hər dəfə də deyirdi ki, ərməni
məni vura bilər?” – Şəhid tankçımızın
Qəhrəmanlıq hekayəti
Lent.az-ın və Tərxis
Olunmuş Hərbçilərin Gəncləri Maarifləndirmə
İctimai Birliyinin birgə layihəsi olan “Şəhid əmanəti”
layihəsi çərçivəsində Azərbaycanın
azadlığı və müstəqilliyi,
torpaqlarımızın işğaldan azad olunması
uğrunda şəhid olmuş həmvətənlərimizin vərəsələri
- ailə üzvləri, övladları və doğmaları
ilə söhbət edirik.
Top mərmisi partlayanda klinik ölüm
keçirib, sonradan dirilib deyib ki... - ŞƏHİD
ƏMANƏTİ
"Əsir düşməmək
üçün özünü qumbara ilə
partlatmışdı" - ŞƏHİD ƏMANƏTİ
Oğlunun şəhid xəbərini həbsdə
aldı: "Ona atalıq edə bilmədim" -
ŞƏHİD ƏMANƏTİ
Layihəmizin növbəti yazısı şəhid
Milli Qəhrəman Albert Aqarunova həsr olunub.
***
Albert Aqarun oğlu Aqarunov. 1969-cu il aprelin 25-də
Bakının Əmircan qəsəbəsində yəhudi ailəsində
anadan olub. Suraxanı rayonundakı 154 saylı məktəbin səkkizinci
sinfini bitirərək, peşə məktəbində
sürücü-mexanik ixtisasına yiyələnib. 1987-ci ildə
Aqarunov hərbi xidmətə çağırılıb və
Gürcüstanda tank komandiri kimi xidmət keçib. 1989-cu ildə
ordu sıralarından tərxis olunaraq Bakıya dönüb,
Suraxanıda maşınqayırma zavodunda işləyib.
Qarabağ müharibəsi başlayarkən
Aqarunov könüllü cəbhəyə yazılıb. Tank
komandiri təyin edilən Albert Aqarunov Şuşada Elçin
Məmmədovun başçılıq etdiyi 777 nömrəli
xüsusi təyinatlı batalyonda döyüşüb.
Göstərdiyi şücaətlərdən qorxuya
düşən ermənilər onun başına 5 milyon rubl
pul mükafatı qoyublar.
Albert Aqarunov 8 may 1992-ci ildə Şuşa
uğrunda gedən döyüşlərdə snayper gülləsinə
tuş gəlib və həlak olub. Bakıda Şəhidlər
xiyabanında dəfn edilib.
Bakıda vaxtilə təhsil aldığı
154 nömrəli məktəb və Nərimanov rayonunda
küçə onun adını daşıyır. 2019-cu ildə
Bakının Nərimanov rayonunda ona heykəl qoyulub.
Azərbaycan Respublikası prezidentinin 7 iyun
1992-ci il tarixli 833 saylı fərmanı ilə Aqarunov Albert
Aqarunoviç ölümündən sonra "Azərbaycan
Milli Qəhrəmanı" adına layiq görülüb. Təltif
5 may 1998-ci ildə Azərbaycan prezidenti Heydər Əliyev tərəfindən
şəhidin bacısı Sofiya Məmmədovaya təqdim
olunub.
Əfsanə
Onu işıqlı simasını ilk dəfə
dayımgilin ağ-qara televizorunun ekranından
görmüşdüm. Tankın üstündən baxıb
gülümsəyir, jurnalistin suallarını
cavablandırmağa utanır, tez-tez müsahibə verə
bilmədiyini qeyd edib, suallardan yayınmağa
çalışır. Lakin müharibəyə nə
üçün gəldiyini, kiminlə vuruşduğunu, məqsədinin
nədən ibarət olduğunu da dəqiqliklə qeyd edir.
Müharibənin axırına qədər
vuruşacağını bildirir.
Əfsanəvi insanlar xalqın yaddaşında
daha çox simaları ilə qalırlar. Xalq isə qəhrəmanlarını
göstərdikləri şücaətdən, igidlikdən
sonra bağrına basır, onu vətənin qəhrəmanı
kimi qəbul edir. Xalq üçün yazılı tarixin dərinliklərinə
getmək o qədər də maraqlı olmur. O, qəhrəmanının
etdiyi əməllər haqqında əfsanələr, dastanlar
qoşur, mahnılar bəstələyir. Bir sözlə, onun
özünün yaddaşına özünəməxsus
şəkildə nəqş edə bilir.
Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı, yəhudi
əsilli Albert Aqarunov da xalqın qəlbində bu günə
qədər də yaşayan, əfsanəyə çevrilən
insanlardandır. Albertin şəhid olmasından sonra valideynləri
dünyasını dəyişib. Onun digər bacı və
qardaşları isə hazırda İsraildə
yaşayırlar. Onun ailə üzvlərindən kimisə
tapmaq üçün xeyli axtarış etməli oldum. Nəhayət,
qardaşı Rantik Aqanurovla, xalasıqızı Aynur
xanımla və döyüş dostları Hacı Əzimov,
Ağababa Qasımovla söhbətləşməyə, Albert
haqqında maraqlı əhvalatları dinləməyə, bu
söhbətləri yazıya çevirməyə nail oldum.
Söhbətimizə şəhidin qardaşı, ildə
neçə dəfə İsraildən Azərbaycana gəlməyi,
qardaşının məzarını ziyarət etməyi
özünə borc bilən Rantik Aqanurovla başladıq:
- Ailədə 10 uşaq olmuşuq. Səkkiz
qardaş, iki bacı. Evimizin
ən kiçik uşağı Albert idi. Mən ondan beş yaş böyük idim. Əmircanda
doğulub, orda yaşamışıq. O, çox sakit və
heç kimlə işi olmayan bir uşaq olub. Kimsə
ona toxunanda, onu sakitləşdirmək mümkün deyildi.
Amma ümumən sakit, üzüyola oğlan
idi. Vətəni çox sevirdi. Musiqi ilə məşğul olurdu. Demək olar ki, bütün musiqi alətlərində
ifa etməyi bacarırdı. Ancaq musiqi
ixtisası truba ifaçılığıydı. Məktəbi bitirəndən sonra
Gürcüstanın Axalkalaki şəhərində hərbi
xidmətdə oldu. 1989-cu ildə hərbi
xidməti bitirib qayıtdı. O zaman artıq burada vəziyyət
gərginləşirdi. Albert də 1991-ci ildən
könüllü olaraq cəbhəyə yazıldı.
Bizə bu haqda deyəndə ailəmizdə heç kim onun bu istəyinə qarşı
çıxmadı. Çünki Azərbaycan
bizim vətənimizdir. Ehtiyac olardısa,
bizim hamımız, bütün qardaşlarım vətənimiz
uğrunda döyüşməyə hazır idik, bu gün də
hazırıq. Onun cəbhəyə yollanma xəbərinə,
elə sonralar da bir az anam narahat oldu. Albert isə hər dəfə evə gələndə
onu inandırıb əmin edirdi ki, hər şey yaxşı
olacaq.
Könüllü...
Bütün analar kimi, Albertin anası Liza xanım da
övladı üçü narahat olur, onun yolunu gözləyir,
evinin sonbeşiyinin sağ qayıdacağı günlərə
ümid bağlayır. Rantik deyir ki, Albert cəbhədə olarkən
onun haqqında həmişə yaxşı sözlər
eşidirdilər. Həm cəbhə dostlarından, həm
də komandirlərindən:
- O vaxt
Albertə Müdafiə Nazirliyi tərəfindən bir
neçə dəfə təşəkkürnamə də
verilmişdi. Cəbhədə olanda cəmi ikicə
dəfə evə gəlmiş, bir neçə gün
qalıb yenidən cəbhəyə qayıtdı. Qəribədir ki, müharibə onu dəyişməmişdi.
Elə həmişəki şən Albert idi.
Müharibə haqqında, cəbhədən
danışmağı isə sevmirdi. O vaxtı ailə
üzvləri arasında pərdə vardı. Yeniyetmələr
böyüklərə çox sözü demirdilər.
Albertin sevdiyi qız olub-olmadığını
bilmirəm. Bəlkə də olmuşdu,
amma bu barədə bizə heç nə deməmişdi.
Baxmayaraq ki, biz qardaşlar həm də bir-birimizlə
qardaş yox, dost kimi idik. Albertin hamımızla
münasibəti gözəl idi.
Albertin xalasıqızı Aynur xanım da söhbətimizə
qoşulur. Albert şəhid olanda Aynurun cəmi on yaşı
olub. Ancaq bununla yanaşı, Albert onun
yaddaşında qəhrəman və yaraşıqlı
oğlan, həssas, düşüncəli və ləyaqətli
insan kimi qalıb.
-
Çox xeyirxah və gülərüz insan idi. Dostlarına, yoldaşlarına həmişə
kömək əli uzadıb. Bunlar təbii
ki, söz xətrinə deyilmir. O, həqiqətən də
yaxşı oğlan olub. Çox meloman və
romantik, həssas, amma bir o qədər də qapalı insan
idi. Ucaboy, yaraşıqlı idi.
Şəkillərdə bir az fərqli
düşüb, amma həyatda daha göyçək idi. Albertin necə insan olduğunu bilmək
üçün onun bir neçə dəqiqəlik
müsahibəsinə baxa bilərlər. Mən
həmin müsahibədən Albert haqqında çəkdiyim
musiqi klipində də istifadə etmişəm. Bilirsiniz ki, o, könüllü olaraq cəbhəyə
gedib. Bu millətə, xalqa xidmət etməyi
özünün borcu bilirdi. Onun
haqqında ancaq xoş sözlər danışa bilərəm.
Xəbər
Albert cəbhədə olduğu aylarda evlərinə
yalnız bir neçə dəfə gəlməyə macal
tapır. Onun sonuncu gəlişi atasının ad
günündən bir neçə gün sonraya təsadüf
edir. Atası, qardaşları nə qədər
arzulasalar da, Albert həmin gün evlərində gecələmir.
Həm atasının ad günü
üçün, həm də onun gəlişi şərəfinə
qurulan məclisdə iştirak edəndən sonra yenidən cəbhəyə
yola düşür. Ailə üzvlərindən,
doğmalarından onu sonuncu dəfə görən insan isə
elə qardaşı Rantik olur:
- Onun
şəhid olacağını heç vaxt
ağlımıza gətirməmişdik. Gündə
olmasa da, həftədə 3-4 dəfə evə zəng
vururdu. Hamını da sakitləşdirirdi
ki, hər şey yaxşıdı. Həmişə
deyirdi ki, ermənilər heç vaxt Şuşanı ala bilməzlər.
Sonuncu dəfə 1992-ci ilin mart ayında evə
gəldi. Atamın ad günü ayın
15-də idi. Albert isə 18-də gəlmişdi.
Atamın ad gününü həmin gün qeyd
etdik. Elə həmin gün onu mən
apardım, vağzaldan yola saldım. Son
sözü də yenə bu oldu ki, fikir eləməyin, hər
şey yaxşı olacaq.
Şuşanın alınma xəbərini eşidəndə
narahat olmağa başladıq. Ancaq yenə də inanmırdıq
ki, Albertə nə isə ola bilər. Mayın 9-da isə hərbçilər gəlib onun
şəhid olduğunu xəbər verdilər. Alberti dəfn etdik. İlini verən
günün səhəri isə atam dünyasını dəyişdi.
Ürəyi dözmədi... Albert kimi oğulu
itirmək, əlbəttə, bütün ailəmiz
üçün ağır idi. Albert bizim
heç zaman yadımızdan çıxa bilməz. Onunla bağlı heç nəyi unutmamışam.
İldə 2-3 dəfə onun ad günündə,
anım günündə məzarını ziyarət etmək
üçün mütləq Bakıya gəlirik.
Nə biz, nə də valideynlərim heç vaxt Albertin
vətən uğrunda şəhid olması üçün
peşmançılıq çəkmədik. O, bizim doğulduğumuz vətən
uğurunda, Azərbaycanda şəhid olmuşdu. Bu, bizim üçün qürurlu hal idi.
İndi Albert indi sağ olsaydı, mütləq yenidən cəbhəyə
gedərdi. Onu saxlamaq mümkün olmazdı.
İnanın ki, mənim özüm də
Bakıda olsaydım, mütləq müharibəyə
qoşulardım. Burada yaşayan bir
çox azərbaycanlı yəhudilər, lazım gələrsə,
vətən uğrunda döyüşməyə
hazırdılar. Bizim üçün Azərbaycan
hər zaman vətən olaraq qalacaq. Mənim
qardaşım da, atam da Bakıda dəfn olunublar. O
torpaqlar bizim üçün hər zaman əzizdir.
Döyüş
dostu
Albetlə bir məhəllədə doğulan, eyni məktəbə
gedən, bir zavodda işləyən Ağababa müəllim
sonradan onunla cəbhədə rastlaşır. Bir ekipajda
döyüşən döyüşçülər
müharibənin ən çətin vaxtlarında
dostlaşıb, qardaşlaşırlar. Tale
elə gətirir ki, Albertin ölümü də bu günə
qədər də bu hadisəni unutmayan Ağababa müəllimin
gözləri qarşısında baş verir.
Bütün bunları xatırlamaq isə müsahibim
üçün əlbəttə ki, çətin olur:
- Biz
1989-cu ildə ikimiz eyni zavodda işləmişik. Sexlərimiz yanbayan idi. Mən
orda tez-tez Alberti görürdüm. Onun 20
yaşı olardı. Deyib gülən,
çox ünsiyyətcil gənc idi. Hansı məclisə
düşürdüsə, özünü orda kənar adam kimi aparmırdı. Yəni
bizim onunla dostluğumuz elə zavoddan başladı. Sonra bir-birimizin evinə gediş-gəliş etdik.
Elə oldu ki, mən 91-ci ildə
könüllü olaraq orduya yazıldım. Üstündən on gün keçməmişdi ki,
gördüm Albert də könüllü tankçı kimi
gəlib. O vaxt tankçıları ayrıca bir yerə
yığmışdılar, orda təlim keçirdilər. Biz onunla bir neçə gün o təlimlərə
gedib-gəldik. Sonra bizi ekipajlara
böldülər. Mən o zaman tank
komandiri oldum, Albert nişanlayıcı-tuşlayıcı,
Mustafayev Sərrac isə oldu sürücü-mexanik.
1992-ci il martın 5-də bizə tanklar
verdilər. Tankları görən kim
Albert qaçıb oturdu 533 nömrəli tankın
üstündə. Kombatımız Hacı dedi ki, Albert niyə
o tankı seçdin? Dedi, Hacı, 5-i qoyuram bir kənara, amma
33 yəhudi işarəsidi.
Biz artıq cəbhəyə yola düşməliydik. Dedim, Albert, gedək evdəkilərlə
sağollaşaq, sonra yola çıxaq. İkimiz
birlikdə əvvəlcə onlara gəldik. Onda Albertin atası da, anası da sağ idi. Anası bizi hərbi paltarda, silahla görəndə
həyəcanlandı. Ancaq biz ona
döyüşə getdiyimizi demədik. Dedik
ki, təlimə gedirik. Liza xala çoxlu
göy qutabı bişirmişdi həmin gün. Yol üçün xeyli qutab qoydu.
-
Ağababa müəllim, Albert evin sonbeşiyi idi. Siz yola düşəndə anasının
münasibəti necə oldu?
-
Bütün analar kimi... narahat ola bilər,
bəlkə nə zamansa Albertə getmə də deyər. Amma məhz həmin gün o, heç bir halda
kövrəlmədi. Ümumiyyətlə, biz o dövrdə
hamımız ailələrimizi başa salmışdıq ki,
müharibəyə getmək bizim borcumuzdu, biz getməsək,
kim gedib vətəni qoruyacaq. Albertgildən bizə gəldik. Bayram
ərəfəsi olduğundan anam da şorqoğalı
bişirirdi. O da bizə bir torba şorqoğalı qoydu.
Biz artıq martın 8-də
Şuşadaydıq. Orda çox qüvvətli,
mərd və vətənpərvər uşaqlar
döyüşürdülər. Onların
bir çoxu - Adil, Əhməd, Xəqani, Mirkərim, Mahmud,
Mamed, Mirələm, Arif, Bünyəmin, Nazim, Fərrux sonradan
şəhid oldular. Aradan bu qədər
zaman keçib, amma mən hər dəfə bu haqda
danışanda birtəhər oluram. Qayıdıram
yenə o illərə. Bilirsiniz, ən
yaxşı dostluq müharibə illərində olur. Albert də, şəhid olanlar da mənim ən
yaxşı dostlarım idilər. Müharibə
elədir ki, sən yanındakı əsgərə,
yanındakı da sənə inanmasa, döyüşmək
mümkün deyil.
Dağlarda
mahnı
-
Albertgilin ailəsində özlərini azərbaycanlılardan
uzaq tutmaq kimi bir xüsusiyyət yox idi. Onlar
bizimlə qaynayıb qarışmışdılar, bizim milləti
çox sevirdilər. İndinin
özündə də mən Albertin qardaşları ilə əlaqə
saxlayıram. Həmişə deyirlər
ki, Azərbaycan bizim vətənimizdir. Amma Albert tamam
başqa adam idi. Zarafatcıl, deyib-gülən
adam idi. Bildiyini heç kimdən
əsirgəməzdi. Bəzən elə
olurdu ki, sürdüyümüz tankda problem yaranırdı.
O, həmin tankın sonuncu nasazlığını da aradan
götürməsə sakitləşmirdi. Bəzən
nəyisə başa salırdı, yarım saat keçirdi,
yadımızdan çıxıbsa, səbirlə yenidən
izah edir, başa salırdı. Onun nə
vaxtsa, nədənsə bezdiyini görməmişəm.
Onun şirinliyinə, zarafatlarına o qədər
öyrəşmişdik ki, bir gün Alberti görməyəndə
darıxırdıq.
Biz müharibədə bir otaqda yatırdıq. Çarpayılarımız
da yanaşı idi. Yadıma gəlir, cəbhəyə
təzə yola düşəndə o mənə dedi ki,
inşallah mən nəyə qadir olduğumu cəbhədə
göstərəcəm. Şuşada olanda bir
qarmon tapmışdı. Boş
vaxtımız olan kimi qarmonu götürüb
muğamlarımızdan, xalq mahnılarından
çalırdı. Musiqi dağlarda əks-səda
verir, bizə də ləzzət edirdi. Hərdən
sataşırdım ona deyirdim, arada yəhudi mahnısı da
çal. Gülürdü.
Aprel ayında bizə xəbər çatdı ki, ermənilər
artıq Albertin başına pul qoyublar. Nişanlayıcı
kimi onun atdığı mərmilər heç vaxt boşa
çıxmırdı, mütləq hədəfə dəyirdi.
Aprelin 5-də o, 23 yaşını qeyd etdi, may ayında isə
şəhid oldu. 23 yaşlı oğlanın, əlbəttə,
xoşladığı, sevdiyi qız olardı. Amma bu barədə mənə heç nə deməmişdi,
baxmayaraq ki, biz onunla hər sirrimizi
bölüşürdük. Biz bir-birimizə
cəbhə dostu kimi çox güvənirdik. Üzə deməsək də, ürəyimizdə
bilirdik ki, hansı birimizə nə isə olsa, o birimiz onu tək
qoymayacaq. Mən ona heç vaxt deyə
bilməzdim, sən şəhid olsan, mən səni
düşmən əlində qoymaram, nə də o, mənə
deməzdi. Bu barədə bir-birimizə arxayın idik
(kövrəlir)...
Quran və
Tövrat
Alberti könüllü olaraq Qarabağı qorumağa
aparan vətənpərvərlik eşqi, təpəri onu orada
da idarə edirdi. Cəbhə yoldaşlarına doğma
münasibəti, onlarla olan dostluq ünsiyyəti aradan bu qədər
vaxt keçməsinə rəğmən Alberti unudulmağa
qoymur. Onun şəkillərdən boylanan
həlimlik yağan siması, yaşamaq eşqi ilə
işıq saçan baxışları bu günə qədər
dostlarının, cəbhə yoldaşlarının xatirindən
çıxmır. Söhbətimizə
Albertin batalyon komandiri Hacı Əzimov da qoşulur.
- Albert
bizim batalyona Ağababa ilə birgə gəlmişdi. Hündürboy, gənc oğlan idi. Təmiz Azərbaycan dilində, Bakı ləhcəsi
ilə danışırdı. Hərbi
texnika sahəsində çox savadlı idi. Cəbhədə ailəli adamlar çox idi, Albert subay
idi. Ona görə də kimsə bir neçə gün
imkan tapanda ailəsinin yanına can atırdı. Tankların təmiri işini Albert öz üzərinə
götürürdü. Mənə deyirdi,
komandir, ailəli olanlara icazə ver, getsinlər, onları
gözləyən var. Mən baxaram tanklara. Çox yanımcıl uşaq idi. Müharibəyə gəlməzdən əvvəl
onun İsrailə getmək üçün vizası da
vardı, gedib orda yaşaya da bilərdi. Amma
getmirdi, deyirdi, qoyun bu ermənilərlə işimi bitirim,
sonra gedərəm. Bir də onun bir arzusu
vardı ki, zabit olsun. Albert şəhid olanda atası bizimlə
məsləhət etdi, dedi, sizin şəhidləriniz harda dəfn
olunursa, Alberti də orda dəfn edək. O, Azərbaycan
xalqının oğludu, tək mənim oğlum deyil. Albert dəfn
olunanda bir tərəfdə molla Quran oxuyurdu, o biri tərəfdə
isə ravvin Tövrat...
Son arzu
Müharibə ilə ölüm əslində məna
etibarı ilə eynilik təşkil edirlər. Müharibəyə
yollanan hər bir əsgər ölümü təsəvvür
edir, bunun qaçılmaz olduğu anlayır. Bu baxımdan, 23 yaşlı Albert də
döyüşə yollanan gündən cəbhənin ən
qaynar bölgəsində döyüşə-döyüşə
dəfələrlə ölümlə üz-üzə gəlir,
təhlükəli anlar yaşamışdı. 1992-ci ilin mayında isə bu təhlükəli
anlardan biri onun həyatına son qoyur.
Ağababa
müəllim çətinliklə yenidən söhbətimizə
qoşulub, gənclik və döyüş dostunun, unudulmaz
Albertin son anlarını, şəhidlik məqamını
böyük ağrı və təəssüf hissi ilə
xatırlayır:
- 1992-ci
ilin may ayının əvvəllərində Şuşada
çox ağır mövqe döyüşlərimiz oldu. Ayın 8-də saat 2-3 arası vəziyyət daha da
şiddətləndi. Albertin bir xasiyyəti
vardı. Mən onun bu xasiyyətini
axıra qədər ona tərgidə bilmədim. Mərmini atırdı, atan kimi tankdan
çıxıb baxırdı. Deyirdim
Albert belə eləmə, güllə səni, məni
tanımır. Vurarlar səni. O,
sırf Bakı ləhcəsi ilə mənə deyirdi ki, alə,
məni ərməni vura bilər?! Narahat olma.
Sonuncu döyüşdə biz ikimiz də
tankdan çıxıb, ətrafa göz gəzdirdik.
Albert mənə dedi ki, sən arxaya bax, mən qabağı
yoxlayım. Birdən gördüm ki, Albert
tankın içinə düşdü. Elə
bildim ki, o, nəsə görüb ona görə tankın
içinə düşdü ki, vursun. Mən
də onun ardınca tanka girdim. Gördüm Albertin
başı irəliyə doğru əyilib, dedim yəqin
tankın içində nəsə axtarır, əlimi ona
vurub tərpədəndə gördüm başı hərəkətsiz
halda sinəsinə düşdü. Yenə də
fikrimə gəlmədi ki, onu vurublar. İrəliyə
əyilib baxanda gördüm vurulub. Rabitə
vasitəsi ilə xəbər verdim ki, Aliki vurublar, bilmirəm
yaralıdı, yoxsa keçinib. Onu gəlib
apardılar, mən başqa ekipaja keçdim. Şuşadan ayın 8-i axşam çıxdıq.
Alikdən hələ bir xəbər yox idi.
Sonra mənə xəbər verdilər ki,
keçinib. Mən evə gələndə
anasıgil bizə gəldi. Deyə bilmədim
ki, Alik şəhid olub. Dedim, yaralıdı, hansısa
hospitala aparıblar. Ayın 11-də Alberti dəfn
etdik. Ondan sonra mən döyüş meydanından
çıxdım, dedim daha döyüşmək istəmirəm.
Kombatımız dedi ki, bəs Albertin intiqamını,
qanını kim alacaq? Dedim,
mən bacardığımı elədim. O, cavab verdi ki, yox hələ heç nə etməmisən.
Elə bil onun bu sözü məni tutdu. 1992-ci ildən 1997-c ilin sonuna qədər cəbhədə
oldum. Onda artıq baş leytenant idim.
Hər adama nəsib olmur ki, şəhid olsun. Albert öz
şəhidliyi ilə sübut etdi ki, biz döyüşən
xalqıq. Albert etnik baxımdan yəhudi olsa da bizimlə
həmrəyliyini, bir olmasını, bu torpaq uğrunda
vuruşub şəhid ola biləcəyini
göstərdi. Albert cismən bizimlə deyil,
amma ruhən həmişə bizimlədi.
Özümü çox xoşbəxt hiss edirəm ki, onun
kimi insanla döyüş dostu olmuşam. Aradan 27 il keçib, amma onu bu günə qədər
unutmamışam. Yanımda olmasa da, Albert həmişə
mənim qəlbimdə yaşayacaq.
Samirə Əşrəf
Hərbi And.- 22 oktyabr.- 2021.- S.12-13.