"Mən toyda
olanda, Eminin tabutunu gətirdilər"
Lent.az-ın və Tərxis Olunmuş Hərbçilərin Gəncləri Maarifləndirmə İctimai Birliyinin birgə layihəsi olan “Şəhid əmanəti” layihəsi çərçivəsində Azərbaycanın azadlığı və müstəqilliyi, torpaqlarımızın işğaldan azad olunması uğrunda şəhid olmuş həmvətənlərimizin vərəsələri - ailə üzvləri, övladları və doğmaları ilə söhbət edirik. Layihəmizin növbəti yazısı 2016-cı ildə aprel döyüşlərində şəhid olmuş Bağırov Emin İmran oğlu haqqındadır.
Emin Bağırov 1996-cı il 15 iyulda Bakı şəhərində anadan olub. idmanın 7 növü ilə məşğul olub: kinqboks, cüdo, sambo, sərbəst və klassik güləş, uşu-sando, boks. Hamısında da, yüksək nailiyyətlər qazanıb, diplomlarla mükafatlandırılıb. Zenit İdman Klubunda, Gilan İdman Klubunda, Binəqədidə uşu-sando üzrə mükafatlar alıb. 2014 cü ildə Emin Uşu- Sanda idman növü üzrə Azərbaycan Birinciliyini qazanıb.
"O, şəhid olan anda qızım ona “Əlvida, ata” yazmışdı" - ŞƏHİD ƏMANƏTİ
Emin Bağırov 2014-cü ildə Bakıda 182 nömrəli məktəbi bitirib, Azərbaycan Dövlət Bədən Tərbiyəsi və İdman Akademiyasına sənəd versə də, bu sınaq imtahanından yüksək qiymət ala bilmir. Elə həmin ilin oktyabr ayının 8-də hərbi xidmətə yola düşür. İlk olaraq Lənkəran şəhərində xidmət edib. Daha sonra xidmətini Beyləqan rayonunda yerləşən N saylı hərbi hissədə davam etdirib. Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrin təlimlərindən uğurla keçən Bağırov xidmətini burada davam etdirib. XTQ-in üzvü Emin Bağırov 2016-cı ilin aprel ayının 4-də baş verən döyüşlər zamanı şəhid olur.
Aprelin 6-da isə doğulduğu Bakı şəhərinin Binəqədi rayonunda son mənzilə yola salınır.
Emin Bağırov ölümündən sonra göstərdiyi qəhrəmanlığa görə Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevin Sərəncamı ilə "Hərbi xidmətdə fərqlənməyə görə" III dərəcəli medalı ilə təltif edilib.
Onun gülərüz simasını, yaşamaq eşqi ilə aşıb daşan baxışlarını çox yerdə görmüşdüm. Avtobus dayanacaqlarında, küçədən keçən müxtəlif markalı maşınların arxa şüşəsində, marketlərin, mağazaların qapılarında, küçəyə baxan şüşələrində...
Hər dəfə onun simasını görəndə, sarsılır, gənc yaşda şəhid getməsinə heyfsilənirdim.
Bəlkə də müharibəyə nifrət etməyimin ən başlıca səbəbi gənc yaşda ömürləri yarıda qırılan insan taleləri idi. Müharibə gənc insanların kütləvi ölümü deməkdir həm də...
Emingilin evinə gecənin bir aləmi çatdım desəm, yəqin ki, doğru olar. İş yoldaşım Eminin vaxtilə yaşadığı evin yerini nişan verəndə uzaqlığı barədə heç bir məlumat verməmişdi. “Binəqədidə olurlar, Gənclikdən rahat gedə bilərsən demişdi”. Əyləşdiyim marşrut isə sanki bu Bakının hansısa qəsəbəsinə, bu dünyaya yox, ünvanı yer kürəsində olmayan bir yerə gedirdi. Binəqədidəki məscidin yanından keçəndə, verilən azan səsi ilə birlikdə üstümə qarışan şər vaxtının ağırlığı, nigarançılığı çökürdü. Nəhayət deyilən ünvana çatıb marşrutdan düşdüm. İlk getdiyim ünvan səhv olduğundan, qəsəbə sakinlərindən birinin bələdçiliyi ilə Emingilin evinə yollandım. Həyət qapısını açıb içəri girəndə, qarşımda pəncərələrindən zəif işıq gələn, yöndəmindən kasıblıq yağan mənzillə rastlaşdım. Eminin anası Sədaqət xanım həyətə qədər düşüb məni qarşıladı. Sonra Eminin əşyaları düzülən otağa apardı. İlk baxışda diqqətimi ailənin kasıb güzəranı çəkdi. Vətən hər zaman kasıbların olub şüarı yadıma düşdü. Divar tərəfdə qoyulmuş masanın üzərinə Eminin əşyaları, paltarları, birdə şəkilləri düzülmüşdü.
Emin haqqında verdiyim “Emin necə uşaq idi?” sualı anasını kövrəltdi. Gözlərində yaş muncuqlayan ana danışa bilmirdi, oğlu isə şəkillərdən gülümsəyirdi. Sualıma şəhidin atası İmran bəy cavab verdi:
- Emil uşaqlıqdan qeyri-adi idi. Biz ona baxanda,
bilirdik ki, həyatda
müvəffəqiyyət əldə edəcək mütləq.
İdmanla da məşğul
olduğundan mən hesab
edirdim ki, o, olimpiadalar, çempionlar qalibi olacaq. Hündürboy,
yaraşıqlı uşaq idi. Məktəbdə oxuyanda
bütün tədbirlərə həvəslə
qoşulurdu. Hərbiyə də həvəsi
vardı. Mən o biri
uşaqlarımda görmədiyim işığı onda görürdüm. Bilirdim, hiss edirdim ki, şöhrəti
nə zamansa yayılacaq. Həmişə
birinci olmağa can atırdı. Bədən Tərbiyə
Universitetinə balı çatmadığından əsgərə
getməli oldu. Onda da idmanla çox məşğul
olduğundan hazırlaşa bilmədi.
Əsgərlikdən bir dəfə evə
gəldi, boks əlcəklərini özü ilə apardı ki,
orda əsgər yoldaşlarına da öyrətsin. Əsgər yoldaşları
deyirdilər ki, Emil 5,
10 il hərbidə olan
əsgərlər kimi döyüşürdü. Halbuki, Emin orta məktəbi bitirib, ana qucağından
getmişdi xidmətə. Elə xidmətdə
olanda da , hərb sahəsinə
sevgisi yarandı. Bir gün mənə zəng vurub
dedi ki, ata, mənə halallıq ver,
mən hərbçi olacam. Amma mən etiraz elədim.
Çünki Emini özüm kimi bəsləyirdim.
Mənimlə bir gündə anadan olmuşdu deyə, ona xüsusi diqqətim
vardı. Emin elə bil mənim özüm idim. Allah verdi, sonra
da aldı apardı. On doqquz
yaşında uşaq
Xüsusi təyinatlılarla
birgə döyüşə
girmək asan məsələ deyil.
Emin aprel döyüşlərindən əvvəl martın 31-də evlərinə gəlməyi planlaşdırır. Əmisi oğlunun ad günü olur. Evə gələn Emin əmisi oğluna da çoxlu hədiyyələr alıb gətirir, şəkillər çəkdirir. Eminin nənəsi xanım albomu vərəqləyərək şəhid nəvəsindən danışır:
- Onun komandiri gəlmişdi bizə deyirdi ki, Eminin atdığı güllənin heç biri boşa getmədi. Öz qisasını özü alırdı. Hər yerdə birinci idi. Onun oxuduğu kursa hər adam düşə bilmirdi. Beş yüz nəfərin içindən seçilən iyirimi nəfərdən biri idi. Məktəbdə də yaxşı oxuyub. Müəllimlər onu danlayırdı ki, hər dəfə əlini sən qaldırma dərsə, qoy, başqa uşaqlar da danışsın. Uşaqlıqdan üzünə bayraq şəkli çəkirdi, hislə qaraldırdı. Deyirdi, mən Xocalının qisasını düşməndən alaram. Xocalı hadisəsi baş verəndə, o, heç anadan olmamışdı.
Emin 2016-cı ilin aprel ayının 2-də ailəsinə zəng vurub danışır, atasına deyir ki, ata, yəqin xəbərin var, müvəffəqiyyət biz tərəfdədir. Ancaq bu sözlərdən sonra ara kəsilir, Eminin səsi gəlmir. Atası nə qədər cəhd etsə də, zəng vursa da, Eminlə yenidən əlaqə yaratmaq mümkün olmur. İmran bəy deyir ki, məhz o zaman hiss edir ki, Eminə nə isə olacaq:
- Ara kəsildi. Eminin səsi batdı. Elə bil onda
hiss etdim ki, mən bir də
Emini görməyəcəm.
Doğrudan da elə oldu. Həmin danışıq son oldu. Mən sonra o nömrəyə
nə qədər zəng vururdum, götürürdülər, deyirdim,
Eminin atasıyam.
Onlar mənim səsimi eşidən kimi susurdular, danışmırdılar.
Onda mən bildim ki, Emin yoxdu.
Ayın dördündə də Emin şəhid olur. Mən din adamıyam. Neçə
dəfə Quran oxuyanda,
ixtisar edəndə səhifə açdım,
hər dəfə qarşıma şəhid
sözü çıxdı.
- Emin sonuncu dəfə
evə nə vaxt gəlmişdi?
- Mart ayının əvvəli
idi. Suya düşmüşdü, sətəlcəm olmuşdu.
Evə gəldi, bircə gün müalicə olundu, iynə dərman elədik. Ertəsi gün dedi, gedirəm. Dedim, bir az qal, tam sağal, gedərsən. Dedi, yox, gedirəm,
orda iynələrimi vurduracam. Elə o gedən də
getdi. Mən onu saxlaya bilmədim. Aprelin
4-ü, dan yeri ağarmağa başlayanda
komandirlər Raquf Orucov, Vüqar Yusifov öndə gedərək, əsgərləri
arxaları ilə Talış yüksəkliyinə
aparıb, oranı azad etmişdilər. Oradan da düşməni qovub geri oturtmuşdular.
Əslində qarşıdan kimsə
həmlə gözləmədiyi
halda, birdən minaatan mərmisi gəlib Təbriz Əsgərovu və Nicatı vurur. Təbriz Əsgərov elə yerindəcə həlak olmuşdu, Nicat isə yaralanır. Yaxın dostu Təbrizin həlak olduğunu görən Emin onu götürmək üçün özünü
qabağa atır.
Elə bu vaxt atılan
digər mərmi Eminin həyatına son qoyur. Bunu sonradan döyüş
dostları ağlaya-ağlaya
bizə deyirdilər.
Orda da mərmi onun
başını, ayağını
aparmışdı. Mən nə
qədər xahiş elədim, yalvardım ki, heç olmasa, şəklini verin baxım. Dözərəm. İcazə vermədilər, dedilər, olmaz.
Aprel ayının
4-də Emin şəhid
olur. Amma ailəsindən
heç kim
hələ ki, bu haqda məlumatlı
olmur. Aprelin 5-də İmran bəyin
qardaşı yəqin
ki, onun fikrini dağıtmaq üçün qardaşını
toya aparır. Deyir, sakitçilikdir, Eminə nə isə olsaydı, indiyə sorağı çıxardı.
Toya gedən İmran kişi
elə məclisin ortasındaca Özünü
pis hiss edir, evə getmək istədiyini deyir:
- Birdən-birə özümü
pis hiss etdim. Qardaşıma dedim, evə apar
məni. Evə gəldim, sən
demə elə Emin də yoldaymış.
Onun tabutunu evə gətirirmişlər. Evə
gəldim, gördüm
həyətdə adamlar
var. Dəstəmaz almaq
istəyəndə, dayım
oğlu dedi, gedək komissarlığa.
Vəssalam. Ondan sonra vəziyyəti
bildim. Amma ona qədər
oğlum Yaquba xəbər veriblər.
Yaqub qışqırıb,
əli ilə vurub evin şüşələrini
qırıb, deyib mənim qardaşım ola bilməz.
Ondan sonra aldadıblar ki, səhv bilmişik.
İmran dayı deyir ki, Emin çox
şən uşaq olub, heç vaxt qəmgin, kədərli olmayıb. Əksinə kefi olmayanı, dərdi olanı da deyib güldürüb.
Çox
yaraşıqlı olan
Eminin şəkillərini
maşınların üzərində
gördüyümü deyirəm
İmran bəyə.
O, da qürur hissi keçirdiyini ifadə edir:
- Mənim üçün Eminin atası olmaq qürurdur, fəxrdi. Mən ona özüm
kimi güvənirdim, deyirdim, mənim yerimdə davamçım
var. Elə bir məclis, tədbir olmur ki, adamlar,
gənclər mənə
yaxınlaşmasınlar, şəkil
çəkdirməsinlər. İnsanlar Eminə çox hörmət qoyur. Oğlum olduğu üçün
demirəm, nə də şişirtmirəm.
Amma Eminə Mübariz İbrahimov qədər hörmət qoyur xalq. Xalqımız bizə çox
dəyər verir.
Bu dəyər bizim ağrımızı
azaldır.
- Yuxuda görürsünüz?
Sualıma anası cavab verir:
- Tez-tez yuxuda görürəm. Ən çox
da uşaqlıq vaxtlarında olduğu kimi gəlir. O, bizim ailəmizin, nəslimizin başçısı
idi. Mənə həm ata, həm ana idi.
Həmişə mənə deyirdi
ki, mama, mən şəhid olacam, adım yüksəklərdə
çəkiləcək, ölümüm
elə belə adi ölüm olmayacaq. Mən deyirdim, uşaqdı
də. Məktəbdə sinif yoldaşlarına,
qızlara da deyirmiş. O, şəhid
olanda qızlar gəlib ağlaşırdılar.
Düz bir il sərasər
onlar bizim qapıya gəldilər. Bir dəfə bir dostu ondan soruşub
ki, hərbi xidmətindən razısan?
Deyib, şəhid olana qədər razı deyiləm. Onu allah verdi
bizə, allah da aldı. Amma anayam
axı. Hər gün
mən onun axtarıram. Çəkmələrinin səsini eşidirəm.
Elə bilirəm ki, qapını açıb
içəri girəcək.
Emindən sonra xəstələndim,
şəkər xəstəliyinə
tutuldum. Ananın yerini balaya heç nə əvəz etməz.
Emin çox məhəbbətli
uşaq idi. Hamımızı əzizləyirdi. Eminin yeri başqa idi. Həmişə deyirdi ki,
mama, hər şeyin yaxşısını sizin
üçün mən
edəcəm. Biz indi özümüzə gəlirik. Emin şəhid olanda,
hər yer və hər şey bizim üçün susmuşdu.
Elə bilirdim ki, bu
dünyada yaşamıram.
Onun şəhid olmasından bir neçə ay sonra küçəyə
çıxanda, elə
bildim ki, bu dünyada yaşamıram.
Samirə
Əşrəf
Hərbi And.- 2022.- 6 may.- S.12-13.