ÖLÜM SEVİNMƏSİN QOY..

Bir qocaman qartalın qanadları dayandı,

O, bir daha qıy vurub dağlardan keçməyəcək.

Dünya öz yerindədir yenə səhər oyandı,

Vətən dağlarının suyundan içməyəcək.

Ah, bir də göz açıb görməyəcək aləmi,

Dostlar ilə bir daha gəlməyəcək üz-üzə,

Susdu onun rübabı, sındı qurşun qələmi,

Yeni-yeni nəğmələr qoşmayacaq o bizə.

Ölüm sevinməsin qoy! Ömrünü vermir bada,

El qədrini canından daha əziz bilənlər.

Şirin bir xatirətək qalacaqdır dünyada,

Sevərək yaşayanlar, sevilərək ölənlər.

Budur, baxır üzümə, baxır sənətkar gözü,

Yenə gülür danışır, nəfəs alır Üzeyir,

Süzülür qəlb evimə onun hər odlu sözü,

Rübabinın səsində qanad açır min șe'r.

O sabah da bizimlə addımlayır yanaşı,

"Koroğlu"dan oxuyur yenə zəfər ordumuz.

Ey Füzuli șe'rinin bir bəstəkar qardaşı!

Şöhrət tapdı adınla bizim ana yurdumuz.

Ölüm sevinməsin qoy, ömrünü vermir bada,

El qədrini canından daha əziz bilənlər.

Şirin bir xatirətək qalacaqdır dünyada,

Sevərək yaşayanlar, sevilərək ölənlər..

Mən bu kiçik șe'rimi yazıram göz yaşımla,

Çünki vidalaşıram bir ürək sirdaşımla.

Səməd Vurğun

Hürriyyət.- 2024.- 17 sentyabr, №35.- S.13.

: