Azərbaycanın milli intibah dövrü
(1969-2003) və onun yeni mərhələsi (2003-2014)
Bu, bir həqiqətdir ki, dövlətin beynəlxalq koordinatlar sistemində tutduğu mövqeni şərtləndirən parametrlər sırasında coğrafi şərait, əhalinin sayı, təbii ehtiyatlar, iqtisadi güc, müdafiə qüdrəti, milli əxlaq və diplomatiyanın rolu kifayət qədər böyükdür. Burada digər həqiqət ondan ibarətdir ki, bu parametrlər dövlətin statusunun təyinatında nə qədər əhəmiyyətli olsa da, heç də həlledici deyildir. Bu statusda məhz dövlətin şəksiz lideri olan unikal şəxsiyyət fenomeni çıxış edir. Xarizmatik lider mövcudluğu təhlükə altında olan dövlətin xilaskarı funksiyasını yerinə yetirir, onun sonrakı inkişafının təminatçısı olur. Həmin funksiyanı Rusiyanın tarixində Böyük Pyotr, Prussiyanın tarixində Böyük Fridrix, ABŞ-ın tarixində C. Vaşinqton və A. Linkoln, Türkiyənin tarixində isə Böyük Atatürk həyata keçirmişdir.
Azərbaycanın
çağdaş tarixində isə bu fenomen Heydər
Əliyevin adı ilə bağlıdır. Məhz müdrik
dövlət xadimi Heydər Əliyev Azərbaycan dövlətçiliyini
permanent xaos və böhran məngənəsindən
çıxarmış, ümummilli fəlakətin-vətəndaş
müharibəsinin qarşısını almış,
döyüş cəbhəsində məğlubiyyətlər
seriyasına son qoymuş və atəşkəs rejiminin tətbiqinə
nail olmuş, bir sözlə, xalqımızın taleyində
misilsiz xilaskar missiyasını şərəflə yerinə
yetirmişdir.
Heydər Əliyev Azərbaycan
xalqının milli sərvətidir. Aforizmə
çevrilmiş bu ifadə Heydər Əliyev şəxsiyyətinə
verilmiş ən lakonik və düzgün qiyməti əks
etdirir. O, Xalqa və Vətənə sonsuz sevgisi, dövlətçiliyə
hədsiz sədaqəti ilə indiki və gələcək nəsillərə
örnək ola biləcək bir fəaliyyət nümunəsi,
ölkəmizin davamlı inkişafının
uzunömürlüyünü təmin edən təkmil irs,
siyasi məktəb miras qoymuşdur.
O, ölkə həyatının
bütün sahələrində quruculuğun, davamlı
inkişafın və islahatların banisi olmuşdur.
İqtisadiyyatın yenidən qurulması, kənd təsərrüfatının
dirçəlişi, peşəkar ordunun yaradılması,
çevik və balanslaşdırılmış xarici siyasət
kursunun həyata keçirilməsi, səhiyyə, elm, təhsil,
mədəniyyət, incəsənət sahələrinin tərəqqisi,
hüquqi və demokratik dövlət quruculuğu məhz onun
adı ilə bağlıdır.
Təsadüfi deyildir
ki, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Administrasiyasının
rəhbəri, görkəmli filosof, akademik Ramiz Mehdiyev
ümummilli lider Heydər Əliyevin Azərbaycan dövlətinə
rəhbərliyinin 34 ilini milli intibah dövrü kimi səciyyələndirmişdir.
Bu dövr bir-birindən zaman və ictimai-siyasi formasiya
baxımından fərqlənən iki mərhələ ilə
(1969-1982 və 1993-2003-cü illər) xarakterizə olunsa da, əslində
ulu öndərin Vətənə fədəkar xidməti və
hakimiyyətinin hər iki mərhələsində ölkəmizin
nəhəng miqyasda nailiyyətlər qazanması
baxımından onlar oxşardırlar. Başqa sözlə,
eyni missiyanın, sadəcə, iki mərhələsidirlər.
Ötən əsrin
70-ci illərinin əvvəllərində “Literaturnaya qazeta”ya
verdiyi məşhur müsahibəsində “Qoy ədalət zəfər
çalsın” deyən Heydər Əliyev özünün
milli intibah missiyasının 1969-1982-ci illər tarixi çərçivəsində,
sözün həqiqqi mənasında,
ədalətin zəfər çalmasına nail oldu. Ölkədə
həmin illərdə 213 yeni sənaye müəssisəsi
istismara verildi. Bakı Məişət Kondisionerləri, Salyan
Plastmas Emalı zavodu, Sumqayıtda Kompressor zavodu, Üst
Trikotaj fabriki, Bakıda Tikiş, Ayaqqabı hissələri
fabrikləri, Şampan şərabı zavodu, Cəncədə
Ət kombinatı, Qənnadi fabriki, Əlvan Metallar emalı
zavodu, Lənkəranda Konserv zavodu, çay fabriki,
Naxçıvanda Şüşə Qablar zavodu, Kəlbəcərdə
“İstisu” mineral su zavodu, Yevlaxda Yunun İlkin Emalı fabriki və
s. kimi böyük iqtisadi potensialı olan müəssisələr
məhz həmin illərdə tikilib istifadəyə verildi.
Qeyd edilən 13 il ərzində istehsal olunan sənaye məhsulu
öz həcminə görə əvvəlki 50 ilə bərabər
idi.
1969-cu ildən sonra Azərbaycanda
geniş tikinti-quruculuq işlərinə start verildi. Respublika
sanki tikinti meydanını xatırladırdı. 1975-1985-ci illərdə
ümumi sahəsi 22, 2 milyon kvadratmetr olan mənzillər
inşa edildi ki, bu göstərici Azərbaycanda bütün əvvəlki
illərdə tikilmiş mənzillərin 70 faizini təşkil
edirdi. Yeni iş yerlərinin yaradılması nəticəsində
iqtisadiyyatda çalışanların ümumi sayı 1985-ci
ildə 2,4 milyon nəfərə çatmışdı. Bu,
1970-ci ilin müvafiq göstəricisindən 1,5 dəfə
çox idi. 1969-cu ildə orta aylıq əməkhaqqının
səviyyəsinə görə Azərbaycan 15 müttəfiq
respublika arasında axırıncı yerdə
dayandığı halda, 1980-ci ildə 4-cü yerə
çıxdı.
Həmin dövrdə
kənd təsərrüfatının dirçəldilməsi
və sonrakı inkişafı sahəsində də
böyük islər görüldü. Möhtərəm Heydər
Əliyevin təşəbbüsü ilə 70-ci illərin əvvəllərində
həyata keçirilmiş kompleks tədbirlər nəticəsində
qısa müddət ərzində qidalılıq
balansını itirmiş torpaqlar əsl məhsuldar torpaqlara
çevrildi. İlk növbədə kənd təsərrüfatının
su təhcizatı yaxşılaşdırıldı. Bu məqsədlə
Yuxarı Qarabağ, Yuxarı Şirvan və Samur-Abşeron
kanallarının tikintisi başa çatdırıldı,
Naxçivan Muxtar Respublikasında “Arpaçay”, Lənkəranda
“Xanbulançay”, Masallıda “Viləşçay”, Şəkidə
“Əyriçay”, Şəmkir
və Ağstafa su dəryaçaları, “Bəhrəmtəpə”
suvarma şəbəkəsi, İsmayıllıda
“Aşıq Bayram” gölü istifadəyə verildi.
Əvvəllər əsassız
olaraq azaldılmış taxıl, pambıq, meyvəçilik
sahələri, habelə qoyunçuluq və quşçuluq
yenidən bərpa olundu. Kənd təsərüüfatı
üçün yüksək ixtisaslı kadrların
hazırlanması sahəsində də ciddi addımlar
atıldı. Yalnız Azərbaycan Respublikası Kənd Təsərrüfatı
Akademiyasında 1970-1975-ci illərdə 40 min nəfərə
yaxın ali təhsilli, respublikanın orta ixtisas məktəblərində
isə 86, 4 min nəfər orta ixtisas təhsilli kənd təsərrüfatı
mütəxəssisi hazırlandı.
Ümummilli lider Heydər
Əliyevin titanik fəaliyyətinin nəticəsi olaraq 1981-ci
ildə respublika tarixində ilk dəfə olaraq 402 min ton
taxıl, 1 milyon 151 min ton pambıq, 1milyon 616 min ton
üzüm, 644 min ton tərəvəz, 41 min ton ton bostan məhsulları,
26 min ton yaşıl çay yarpağı, 125 min ton mal-qara və
quş əti, 340 min ton süd, 294 milyon ədəd yumurta və
12 min ton yun tədarük edildi.
Ümumən, həmin
illərdə kənd təsərrüfatının məcmu
məhsulu 2,6 dəfə artdı.
“Xalq həmişə
öz ziyalıları, öz mədəniyyəti, öz elmi
ilə tanınır”,-deyən möhtərəm Heydər
Əliyevin sovet Azərbaycanına rəhbərlik etdiyi
dövrdə təhsil, səhiyyə, mədəniyyət, incəsənət
və milli-mənəvi dəyərlərimizin qorunması və
inkişafı sahəsində də ciddi və əhəmiyyətli
addımlar atıldı.
Həmin dövrdə
Azərbaycanda məktəbəqədər tərbiyə
müəssisələrindən tutmuş ali məktəblərədək
bütün təhsil ocaqları əvvəlki illərlə
müqayisədə yeni inkişaf pilləsinə qalxdı, bu
istiqamətdə aparılan ardıcıl və məqsədyönlü
dövlət siyasəti Azərbaycan əhalisinin təhsil,
ümummədəni və intellektual səviyyəsinin yüksəldilməsində
müstəsna rol oynadı.
70-ci illərdə və
80-ci illərin əvvəllərində ali təhsil müəssisələrinin
maddi-texniki bazasının möhkəmləndirilməsi
istiqamətində böyuk işlər görüldü.
Ölkə rəhbərinin təşəbbüsü və
qayğısı ilə ali məktəblər
üçün çoxlu sayda tədris korpusları, yataqxana
kompleksləri tikildi.
Heydər Əliyevin
1970-80-ci illərdə Azərbaycanda ali təhsilin
inkişafı yolundakı böyük xidmətlərindən
biri də yeni ali təhsil ocaqlarının yaradılması
idi. Ümumiyyətlə, 1970-82-ci illərdə Azərbaycanda
5 yeni ali məktəb yaradıldı, çoxlu ixtisaslar,
kafedralar, problem laboratoriyaları açıldı. Əgər
60-cı illərin sonunda respublikada 12 ali məktəb, bunlarda
105 fakultə, 450 kafedra var idisə və burada 139 ixtisas
üzrə kadr hazırlığı aparılırdısa,
1982-ci ildə artıq 136 fakültəni və 530 kafedranı
birləşdirən 17 ali təhsil
müəssisəsi fəaliyyət göstərirdi.
Bütün bu uğurlar da möhtərəm Heydər
Əliyevin ali təhsilin inkişafına, respublikanın kadr
potensialının gücləndirilməsinə vətəndaş
qayğısının nəticəsində mümkün
olmuşdur.
Dahi şəxsiyyət
Heydər Əliyevin Azərbaycan təhsilinin inkişafında
müstəsna xidmətlərindən biri də 1970-1980-ci illərdə
şəxsi təşəbbüsü və
qayğısı sayəsində Azərbaycandan kənarda,
keçmiş SSRİ-nin 50-dən artıq böyük şəhərinin
170-dən çox nüfuzlu ali
məktəbində respublikamızın xalq təsərrüfatı,
elm, təhsil və mədəniyyətinin 80-dən artıq
sahəsini əhatə edən və xüsusi ehtiyac duyulan
250-dən çox ixtisas üzrə 15 mindən artıq azərbaycanlı
gəncin ali təhsil almasına, yüksək ixtisaslı
mütəxəssislər kimi hazırlanmasına imkan və
şərait yaratması olmuşdur. Onu da qeyd edək ki, Azərbaycandan
kənarda təhsil alanların milli tərkibində azərbaycanlıların
sayı 1970-ci ilədək 40 faiz təşkil edirdisə,
ümummilli lider Heydər Əliyevin apardığı
uzaqgörən siyasət nəticəsində 1976-cı ildə
müvafiq göstərici 85 faizə, 1977-ci ildə 92 faizə,
1980-ci illərin əvvəllərində isə 97, 6 faizə
yüksəlmiş oldu. Bu addımlar öz xarakteri etibarilə
strateji məzmun kəsb edirdi. Daha dəqiq desək, bir tərəfdən
Azərbaycanın yüksək ixtisaslı kadrlara olan
ehtiyacını təmin edirdi, digər tərəfdən
potensial Azərbaycan diasporunun formalaşması prosesinin
konturları cızılırdı. Təsadüfi deyildir ki,
bu gün MDB məkanında Azərbaycan diasporunun sosial tərkibinin
böyük bir hissəsini məhz həmin illərdə ulu
öndərin xeyir-duası ilə təhsil almış
insanlar təşkil edir və onlar müstəqil dövlətimizin
maraqlarını təmsil olduqları ölkələrdə
şərəflə qoruyurlar.
“Xalqı həmişə
mənəviyyat birləşdirmişdir. Çünki
başqa əsaslara nisbətən mənəvi əsaslar daha
üstündür,”-deyən ümummilli liderin qənaətinə
görə, milli özünüdərkə xalqın
yaratdığı və yaşatdığı mədəni
sərvətlərə dərindən yiyələnməklə
çatmaq olar. Ulu öndər başqa bir fikrində isə
qeyd edirdi ki, məşhur filosof Bəhmənyarın və
mütəfəkkir şair Nizaminin,
riyaziyyatçı-astronom Nəsrəddin Tusinin və dahi
lirik şair Füzulinin, orta əsrlərin böyük alimi Rəşidəddinin
və üsyankar şair Nəsiminin, tarixçi Abbasqulu
ağa Bakıxanovun və realist yazıçı Mirzə Fətəli
Axundovun, görkəmli satiriklərdən Mirzə Ələkbər
Sabirin, Cəlil Məmmədquluzadənin və bir çox
başqa korifeylərin adları bu mədəniyyətin
çoxəsrlik tarixini bəzəyir. Biz Azərbaycan
xalqının bu və ya digər görkəmli
oğullarına ona görə minnətdarıq ki, onlar
zülmətli irtica və özbaşınalıq şəraitində Azərbaycan xalqının ictimai
fikrini, elm və mədəniyyətinin məşəlini
göz bəbəyi kimi qorumuşlar.
Vətənsevər hər
bir azərbaycanlı isə Heydər Əliyevə
xalqımızın həmin görkəmli simalarının
bizə miras qoyduqları mizilsiz ədəbi irsə olduqca
böyük dəyər verdiyi və onları yaddaşlarda əbədiləşdirdiyinə
görə minnətdar olmalıdır.
Heydər Əliyev
böyük siyasi ustalıqla 59 yaşında pantürkist-millətçi
ittihamı ilə Sibirə sürgün edilən dahi
Hüseyn Cavidin nəşini 100 illiyində Vətənə gətirməklə
əslində milli hissə və duyğuya malik olan şəxsiyyətlərin
hamısının cənazəsini, ruhunu öz doğma vətənlərinə-Azərbaycana
qaytarmış oldu.
Danılmaz həqiqətdir
ki, 1930-cu illərdə SSRİ-nin dövlət mükafatı
“Rusca-azərbaycanca lüğət”ə verilirdisə, məhz
Heydər Əliyevin qətiyyəti sayəsində 1970-ci illərdə
“Azərbaycan dili” dərsliyi eyni etimada layiq görüldü.
Bu mükafatların arxasında böyük siyasi mətləblər
gizlənirdi. Başqa sözlə, birinci halda rus dilinin
(ruslaşdırma) təbliğinə, ikinci halda isə
doğma dilimizin (milliləşmənin) inkişafına
görə ali mükafat verilmişdi. Bu, ulu öndərin millətin
genetik kodunun mühüm komponenti hesab etdiyi milli dilə verdiyi
əvəzsiz dəyər idi. Elə bu məntiqlə də
Heydər Əliyev böyük səylər hesabına 1978-ci
ildə qəbul edilən Azərbaycan SSR Konstitusiyasında Azərbaycan
dilinin dövlət dili kimi təsbit olunmasına nail
olmuşdu.
Bütün bu və
digər xidmətləri ilə Heydər Əliyev ədəbi-mədəni
irsimizin, dilimizin, ziyalılarımızın, ən
başlıcası isə milli
özünüdərk və kimliyimizin əvəzsiz himayədarı
və hamisi zirvəsinə yüksəlmiş oldu.
Təbii ki, fitri
istedadı və iti fəhmi hesabına ölkəmizin
perspektiv müstəqilliyini proqnozlaşdıran Heydər
Əliyev suveren dövlətçiliyimizin sosial-iqtisadi,
ictimai-siyasi və xüsusilə də təhlükəsizlik
sahəsində hansı ciddi problemlərlə sınağa
çəkiləcəyini də görməyə bilməzdi.
Bu baxımdan ümummilli liderin hələ sovet dövründə
respublikamız üçün milli hərbi kadrların
hazırlanması sahəsində atdığı uzaqgörən
addımların ölkəmizin Ermənistanın təcavüzünə
məruz qaldığı zamanda necə misilsiz əhəmiyyət
daşıdığınının bir daha şahidi olduq.
Bu, bir həqiqətdir
ki, Sovet dövlətində bütün sahələr kimi,
ordu quruculuğu prosesi də məlum siyasi-ideoloji prinsiplərə
əsaslanırdı. Rəsmi Moskva milli respublikalarda, ələlxüsus
müsəlman dövlətlərində milli hərbi
kadrların hazırlanması yönündə cəhdləri
bir qayda olaraq qısqanclıqla qarşılayır və buna
mane olurdu. Müttəfiq respublikalarda hərbi tədris məktəbləri
əsasən Rusiya, Ukrayna və Belorusda fəaliyyət
göstərirdi.
“Bunları görəndə,
düşünürdüm ki, yaxşı, biz Sovet
İttifaqının bərabərhüquqlu müttəfiq
respublikasıyıq, böyük səlahiyyətlərimiz
var. Biz nə üçün ordudan təcrid olunuruq?” - bu
sözləri mərhum Heydər Əliyev 2003-cü il aprelin
21-də, Cəmşid Naxçıvanski adına hərbi məktəbin
30 illik yubiley təntənəsində çıxış
edərkən demişdi.
Ulu öndər Heydər
Əliyev 1973-cü ildə böyük səylər nəticəsində
belə bir məktəbin yaradılmasına nail olmuşdu. Həmin
dövrdə Azərbaycan ildə təxminən 60 min gənci
ordu sıralarına göndərirdi. Ancaq onların tam əksəriyyəti
inşaat batalyonlarında xidmət keçirdi. Hərbi hissələrdə
azərbaycanlı zabitləri isə, necə deyərlər,
barmaqla saymaq olardı. Əlbəttə, indi bəziləri
1973-cü ildə Bakıda belə bir hərbi məktəbin
yaradılmasını bir zavod, fabrik tikintisi qədər adi qərar
hesab edə bilərlər. Amma buna nail olmaq üçün həqiqətən
böyük siyasət və uzaqgörənlik lazım idi.
Sovet rejiminin ən güclü vaxtlarında Azərbaycanda
milli hərbi kadr hazırlığı üçün baza
rolunu oynayacaq məktəbin yaradılmasına rəsmi Moskva
laqeyid yanaşa bilməzdi. Təsadüfi deyil ki, həmin
dövrdə Bakıya təşrif buyuran çeşidli
komissiyalar Azərbaycanda belə bir hərbi məktəbə
ehtiyac olmadığını “əsaslandırmağa”
çalışırdılar. Amma H.Əliyev bu cəhdlərin
qarşısını qətiyyətlə almağı
bacardı. Həmin vaxtdan 20 il ötdü və Heydər
Əliyevin yaratdığı hərbi məktəb müstəqil
Azərbaycanda ordu quruculuğu üçün əsas
bazalardan birinə çevrildi. 70-ci illərdə həmin məktəbin
müdavimləri olan zabitlər artıq müstəqil Azərbaycanın
Silahlı Qüvvələrinin komandirləri,
generallarıdırlar.
Beləliklə, Heydər
Əliyev 1969-1982-ci illərdə Sovet İttifaqı çərçivəsində
perspektiv müstəqil Azərbaycan dövləti
üçün xidmət edə biləcək bütün zəruri addımları atmağa nail oldu.
1991-ci ildə müstəqilliyini bəyan edən Azərbaycan
Respublikası əslində real suverenliyinə 1993-cü ildə
nail oldu. Həmin il xalqın israrlı tələb və
xahişindən sonra Heydər Əliyevin hakimiyyətə
qayıdışı baş verdi və bununla da Azərbaycanda
milli intibah dövrünün ikinci mərhəsi
(1993-2003-cü illər) başlandı. Bu dövr ulu öndərin
təbirincə desək, “müstəqilliyin əldə edilməsindən
daha çətin olan onun qorunması və möhkəmləndirilməsi”
ilə xarakterizə olunurdu. Həmin dövrdə Rusiyanın
siyasi-hərbi elitasında formalaşmış mövqeyə
görə, ərazisindən hərbi bazaları
çıxarılan və birmənalı olaraq Qərbə
inteqrasiya xəttini seçən Azərbaycan regionda Kremlin
uzağagedən planları üçün birbaşa təhlükə
mənbəyi rolunu oynayır. Həmin mərhələdə
hakimiyyətdə olan Müsavat-AXC cütlüyünün həyata
keçirdiyi səbatsız daxili və onun davamı olan xarici
siyasət kursu Rusiyanın Azərbaycana münasibətdə məlum
sərt mövqeyinin formalaşmasında az rol oynamadı. Nəticədə
məhz həmin illərdə Rusiyanın himayəsi ilə
torpaqlarımızın Ermənistan tərəfindən
işğalı həyata keçirildi.
Yeri gəlmişkən,
burada bir həqiqəti də xüsusi olaraq qeyd edək ki, Azərbaycan
xalqının ən ağır dərdi olan Dağlıq
Qarabağ problemi ilə bağlı ulu öndər Heydər
Əliyevin 1969-1982-ci illərdə həyata keçirdiyi siyasətin
nəticəsində bu dövrdə
erməni millətçiləri bir dəfə də olsun
ölkəmizə qarşı ərazi iddialarını
açıq şəkildə dilə gətirməyə cəsarət
etmədilər və buna imkan verilmədi. Akademik Ramiz
Mehdiyev Heydər Əliyev
fenomeni ilə bağlı tədqiqatlarında çox
düzgün olaraq qeyd edir ki, “akademik Aqanbekyanın
M.Qorbaçovun Dağlıq Qarabağın Ermənistana birləşdirilməsinə
ilkin razılıq verilməsi barədə bəyanatı və
bununla da münaqişənin ilkin
qığılcımının közərməsi məhz
Heydər Əliyevin Siyasi Büro üzvlüyündən
istefasından cəmi üç həftə sonra baş
verdi”.
Bundan savayı,
Müsavat-AXC cütlüyünün mövcud şəraitə
adekvat olmayan məqamda “Cənubi Azərbaycan” problemini
qaldırması nəticəsində İranla da münasibətlər
son dərəcə kəskinləşdi. Bu siyasətin nəticəsində
faktiki olaraq Azərbaycan həm şimaldan, həm də cənubdan
ağır təzyiq altına düşdü. ABŞ Konqresi
isə Azərbaycanı dövlət səviyyəsində hər
cür yardımdan məhrum edən “907-ci əlavə”ni qəbul
etdi.
Bu şəraitdə
dövlətçiliyimiz üçün ən təhlükəli
proses separatizm və onun nəticəsində ərazi bütövlüyümüz
növbəti dəfə pozulması təhlükəsi ilə
bağlı idi. Erməni işğalçılarının
aramsız hücumları, Cənubda “Talış Muğan
Respublikası”nın elan edilməsi, şimalda “Sadval” təşkilatının
ərazi iddiaları və Gəncədə Surət
Hüseynova məxsus hərbi hissənin üsyan etməsi həmin
dövrdə ölkəmizin dəhşətli siyasi kataklizmlər
mərhələsində olduğunu bir daha təsdiqləyir.
Əslində respublikamız real vətəndaş müharibəsi
astanasına idi. Ölkədə hakimiyyətsizlik və xaos
hökm sürürdü. Yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi,
yalnız ümummilli lider Heydər Əliyevin 1993-cü ildə
xalqın tələbi və xahişi ilə hakimiyyətə
qayıdışından sonra hədəfinə
çevrildiyimiz bu ağır problemlər öz həllini
tapmağa başladı. Lakin bu prosesin özü də hamar
yol ilə getmədi.
1994-cü ilin oktyabr və
1995-ci ilin mart aylarında Azərbaycanın müstəqilliyini
istəməyən xarici qüvvələrin himayəsi ilə
respublikamızda dövlət çevrilişlərinə cəhdlər
edildi. Prezident Heydər Əliyevlə xalqın sarsılmaz
birliyi bu sınaqlardan da uğurlu çıxışı təmin
etdi. Zəmanəmizin dühası olan Heydər Əliyev
xalqımızın və dövlətçiliyimizin tarixində,
əgər bir sözlə ifadə etmək mümkünsə,
məhz Xilaskar missiyasını yerinə yetirdi.
Burada bir haşiyə
çıxmaq istəyirik. Məlum olduğu kimi, 1997-ci ildə
Prezident Heydər Əliyevin ABŞ-a ilk rəsmi səfəri
zamanı ona bu dövlətin ən məşhur 4 prezidentindən
biri olan (C.Vaşinqton, T.Cefferson
F.D. Ruzveltlə birlikdə) Avraam Linkolnun büstü
bağışlanmışdı. Bu, təsadüfi
olmayıb, rəmzi mənası olan bir hadisə idi. Prezident
A.Linkolun ABŞ-ın bütövlüyünün
qorunması naminə separatçı Cənub ştatları
ilə mübarizə aparmalı olmuş və nəticədə
ölkə miqyasında 600 mindən artıq itkilərin verilməsinə
baxmayaraq, dövlətçiliyin məhvinin
qarşısını ala bilmişdi. Amerikalılar indiyədək
seçdikləri bütün prezidentlər içərisində
yalnız 4-nə heykəl qoyublar. Həmin prezidentlərdən
biri də məhz A.Linkolundur. Zənnimizcə,
amerikalıların Heydər Əliyevlə Avraam Linkolun
arasında paralel aparmalarının motivi gün kimi
aydındır. Hər ikisi öz xalqları və dövlətlərinin
Xilaskarıdırlar.
Yuxarıda sadalanan
mürəkkəb problemlərin həlli məqsədilə
Heydər Əliyev təkcə düzgün daxili siyasət
kursunu deyil, həm də onun davamı və tamamlanması olan
uğurlu xarici siyasət strategiyasını müəyyənləşdirdi.
Balanslı və çoxvektorlu xarici siyasət kursu kimi
xarakterizə olunan bu siyasətin prioritet istiqamətlərindən
birini də “yeni neft diplomatiyası” təşkil edirdi.
Azərbaycanın yeni
enerji strategiyasının memarı ümummilli lider Heydər
Əliyevin otən əsrin 90-cı illərində müəllifi
olduğu iki siyasi qərar ölkəmizin neft-qaz siyasətinin
formalaşmasınsa həlledici əhəmiyətə malik
oldu, eyni zamanda respublikamızın Avropanın enerji təhlükəsizliyinə
töhfə verməyə hazır olduğunu nümayiş
etdirdi. Daha dəqiq desək, 1994-cü il sentyabrın 20-də dünyanın 8 ölkəsinin 12
şirkəti ilə “Əsrin müqaviləsi”nin
imzalanması ölkəmizin yeni neft strategiyasının
başlanğıcı oldu. 1996-ci il iyunun 6-da regionun enerji təhlükəsizliyi
sahəsində olduqca mühüm rol oynayan və nəticədə
Avropanın enerji təhlükəsizliyində vacib rol oynayan
“Şahdəniz” qaz yatağının işlənməsinə
dair müqavilənin imzalanması ilə bu proses dönməz
xarakter aldı.
Bu gün ölkənin
təsdiq edilmiş enerji ehtiyatları 1,5-2 mlrd tondan artıq neft və 2,5-3
trln. kubmetr qazdan ibarətdir və 7 kəmərlə Avropa və
dünya bazarlarına çatdırılır. Bunlardan
3-ü neft (Rusiya, Gürcüstan və Türkiyə istiqamətləri)
4-ü isə qaz ( Türkiyə, Gürcüstan, Rusiya və
İran istiqamətləri) kəmərləridir. Bunların
içərisində Heydər Əliyevin adını
daşıyan Bakı-Tbilisi-Ceyhan (BTC) neft kəməri və
Bakı-Tbilisi-Ərzurum (BTƏ) qaz boru kəmərlərinin
istifadəyə verilməsi həm regional, həm də
Avropanın enerji təhlükəsizliyi baxımından
xüsusi əhəmiyyiyyət kəsb etmişdir. Təkcə
“Şahdəniz” yatağında təsdiqlənmiş qaz
yaraqları 1,2 trln. kubmetr təşkil edir. Azərbaycan
Prezidenti İlham Əliyevin təbirincə desək, bu o deməkdir
ki, əgər Azərbaycan ancaq öz təlabatını
ödəsə və deməli xaricə qaz ixrac etməsə,
bu ehtiyatlar ölkəmizə 100 ilə kifayət edər.
Ulu öndər Heydər
Əliyevin müəllifi olduğu “yeni neft
diplomatiyası”nın möhtəşəm uğurlarının
yuxarıdakı natamam təqdimatı belə sübut edir ki,
məhz bu dahi şəxsiyyətin inikal idarəçilik mədəniyyəti
sayəsində Azərbaycan bütün sferalarda, xüsusilə
də enerji sahəsində regionun həlledici aktoruna
çevrilmişdir.
Ümummilli lider Azərbaycanda
demokratik inkişaf proseslərinin də əsasını
qoydu. Ölkəmizdə şəxsiyyətin
azadlığı və toxunulmazlığı, habelə
onların hüquqi müdafiəsi təmin edildi,
çoxpartiyalı sistem üçün əsaslar
yaradıldı, siyasi plüralizm, vicdan və etiqad
azadlığı, azlıqların hüquqları, qanun qarşısında
bərabərlik təmin edildi. Azərbaycan
Respublikasının qanunvericilik aktlarında əks olunan, onun
ayrılmaz komponenti olan təqsirsizlik prezumpsiyası təmin
edildi. Bundan savayı, Konstitusiya Məhkəməsi,
üçpilləli məhkəmə sistemi, yeni məhkəmə
korpusu yaradıldı, məhkəmələrin müstəqilliyi
və prosedur qaydalarının şəffaflaşması təmin
edildi, on minlərlə insan amnistiya edildi və böyük
sayda məhkum bağışlandı, senzura ləğv
edildi, KİV-in azadlığı və QHT-lərin sərbəst
fəaliyyəti təmin edildi.
Azərbaycanın qısa
zaman kəsiyində demokratik inkişaf yolunda əldə etdiyi
bu və sonrakı uğurların bir sıra Qərb hökumət
dairələrində, xüsusilə ABŞ-da adekvat olaraq qiymətləndirilməməsi,
əksinə bu istiqamətdə onların real həqiqətlərə
söykənməyən bəyanatlarının meydana gəlməsi
acı təəssüf doğurur. Əslində ərazisinin
20 faizi Ermənistan dövlətinin işğalı
altında olan və 1 milyondan artıq məcburi
köçkünü və qaçqını olan gənc
Azərbaycan Respublikasından əsrlərlə
formalaşmış Qərb demokratiya standartlarını tələb
etməyin özü düzgün deyildir. Bunun
üçün ən azı onilliklər lazımdır,
çünki demokratiya permanent prosesdir. Müqayisə
üçün qeyd edək ki, ABŞ-ın yarandıqdan bəri
(1776-cı il) 235 illik demokratiya tarixi vardır. Təkcə
Konstitusiyanı qəbul etmək üçün ABŞ-a 11
il (1787-ci il), ölkəni köləlikdən azad etmək
üçün 89 il (1865-ci il, Konstitusiyaya 13-cü düzəliş),
qadınlara səs hüququ vermək üçün 144 il
(1920-ci il, Konstitusiyaya 19-cu düzəliş) və
bütün vətəndaşları qanun
qarşısında bərabər etmək üçün
düz 188 illik (1964 -cü il, Konstitusiyaya 24-cü düzəliş)
zaman kəsiyi lazım olmuşdur. Deməli, ABŞ-ın
öz tarixi təcrübəsi göstərir ki, tam demokratik
dövlət olmaq üçün Azərbaycana müəyyən
vaxt lazımdır və ən əsası odur ki,
respublikamızda bu istiqamətdə davamlı olaraq konkret
addımlar atılmaqdadır.
Bu prosesdə-demokratik
dövlət quruculuğu istiqamətində ümummilli liderin
miras qoyduğu irsin öyrənilməsi, təbliği və
tətbiqində Milli Məclisin deputatı, YUNESKO və
İSESKO-nun xoşməramlı səfiri Mehriban xanım
Əliyevanın rəhbərlik etdiyi Heydər Əliyev
Fondunun xidmətləri müstəsna əhəmiyyət kəsb
edir. Başqa sözlə, ulu öndərin irsinin öyrənilməsi
istiqamətində irimiqyaslı proqramların həyata
keçirilməsini dəstəkləmək, Azərbaycan
xalqının rifahının yüksəldilməsinə
yönəldilmiş təşəbbüsləri himayə
etmək, ölkədə elm, təhsil, mədəniyyət,
səhiyyə və idmanın inkişafını təmin edən
layihələrə yardımçı olmaq, milli-mənəvi
dəyərlərə sadiq gənclərin yetişdirilməsinə
və digər mühüm vəzifələrin yerinə
yetirilməsinə nail olmaq ölkənin birinci
xanımının rəhbərlik etdiyi təşkilatın
genişmiqyaslı fəaliyyətinin prioritet istiqamətlərini
təşkil edir və geniş ictimaiyyət tərəfindən
olduqca yüksək dəyərləndirilir.
Azərbaycan xalqı
artıq 11 ildir ki, qəlbində əbədi heykəlini
qoyduğu ulu öndərin cismani yoxluğunu onun siyasi xətti
ətrafında daha sıx və monolit birlik nümayiş
etdirərək yad edir. Xalqımız Heydər Əliyevin
fiziki itkisindən nə qədər çox kədərlənsə
də, təskinliyini onda tapır ki, bu gün ulu öndərin
şah əsəri olan müstəqil Azərbaycan etibarlı əllərdədir,
davamlı və dinamik inkişaf tempinə malikdir. Zəmanəmizin dühasından
“Ona özüm qədər inanıram və gələcəyinə
böyük ümidlər bəsləyirəm”,-qiymətini
alan Prezident İlham Əliyev Azərbaycanın bugünkü
və gələcək inkişafının təminatçısıdır.
O, Azərbaycanın çağdaş tarixinə yeni missiya ilə
daxil olmuşdur. Cənab İlham Əliyevin rəhbərliyi
altında Azərbaycan özünün milli dövlət
quruculuğu və idarəçiliyinin
növbəti şərəfli mərhələsini
yaşayır. Son 11 ildə ölkəmiz öz müstəqilliyini
daha da möhkəmləndirmiş, siyasi, iqtisadi və mədəni
sahələrdə çox böyük uğurlara imza
atmışdır. Faktların və arqumentlərin dili ilə
desək, 11 ildə ümumi daxili məhsul 3,4 dəfə,
iqtisadiyyatın qeyri-neft sektoru 2,6 dəfə, büdcə gəlirləri
16 dəfə artmış, həmçinin strateji valyuta
ehtiyatlarının həcmi 50 milyard ABŞ dollarını
keçmişdir. Milli iqtisadiyyata 170 milyard ABŞ
dollarından artıq sərmayə
yatırılmışdır. Həmin müddətdə
1,2 milyondan artıq iş yeri
açılmışdır. İşsizliyin səviyyəsi
təqribən 5 %-ə bərabərdir.
Müqayisə
üçün qeyd edək ki, bir sıra inkişaf etmiş
dövlətlərdə bu göstərici 15-20% səviyyəsindədir.
Yoxsulluq bu müddət ərzində 5 dəfə-500%
azalmışdır, yəni 49%-dən % 5,3%-ə enmişdir.
Xarici borcumuz ümumi daxili məhsulun təxminən 8 %-ni təşkil
edir ki, bu da olduqca yaxşı göstəricidir. Təkcə
ötən ildə ölkə iqtisadiyyatına 28 milyard dollardan artıq investisiya
qoyulmuşdur ki, bunun da təxminən 30%-i xarici sərmayələrdir.
Prezient İlham
Əliyev ölkəmizdə qeyri-neft sektorunun inkafını
iqtisadi tərəqqinin prioritet istiqaməti kimi müəyyən
etmişdir. Cari ildə ölkəmizin qeyri-neft sektorunda 6-7
faiz artım gözlənilir. Ötən il artım 10 faiz
artım qeydə alınmışdır. Gələn il isə
iqtisadiyyatın qeyri-neft sektorunda 6 faizdən 10 faizədək
artım proqnozlaşdırılır. Prezident İlham
Əliyevin bu ilin 28 noyabr tarixində Rusiyanın “Rossiya-24”
informasiya kanalında müsahibəsində qeyd etdiyi kimi,
“idealda neft gəlirləri bizim ümumi daxili məhsulun təqribən
üçdəbirini təşkil etməlidir. Artıq onda
şaxələndirmə siyasətimizin baş tutduğunu
hesab edə bilərik. Biz buna doğru gedirik. Çünki biz
bu proqramları başlayanda, neft amili, ümumiyyətlə, az
qala 80 faiz idi, indi isə 45 faizdir. Yəni, meyil azalmaya
doğru gedir.”
Bu gün Prezident
İlham Əliyevin rəhbərliyi altında həllini
gözləyən istənilən dövlət əhəmiyyətli
məsələ ilə bağlı konkret proqramlar hazırlanır və onlar
uğurla icra edilir. Belə Dövlət Proqramlarından “Azərbaycan
Respublikasında yoxsulluğun azaldılması və iqtisadi
inkişaf üzrə Dövlət Programı (2003-2005-ci illər)”,
“Azərbaycan Respublikası regionlarının sosial-iqtisadi
inkişafı Dövlət Programı (2004-2008-ci illər)”) ,
“Azərbaycan Respublikasının məşğulluq
strategiyası” (2006-2015-ci illər)”,
“Azərbaycan Respublikası regionlarının
2009-2013-cü illərdə sosial-iqtisadi inkişafı
Dövlət Proqramı”, “2008-2015-ci illərdə Azərbaycan
Respublikasında yoxsulluğun azaldılması və
davamlı inkişaf Dövlət Proqramı”, “2008-2015-ci illərdə
Azərbaycan Respublikasında əhalinin ərzaq məhsulları
ilə etibarlı təminatına dair Dövlət
Proqramı”, “Şəffaflığın
artırılması və korrupsiyaya qarşı mübarizə
üzrə Milli strategiyanın həyata keçirilməsi ilə
bağlı Fəaliyyət Planı (2007-2011-ci illər”,
“2009-2013-cü illərdə Azərbaycan Respublikasının
ali təhsil sistemində islahatlar üzrə Dövlət
Proqramı”, “Azərbaycan gəncliyi 2011-2015-ci illərdə
Dövlət Proqramı”, “Bakı və Bakıətrafı qəsəbələrin
sosial-iqtisadi inkişafı
Dövlət Proqramı (2011-2013-cü illər)”, “Azərbaycan Respublikasında Məşğulluq
Strategiyasının həyata keçirilməsi üzrə
2011-2015-ci illər üçün Dövlət Proqramı” və
s. qeyd etmək olar. Ümumən, Azərbaycanda belə məqsədyönlü
proqramların sayı 50-dən artıqdır.
Bu gün Cənubi
Qafqaz regionunun iqtisadiyyatının 75%-ni və
demoqrafiyasının 65%-ni təmsil edən modernləşdirilmiş
Azərbaycan tədricən Avropa geoiqtisadiyyatının və
regional geosiyasətin intellektual və informasiya mərkəzinə,
onun mühüm tərkib hissəsinə transformasiya olunur. Təsadüfi
deyildir ki, beynəlxalq təşkilatların reytinq cədvəllərində
Azərbaycanın mövqeyi yüksək olaraq qalmaqdadır.
Dünya İqtisadi Forumunun son hesabatında Azərbaycan
iqtisadiyyatı öz rəqabət qabiliyyətinə görə
dünyada 38-ci, MDB məkanında isə birinci ölkə
olaraq müəyyən edilmişdir. Ölkəmiz
informasiya-kommunikasiya texnologiyalarının tətbiqi və
hazırlığına görə də MDB məkanında
birinci mövqedədir. BMT-nin hesabatına görə, insan
inkişafı indeksinə görə də ən
böyük sıçrayışı məhz Azərbaycan
etmişdir.
Prezident İlham
Əliyevin müəyyən etdiyi inkişaf kursuna müvafiq
olaraq ölkəmizdə informasiya-kommunikasiya texnologiyaları
da sürətli inkişaf dinamikasına və böyük gələcəyə
malikdir. 2003-cü ildə Milli İKT Strategiyasının,
sonrakı illərdə isə “Elektron Azərbaycan” Dövlət
Proqramının qəbul olunması bu sahənin
inkişafına böyük təkan vermişdir. Müstəqillik
illərində Azərbaycanda İKT-nin inkişafına 3
milyard ABŞ dollarından artıq vəsait
yatırılmışdır. Nəticədə, son 10 ildə
informasiya və rabitə sahəsinin inkişafı 8,2 dəfə
artmışdır. 2013-cü ildə Azərbaycanın ilk
telekommunikasiya peykinin orbitə buraxılması və ölkədə
kosmik sənayenin əsasının qoyulması tarixi hadisədir.
Növbəti illərdə daha iki peykin orbitə
buraxılması ilə bağlı işlər
aparılır.
Azərbaycan rəhbərliyi
ölkəni artıq 2021-ci ilə-müstəqilliyin bərpa
edilməsinin 30-cu ildönümünə qədər vətəndaşların
yaşayışı üçün daha firavan məkana
çevirməyi qarşısına məqsəd qoymuşdur.
Prezident İlham Əliyevin qeyd etdiyi kimi, bu, “ölkəmizin
daha yaxşı olması, insanların daha yaxşı
yaşaması, Azərbaycanın şöhrətinin
artması” üçün ediləcəkdir.
Heç şübhəsiz,
dövlət idarəçiliyi və onun müxtəlif
istiqamətləri üzrə əldə edilən bu
uğurlar Ermənistanın ölkəmizə qarşı
xarici havadarlarının dəstəyi ilə həyata
keçirdiyi işğalçılıq siyasəti
olmasaydı daha böyük miqyas ala bilərdi. Dövlətimizin
Ermənistan-Azərbaycan, Dağlıq Qarabağ
münaqişəsi ilə bağlı prinsipial mövqeyi
vardır və bu mövqe həm tarixi həqiqətə, həm
də beynəlxalq hüquq normalarına əsaslanır.
Prezident İlham Əliyevin qeyd etdiyi kimi, Azərbaycanın ərazi
bütövlüyü danışıqların predmeti
olmayıb və heç zaman da olmayacaqdır.
Danışıqlar prosesində konkret nəticə olmasa da,
son dövrlərdə beynəlxalq vasitəçilərin
münaqişə ətrafında formalaşmış
status-kvonun dəyişdirilməsinin vacibliyi ilə
bağlı davamlı bəyanatlar səsləndirməsi təqdirəlayiq
haldır. Münaqişə dondurulmuş münaqişə
deyil və status-kvonun dəyişdirilməsi ilk növbədə
Azərbaycan torpaqlarının işğaldan azad edilməsini
tələb edir və münaqişənin həlli yolu
yalnız bundan keçir.
Cənab Prezidentin təbirincə
desək, iqtisadi artım, iqtisadi potensial, demoqrafik durum və əlbəttə
hərbi güc münaqişənin tezliklə həll
olunması üçün öz rolunu oynayır və
oynayacaqdır.
20 il əvvəl Azərbaycan
beynəlxalq koordinatlar sisteminin subyekti idisə, indi onun fəal
aktoruna çevrilmişdir. Azərbaycan bu gün bölgədə
və dünyada etibarlı tərəfdaş, dinamik
inkişaf edən ölkə imicinə malikdir. Azərbaycan Respublikasının
2011-ci il oktyabr ayının 24-də
BMT TŞ-ya 2012-2013-cü illər üzrə qeyri-daimi
üzv seçilməsi bu həqiqəti bir daha təsdiqlənmişdir.
155 ölkənin Azərbaycanın lehinə səs verməsi əslində
dünya ictimaiyyətinin ölkəmizə olan münasibətinin
ifadəsidir, respublikamızın həm regionda, həm də
beynəlxalq arenada artan nüfuzunun, dünyada cərəyan edən
beynəlxalq proseslərdə yaxından iştirakının
və eyni zamanda, sülhün və əmin-amanlığın
bərpa edilməsinə verdiyi töhfəsinin bariz nümunəsidir.
Bir çox beynəlxalq
tədbirlərin Azərbaycanda keçirilməsi ölkəmizin
artıq regionun siyasi, iqtisadi və mədəni mərkəzinə
çevrildiyinin sübutudur. Bakı şəhərinin
mühüm beynəlxalq tədbirlərə ev sahibliyi etməsi
artıq ənənə halını almışdır. Təkcə
son iki ildə İslam Əməkdaşlıq Təşkilatı
çərçivəsində Fələstinə yardım
məqsədilə beynəlxalq konfransın, III və İV
Beynəlxalq Humanitar Forumların, İkinci Mədəniyyətlərarası
Dialoq Forumunun, Davos Dünya İqtisadi Forumunun və digər
yüksək səviyyəli qlobal tədbirlərin
keçirilməsi bunu bir daha təsdiq edir.
Beynəlxalq arenada
qazanılan bu möhtəşəm uğurun əsasında
ümummilli lider Heydər Əliyevin müəyyən etdiyi
balanslı və çevik xarici siyasət strategiyası və
onun dünyanın yeni geosiyasi reallıqları nəzərə alınmaqla
Prezident İlham Əliyev tərəfindən novatorcasına
davam etdirilməsi kursu dayanır.
Elman Nəsirov,
Azərbaycan
Respublikasının Prezidenti yanında Dövlət
İdarəçilik
Akademiyasının Siyasi Araşdırmalar İnstitutunun
direktoru,
YAP-ın
Beynəlxalq əlaqələr komissiyasının katibi, siyasi
elmlər doktoru, professor
İki sahil.- 2014.- 9 dekabr.- S.7-11.