“Generalı” ölümdən xilas edən
əsgər
Qısa
tanıtım: Əlisa Arif oğlu Əliyev 8 yanvar 2000-ci ildə
Masallı rayonunun Qızılağac kəndində dünyaya
göz açıb. 2006-2017-ci illərdə
Qızılağac kənd 2 saylı tam orta məktəbində
təhsil alıb. Yeniyetmə
çağlarından idmanın güləş növünə
maraq göstərib, yarışlarda Fəxri Fərmanla təltif
olunub. 2018-ci ilin yanvarında həqiqi hərbi xidmətə
çağırılıb, 2019 - cu ilin yayında “N”
saylı hərbi hissədə həqiqi hərbi xidmətini
başa vurduqdan sonra Masallıda fəaliyyət göstərən
"Dostluq" MMC-də çalışıb. Arzusu avtomobil
texnikası üzrə elektrik olmaq idi. 2020-ci il sentyabrın
29-da Ermənistan işğalı altında olan ərazilərin
azadlığı uğrunda başlanan Vətən müharibəsinə
könüllü gedib. Bir çox hərbi əməliyyatlarda
iştirak edib, Füzuli, Cəbrayıl, Hadrud, Xocəvənd
və Şuşa uğrunda döyüşlərdə
vuruşub. 6 noyabr 2020-ci ildə Şuşa istiqamətində
döyüş tapşırığını yerinə
yetirərkən düşmən mərmisinin
yaxınlığında partlaması nəticəsində həlak
olub. Şəhid Əlisa Əliyev Qızılağac kənd
qəbiristanlığında dəfn olunub. Subay idi. Prezident
İlham Əliyevin sərəncamlarına əsasən Əlisa
Arif oğlu Əliyev ölümündən sonra "Vətən
uğrunda" və "Şuşanın azad olunmasına
görə" medalları ilə təltif edilib.
“Kiçik lələ”nin böyük ürəyi
Qızılağaclı Əlisa kişi
sağlığında dünyaya gələn ikinci oğul nəvəsinə
öz adını qoymuşdu. Düz 14 il - Əlisa kişi
dünyadan köç edənəcən ailədə və
qonum – qonşuda adaş baba ilə nəvəni
çağıranlar onlara “böyük” və “kiçik lələ”
deyə müraciət etdilər. Nəvə Əlisa orta məktəbdə
yaxşı oxusa da babası kimi uşaqlıq
çağlarından əllərini zəhmətə
alışdırmışdı. Qardaşı Amidlə
birlikdə təmirə ehtiyacı olan minik avtomobillərini və
kənd təsərrüfatı texnikalarını sazlamaqda
usta idi.
...Bu
il Novruz bayramından sonra Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin
deputatı Məşhur Məmmədovun köməkçisi
Hekayət Nəzərov və Masallı Rayon İcra Hakimiyyəti
başçısının Qızılağac inzibati ərazi
dairəsi üzrə nümayəndəsi Elşad Abbasovla
birlikdə kəndin tanınmış ziyalıları
Zakir Abuşov, Fərhad Abbasov və başqaları ilə
görüşəndə hər biri bizə Əlisanın
çox mehriban, gülərüz gənc olduğunu, texnika
işlərini yaxşı bacardığına görə
hamının işinə yaradığını söylədi.
Oğlunun böyük ürək sahibi
olduğundan söz açanda atası Arif kişi dedi ki, yolda
kiminsə maşınının nasaz olduğunu görəndə
Əlisa onun yanından heç vaxt laqeyd ötüb keçməzdi,
dayanıb təmənnasız həmin adamın
maşınını təmir edərdi.
...Vətən müharibəsi başlayandan iki
gün sonra cəbhəyə könüllü yola düşən
Əlisanın Cəbrayıldan başlanan döyüş
yolu Füzulidən, Hadrutdan, Xocavəndən keçmişdi.
Silah yoldaşları bu zarafatcıl və şən
oğlanı gah “Əlisoy”, gah da özünün ən
çox işlətdiyi şirin ifadə ilə “Bərəkət
haqqı” deyə çağırardılar. Əllərinin
“sehrinə” bələd olan və onu müharibəyə qədər
tanıyan həmyerliləri isə Əlisaya “lələ” deyərdilər.
Bir dəfə Şuşa istiqamətində
qanlı-qadalı döyüşlər zamanı Xüsusi Təyinatlı
Qüvvələrin yüksək çinli zabiti bir neçə
yerindən ağır yaralanır. Onu hospitala apararkən
düşməndən qənimət
götürülmüş maşın yolda xarab olur. Hamı
əlimyandıda “lələ”ni axtarır. Vaxt itkisi isə yaralı zabitin (Əlisanın
atası Arifin dediyinə görə generalın)
ölümünə bərabər idi. Çox keçmir ki,
Əlisa köhnə VAZ -2107 markalı maşını
işlək vəziyyətə gətirir. Bu,
döyüş bölgəsində
onun təmir elədiyi ilk avtomobil deyildi...
Şuşanın
70 addımlığında...
...Sevdiyi mahnıları zümzümə edən
Əlisa bəzən coşub ucadan qıy vururdu: “Bərəkət
haqqı, biz gəlirik...” Səsi-sədası
dağlarda əks-sadə verən Əlisanın bu gün Buzovnada yaşayan, əslən
Masallının Xırmandalı kəndindən olan manqa
komandiri, kiçik çavuş Əlisurət Rzayev deyir ki, cəbhədə
“Bərəkət haqqı” andı ilə ad-san
çıxaran Əlisanı Ağcəbədidə
taqımlara bölünən gündən
tanıyırdım: “Elə ilk gündən qardaş kimi
doğmalaşmışdıq. Sanki Əlisa
öz yaşından çox yaşamışdı, məndən
6 yaş kiçik olsa da çox böyük ürəyi
vardı. 44 günlük Vətən müharibəsinin demək
olar ki, 42 gününü səngərdən-səngərə
birgə addımlamışdıq.
Şuşanın yaxınlığında Topxana
meşəsində quru bir dərədə onunla mənim aramda iri gövdəli ağac
vardı. Bir tərəfimizdə Xankəndi, bir tərəfimizdə
Şuşa idi. Gecənin qaranlıq örtüyünü səhərin
üstümüzdən götürəcəyi anı
gözləyirdik. Sübh çağına yaxın
düşmən bizi yuxarıdan fasiləsiz atəşə
tutdu. Mərmilərdən biri həmin ağacın
yaxınlığında partaladı... Güclü
partlayışından sonra hər tərəf tüstü -
duman içində idi, göz - gözü
görmürdü. Mən kontuziya olmuşdum, özümə gələndə...”
...26 yaşlı Əlisurət kövrəlir.
Fikirləri pərən-pərən olur... Sübh
çağı ətrafdan qatı duman çəkiləndə
artıq çiskin yağış yağmağa
başlamışdı Sanki o gün
uca dağların
hüsnünə seyrək
dumandan tül pərdə çəkmiş doğma təbiət
də Şuşa şəhəri uğrunda şəhid olan
Azərbaycan əsgərlərinə yas saxlayırdı...
Cıdır düzünün 70 addımlığında 30 nəfərlik
taqımından cəmi 4 nəfər sağ
qalmışdı... Taqım komandiri baş leytenant
Namiq Şirinov təəssüf və qəhər dolu
duyğular içində şəhid əsgərlərini
bir-bir bağrına basıb göz yaşlarını
içinə axıdırdı. Kiçik çavuş
Əlisurət Rzayev isə
hospitala getməkdən imtina edib düşməndən şəhid
silahdaşlarının intiqamını almaq
üçün yenidən döyüşə
atılmışdı...
Qırmızı
telefon, yadigar
bilərzik və...
Son
döyüşdən əvvəl Əlisa qardaşı Amidə,
bacıları Əfsanə və Bəstiqıza, yeznələri
Ruslana və Raufa qırmızı rəngli telefonla zəng
edib: “İnşallah biz tezliklə qələbə
qazancağıq!..” demişdi. Onun minaatan kimi daxil olduğu bölüyün sanitar həkimi
Şamxal Quliyev deyir ki, adətdən əsgərlər
özlərinə məxsus müxtəlif əşyaları
bir-birlərinə hədiyyə edirdilər: “Hadrutdan
Şuşa istiqamətinə yollananda mənim
taxdığım bilərzikdən Əlisanın xoşu gəldi.
Dedi ki, doktor, qoy bu bilərzik səndən də mənə
yadigar qalsın...”
Şamxalın
yadigar kimi verdiyi həmin bilərziyi Əlisa dörd gün biləyində
gəzdirdi. Həmişə deyib-gülən, şən
zarafatlar edən Əlisa Şuşa
uğrunda döyüş ərəfəsində
sığındıqları o iri gövdəli ağacın
altında əsgər yoldaşlarından birinə
pıçıltı ilə: “Sübh çağı bəlkə
də mən həyatda olmayacağam.” deyib. Ürəyinə daman fikir, başına gəlib... Sübh çağı onun tanınmaz hala
düşmüş nəşini Şamxalın yadigar kimi
bağışladığı bilərzikdən, bir də
ailə üzvlərinə son dəfə zəng elədiyi
qırmızı rəngli cib telofonundan tanıyıblar.
Şaqraq
gülüşləri Daşaltı dərəsinə
sığmayan, “Bərəkət haqqı” sədası
dağalarda-daşlarda əks-səda verən “lələ”
artıq həyatda yox idi... Aradan heç bir saat keçmir ki,
Əlisa ilə bərabər şəhid olan igid Azərbaycan
oğullarının intiqamı alan əsgərlərimiz
Daşaltı dərəsindən qalxıb Cıdır
düzündə Zəfər bayrağını
dalğalandırırlar. Erməni faşistlərinə
məxsus bayrağı Əlisurət Asif adlı əsgər
yoldaşı ilə ayaq altına atıb tapdalayırlar.
O gün düşməni darmadağın edən
silahdaşları şəhid Əlisa Əliyevlə
vidalaşaraq onun Azərbaycanın üçrəngli bayrağına
bürünmüş tabutunu
Masallıya yola saldılar...
Bəy
otağı kimi bəzədilmiş şəhid güşəsi...
...Arif
kişinin evinin ikinci mərtəbəsinin
günçıxan tərəfindəki otaqlarından biri
Əlisanın bəy otağı olacaqdı. İndi həmin otaq şəhidə məxsus
bütün əşyaların saxlandığı kiçik
muzeyi xatırladır. Güşədə igid
Azərbaycan əsgərinin hərbi geyiminin yaxasından
asılmış bir medal diqqətimizi cəlb edir. Arif kişi deyir ki, Qızılağac kənd məktəbində
Əlisanın idman müəllimi vaxtilə özünün
yarışlarda təltif olunduğu medallardan birini gətirib
şəhid şagirdinin hərbi mundirinin yaxasına
taxıb... Bu sayğı, adı
ömürlük yaddaşlara yazılan Əlisanın orta təhsil
aldığı məktəbin bütün müəllimlərinin
şəhid şagirdlərinə olan böyük
ehtiramının nişanəsidir.
...Şəhid əsgərimizə əyalətdə
yaşayan şairlər şeir və meyxanalar da həsr ediblər. Arif kişi
onların bəzisini şəhid oğlundan yadigar qalan
telefonun yaddaşına köçürüb. Bu poetik
nümunələrin hər biri Əlisanın necə böyük ürək
sahibi olduğunu, qalibanə və şən təbəssümlərini,
sevdiyi peşəyə canla-başla
yanaşdığını, “bərəkət haqqı”
andına sədaqətini
göz önündə canlandırır. Amma bizim
yadaşımızda əbədi qalan və milyonlarla
insanın qəlbini fəth etmiş şəhidlərin
ölməz olduğunu bəyan edən Vətən müharibəsinin
qızılağaclı şəhidlərinə - Əlisa
Əliyevlə Cavad Babayevə xitabən məzarları
önündə deyilən dini mərsiyənin bu misraları
oldu:
Ey Vətən
qurbanları, bizdən
salam olsun sizə,
Cəbhənin
aslanları, bizdən
salam olsun sizə!..
Nurəddin Muğanlı
İki sahil.- 2021.- 16 aprel.- S.14.