Zabit anası da müharibəyə getmək istəyirdi

"Əsgər atası" filmini bizim yaşlı nəslin çoxu xatırlayır. İkinci Dünya müharibəsindən bəhs edən bu filmi 1965 -ci ildən üzü bəri ekranlarda nə qədər göstəriblərsə, bir o qədər də maraqla izlənilib. Oğlunun dalınca ölümü gözə alaraq, uzaq yol qət eləyib cəbhəyə yollanan Georgi Maxaraşvilinin saflığı, məsumluğu ilə yanaşı, qəlbindəki övlad sevgisi tamaşaçını həm heyrətə, həm də riqqətə gətirir. Filmin sonunda döyüş yoldaşları ilə birlikdə Berlinə qədər gedib çıxan “Əsgər atası” qollarının üstündə can verən oğluna çarəsizcə deyir: "İndi anana nə cavab verəcəm?" Bu epizoda baxanlar yəqin elə mənim kimi kövrəliblər, hətta göz yaşlarını saxlaya bilməyiblər.

...Xalqımızın yaddaşından, hərb tariximizdən silinməyəcək 27 sentyabr 2020 - ci ildə faşist Ermənistanın növbəti silahlı təxribatına qarşı başlayan Vətən müharibəsində xalqımız, dövlətimiz, ordumuz bir andaca səfərbər və tək yumruq oldu. İllərdir Qarabağa, işğal olunmuş torpaqları azad etmək eşqi, həvəsi ilə 44 günlük Vətən müharibəsinə könüllü qatılan azərbaycanlı leytenant Vüsal Məhərrəmovun anası Elmira xanım da əlinə silah alıb cəbhəyə getmək istəyirdi. Niyə? Bu sualın cavabını sizə şəhid zabitimizin ömür yolu haqqında təqdim etdiyimiz yazıda tapacaqsınız.

Qısa tanıtım: Məhərrəmov Vüsal Aslan oğlu 10 dekabr 1979-cu ildə Masallı rayonunun Hişkədərə kəndində anadan olub. 1986-cı Hişkədərə kənd orta məktəbinin birinci sinfinə qəbul olub, 1997-ci ildə ildə Birinci Qarabağ müharibəsində göstərdiyi şücaətə görə "Azərbaycan Bayrağı" ordeni ilə təltif edilən şəhid Elşad Ağayevin adını daşıyan həmin məktəbi əla qiymətlərlə bitirib.

1997-2001-ci illərdə Gəncə Kənd Təsərrüfatı Akademiyasında təhsil alıb. Akademiyanın hərbi kafedrasından məzun olduğu üçün leytenant rütbəsi alıb. 2003-2004-cü illərdə ehtiyatda olan zabit kimi hərbi xidmətə çağırılıb. Naxçıvan Muxtar Respublikasındakı hərbi hissədə bölük komandiri vəzifəsində xidmət edib. Hərbçi sənətinə, tibbi peşəsinə böyük maraq göstərib.

2008-ci ildə Gəncə şəhərində iki ay hərbi təlimlərdə iştirak edib.

2020-ci il sentyabrın 27-də Azərbaycan Silahlı Qüvvələri tərəfindən Ermənistanın işğalı altında olan ərazilərin azad edilməsi üçün başlanan Vətən müharibəsinə könüllü qatılıb. Noyabrın 4-də Şuşa istiqamətində gedən şiddətli döyüşlər zamanı Daşaltıda yaralanan əsgərlərinin həyatını xilas edərkən qəhrəmancasına şəhid olub.

7 noyabr 2020-ci ildə nəşi Masallıya gətirilb. Rayonun və Hişkədərə kənd ictimaiyyətinin izdihamlı yürüşü ilə son mənzilə yola salınıb. Ailəli idi. İki oğul övladı - 14 yaşlı Nicat və 12 yaşlı Nihad Vətənə əmanət qalıb

Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyevin Sərəncamı ilə leytenant Vüsal Aslan oğlu Məhərrəmov ölümündən sonra “Vətən uğrunda” medalına layiq görülüb.

“Ən böyük arzum Şuşanın azad görməkdir”

Azərbaycan Ordusunun leytenantı Vüsal Məhərrəmovun boya -başa çatdığı ailənin uşaqları (3 qardaş, 2 bacı) hamısı ali təhsil alıblar. Üstəlik tibb sahəsinə aid olan ən vacib bilgiləri mənimsəyiblər. Şəhid zabitimizin heyrətamiz hadisələrlə dolu həyat kitabını vərəqləmək üçün baharın güllü-çiçəkli vədəsində Hişkədərə kəndində yollandıq. Əvvəlcə kənd qəbiristanlığında şəhid məzarlarını ziyarət etdik. Sonra Vüsalın atası Aslan müəllimlə, anası Elmira xanımla görüşüb söhbətləşdik. İxtisasca kimya müəllimləri olan, hazırda təqaüdə çıxmış bu insanlarla yaxından tanış olduqca onlara təsəlli verməyə, səbr və dözüm arzulamağa söz “tapmadıq.” Əmin olduq ki, bu təcrübəli, ziyalı ata-ana canlarının bir parçasını itirsələr də müqəddəs Vətən uğrunda övlad qurban verməyi özlərinə valideynlik borcu bilir və başlarını uca tutaraq Vüsalın yolunda çəkdikləri əziyyətin hədər getmədiyinə daxilən məğrurluq hissi keçirirlər. İndi Vüsal təkcə Məhərrəmovlar ailəsinin deyil, Azərbaycan xalqının qəhrəman övladı idi.

Ailənin hər bir üzvü vətənpərvərlik ruhunda böyüyüb, ürəyində tükənməyən Vətən, torpaq sevgisi qərar tutub. Vüsalın ardınca qardaşları Rəşad və Mahir də Vətən müharibəsinə könüllü yollanmaq istəyiblər: “Vüsal bizi müharibədə görsə, daha ürəklə döyüşər...” Elmira xanım əvvəlcə dönüb boy-boya dayanmış 12 nəvəsinə baxıb, sonra üzünü oğlanlarına tutub təmkinlə və ciddi tərzdə deyib: “Mən də əlimə silah götürüb sizinlə müharibəyə gedəcəyəm…”

Şəhid zabitimizin ata-anasının söhbətlərindən aydın olur ki, mərdlik, cəsurluq, kişilik, vətənpərvərlik hələ tələbəlik illərindən Vüsala xas xarakterik cəhətlərdən olub. Bacısı Gülşad xanım kövrək notlar üzərində qələmə aldığı xatirəsində yazır ki, Gəncədə Kənd Təsərrüfatı Akademiyasında təhsil alan zaman Vüsal Murovdağ istiqamətinə baxaraq tələbə yoldaşlarına zaman gələcək biz Kəlbəcərə qayıdacağıq deyirmiş...

Vətən müharibəsinə könüllü yola düşəndə isə həyat yoldaşı Mətanət xanıma təsəlli vermək üçün belə deyib: “Əgər bu gün torpaqlarımızı azad edib müharibəyə son qoymasaq, gələcəkdə övladlarımız müharibə etməli olacaqlar... Mənə heç nə olmaz. Atamın duaları məni düşmən gülləsindən qoruyacaq.”

39 gün müharibədə Füzuli, Cəbrayıl, Hadrut istiqamətində onlarca yaşayış məntəqəsini düşməndən azad edən taqım komandiri deyərmiş: “Ən böyük arzum Şuşanın azad görməkdir.”

Əsgərləri Vüsala “Ağsaqqal” deyirdilər

Adətən, hərbi xidmətdə və ya müharibədə hər kəsi soyadı, ya da rütbəsinə görə çağırırlar. Vüsal Məhərrəmova tabeliyində olan əsgərlər “ağsaqqal” deyə müraciət edirdilər. O, əsgərləri ilə komandir kimi yox, dost-doğmaları kimi rəftar edirdi. Yaralıları döyüş meydanından çıxarıb, yaralarını özü sarıyırdı. Aqronom-torpaqşünas ixtisasına yiyələnsə də həkimliyi də bacarırdı. Bir dəfə 3 yaralı əsgəri döyüş meydanından təkbaşına çıxardıb, onlardan birinə öz göynəyini geyindiri. Hardan biləydi ki, özü şəhid olandan sonra həmin əsgər onun verdiyi köynəyi gətirib atası Aslan müəllimə verəcək...

Fədakar taqım komandiri kəşfiyyata özü gedər, döyüş kordinatlarını müəyyən edəndən sonra əsgərlərinə mühüm tapşırıqlar verərdi. Əhmədbəyli kəndini düşməndən azad edəndə Vüsal ayağından yaralanır. “Ağsaqqal, gəl səni döyüş meydanından çıxaraq” deyən əsgərlərinə Vüsal: “Siz mənim qardaşlarımsız, son nəfəsimə kimi sizinlə birlikdə döyşüşəcəyik” deyir və ayağındakı güllə yarasını özü sarıyıb yenidən öndə gedərək döyüş meydanına atılır. Ürəyində böyük Vətən sevgisi, Qarabağ eşqi, Şuşa sevdası yaşayan Vüsal Məhərrəmovu Zəfər günündən cəmi 3 gün ayırırdı. Fəqət növbəti dəfə yaralı əsgərinin həyatını xilas edərkən qəhrəmancasına həlak olur.

...Bir gün sonra cənazəsinə bükülmüş üçrəngli Azərbaycan bayrağı o məzarının önündə keçirilən mərasimdə oğlu Nicata təqdim olunacaqdı, nəşi doğma Hişkədərə torpağına tapşırılandan sonra ruhu işğaldan azad olmuş Şuşa şəhərinin səmasında dolaşacaqdı...

“Elə bilirəm oğlum uzaq səfərə gedib”

...Məzarının ziyarətinə Azərbaycanın hər bir guşəsindən əsgərləri gəlirlər. 40 mərasimindən sonra Şamaxıdan bir əsgəri gəlib, ixtisasca diş həkimi olan həmin ziyarətçinin Aslan müəllim adını unutsa da onun Vüsal haqqında dediklərini yaxşı xatırlayır: “Vüsal mənim yaralarımı sarıyandan sonra hardansa tapıb gətirdiyi ağrıkəsici 'Diklofenak' iynəsi də vurdu. Ağrım o qədər şiddətli idi ki, dedim, o iynədən birini də vursun. İzah etdi ki, ikinci iynəni yarım saatdan tez vurmaq olmaz. Soruşdum ki, sən bunları hardan bilirsən? Dedi ki, ilk arzum həkimlik olub, ancaq alınmadı... Yarım saat keçəndən sonra mənə ikinci ağrıkəsici ampulanı da vurub arxaya göndərdi. Onun neçə igid, cəsur, qorxmaz hərbçi olduğunu mən yaxşı bilirəm.”

Aslan müəllim deyir ki, indi kiçik oğlum Mahir Vüsalın azad görmək istədiyi Şuşaya çəkilən “Zəfər yolu”nun tikintisində iştirak edir...

Bu yol şəhid zabit və əsgərlərimizin qanı ilə yazdığı şanlı tarixin şahididir. Müzəffər ordumuz bu yolla Şuşa şəhərinə daxil olduğundan “Zəfər yolu”nun həm rəmzi məna, həm də mənəvi önəm kəsb edir.

Aslan müəllim isə bizimlə xüdafizləşəndə son sözü bu oldu: “Mən Vüsalın ölümünə inanmıram. Elə bilirəm ki, o uzaq səfərə gedib.

Bir gün getdiyi yolla evimizə geri dönəcək..”

Nurəddin Muğanlı

İki sahil.- 2021.- 9 iyun.- S.23.