HEYDƏR
ƏLİYEVİN GÜCÜ, YAXUD
ÖZÜNƏQAYIDIŞIN
CAVİD İNTİBAHI
Heydər
Əliyev siyasətinin məfkurəçilik, türk əxlaqına
xidmət ruhu 1982-ci ildə daha bir müdhiş hadisə ilə
nəhayətsiz miqyas aldı. Heydər Əliyev böyük
Azərbaycan şairi Hüseyn Cavidin nəşinin Sibir çöllərindən
Vətənə gətirilməsi haqqında Sərəncam
verdi. Azərbaycanın Cavid ideyalarına doğru hərəkət
dövrü belə başladı.
Həsrət, səni mərd yıxdı ki, sən insafa gəldin,
Qırx
ildi gəlirdin, gəl a Cavid, səfa gəldin.
Fikrət
Qoca bu misraları həmin dönəmdə və həmin
mötəbər hadisə münasibətilə qələmə
almışdır. Bu şeirdə Heydər Əliyevin
obrazı “mərd”lik rəmzi kimi xarakterizə olunur. “Həsrət,
səni mərd yıxdı ki, sən insafa gəldin”… Amma nəyin
həsrəti? Axı söhbət 1937-ci ilin repressiya
dalğasının güdaza verdiyi faciə qəhrəmanından
gedir. Dövrün tədqiqatçıları bu məqamı
dönə-dönə vurğulayırlar: “İstər
klassik, istəsə də müasir Azərbaycan
yazıçıların bir çoxunun yenidən
böyük ədəbiyyata qaytarılması məhz Heydər
Əliyevin iradəsi, qətiyyəti və nüfuzu sayəsində
mümkün olmuşdur. 1937-ci il
yazıçılarının böyük bir qismi 1956-cı
ildə formal surətdə bəraət alsa da, onların ədəbiyyata
dönüşü, ədəbiyyatda öz layiqli yerlərini
tutması məhz Heydər Əliyevin sayəsində
mümkün olmuşdur” (Vilayət Quliyev).
Haqlı
fikirdir, 1956-cı ildə bəraətlər verilmişdi. Amma
bu bəraətlərdən sonra belə repressiya olunmuş
yazıçılarımızın irsinə münasibətdə
durulma tam şəkildə bərqərar
olmamışdır. Onların
yaradıcılığının təhlil və təqdimində
1937-ci ilin õofu hələ
də qorunurdu. Məsələn, 1958-ci ildə Əhməd
Cavadın kitabına ön söz yazan Məmməd Rahim
şairi hələ də zəhmətkeş adamlardan,
onların həyatından yazmadığına, daha çox
pessimist əhvalın üstün olmasına görə
qınayırdı. Yaxud Əhməd Cavadın həyat və
yaradıcılığını tədqiq etmiş filologiya
elmləri doktoru Əli Saləddin şairin 1992-ci ildə
“Seçilmiş əsərləri”nin ikicildlik nəşrini
hazırlayanda oxucuya təqdim edilən stenoqramları
özünəməxsus şəkildə ixtisar etmişdir.
Əziz Mirəhmədovun, Kamal Talıbzadənin və
b-nın da tədqiqatlarındakı mübahisəli
baxışları bura əlavə etsək, bəraətin
yalnız kağız üzərində qaldığı təsəvvürü
yaranırdı. Rəsmi sənədlər üzərində
bəraətlər verilib, amma düşüncədə hələ
də repressiya havası, qorxusu, ürpərtisi, həyəcanı
davam edirdi.
1982-ci il,
sovet dövrü hələ bitməmişdi, heç buna
işarələr belə yox idi. Dildə repressiyaya məruz
qalanlar haqda gerçəklər tuğyan edirdi, amma
kağız üzərində yanlış elmi-ədəbi
yalanlar meydan sulayırdı. Çünki xof hələ
çəkilməmişdi, ideoloji yanlışlığa
uğrama qorxusu gerçəklərdən hələ daha
öndə idi. Heydər Əliyev bu addımı ilə
gerçəyi qorxulardan önə çıxartdı,
Cavidin nəşini vətənə qaytarmaqla elə ilk növbədə, qorxunun
üzərindəki örtüyü götürüb
atmağa müvəffəq oldu. “Cavidə qayıdış”
məqaləsində Azər Turan yazır: “Biz 37-ci ili
xatırlamırıq. Biz onu xatırlaya bilsəydik Azadlıq
barədə bir belə nikbin danışa bilməzdik. Biz
37-ci ildən sonra doğulmuşuq. Amma hamımız, şair
demişkən, 37-də tutulmuşuq. Xatirələrimizin və
genetik yaddaşımızın qolundakı qandalı isə
1982-ci ilin 26 oktyabrında açdılar. Biz 1982-ci ilin 26
oktyabrında azadlığa buraxıldıq”.
“Ədəbiyyat
qəzeti”nin “Repressiya dalğası: gerçək və
gizlinləri ilə” adlı “müzakirə saatı”nda tədqiqatçı
Cəlal Qasımovun bu fikirləri ilə razılaşmamaq
olmur. “Bəraət dövründə - 56-cı ildən sonra
udanlar və uduzanlar oldu. Fikrimcə, Cavid uduzanlar
siyahısındadı, R.Axundov,
V.Xuluflu isə udanlar. Əvvala, sual edirəm ki, Cavid 37-də
güclü idi, yoxsa 56-da? 37-də Cavid türkçü
kimi, turançı kimi böyük idi. 56-da isə ona bir
sovet mundiri geyindirib kiçiltdilər. “Cavid və oktyabr
inqilabı” adlı yazılar yazıldı. Əlbəttə,
o dövrdə Cavid bəraət almasaydı 4 cildliyi
çıxmayacaqdı, haqqında
danışılmayacaqdı, dərsliklərə düşməyəcəkdi,
haqqında monoqrafiyalar yazılmayacaqdı. Lakin bütün bu
proses onun dilinə, üslubuna toxunulmaqla həyata keçdi. Məncə,
bu reabilitasiya Cavidin sovet hökümətindən intiqamı
deyildi. Sistemin özünün özündən intiqamı
idi. Məncə, Cavidin bəraəti onun Sibirdən
dönüşü ilə başladı. Cavidin
dönüşü əslində Cavidə
dönüşün başlanğıcı oldu. Nə
idi Cavidə dönüş?
Cavidə dönüş türkçülüyə
dönüş, turan əxlaqına dönüş, Cavidə
dönüş sufi təfəkkürünə
dönüş, milli-mənəvi əxlaqi dəyərlərə
dönüş idi”.
1982-ci ildə
Cavidin qayıdışı ilə milli mədəniyyətin
yeni epoxası başladı. Bu həm də Heydər
Əliyev siyasətinin 1969-cu ildən bəri xalqın mənəvi
dirçəlişinə, ictimai özünüdərk və
milli təfəkkür oyanışına doğru
addım-addım gəldiyi yolun qanunauyğun sonucu kimi meydana
çıxır. Heydər Əliyevin meydana qoyduğu bu
miqyassız iş poeziyada izini qoymadan ötmür. Bəxtiyar
Vahabzadə nəfəsinin poetik qatında özünə yer
alır:
Yanar sinəsiylə
buz qıranların,
Haqq səsi,
dağ səsi tutub dünyanı.
Səni
torpağına qaytaranların
Ömrü
uzun olsun, torpağın sanı.
Mirvarid
Dilbazinin odlu misraları mənzərəni duyub
tanımağa imkan verir:
Sağ ol
xalqımızın igidi, mərdi!
Bu bir
şücaətdi, bu bir hünərdi.
Getdi sinəmizdən
Cavidin dərdi,
Unutmaz bu
haqqı millətin sənin.
Əhsən,
kamalına, əqlinə əhsən!
Bir
xalqın oğlusan, demirəm təksən.
Sən,
xalqa endikcə yüksələcəksən,
Adi xidmət
deyil xidmətin sənin.
Cavidin nəşinin
niyə məhz Naxçıvanda basdırılması da
ayrı özəlliyi ilə diqqət çəkir. Nəriman
Həsənzadənin xatirələrində buna əmin oluruq:
“Bir də Təbriz nisgili var idi Heydər Əliyevin. Hüseyn
Cavidin nəşini uzaq Sibirdən vətənə gətirmişdi.
Cavidi niyə Naxçıvanda basdırmaq istədi, burda yox?
Söhbət gedirdi bu barədə həmin ərəfələr.
Mən yanında durmuşdum, kimlərləsə söhbət
edəndə dedi elə Naxçıvan yaxşıdı ki,
Təbrizdən gələndə onu ziyarət eləyib gələcəklər.
Bura qədər dərin düşünürdü Heydər
Əliyev”.
Cavidlə
bağlı missiya bununla yekunlaşmır. Həmin vaxt Heydər Əliyevin göstərişi
ilə Naxçıvanda Hüseyn Cavidə məqbərə
tikilməsi qərara alınır. Lakin 1982-ci ildə
respublikadan gedəndən sonra bu yöndə heç bir
iş görülmür. Liderin 1993-cü ildə ölkəyə
rəhbər kimi qayıdışından sonra işlərə
yenidən təkan verilir. Naxçıvanda Hüseyn Cavidin əzəmətli
məqbərəsi hazırlanır. Məqbərədə
Cavidlər ailəsi - Cavidin, Müşgünaz və
Ərtoğrulun məzarları yan-yana uyuyur.
Açılış
1996-cı ildə, oktyabrın 29-da baş tutur. Bütün
ölkə elitasının, ədəbi ictimaiyyətin diqqəti
bu hadisəyə köklənir. Açılışdan az
sonra Xalq şairi Məmməd Araz Prezidentə həyəcan və
ehtiramla dolu məktub ünvanlayır: “Sizi təbrik edirəm,
möhtərəm prezident Heydər Əliyev, siz, dahi Cavidin cənazəsini,
obrazlı desək, dünyanın axırından
çiyninizdə Bakıya gətirməklə kifayətlənmədiniz;
onu yenidən çiyninizə götürüb
doğulduğu yurda gətirdiniz. Onu Müşgünaz
xanımla və Ərtoğrulla birlikdə bir nur odasına
tapşırdınız. Siz bu əməlinizdən nə qədər
məmnunsunuz. Naxçıvanda keçən təntənəli
günlərdə buna şahid olduq. Siz bu yüksək əməllərin
– birinci müəllifisiniz!”
Xəlil
Rza Ulutürk “Gündəliy”ində Heydər Əliyevin bu
addımını qəhrəmanlıq kimi səciyyələndirir:
“Mən dahi Hüseyn Cavidimizin cənazə
qalıqlarının ən uzaq məsafədən, Sibir qəbiristanından
qatarla və təyyarə ilə Bakıya gətirilməsini,
respublika ictimaiyyətinin diqqətində dayanmasını və
təntənəli biçimdə şairin öz vətənində,
Naxçıvanda torpağa tapşırılmasını,
Molla Pənah Vaqifin məqbərəsi və heykəlinin
Şuşada, ən yırtıcı düşmənin dar
gözləri qarşısında ucaldılmasını və
bu mərasimin böyük milli bayram kimi qeyd olunmasını, əzəmətli
Respublika sarayının yaradılmasını, bu cür
yüzlərcə təşəbbüs və tədbirləri
də Heydər qəhrəmanlığı
anlayışına daxil edirəm”.
Zəlimxan
Yaqub məqbərənin təntənəli
açılış mərasimində “bu türbən
mübarək olsun, bu qeyrətə eşq olsun”, - deyə Heydər
Əliyevin Cavidlə bağlı gördüyü işləri
poeziyanın dili ilə əbədiləşdirdi:
Ulu
qüdrət olan yerdə yeri yoxdur dərd-azarın,
İşığına
yığışmışıq bir türbədə
üç məzarın.
Sən
Allahın dostusanmış, son səfərin, son
güzarın,
Vətən
adlı Məkkə oldu, hac oldu, Cavid əfəndi.
Ləyaqətin
bu millətə tac oldu, Cavid əfəndi.
Bu
şeir nümunələri və fikirlər əlbəttə
ki, görülən işin heyranlığı
qarşısında dillənən poetik rübabın səsi
idi. Amma bir də Turan Cavid vardı. Cavidlər ailəsinin son
yadigarı... Turan xanımın xatirəsində Heydər
Əliyevin obrazı – Cavid sevgisi, sevinci, heyranlığı,
qədirbilənliyi və ən əsası, Cavid duyumu ilə
daha işıqlı, daha gerçək mahiyyəti ilə sərgilənir.
Həmin sevgini görmək üçün Turan Cavidlə
olan söhbətə istinad etməyin məqamıdır. “Àçılışdà õüsusi təyyàrə ilə getdik. Təyyàrədə hàmıylà görüşdü, öz kàbinəsinə getdi və məni
dəvət etdi. Şəkil çəkdirdik. Cavidin əsərlərinin
sàyı ilə màràqlàndı. Cavid hàqqındà çîõ màràqlı
fikirlər söylədi. Î, Cavidi bilirdi. 1983-cü, 1984-cü illərdə də mən
bunun şàhidi îlmuşdum. 1983-cü ildə
Mîskvàdàn yàydà istiràhət üçün Bàkıyà gəlmişdi. 1983-ün 24 sentyàbrındà Àzdràmàdà “İblis”ə bàõmàğà gəldi.
Î gün àktyîrlàr dà çîõ gözəl îynàyırdılàr. Tàmàşàdàn sînrà müzàkirədə əsəri elə
dəqiq təhlil elədi ki... Zàràfàtındàn dà qàlmàdı. Dedi
ki, indi məndən sîruşsàlàr ki, İblisi görmüsən,
càvàb verərdim ki, bəli, – Hàmleti göstərib –
İblis belə îlàr, – dedi. İkinci dəfə
1984-cü ildə sentyàbrın 15-də Rus Dràm Teàtrındà “Şeyõ Sənàn”à bàõdı, rəhmətlik
Zərifə õànımlà birgə. I hissədən sînrà məni qînàq îtàğınà çàğırdı və içəri
girən kimi, “tàmàşàdà bir neçə îbràzı iõtisàr ediblər”, - söylədi. Düz
deyirdi. Sînrà isə musiqidən dànışdı. Fikrətin
musiqisini çîõ təriflədi
və kîr ərəbin
màhnısını
ifà elədi,
sözləri və melîdiyànı dəqiq
ifà edirdi. Təəccüb
ediləcək bir hàl
idi. Dràmàturgiyànı yàõşı bilirdi, duyurdu. Î, Cavidi Şekspirlə deyil,
Höte ilə müqàyisə etməyin tərəfdàrıydı. “Fàust”là “İblis”i müqàyisə edirdi.
Əliyev,
umimiyyətlə, Cavidə qàrşı çîõ həssàsdı.
Həttà 1997-ci ildə
məqbərəni îktyàbrın
14-də – Ərtîğrîlun rəhmətə getdiyi
gündə ziyàrət
etmişdi.
–Bu bir təsàdüf deyildi?
–İnànmıràm ki, təsàdüf îlsun.
– Qàyıdàq məqbərəyə...
– Məqbərənin
lentini kəsdi, gələn qînàqlàr, vəzifə sàhibləri ətràfımızdàydı, pillələri qàlõàndà Heydər Əliyevə: “İkimizdən bàşqà heç kəs içəri girməsin.
Bu, ikimizin hàqqıdı»,
– dedim. Hàmı àyàq sàõlàdı və
biz içəri girdik.
Məqbərənin
àçılışındàn sînrà ziyàfət
verdi. Ziyàfətdə
Şàhmàr Əkbərzàdə “Yàs içində tîy” şerrini îõudu. “Kəcàvən mübàrək, tîyun mübàrək, məzàrdàn məzàrà gəlin köçürsən”
misràlàrı Əliyevə çîõ təsir etdi. Yànàşı îturmuşduq. Bir dàhà
înà təşəkkür edəndə:
– “Bàşqà cür îlà dà bilməzdi”,
– dedi.
Muzeyin àçılışındà dà belə îldu. Burà yàlnız înu dəvət
etdim. Yegànə
muzeydi ki, àçılışınà Heydər Əliyev tək gəlmişdi.
Cavidin àd
günündə, 120 illiyinin tàmàm îlduğu
gün. Bu çîõ
səmimi bir görüş îldu... Yəqin ki, hər bir kəsi Àllàh yer üzünə bir işdən ötrü gətirir.
Görünür, Cavidin məzàrını Vətənə
köçürmək üçün bu àdàm I kàtib îlmàlıydı. Məqbərənin
də, muzeyin də àçılmàsınà î uşàq kimi
sevinirdi, fərəhlənirdi”.
Belə...
Oktyabr yalnız böyük Cavidin doğum tarixi ilə
bağlı deyil, həm də
onunla eyni bütövlükdə assosiasiya verən Heydər
Əliyev xidmətinin yad olunduğu zaman vahididir. Türk
ruhunu, turan sevdasını uca
tutub ən kəskin zaman aşamalarından zədəsiz
çıxaran bu iki dahi şəxsiyyətin ömür
bioqrafiyası milli varlığımızın idrak məqamıdır.
Elnarə Akimova,
YAP İdarə
Heyətinin üzvü,
filologiya elmləri
doktoru
İki sahil.- 2022.- 22 oktyabr.- S.5.