Laçın kimi...
Möcüzə şəhərə səfər
düşüncələri
Proloq əvəzi
Lap əvvəldən
başlamaq istəyirəm.
Baş redaktorumuz Vüqar Rəhimzadənin
bir axşam “səni Laçına göndərmək istəyirik...”
zəng-müjdəsi yola
çıxacağımız günə qədərki gecələrimi dirigözlü
sabah edəcəyim həyəcana, xoşbəxtliyə
çevrildi. Dumanlı
xatirələrimdə gizlənib
qalmış o gözəl
yurd yerlərimizi, həsrət nəğmələrimizin
ünvanı Laçını,
hələ üstəlik
şanlı Zəfərimizin
şah əsəri, qeyrət qalamız Şuşanı yenidən
görmək səadəti
yuxu əvəzi dincliyim oldu. Yaşamayan haradan bilsin ki, otuz
bir il anasından
ayrı salınmış
övladın həsrətinin
sona yetməsi, vüsal anının sayılı saatlar, günlər qədər yaxın olması nə deməkdir? Yaşamayan haradan bilsin ki, işğaldan
azad edilmiş o torpaqlara qədəm qoymaq bizim üçün
ömrünün otuz
bir ilini ibadətlə keçirmiş
mömin müsəlmanın
Həcc, Kərbəla
ziyarəti qədər
müqəddəsdir? Tanrı
qəbul edəcək,
inşAllah...
Barıt qoxulu
o yollar, o yollar...
Kaş ki,
yollar qısalaydı!
Horadiz qəsəbəsinə
yaxınlaşdıqca maşının
açıq pəncərəsindən
işğaldan azad olunmuş torpaqlarımızın
ətrini duymağa çalışırıq. Şərqi
Zəngəzura, Qarabağa
ilk dəfə səfər edəcək gözəl Naxçıvan
diyarından olan iş yoldaşlarım Zahid müəllimin də, gənc operatorumuz Arazın da həyəcanı məsuliyyətimi daha da artırır. Mən bir növ
ev yiyəsi sayılıram axı bu səfərdə. Bizə bələdçilik
edən, ürəyi Laçın sevgisi ilə dolu İradə
xanım Nəsirovadan
sonra təbii ki...
Bir vaxtlar
barıt qoxuyan bu Vətən yolu rahat olsa
da getdiyimiz istiqamətdə yalnız
bir hərəkət zolağı var. Belə yolda qarşına bir-birinin ardınca düzülmüş
böyük yük maşınları karvanının
çıxması əsasən
də bizim kimi tələsənlər
üçün ən
arzuolunmazdır. Ancaq deyinməyə macal belə qalmır. Tezliklə bu avtomobillərin Laçının
Zabux kəndinə əbədi dönən sakinlərin yüklərini
daşıdığı məlum
olur. Xatırlayıram,
səhər evdən çıxmamış xəbərlərə
göz gəzdirəndə
rastıma çıxmışdı.
Bu gün, noyabrın 23-də daha 93 nəfərdən ibarət
25 ailənin doğma yurd həsrətinə son qoyulur. Yaşayış
məntəqələrindən keçəndə Laçına
gedənlərin sevincini
toy karvanlarında olduğu kimi, uzun səs siqnalları
ilə hamıya car çəkən yük maşınlarına
biz də qoşuluruq. Nə toy, bundan böyük
sevinc, bundan gözəl bayram olar?
Yeni Füzuli
– toz içində çiçək
...“Siz işğaldan
azad edilmiş ərazilərə daxil olursunuz!” Burdan sonra ətrafda olan nə varsa
dördgözlə yaddaşımıza
yazmağa, bəlkə
heç nəyə yaramayacaq ən adi şeyləri də diqqətdən qaçırmamağa çalışırıq.
Biz əvvəldən
də bu torpaqların hansı qəhrəmanlıqlar hesabına
azadlığına qovuşduğunun
fərqindəydik, ancaq
Füzuliyə yaxınlaşdıqca
yolun kənarındakı
səngərləri, müdafiə
səddlərini, erməni
vəhşiliyinin qurbanına
çevrilmiş, xaraba
qoyulmuş kəndləri,
dağıdılmış qəbiristanlıqları gördükcə
Qələbəmizin mahiyyətini
daha yaxşı dərk etmək olur. Elə Alxanlı postundan keçənlərin sənədlərinin
niyə diqqətlə
yoxlanılmasının səbəbləri
də. Bir ucdan təmizlənsə də uczus-bucaqsız ərazilərdə hələ
də ölüm saçan minalar ermənilərin insanlığa
sığmayan cinayətlərinin
sübutu kimi yer altında gizlənub. Dağıntıların
insanı vahiməyə
salan miqyası isə dünyanın ədalət hissini itirdiyinin sübutudur.
Allaha şükürlər
olsun, Füzuliyə həyat qayıdıb. Bir tərəfi Ağdam, Cəbrayıl, Zəngilan, Qubadlı, Kəlbəcər kimi viranə qoyulmuş, ruhlar şəhərinə
çevrilmiş Füzulinin
bir tərəfində
insan məskən salır. Yeni Füzuli göz oxşayır, ümid verir, xoşbəxt edir. Bu yerlərdən
daha top-tüfəng gurultusu deyil, uşaqların şaqraq gülüşləri yüksələcək
bundan sonra!
Bu həmin
Daşaltıdır ki...
Zəfər yolu sanki iki
məqsəd üçün
bu yerlərdən keçir: Birincisi, igidlərimizin tarixdə misli görünməmiş
qəhrəmanlıqlarını, onların az sonra görünəcək
alınmaz qalamızı
azad etmək üçün hansı çətin yollardan keçdiklərini xatırlatmaq
üçün. İkincisi,
Qarabağın təbiətini,
gözəlliklərini göz
dolusu görə bilmək üçün.
Hə, bu yolu müqəddəs edən bir şey
də var – bu yol enişləri,
dik yoxuşları, dolanbacları, sərt döngələri ilə
ziyarət yoludur axı!
Axır ki,
azadlığın bəxş
etdiyi qürurdan qəddi düzəlmiş,
qayaları cilvələnmiş
Şuşaya yaxınlaşırıq.
Bu da sıldırımların
kölgə saldığı
Daşaltı. Yəqin,
bu yerdən keçəndə çoxumuz
1992-ci ilin qanlı, xəyanət, satqınlıq
nəticəsində 90-dan artıq
Azərbaycan oğlunun
şəhid olduğu
25 yanvar əməliyyatını
xatırlayacağıq. Yaddaşımı
təzələməyə çalışıram. Həmin
gün mən də Şuşadaydım.
Hətta əməliyyata
hazırlığın getdiyi
Cıdır düzünə
yaxınlaşmaq da istəmişdim, qoymamışdılar.
Bir neçə saatdan sonra həmin
vaxt qayanın başında silahlarına
sarılmış vətənpərvərlər
Vətən xainlərinin
hazırladıqları tələyə
qurban gedəcəkdilər,
bir gün sonra bütün Şuşa, bütün Azərbaycan onlar üçün yas saxlayacaqdı...
Qeyri-ixtiyari dilimizdən
yol boyu tez-tez səsləndirdiyimiz
“Allah ermənilərə
də, satqınlara da lənət eləsin!” qarğışı,
“Allah şəhidlərimizə
rəhmət eləsin!”
duası, “Allah bizə bu gözəl
günləri bəxş
edən Müzəffər
Ali Baş Komandanımızı, rəşadətli
ordumuzu qorusun!” nidası səslənir.
Laçınım mənim!
Şuşanın qonaqlarını Azərbaycan
və Türkiyə bayraqları ilə salamladığı girişindən
üzü Laçına
doğru istiqamət götürürük. Şuşanı
görmək üçün
bir gün də ürəyimizə daş basacağıq. Eybi yox, vüsal
bir az da
şirin olacaq...
Şuşa-Laçın yolu mənə tanışdır. 31 il əvvəl arzularımı,
ümidlərimi, məsum
uşaqlıq xatirələrimi
geridə buraxıb, həsrəti, məcburi köçünlüyün əzab-əziyyətlərini,
Vətənsizliyi bağrıma
basıb, göz yaşlarımı içimə
axıtmağı öyrənə-öyrənə
hərbi yük maşınında bu yolla Qubadlıya, oradan da Göyçaya
getmişdim. Bu günsə Qalib Azərbaycanın qürurlu
vətəndaşı, xoşbəxt
jurnalisti kimi geri dönürəm! Bəlkə mənə elə gəlir, ancaq sanki mən
bu yolun kənarında olan ağacları, daşları,
meşələri, qaralmağa
macal tapmamış böyürtkənləri, sağda-solda
ucalan dağları tanıyıram. Deyəsən,
elə onlar da məni xatırladılar,
təbiət də gəlişimə, gəlişimizə
ürək dolusu sevinir. Yoxsa ilin-günün bu vaxtında, noyabr ayının sonlarında Laçında belə günəşli hava başqa nə vaxt görünüb ki?
Qəribədir, nə yolun yorğunluğunu
hiss etmədik, nə aclıq. Hələ xeyli qaldığını düşündüyüm
bir vaxtda qəflətən qarşımızda
Laçının əsrarəngiz
mənzərəsi açıldı
– Ziyarətgahımıza
çatmışıq!
Həsrəti bitənlərin sevinc göz yaşları
Hər yeni
görüntüsünü fəxrlə, sevgiylə izlədiyim Laçın yəqin tarixinin ən sevincli, unudulmaz günlərini yaşayır. Dağın
döşündə, qayaların
üstündə laçın
kimi dayanan, yenidən, daha gözəl, daha möhtəşəm inşa
edilən, qurulan şəhər öz ərazisi və sakin sayı ilə uyğun gəlməyəcək tərzdə
qaynayır sanki. Küçələrindəki hərəkətliliyə baxanda
bu qədər qısa müddətdə
bu qədər işlərin necə görülüb başa gətirildiyini, bu sürətlə hələ
nələr olacağını
təsəvvür etmək
mümkündür. Laçın
təkcə Azərbaycanın
deyil, Avropanın, hətta dünyanın ən gözəl şəhərləri ilə
rəqabət aparmağa
hazırlaşır. Özü
də çox iddialıdır...
Laçınlı qonaqpərvərliyi ilə
qarşılanırıq. Sakinlərin
“nümayəndəlik” adlandırdığı
yerdə görüşdüyümüz
“Laçın Abadlıq
Xidməti” ASC-nin direktor müavini Elnur Abdullayev kömək üçün
nə lazımdırsa
edəcəklərini deyir.
Çox sağ olsun, edir də.
Gecələmək üçün
“Laçın” oteldə
yer məsələmiz
həll olunur, bizə bələdçilik
etmək üşün
Xidmətin əməkdaşı
Sahib Əhmədzadəni
təlimatlandırır. Elə
Sahib qardaşın dəvəti ilə 31 bir illik qəzəbi
soyumuş, suları durulmuş, ətrafı qeyri-adi zövqlə abadlaşdırılmış Həkərinin sahilində
bir qismət yeməyimizi yeyib vaxt itirmədən üz tuturuq Zabux kəndinə. Yazmışdım axı,
bu gün yenidən qurulan Zabux yeni sakinlərini
qarşılayır.
Tam vaxtında
çatmışıq. Əvvəldən
məskunlaşmış zabuxlular
bir az əvvəl
çatmış kəndlilərinin,
qohum-əqrəbalarının başlarına yığışıblar.
Qucaqlaşıb görüşənlər,
bir-birilərini təbrik
edənlər... Vaxtilə
Ermənistan hakimiyyətinin
min-bir vədlərlə
Suriyadan, Livandan, Fransadan erməniləri qeyri-qanuni gətirib məskunlaşdırdıqları Zabux indi əsl
sakinlərinin və əsl sahiblərinin qayıdışını bayram
edir. Sevincin sevincə qarımasının
bir səbəbi də odur ki,
bir vaxtlar ümidsizcəsinə “kaş
torpaqlarımız qayıdaydı,
gedib çadır qurub yaşayardıq” deyən keçmiş məcburi köçkünlərə
öz doğma yurdlarına çatan kimi yeni, yarlı-yaraşıqlı
evlərinin açarları
təqdim edilir. Hansı hisslər keçirdiklərini soruşuruq.
Sözlə ifadə edilməsinin asan olmadığı bəllidir.
Ancaq hamısı ilk olaraq qəbiristanlıqlarını
ziyarət edəcəklərini
deyirlər. Bir də hər biri onlara bugünkü
xoşbəxt anları
yaşadan əziz şəhidlərimizin müqəddəs
ruhlarına rəhmət,
qazilərimizə şəfa,
böyük Zəfərimizin
memarı olan Prezidentimizə cansağlığı
diləyir. Özü
də içdən, ürəkdən, sevinc göz yaşları ilə...
O görünən Naxçıvanın dağları
deyil?
Laçının gecələri bir başqa imiş. Dağın döşünə
səpələnmiş işıqlar
qəribə mistik bir ab-hava yaradır.
İnanın ki, tam mübaliğəsiz, insan özünü nağıllar aləmində
hiss edir. Elə səhərləri
də gecələrindən
geri qalmır. Təmiz dağ havasını ciyərlərinə
çəkdikcə sanki
ömrünün uzandığını,
əgər varsa bədənindəki ağrı-acının
çıxdığını, ruhunun dinclik tapdığını iliklərinə
qədər duyursan. Hətta danışırlar
ki, əvvəl məskunlaşdığı yerdə
qan təzyiqindən, şəkər xəstəliyindən
əziyyət çəkən
laçınlıların hansı gəlib bir müddət bu sehrli torpaqlarda
qalıbsa bütün
narahatlıqları yoxa
çıxıb. Yəqin
ona görə Laçında yaşayanların
üzlərəndə qəribə
bir işıq var...
Laçından baxanda Qərbi Azərbaycanın bir hissəsi, hətta Naxçıvanın dağları
aydın görünür.
Havanın təmizliyindən
sanki əl uzatsan çatacaq məsafədədir. Naxçıvanlı
iş və səfər yoldaşlarım
üçün Laçından
Naxçıvana boylanmaq
da bir başqa
təəssürat yaradır
yəqin. Hamımız
nə vaxtsa indi Laçına gəldiyimiz kimi, buradan da maneəsiz
Qərbi Zəngəzurdan
keçib Naxçıvana
gedə biləcəyimiz
gün üçün
dua edirik. Əminik, inşallah, o günlər də gələcək!
İş də
var, hər cür şərait də...
Mütləq qeyd etməliyəm ki, Laçına qayıdan sakinlərin məşğulluq məsələləri
xüsusilə diqqətdə
saxlanılır və
az qala onların
özləri gəlməmişdən
əvvəl həll olunur. Necə? Baxmayaraq ki, bu barədə Elnur müəllimin səmimi söhbəti, səsləndirdiyi faktlar da inanmaq üçün
yetərli ola bilərdi. Ancaq yenə bəxtimizdən bir gün əvvəl
qayıdışlarında iştirak etdiyimiz zabuxluların bir qisminin elə səhəri gün, necə deyərlər, tərləri soyumamış
Laçındakı 2 saylı
tam orta məktəbdə keçirilən
Əmək yarmarkasında
işlə təmin edildiklərinin şahidi olduq. İş də varsa daha
doğma diyarda yaşamaqdan gözəl nə ola bilər
ki? Yəqin ona görədir yarmarkada iştirak edən xeyli müddətdir burada məskunlaşmış sakinlər
bütün laçınlıları
bura, doğma şəhərə qayıtmağa
səsləyirlər...
Nə qədər
ayrılmaq istəməsək
də, təəssüf
ki, geri dönmək vaxtıdır.
Yola çıxırıq.
Ancaq nə sirdirsə addım-addım
uzaqlaşdıqca Laçın
sanki maqnit kimi bizi geri
çəkir. Sanki orada nəyisə qoyub gəlirik. Və o nə isə bizi bir
gün mütləq geriyə, Laçına aparacaq...
Salam, Şuşa,
mənim azad şəhərim!
Şuşanın giriş postunu keçib dayanırıq.
Polislərin icazəsi
ilə müqəddəs
bayraqlarımızın dalğalandığı
sinəyə çıxıb
diz çökürəm.
Əhdim vardı, bu gün əhdimin
reallaşdığı, arzularımın
gerçək olduğu
gündür! Əyilib
kəklikotu qoxulu torpağından öpürəm
Şuşanın. 31 ildir
içimə axıtdığım
göz yaşlarıma
bu dəfə hakim ola bilmirəm.
Hiss edirəm ki, sevinc göz
yaşlarımı içimə
axıtsam boğularam!
Həzin-həzin, hıçqıra-hıçqıra
ağlayıram, lap uşaq vaxtı olduğu kimi. Deyəsən, o vaxt qoyub getdiyim uşaqlığım məni
burada, Şuşanın
sıldırım qayalarının
ətəyində gözləyirmiş.
Şükür qovuşdurana!
Şükür azad Şuşama! Şükür
azad Vətənimə!
Başından ayağına qədər
bütöv bir tikinti meydançasını
xatırladır Şuşa.
O da Laçın kimi gözəlləşir,
yenilənir, həvəslə
öz sakinlərinin gələcəyi günə
hazırlaşır. Şəhərin
demək olar ki, hər yerində
dayanmadan iş gedir. Mədəniyyətimizin
beşiyinin yeni ecazkar simasına qovuşacağı günə
az qalıb, lap az.
Vaxtımız nə qədər məhdud olsa da, ziyarət imkanını dəyərləndirməyə
çalışırıq. Yuxarı Gövhər Ağa məscidini, Vaqifin məqbərəsini,
Cıdır düzünü
görməyin, yuxarıdan
aşağı azad Xankəndini seyr etməyin yaratdığı
insanın içini daşdıran duyğuları
ifadə etmək o qədər də asan deyil...
Fürsətdən istifadə edib doğulub-böyüdüyüm, vaxtilə ermənilərin
qarşısında mərdliklə
dayanaraq sona qədər məğlub olmadan döyüşən
kəndimə sarı,
doğma Kosalarımın
dağlarına, Qırxqıza
boylanıram. Daha düşmən tapdağında
deyil yurdum, bizi gözləyir!
Və epiloq
əvəzi
Sanki Zəfər
yolu ancaq bir istiqamətə getmək üçündür.
Yəqin ziyarətə
gedən yolların hamısı belədir, gedirsən, ancaq geri dönmək istəmirsən. Bakıya
qayıtmaq zamanı gələndə təsəllimiz
o idi ki, daha Laçınımıza,
Şuşamıza getmək
əlçatmaz arzu deyil. Əlbəttə ki, məqamı uca, məkanı cənnət şəhidlərimizin,
Vətən yolunda canını heçə
sayan qazilərimizin, torpaq uğrunda can alıb, can verən qəhrəman oğullarımızın
və qətiyyəti,
dönməz iradəsi,
əzmi, ən başlıcası isə
bütöv Azərbaycan
sevgisi naminə yorulmadan çalışan,
çarpışan Müzəffər
Ali Baş Komandanımız, Prezident
İlham Əliyev sayəsində! Bizim hələ gedəcək daha neçə Zəfər yolumuz var...
Mahir Rəsuloğlu,
(Bakı-Laçın-Şuşa)
İki sahil.- 2024.- 28 noyabr, ¹217.- S.4.