Azərbaycan ədəbi dilinə akademik baxış
Hər bir kəs özündən
sonra qoyub getdiyi həyat əhəmiyyətli yaratdıqlarının
hesabına həmişə
yad edilir, xatırlanır və hər yerdə yaratdıqlarına istinad edilir.
Belə şəxsiyyətlərdən
biri də hər bir kəsin
Tofiq müəllim kimi tanıdığı,
ömrünü öz
xalqının ana dilinin – Azərbaycan türkcəsinin keçdiyi
yolu qarış-qarış
izləyən, ümumtürk
dünyasında həmişə
barmaqla göstərilən
akademik Tofiq İsmayıl oğlu Hacıyevdir.
May ayının 1-i bu görkəmli şəxsiyyətin
anadan olduğu gündür. Yaşasaydı
bu gün 88 yaşı tamam olacaqdı. Onu da deyim ki, bu görkəmli
şəxsiyyət 1 may 1936-cı ildə Qarabağ mahalında, Cəbrayıl
rayonunun Soltanlı kəndində anadan olmuş, 27 noyabr
2016-cı ildə vəfat
etmişdir. Görkəmli
alim İkinci Fəxri
xiyabanda dəfn olunmuşdur.
Dünyanı dərk edib başa düşəndən
qələmini silaha çevirib öz dilinin qədimliyi, saflığı və Qafqazda aparıcı dil olduğunu sübut etmək üçün bu sahəyə aid onlarla
kitab və yüzlərlə
məqalə yazıb
çap etdirmişdir.
Onun yaradıcılığının
geniş bir hissəsini Azərbaycan ədəbi dilinin tarixinə həsr etdiyi “Azərbaycan ədəbi dilinin tarixi” dərsliyi təşkil edir. Dərslik iki hissədən (iki kitabdan ibarətdir) və son nəşri Azərbaycan Respublikası
təhsil nazirinin
10.07.2012-ci il 1325 saylı əmri
ilə təsdiq edilərək həmin ildə “Elm” nəşriyyatı
tərəfindən çap
edilmişdir.
Dərsliyin birinci hissəsi
“Ön söz” və “Fənnin mövzusu və bir neçə anlayış haqqında”,
“Azərbaycan dili terminoloji anlayışı,
etnik mənşəyi,
ən qədim izləri və təşəkkülü”, “Azərbaycan
ədəbi dilinin dövrləri”, “Dədə
Qorqud kitabı”nın
dili” və sair bölmələrdən
ibarətdir.
Bunun ardınca akademik Azərbaycan xalqının
yaşadığı tarixi
dövrlərdə ədəbi
dilinin hansı göstəricilər üstündə
bərqərar olduğunu
dəqiq göstərmək
üçün bu dilin keçdiyi tarixi yolu müxtəlif
əsrlərə bölərək
tədqiq edib araşdırmışdır.
Dərsliyin bölmələrindən biri XIII-XVI əsrlər ədəbi dili adlanır. Bu bölmədə
müəllif ilk olaraq
XII-XIII əsrlərdə Azərbaycan
dilinə digər dillərin təsirindən
söhbət açır
və yazır: “Artıq XIII əsrdən başlanan yeni mərhələdə
ərəb, fars dillərindən türkcəmizə
güclü lüğət
axını özünü
göstərir. Bununla
da alınmaların türkcəmiz
tərəfindən mənimsənilməsi,
özününküləşdirilməsi
prosesi gedir. Xalq dili də,
ədəbi dil də sınaq qarşısında durur”.
Akademik Azərbaycan türkcəsinə
müxtəlif dövrlərdəki
təsirlərə həmin
dövrdə yaşayıb-yaradan
şairlərin yaradıcılığına
istinad etməklə qiymət verir və zərgər dəqiqliyi ilə hesablayaraq hansı əsrdə dilimizə əcnəbi sözlərin
daha çox daxil olduğunu nümunələr əsasında
qeyd edir.
Məsələn, müəllif XIV əsrin
görkəmli söz
ustası İzzəddin
Həsənoğlunun iki
qəzəlini götürüb
həmin qəzəllərdə
işlənən sözlərin
ümumi sayının
neçəsinin əsl
türk, neçəsinin
alınma söz olduğunu qeyd edərək yazır:
“XIII əsrdən Həsənoğlunun
əlimizdə olan qəzəllərindən ikisinin
lüğət tərkibinə
diqqət yetirək. Qəzəllərin dilində
100 söz var. Bunlardan
59-u türk, 41-i ərəb-fars
sözləridir”.
Akademikin
apardığı hesablamadan
dilimizin saflığının
XIII əsrdə hansı
vəziyyətdə olduğu
açıq-aydın ortaya
çıxır. Ərəb
istilasından sonra xalqımızın özü
ilə bərabər,
dilimizin də hansı dərəcədə
istilaya məruz qalması müəllifin bu hesablamasında açıq şəkildə
özünü göstərir.
Tofiq Hacıyev Həsənoğlunun qəzəllərinin
hamısında ərəb
və fars sözlərinin türk sözləri ilə eyni nisbətdə işlənmədiyini apardığı
tədqiqatın nəticəsi
kimi ortaya çıxararaq yazır:
“Qəzəllərdə türkcə
və ərəb-farsca
sözlərin nisbəti
müxtəlifdir. “Apardı
könlümü...” qəzəlində
47 sözdən iyirmisi
türkcə, iyirmi yeddisi ərəbcə, farscadır – türkcə
ümumi lüğətin
42,5 faizidir. “Necəsən,
ey gül üzü ağum...” qəzəlində 68 sözdən
cəmi on altısı
ərəbcə, farscadır
– türkcə ümumi
lüğətin 76, 5 faizidir.
Bütövlükdə hər
iki qəzəldə lüğətin 59 faizi türkcədir”.
Digər
əsrlərdə (XIII, XIV, XV, XVI) yazılan əsərlərin
tipoloji cəhətdən
uyğun gəldiyini qeyd edən müəllif, eyni zamanda, bu əsrlərdə
yaranan ədəbi nümunələrin bir-birindən
müəyyən dərəcədə
fərqli olduğunu, fərqləndiyini də qeyd edir.
Ərəb istilasından sonra
monqol işğalına
da məruz qalan xalqın dilində yenə də yeni gəlişmələr baş
verməyə başlayır.
İşğala məruz
qalan xalqların danışdığı dilə
işğalçı xalqların
dillərinin göstərdiyi
mənfi təsiri qeyd edən akademik bununla bərabər, işğala
məruz qalan xalqların həyatında
bəzən müsbət
xüsusiyyətlərin olduğunu
da qeyd edir. Müəllif bununla bağlı yazır: “XIII
əsrə (monqollara)
qədər ancaq əski Midiya–Atropaten ərazisinə, indiki təbirlə ölkəmizin cənubuna
Azərbaycan deyirdilər,
şimalı, əski
Albanıyanı Arran,
Şirvan və s. kimi tanıyırdılar.
Məhz monqollar Şimalı və Cənubu birləşdirib,
hər ikisinə birlikdə Azərbaycan dedilər”.
Tofiq Hacıyev yadelli işğalçıların təsirlərinə
baxmayaraq türkdilli şeir nümunələrinin
öz ənənələrinə
qoruyub saxladığını
belə səciyyələndirir:
“Uzun illər boyunca ərəb və farsların, sonradan isə monqolların işğalı
altında əzilməsinə
baxmayaraq XIII əsrdən
tarixi, ictimai-siyasi şəraitlə bağlı
ölkədə ədəbi
dilin üçləşməsi
müşahidə olunur.
Ərəb-fars dilləri
ilə yanaşı Azərbaycan dili də dövlət, sənət və elm dili kimi işlənmək
hüququ qazanır”.
Müəllif XIII əsrdən başlayaraq
Azərbaycandilli ədəbi
dil nümunələrinin
Nəsiminin yaradıcılığında
kamil şəkildə
ortaya çıxması
məsələsini də
diqqətə çatdırır.
Akademik Nəsimi yaradıcılığının ədəbi dilin püxtələşməsi işində
xüsusi rola malik olduğunu qeyd edir və bununla
bağlı yazır:
“Nəsimi dilində ərəb, fars lüğəti ilə müqayisədə türkcənin
Füzulidən üstünlüyü,
həm də onun şeirlərinin təbliğat məqsədi
ilə bağlı idi: Nəsimi şeirini yayan, təbliğ edən dərvişlər aşıqlar,
ozanlar kimi camaat içində olur, sözlərini üz-üzə insanlara deyirdilər. Şeirini yazanda Nəsimi bunu düşünürdü”.
Dərsliyin digər bir bölməsi “XV-XVI əsrlər
(ədəbi) dili” adlanır. Bu bölmədə
müəllif “XVI əsr
Azərbaycan ədəbiyyatının
istedadlı lirik şairi, XVI əsr Səfəvilər dövlətinin
yetişdirdiyi böyük
Füzulidən söhbət
açır. Onun sənət müəlliminin
Şah İsmayıl sarayının məlikiş-şüərası
Həbibi olduğunu qeyd edir. Və
eyni zamanda göstərir ki, “İraq məhz
M.Füzulinin zamanında Osmanlı imperiyasının tərkibinə
daxil oldu”.
Müəllif yenə də kitabın həmin bölməsində Xətai
hakimiyyəti dövründə
müxtəlif şəhərlərdə
müxtəlif şairlər
məclisinin fəaliyyət
göstərdiyindən söhbət
açır. Cahan şah Həqiqi sarayında Azərbaycandilli
və farsdilli şairlərin, Şah İsmayıl sarayında isə Həbibinin başçılıq etdiyi
şairlər məclisinin
fəaliyyət göstərdiyini
tarixi faktlara əsaslanaraq qeyd edir. Bütün bu deyilənləri yekunlaşdıraraq Tofiq Hacıyev yazır: “Şah İsmayıl hakimiyyəti və Füzulinin sənət dili Azərbaycan ədəbi dilini ən qüdrətli türkcə kimi qeyd edir”.
Azərbaycan ədəbi dilinin
üslublarının bu
dövrdə formalaşıb
bitkin bir forma alması da bu bölmədə geniş
şəkildə qeyd
edilir. Müəllif apardığı araşdırmalardan
belə bir nəticəyə gəlir
ki, “ədəbi dil xalq dilindən seçilən fonetik, leksik, qrammatik faktların vahid orfoqrafik və orfoepik tələblər çərçivəsində təzahürüdür”.
Dərsliyin digər bölmələrində
ilkin olaraq Qurbaninin, onun ardınca isə Xətainin anadilli şeirləri haqqında söhbət açılır
və bu dövrdə poetik nümunələrlə yanaşı,
nəsr əsərləri
nümunələrinin yarandığı
haqqında məlumat verilir.
Kitabın “XVII-XVIII əsrlərdə ədəbi dil” bölməsində isə
bədii üslub, Qövsi Təbrizi və M.P.Vaqifin
dili haqqında geniş məlumat verilir. Burada nəsr dili elmi üslub və rəsmi epistolyar üslub məsələləri də
ayrı-ayrı bölmələr
şəklində verilir
və geniş şəkildə aydınlaşdırılır.
XVII-XVIII əsrlər ədəbi
dili haqqında düşünən müəllif
yazır: “XVII-XVIII əsrlərdə
də tarixi şərait, iqtisadi, siyasi vəziyyət, dövlətçiliyin səviyyəsi
ədəbi dilin varlığına, inkişafına
öz möhürünü
vurur. XVI əsrin sonu, XVII əsrin əvvəllərindən Səfəvilər
dövlətinin keçirdiyi
böhran nəticəsində
Azərbaycan ədəbiyyatı
yuxarıdan himayəsini
itirir və ədəbi dil dövlət nəzarətindən
çıxır”.
“Azərbaycan ədəbi dilinin tarixi” dərsliyinin II cildində
isə ilk əvvəl
XIX əsrin tarixi-mədəni
şəraitindən, həmin
əsrin ədəbi dilindən, dövrün elmi-dilçilik mühitindən
fonetik, leksik və sintaktik normalardan söhbət açılır və hər bir məsələdən
bədii nümunələrə
əsaslanaraq bəhs edilir.
XIX əsrdə yaranan bədii əsərlərdə
üslub mənzərəsinin
necə olduğundan söhbət açılır
və bu barədə yazılır:
“Üslub mənzərəsi
dövrün ədəbi
dilində özünəməxsus
xüsusiyyətləri, yeniliyi,
eyni zamanda istisnaları ətalətlə
davam edib kommunikativ fakta çevrilməyən elementləri
əyani əks etdirir.”
Dərsliyin “Folklor danışıq
dilinin davamı” adlı bölməsində
isə Vaqif məktəbinin şimaldakı
davamçısı Qasım
bəy Zakir, cənubdakı
davamçısı Əbdülqasım
Nəbatidən danışılır.
Müəllif bu dövrdə yaşayıb-yaradan
müəlliflərin əksəriyyətinin
şifahi xalq ədəbiyyatı ənənələrindən
qidalandığı məsələsini
və digər məsələləri qabarıq
şəkildə nəzərə
çarpdırır. Digər
bölmələrdə isə
A.A.Bakıxanov, S.Ə.Şirvani və M.F.Axundzadənin bədii dili araşdırılır.
Q.Zakirin “dilinə” xüsusi bir bölmə həsr edən akademik T.Hacıyev onun yaradıcılığı
haqqında deyir: “Q.Zakir bədii nitqi ilə, bir tərəfdən, Vaqif demokratizminin davamçısı, digər
tərəfdən, Mirzə
Fətəlinin yeni sənət
dilinin bilavasitə başlanğıcıdır”.
Dərsliyin digər bir bölməsi isə “Seyid Əzim Şirvaninin dili” adlanır. Bu bölmədə
akademik Tofiq Hacıyev müəllifin əsərlərindən götürülən
nümunələri təhlil
edib aydınlaşdırır.
S.Ə.Şirvani yaradıcılığının Xətai və Axundov yaradıcılığı
arasında bir körpü rolunu oynadığını qeyd
edir. Bunu nəzərə alan akademik yazır: “S.Ə.Şirvani klassik kitab dilini ikili şəkildə davam etdirir: O, şeirdə də, nəsrdə də həm Füzuliçi kimi, həm də yenilikçi kimi çıxış edir. Əlbəttə, yenilik daha çox
fikrin məzmunu ilə bağlıdır”.
Dərsliyin daha bir bölməsi diqqəti xüsusilə cəlb edir. Bu, Azərbaycan dramaturgiyasının bünövrəsini
qoymuş, həm dramaturq, həm şair, həm publisist, həm də nasir kimi
özünə şöhrət
qazanmış, ömrünü
“komediyalarımıza” həsr
etmiş “M.F.Axundzadənin
bədii dili” adlanır. Bu bölmədə
Mirzə Fətəlinin
hansı səviyyədə
insan olması müxtəlif bənzətmələrlə
oxuculara çatdırılır.
Axundzadə kimi bir şəxsiyyətə
sahib olan xalqı bəxtəvər, sayılıb
seçilən xalq adlandırır və bununla bağlı yazır: “M.F.Axundzadə
bütün təfəkkür
hüceyrələri ilə
yenilikçidir. O, təkcə
ədəbiyyatımızda deyil, bütövlükdə
mədəniyyət tariximizdə
era başlıyır. V.Q.Belinskinin Lomonosov haqqında
“bu bizim ilk universitetimizdir” təyini Azərbaycan mədəniyyəti
tarixində M.F.Axundzadəyə
düşür. O, dramaturgiyamızı
başladı, nəsrimizi
yeni məcraya saldı,
ilk dəfə ədəbi
dil nəzəriyyəsi
ilə məşğul
oldu, orfoqrafiya, orfoepiya, durğu işarələri, terminologiya
kimi dil quruculuğu işləri gördü, əlifba ilə bağlı ideyası və fəaliyyəti dil quruculuğu dairəsindən
çıxıb xalqın
bütöv maarif, pedaqogika və mədəniyyət sahələrini
əhatə etdi.”
Kitabın digər bölmələri
Azərbaycan ədəbi
dilinin üslublarına
həsr edilmiş, norma və üslublar
haqqında geniş danışılmışdır.
Dərsliyin “Norma və üslublar”
bölməsində Azərbaycan
ədəbi dilinin əsas üslublarından
bədii üslub, publisist üslub, elmi üslub, şəriət üslubu
və rəsmi-epistolyar
üsluba aid nümunələr
müxtəlif yazıçı
və şairlərin
əsərlərindən mətnlər
ilə verilmiş, norma və üslubi
baxımdan şərh
edilmişdir. Dərsliyin
sonunda ardıcıl olaraq Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti, həm də sovet dövründə Azərbaycan ədəbi dilinin bütün istiqamətləri ətraflı
şəkildə işıqlandırılmışdır.
Dərslik müəllifinin ədəbi
dil haqqında birinci kitaba yazdığı “Ön söz”də söylədiyi fikirlər
daha diqqətçəkəndir.
Bununla bağlı o, yazırdı: “Azərbaycan
ədəbi dili qədim və zəngin türk yazılı ədəbi dillərindən biridir. O,
qədim və zəngin ümumtürk mədəniyyəti bazasında,
qardaş türk dilləri ilə qarşılıqlı əlaqədə
dolğun inkişaf yolu keçmişdir.
Akademik Nizami Cəfərov “Akademik Tofiq Hacıyev (Azərbaycan filologiyası: inkişafın
yeni mərhələsi)” mövzusunda
Respublika elmi konfransının
materialları 02 noyabr
2016-cı il səh.4 adlı məqaləsində bu barədə yazır: “Tofiq Hacıyevin elmi maraq dairəsinin
əsasını, heç
şübhəsiz Azərbaycan
dilinin tarixi təşkil edir ki, bu sahədə onun gördüyü ilk (və ən fundamental)” iş “XX əsrin əvvəllərində Azərbaycan
ədəbi dili” mövzusunda yazdığı
doktorluq dissertasiyasıdır.
Bu dərsliklə bağlı
filologiya elmləri doktoru, professor Elbrus Əzizov
“Tofiq Hacıyevin elmi fəaliyyətinin əsas istiqamətləri”
adlı məqaləsində
yazır: “Ədəbi
dilin dövrləşdirilməsində
normanın dəyişməsi
prinsipinin əsas götürülməsi kimi
fikri ilk dəfə onun 1973-cü ildə Kişinyovda nəşr olunmuş “Azərbaycan ədəbi dilinin tarixinin dövrləşməsi
problemlərinə dair”
adlı məqaləsində
öz əksini tapmışdır. Müəllif
həmin məqalədə
Azərbaycan ədəbi
dili tarixində 2 dövr müəyyənləşdirir.”
Digər
bir dilçi alim, filologiya elmləri doktoru, professor Sevil Mehtiyeva isə Tofiq Hacıyevin ədəbi dillə bağlı yazdığı
əsərlər haqqında
fikrini belə ifadə edir: “Akademik Tofiq Hacıyev Azərbaycan, ümumən, türkologiya
elminin bütün sahələri üzrə
öz mükəmməl
qələmini sınamış,
Azərbaycan ədəbi
dili tarixi, tarixi qrammatika, tarixi leksikologiya, üslublar tarixi ... ilə bağlı kitablar, dərsliklər yazmış, Azərbaycan
dilinin tarixi sahəsində çox saylı alim yetişdirmiş,
bu sahədə həm də məktəb yaratmış
müəllimdir.”
Filologiya
üzrə fəlsəfə
doktoru İslam Əliyev
isə özünün
“Azərbaycan dilinin tarixi üzrə məktəb yaratmış
alim” adlı məqaləsində
professor Tofiq Hacıyevin
Azərbaycan ədəbi
dili tarixi ilə bağlı fəaliyyətini aşağıdakı
kimi ifadə edir: “Azərbaycan ədəbi dilinin təşəkkülü, formalaşması
və dövrləşdirilməsi
kimi vacib problemlər Tofiq Hacıyev yaradıcılığının
əsasını təşkil
edirdi. Filologiya fakültəsində Azərbaycan
ədəbi dili tarixi üzrə proqramların, dərsliklərin
və dərs vəsaitlərinin hazırlanması
zəhmətkeş və
məhsuldar qələm
sahibi olan Tofiq Hacıyevin adı ilə bağlı idi. Onun “XX əsrin əvvəllərində Azərbaycan
ədəbi dili”
(1977), “Azərbaycan ədəbi
dili (təşəkkül
dövrü)” (1976), “Azərbaycan
ədəbi dili tarixi, II hissə” (1987),
“XIII-XVI əsrlər ədəbi
dil tarixi”, “Azərbaycan ədəbi dili tarixi” (1991), “Azərbaycan ədəbi dilinin tarixi” (I və II cildlər, 2012)
... və s. kitabları
Tofiq Hacıyevin dil tarixinin bilicisi
kimi həmişə axtarışda olduğunu
sübut edən faktlardandır”.
Görkəmli alim, böyük şəxsiyyət,
savadlı olub bu sahədə öz sözünü deməyə şəraiti
olmayan gənclərə
təmənnasız olaraq
köməklik göstərən,
yetirmələrinin uğurlarını
öz uğuru hesab edən bu təkrarsız insanın – akademik Tofiq İsmayıl oğlu Hacıyevin özündən sonra qoyub getdiyi əsərlərindən
hələ neçə-neçə
nəsillər yararlanacaq
və onun ruhu qarşısında özlərini borclu sayacaqlar.
Sərdar Zeynal,
ADPU-nun
Müasir Azərbaycan
dili
kafedrasının professoru
İki
sahil.- 2024.- 2 may, ¹76.- S.5.