Bir tamaşanın məşq prosesi haqqında...
Xədicə
Məmmədova:
“Sənə
inanıram”...
Həmişə
içdən-içə monotamaşa oynamağı arzu edərdim.
İçimdə qəribə bir hiss vardı – sanki nə
vaxtsa oynayacağam.
Bir
gün İrəvan Dövlət Azərbaycan Dram
Teatrının direktoru İftixar Piriyev məni teatra
çağırdı. İmir Məmmədlinin “Qadın”
pyesini mənə uzatdı. “Bunu sənə verirəm”, – dedi
və “Sənə inanıram”, sən bunu bacaracaq potensiala,
istedada maliksən”, – deyə əlavə etdi. Bu söz – “Sənə
inanıram”... məni silkələdi. Ruhm sevincliydi. Ən
çox da mono pyesə yox, mənə olan inamı xoşbəxt
etmişdi məni.
Teatrdan
çıxdım.Yol boyu düşündüm. Bir insanın
sənə inanmağı necə də qürurvericidir. Deməli,
məni görürdü. Məgər biz insanlar hər zaman
görülmək üçün
çalışmırıq?..
Monotamaşanı
İmaməli İmaməliyevə
tapşırmışdı. Onunla quracaqdıq.
Evə
çatdım. Böyük həyəcanla otağıma
keçib pyesi oxumağa başladım. Beynimdə də, “Sənə
inanıram” kəlməsi. Oxudum. Öz-özlüyümdə
düşünməyə başladım. Qadın sevgisi,
qadın iztirabı, qadın həyası, qadın duyğusu,
qadın ruhu... Xülasə, qadın... Yad duyğular deyildi.
Axı biz qadınlar sevincimiz bir, kədərimiz
ayrıdır.
Pyesdə
iki müxtəlif qadın xarakteri var idi. Biri öz sevgi və
ehtirasları uğruna qurban gedən, digəri isə öz həyası
və cəmiyyət uğruna qürurunu əzən.
Özümə sual verdim: Sən hansısan, Xədicə?
Sonra
beynimdə durğunluq yaranmağa başladı... Axı mən
bu qadınların ikisini də sevməliydim. Hadisələrə
cəmiyyət kimi yox, qadın kimi yanaşmalıydım. Həm
də ehtiras və sevgi nə vaxtdan ayıb
sayılırdı ki?.. Qürur da gözəldi... Deyəsən,
yaxınlaşırdım.
Növbəti
gün teatra detdim. Rejissor İmaməli ilə əsərin
müzakirəsi və məşq prosesimiz davam edirdi. Həmin
gün ilk məşq olduğuna görə, xeyir-dua vermək
üçün İftixar müəllim də bizə
qatıldı. İlk sual: “Tamaşanı nə rəngdə
görürsən?”, – dedi. Cavabım belə oldu: “Ağ və
qara”. Amma nə məşuqə qara idi, nə də evin
xanımı ağ...
Beləcə,
bir müddət məşqlərə davam etdik. Daha sonra
teatrda olan yer məhdudiyyətinə görə işimizə
ara verməli olduq (Teatrımızda təmir işləri
yekunlaşmayıb!). Uzun bir müddət sonra mən Azərbaycan
Dövlət Sumqayıt Dram Teatrına gedib gəlməyə
başladım. Teatrın baş rejissoru Firudin Məhərrəmovla
məşqlərimizə davam etdik. Lakin Sumqayıt
teatrının öz daxilində olan məşq və
tamaşalara görə yenə ara verməyi qərara aldıq.
Amma mən bilirdim. Daha doğrusu, bütün hissiyyatımla
“İnanırdım”. İnanırdım ki, İftixar müəllim
bu tamaşanı ərsəyə gətirəcək. Bəzən
qəlbimdə ona baxıb
deyirdim: Mən də Sizə inanıram, müəllim”.
Günlərin
birində İftixar müəllim məni sənət
yoldaşlarım Güney və Pərvini teatra
çağırdı. “Teatra yeni sistem gətirirəm”, –
söylədi. “Qeyri-səlis məntiq” nəzəriyyəsi.
Bu, bizə yad idi. İftixar müəllim çertyoj çəkdi.
“Yaxın gəlin”, – dedi.
“Baxın, tamaşa belə başlanacaq. Siz
belə gələcəksiz. Tamaşanın adı “Siluet” olacaq.
Güney-Siluet, Xədicə-Qadın, Pərvin-Şəhvət
olacaq”. Biz həm sevincli, həm də təəccüb
içindəydik. Əvvəla ona görə ki, İftixar
müəllim bizimlə tamaşa qurur. Və artıq hər
şey hazırdır. Üstəlik, bu yeni bir janrdır. Teatr
tarixində ilk olaraq bizim ifa edəcəyimiz yeni bir sistemin
üslubu. Fəxr olunası bir situasiya idi. Yenə də
hamımız o sözü eşitdik: “Sizə inanıram”.
Gülümsəyib teatrdan ayrıldıq. “İnam varsa, biz də
partlayış edəcəyik”, – dedik.
Ertəsi
gün quruluş hissə müdiri Yaşar müəllim
çəkilən eskizin maketini hazırlayıb gətirdi
(Eskizlər İftixar müəllimə aid idi!). Gərgin
iş gedirdi. Bir neçə gün teatrda stolarxası məşq
etdik. Məşq əsnasında İftixar müəllim bizə
“Qeyri-səlis məntiq” nəzəriyyəsinin izahını
verdi. Müzakirələr aparırdıq. Bizim beynimizi,
ruhumuzu nəzəriyyənin elementləri ilə doldururdu. Səhnə
üçün hazırlayırdı. Təbii ki, bu ilk
olduğu üçün bizə çətin idi. Lakin
çətin olduğu qədər də maraqlıydı.
Çünki yeni forma, yeni yaradıcılıq prosesi, yeni ruh
idi. Sanki təcrübəsiz olduğun halda körpə bir
uşağı böyütməyə
çalışırsan.
Bir
neçə gün sonra Binəqədi Mədəniyyət Mərkəzində
səhnə məşqlərimiz başladı. Artıq
dekorasiyalar hazırlanmışdı. Mən obrazı klassik
üslubda məşq etdiyim üçün, mənə
çətin gəlirdi. Çünki bu körpə
başqalarına bənzəmirdi. Bir az nazlı idi. O, mənə,
mən ona öyrəşməliydim.
İftixar
müəllim: “Mən sizi sıxmayacam, alışana qədər
davam edəcəyik”, – dedi. Mən bəzən həvəsdən
düşürdüm, o da məni danlayırdı. Elə ən
çox da məni danlayırdı. Çünki bu, çətin
proses idi. Verilən mizanlar, düşüncələr,
öyrəşmədiyimiz qeyri-adi plastik hərəkətlər
və oyun tipi asan həll olunmurdu. Hər gün soruşurdu: –
Müəllim, nə qədər irəliləyiş var? O qədər
az faiz söyləyirdi ki, məyyus olurduq. Ancaq
inadımızı və ümidimizi itirmirdik...
Bir
gün çox həvəssiz şəkildə məşqə
gəldik. Məşqdən sonra İftixar müəllimlə
daha bir az “Qeyri-səlis məntiq” nəzəriyyəsi
haqqında söhbət etməyi düşünürdük.
Amma necə oldusa, məşq elə nəzəriyyənin
özüymüş kimi getdi. Biz istəmsizcə, tam
doğru şəkildə duyğuyla, hisslə, ruhla
oynamağa başladıq – daha doğrusu “Yaşamağa”... Məşqimiz
bitdi. İftixar müəllim sevincli şəkildə: “Afərin!
Biz hazırıq!”, – dedi.
Bəli,
İftixar müəllim hər dəfə bizimlə söhbət
edirdi, ruhumuzu qidalandırırdı. Amma ən önəmlisi,
o bizə inanırdı, biz də ona... Bax bu İNAM bizi
uğura apardı...
Tamaşa
haqqında onu demək istəyirəm ki, bu tamaşa, bu əsər
təkcə qadın duyğusunun, qadın ruhunun təcəssümü
deyil. Bu, həm də, göy üzünün mavi,
göyqurşağının al-əlvan, ağacların
yaşıl göründüyü kimi, yaranışın
mükəmməl oluşudur. Mənim ağım sənin
qaran, sənin qaran mənim ağım da ola bilər. Nə sən
ağsan, nə mən qırmızı. Biz hamımız
ağıq, hamımız qara, hamımız
qırmızı. Gündüz ağıq, gecə qara.
Günəş qırmızımızdır. Günəşi
seviriksə, qırmızımızdan niyə utanaq?
Biz qeyri-səlis
məntiqlə insanlara yanlışdakı doğrunu göstərməyə
çalışdıq. İftixar müəllim deyirdi: ”0-la 1
arasında rəqəmlər var. Aydınladandan sonra
anladım ki, hər kəsin gördüyü ağda həm
qara, həm də qırmızı var. Ey insanlar, yalnız
ağı görməyin, ağın ruhundakı qaranı və qırmızını da
görün. Görün ki, sevə biləsiz. Sevə bilsəniz,
inana biləcəksiniz. İnam ən önəmli duyğudur.
Çünki, biz buradan başladıq, burada bitirdik...
Düşünürəm
ki, bu tamaşa, bu yeni sistem təkcə İrəvan
teatrının uğuru deyil. Bu, həm də ölkəmizin,
teatr sənəti tariximizin uğurudur. Hətta mən deyərdim
ki, dünyəvi uğurdur!
Güney
Əliyeva:
Yeni
teatr sistemi mənə nə öyrətdi...
18 ildir
teatr sənətində aktrisa kimi çalışıram.
Müxtəlif səpkili rollar oynamışam. Bu
mövsümdə mənim üçün böyük maraq
kəsb edən, ilk dəfə fərqli bir janrda olan obraz ifa
etməyim həyatımda inanılmaz dərəcədə
bir dönüş yaratdı. Sevinirəm ki, xeyli müddət
üzərində məşqlər apardığımız
tamaşanı təhvil verdikdən sonra bir çox şeylərin
fərqinə vardım.
Sevinirəm,
nə yaxşı ki, mənim həyatımda, sənət təcrübəmdə,
səhnə fəaliyyətimdə belə bir əsərin
olmağı, yeni teatr sistemilə – “Qeyri-səlis məntiq” nəzəriyyəsi
üzərində hazırlanan tamaşada özümü
göstərməyim çox xoş oldu. “Qeyri-səlis məntiq”
nəzəriyyəsi mənim üçün də bir ilk
olduğuna görə fərqli bir abu-hava yaratdı. Bunun
üçün sənət dostlarıma, tamaşanın
müəllifi İftixar müəllimə sonsuz təşəkkürümü
bildirirəm.
Bəlkə
də mənim düşüncəmə görə İmir
müəllim bu əsəri yazanda, sonunun gəlib belə
olacağını ağlına gətirməzdi. Fikrimcə,
tam fərqli, bəlkə də dramatik səhnədə
Qadının fərqli obrazının olmağını
düşünərək yazmışdı; amma sağ olsun
İftixar müəllim, uzun sürədən sonra müxtəlif
rejissorların əlindən keçən bu əsəri nəhayət
ki və nə yaxşı ki, dönə-dönə
altını cızaraq deyirəm, İftixar müəllim
öz öhdəsinə götürdü ki, mən bunu bir
başqa cür səhnələşdirəcəyəm. Və
pyeslə mənim tanışlığım, digər
aktrisalarımızın tanışlığı,
haqqında məlumatımız olmayan bu yeni sistemlə
tamaşa hazırlamağımızın fərqində idik.
Düzdür, Xədicə iki il idi rolu üzərində
işləyirdi, amma onun məşqləri bu janrda
olmadığı səbəbindən biz hər
üçümüz tamaşanın həyəcanını
yaşayırdıq. İlk dəfə əsəri oxuyanda,
sonda premyeranı təhvil verəndə, məndə belə
abu-hava yaratmağı, bu cür düşünməyi,
qadınların fədakarlığı, qadın
müdrikliyi aktrisa olaraq mənim üçün bir daha fərqli
obrazda açıldı.
Hətta
İftixar müəllim mənə Qadın obrazını
oynamağı da məsləhər gördü: bəlkə
sən oynayasan bunu? – deyə soruşdu, dedim, “yox,
haqsızlıq olar. 2 ildir Xədicə bu rolu məşq edir,
mən ona haqsızlıq eləmiş olaram. Ona görə mənə
məsləhət bildiyiniz Silueti oynamaq daha yaxşı olar”.
Demə, onsuz da, məşqlər zamanı İftixar müəllim
Qadının bəzi sözlərini mənimlə Pərvin
arasında bölüşdürəcəkmiş. Bu da, məzmunu
pozmadı, əksinə, daha da yerinə düşən
ümumi prinsipə xidmət etdi. Axı, biz
üçümüz də bir vəhdətin təcəssümləri
idik.
Bəzən
insan bir işi görürsə, elə özümüzdən
götürək, beynin başqa, qəlbin bir başqa dediyi
fikirlər toplaşır. Bəzən bir qadın, bir insan qəlbinin
də, beyninin də, şəhvətinin də,
ehtirasının da düşünmədiyi addımları
ata bilir. Çünki, mən özüm oynadığım,
canlandırdığım Silueti məhz özümdə də
gördüm...
Zamanında
fərqinə varmadığım hadisələri, vəziyyətləri
İftixar müəllim məşqlərdə bizə
anladırdı. Göstərirdi ki, doğrudan da bizi idarə
edən yeganə varlıq olan hisslərimizdir, qəlbimizdir,
ruhumuzdur, beynimizdir. Məhz sadaladığım bu şeylər
insan həyatında mühüm əhəmiyyət
daşıyır. İradəsizliyi də öz yerində.
Sadaladığım bu dörd amil mənə görə daha
mühüm, daha qabarıq, daha canlı olan vasitələrdir.
Silueti
oynadıqdan sonra özümdə çox şeyləri kəşf
elədim: ruhumu, beynimi, qəlbimi, düşüncələrimi
– hər birini varlığımda yenidən götür-qoy elədim,
onların məni yönləndirdiyinin fərqinə
vardım. Silueti oynamamışdan əvvəl oxuduğumuz
“Qadın” pyesinin sonda belə olacağını, bu cür
yeni istiqamətlər alacağını bilmirdim. Əslində,
bu yeni sistem, yeni janr haqqında mənim heç zaman
anlayışım yox idi,
standart oynadığımız tamaşalardan fərqli
olduğunu düşünə bilmirdim. Amma İftixar müəllim
hər birimizə obrazlardakı hərəkətlərimizin,
quşların səsi, pişiklərin səsi, səhnədə
bir-birimizlə lazer oynamağımızı izahlandırsa belə,
bütün bunlar mənə abstrakt təsir
aşılayırdı. Nəyin nə olduğunu, hansı
anlayışla baş verdiyini duya bilmirdim. Müəllim bizə
zatən bunların bir-bir açıqlamasını
vermişdi...
Bir
gün qərara gəldik ki, məşq etmədən
bunların açıqlamasının anlamlarını daha dərin
öyrənək ki, mənalar aydın olsun. Pişiklərin
miyoldamaları, quşların cəh-cəhləri, musiqilərin
ritmi ilə etdiyimiz hərəkətlər, Qadının
içindəki təlaşlar, stressləri hiss edərək,
özümdən asılı olmayaraq ağlayırdım.
Deyirdim ki, Güney, özünə gəl, bunlar bu qədər
abartacaq bir şeylər deyil, sən bunu niyə bu qədər
üyüdürsən...
Oturub
düşünəndə, həqiqətən də bir
qadının içində baş verən o hadisələrdə
özümü gördüm, özümü tapdım. Bəlkə
də ortada bir Kişi yoxdur, bəlkə onların
hamısı xəyali bir şeylər idi, amma o anları
bir-bir yaşayırdım. Uzun sözün qısası...
İftixar müəllimə sonsuz təşəkkürümü
bildirirəm. Nə yaxşı ki, bu tamaşaya məhz bizləri
seçdi, məhz bizləri görmək istədi. Mən bu
tamaşadan çox şeyləri öyrəndim. Aktyor təcrübəmə
görə bir çox şeylər üst-üstə gəldi,
qatqılar oldu, açıqlamalar oldu və Qadının
böyük bir qüvvə olduğunu bir daha kəşf elədim.
Allah elə bir qüvvə ilə, güclə qadını
yaradıb ki, kişilər istəsə belə təkbaşına
uşaq dünyaya gətirə bilməz. Qadınla Kişinin
ehtirası, silueti hər zaman fərqlidir. Allah hər kəsə
o hissləri, o sevgini fərqli tərzdə verir. İnsanlar
onu – kimi yaxşı, kimisi pis – hər kəsdə onun
yönümü başqa cürdür. Mənə bu tamaşada
bir daha aydın oldu ki, bir daha əmin oldum ki, Allahın
yaratdığı bəndələr, xüsusilə
qadınlar böyük gücə, böyük enerjiyə,
böyük sevgiyə malikdirlər.
Hər
birimizin bu tamaşada fərqli-fərqli hissləri göstərən,
hissləri daşıyan, enerji ötürən personajları
var idi. Hərçənd ki, biz üçümüz də
eyni Qadını oynasaq belə, mənə görə fərqli
obrazlar idi. Çünki, hamımız bir qadının
içində Şəhvəti də başqa cür göstərirdik.
Tamaşaya baxan Şəhvətin içində də
özünü tapırdı, yəni bir qadının
içində baş verənlər fərqli həyat
anlarını göstərirdi.
Mənim
həyatımda xüsusi yer alacaq uzun illər təsirindən
çıxmayacağım, həyatıma xüsusi
qatqılar gətirəcək bir tamaşa oldu “Siluet”.
Sevindirici haldır ki, teatr sənətində
təcrübə edilən bu ilki – “Qeyri-səlis məntiq” nəzəriyyəsini məhz bizim teatr
reallaşdırdı, səhnələşdirdi. Biz bunu
bacardıq.
Əminəm
ki, ilklərə imza atan biz olarıq, bizdən sonra bir
çox sevilən teatrlarımız var ki, onlar da bundan bəhrələnər,
orada çalışan aktyor və aktrisalar bundan fayda taparlar
və yeniliklərlə dolu Azərbaycan səhnəmiz
olar.
Pərvin
Dadaşova:
Qırmızı
rəngli tamaşa...
Tamaşanın
ilkin prosesi idi... Quruluşçu rejissor İftixar Piriyev mənə
sual verdi: “Pərvin, səncə, bu tamaşa nə rəngdədir?”,
– “Qırmızı”, – deyə cavab verdim...
“Siluet”in
premyerasından sonra yaranan təəssüratım isə belə
oldu... Qırmızı rəngin içində, əslində,
çox rəngin var olması, gizlənməsi... Hətta daha
çox qaranın var olması...
Stolarxası
məşqlərdə rejissor ideyasının,
tamaşanın ali məqsədinin, tamaşaçıya
ötürüləcək olan SOS mesajın dəqiq ifadəsindən
sonra bu atmosferi hiss edərək, eyforiyaya
qapılmışdım... Daha sonra olan əməli prosesdə
isə bu eyforiyada pərvazlanan mən, yavaş-yavaş
reallıqla üz-üzə dayanmağa başladım...
Biz olduqca
ciddi və ağır prosesdə idik... Bəzi günlər
olurdu, öhdəsindən gələcəyimə dair əminliyimin
yerini tərəddüd alırdı.
Teatra yeni
forma, yeni üslub, yeni bir janr gəlirdi... “Qeyri-səlis məntiq”
nəzəriyyəsi...
Bu
formanı bilmədiyim üçün ilk vaxtlarda mənə
qəliz və anlaşılmaz təsir
bağışlayırdı. Lakin İftixar müəllimin
atmosferi bizə dəqiq ötürməsi, obrazın ana xəttinin
dəqiq ifadəsi və o cümlədən “Qeyri-səlis məntiq”in
izahı nəticəsində mənim üçün hər
şey demək olar ki, aydınlaşdı...
İmir Məmmədlinin
“Qadın” pyesi əsasında hazırlanan bu tamaşa əslində
insan psixologiyasının təzahürlərinin,
paradokslarının ifadəsi idi. Qırmızı rəngin
bütün çalarlarını, insan düşüncəsinin
bütün təzadlarını, təlatümlərini,
çabalarını, savaşlarını ifadə edən bu
tamaşada oynadığım obrazımın adı Şəhvət
idi...
Şəhvətin
mənim üçün təcəssüm etimologiyası belədir:
insan ruhundakı qığılcım – hansı ki, hər
şeyi başladan, bir mehin əsməsindən dolayı, nəfəs
qədər zərif bir şəkildə üfürülən
və bütün zəmini alovlara, küllərə qərq
edən qığılcım.
Mərhəmət
(dünyada baş verən fəlakətlərə, dəhşətlərə,
tökülən qanlara rəğmən, hər gün
Günəş çıxır, insanlara bu gün də həyatın
yenidən başladığını, hələ də
ümidin var olduğunu, ölmək üçün də səbəblərin
olduğunu, yarandığını) bəyan edir...
Qadının
mərhəməti hər dəfə onu
bağışlayır, hər şeyin düzələcəyinə
ümidlər verir. Sonda, özündən, həyatından
vaz keçən Qadın ölümün bir
addımlığında, içində olan mərhəmət
dolu ümidə sarılır. Bu, onun özünün
özünə olan mərhəməti idi...
Həyatda
insanın yaşam səbəbi nə olursa olsun, sonda insan
bütün ehtimalları bilməlidir. Hər bir insanın
başına müəyyən çətinliklər və
müxtəlif hadisələr gələ bilər. Əsas
olan bu hadisələrdən nəticə çıxarıb,
Simurq quşu kimi küllərindən
yenidən doğula bilməkdir. Çünki baş verən
hər bir hadisə insanın kamilləşməsində
böyük təsirə malikdir.
İnsan
psixologiyasının bütün incə
çalarlarını sürreal şəkildə təsvir edən
mizanlarla hazırlanan bu tamaşa, düşünürəm
ki, illər sonra da, uzun müddət öz
aktuallığını və orijinallığını
qoruyub saxlayacaqdır.
Yaradıcı
insan İftixar müəllim başda olmaqla, digər
istedadlı sənətçi dostlarımla birlikdə bu
maraqlı, eksperimental yola çıxmaq mənim
üçün çox xoş idi... İstedadları,
inamları, çevrilmələri məni tamaşanın
atmosferinə daha çox kökləyirdi...
Xədicə
və Güneyin özünəməxsusluğu, fəhmi,
obrazlarının təsvirini rejissor
tapşırığına əsasən dürüst icra etmələri
– bütün bunlar məni hər görüşümüzdə
daha çox ruhlandırır və rolumun tamamlanmasına
kömək edirdi.
Stanislavskinin
nəzəriyyəsinə əsasən aktyorun səhnədə şüa
alıb, şüa ötürmə texnikası Xədicə
və Güneyin oyun tərzində də vardı və mənə
olduqca yardımçı olurdu. Tamaşanın
yaradıcı atmosferinin dəqiq yaranmasının əsas səbəbi
tamaşanın quruluşçu rejissoru İftixar müəllimin
səhnə əsərinin ideyasını biz aktyorlara
doğru şəkildə təqdim edən ifadəsi idi...
Son olaraq əlavə
etmək istədiyim qəribə, ecazkar, həm də mistik
olan vəziyyətin varlığı oldu.
Tamaşamızın rənglərinin çalarları hər
gün keçdikcə daha çox artır və davam edir...
Qırmızı
rəngin içində olan bu çalarlar deyəsən
sonsuza qədər uzanacaqdır... İnsan beynində, insan
ruhunda nə qədər hal, vəziyyət, instinkt və
düşüncə varsa... Ora qədər... Hətta
bildiyimiz və bilmədiyimiz, hələ elmə məlum
olmayan psixoloji ruh xəstəliklərinə qədər...
Əmrulla
Nurullayev:
Yeni
janrda oynadığım
Kişi rolunun təfsiri
İrəvan
Dövlət Azərbaycan Dram Teatrında oynanılan
tamaşalar mövzu etibarilə aktual olur, aktyor oyunu tərəfindən
tamaşaçıya mükəmməl şəkildə
çatdırılır. “Siluet” tamaşasına gəldikdə,
Azərbaycan teatr sənətində
hələ belə üslubda, tərzdə, rejissor
traktovkasında, aktyor plastikası ilə, işıq-kölgə
effektləri, elementləri içərisində, çox sadə
dekorasiyalı, zəngin təəssüratlar verən
tamaşa oynanılmayıb.
Bu yeni
janrı və üslubu “Qeyri-səlis məntiq” nəzəriyyəsini İrəvan teatrının
timsalında ümumən teatr sənətinə İftixar
Piriyev gətirdi. Bu hadisə teatrımızın tarixində
bir ilk idi. Belə baxanda, bu, bir müəllif tərəfindən,
teatrımızda əvvəlki illərdə bir neçə
tamaşası oynanılan dramaturq İmir Məmmədlinin
“Qadın” monopyesi əsasında səhnələşdirilən
əsərdir. Ancaq əsər quruluşçu rejissor tərəfindən
tamam başqa tərzdə – tamaşaçıya yeni ruh, yeni
fikir, yeni ideya ötürən, tamaşaçıda hadisələrə
qeyri-adi tərzdə maraq yarada bilən yönümdə
qurulmuşdu. Rejissor işi göz qabağındadır; dəqiq,
sərrast qurulan mizanlar seyrçiləri bu tamaşaya səssizcə,
diqqətlə baxmağa, hadisələri izləyib
düşünməyə səfərbər edir.
Tamaşada
Kişi obrazı var, ancaq tamaşaçı onu kölgə
kimi görür. O, daim pərdə arxasındadır. Bu obraz əsərdə
yoxdur. Rejissor əlavəsidir. Rejissorun qurduğu pərdə
arxası kölgə effekti Kişinin silueti ilə çox
düzgün tərzdə tamamlanır. Pərdənin
arxasında kölgəsi ilə öyünən Kişinin
silueti Kişinin nə dərəcədə “güclü” və
nə qədər “zəif” olduğunu nümayiş etdirir.
Onun yekə qarnı, uzun bığları özündən
razı bir erkək obrazını canlandırır.
Dövrümüzdə bu tipli “kişilər” az deyil,
qadınları aldadıb atan “kişilər”. Qadın hissləri
çox incədir, onlar aldananda hətta intihara qədər
gedirlər. Amma bizim tamaşada Qadın öz səhvini
anlayır, intihar fikrindən çəkinir. Allahı sevir,
ona şükür edib, opücük göndərir.
Əsərin
sonunda təzimə (poklona) gələn, kölgəsi ilə
maraq doğuran və sevilən Kişi tamaşaçılar
tərəfindən alqışlarla qarşılanır. Bu da
epizodik rolun böyük uğuru, İftixar müəllimin
yeni sistemdəki rejissor müvəffəqiyyətidir.
Bütün bunlar kollektivimizin daim əzmlə
çalışması, repertuara yeni mövzulu pyeslərin
daxil olması ilə əlaqədardır.
Uğurlar,
İrəvan teatrı! Çox yaşa və yeni sənət
əsərləri yarat, tamaşaçı nəfəsi,
tamaşaçı alqışı hər zaman müşayiətçin
olsun. Yeni teatr mövsümündə görüşənədək,
əziz tamaşaçılar!
İki
sahil.- 2024.- 4 sentyabr, ¹160.- S.7.