Uşaqların sevgisi tamam başqadır
Gənc aktrisa Roza İbadova: “Onlar yerlərində otura-otura
sanki həm də səhnədə səninlə
birgə həyəcan keçirirlər, oynayırlar”
Roza İbadova
gənc aktrisa kimi
artıq bir çox rollarda çıxış edib
və çalışdığı kollektivin
sevimlisinə çevrilməyi bacarıb. Hazırda o, Mədəniyyət və İncəsənət
Universitetinin 4-cü kurs
tələbəsidir. Artıq 2 ildir ki, Gənc Tamaşaçılar Teatrında
çalışır. Gənc olmasına baxmayaraq,
yaddaqalan obrazlarla daim tamaşaçıların rəğbətini
qazanan R.İbadova hələ
özünün də dediyi
kimi, sənətin ilk
pillələrindədir. Onunla müsahibə
hazırlamağa gedəndə həmin gün
oynanılacaq tamaşanın məşqləri gedirdi. Roza xanımla
söhbətimizə elə həmin tamaşadan
başladıq.
- Roza, xanım indi hansı
tamaşanın hazırlığı gedir?
-
İndi biz “Qaraca qız” tamaşasını
hazırlayırıq. Bu tamaşa uzun illərdir ki, oynanılır. Bu tamaşada Xədicə rolunda
çıxış edəcəyəm. Tamaşa
Süleyman Sani Axundovun və Abdulla Şaiqin birgə ssenarisi əsasında
səhnələşdirilib. Hazırda sevimli
aktrisamız Aybəniz xanımı əvəz edirəm, çünki o, analıq
məzuniyyətindədir. Bir həftədir
ki, bu tamaşanı məşq
edirəm, özüm üçün
də maraqlı eksperimentdir. Ümumiyyətlə,
mən yeniliyi, həyəcanı sevirəm.
Belə olmayanda özüm
üçün də
darıxdırıcı olur. Tamaşaya hazırlıq müddətinin az olmasına baxmayaraq, özümü hazır hiss
edirəm. Bu inam da mənə güc verir. Həmişə fikirləşirəm ki, gərək səhnədə özünə
inanasan, özünə inanmayanda
gücsüzlüklərdən asılı qalırsan. Bu fikri universitetdə
müəllimlərimiz, teatrda isə rejissorlar bizə çox deyib.
- “Məhv olmuş gündəliklər”
tamaşasında sizin rolunuz daha cəlbedici idi. O
tamaşadakı rolunuzu bəyənirsinizmi?
- Məncə,
hansı işdə sevgi varsa, o uğurlu olur. Həvəssiz
və sevgisiz səhnəyə
çıxa bilmirəm. Çünki aktyorun tamaşaçı sevgisinə
ehtiyacı var. Alqış, sevgi, qayğı, yaxşı rol,
verilən rolun yaxşı nümayişi hər aktyorun
arzusudur. İlk rolum Carz Dikkensin “Oliver Tvistin macəraları” əsərində Oliver rolu
olub. Oliver mənim
həyatımın ən
böyük sevgisidir.
O rolu heç bir rol əvəz
edə bilməz. Məni o rola Cənnət Səlimova məsləhət
gördü, sonra Vaqif Əsədov bəyəndi və etibar elədi. İnanıram ki, az da olsa etibarını doğrultmuşam. O rolu yalnız mən oynayıram, dublyorum da yoxdur.
- Bəs gənc Tamaşaçılar
Teatrına gəlməyin
necə oldu?
- Gənc Tamaşaçılar
Teatrına gəlməyim
Cənnət Səlimovanın
istəyi ilə reallaşdı. O oxuduğum universitetdə kurs işində oynadığım
rolu bəyəndi və məni dəvət etdi.
- Səndə teatra həvəs haradan qaynaqlanır?
- Əvvəllər mən
heç aktyor olmaq istəmirdim. Birinci kursda
oxuyanda müəllimim
mərhum Faiq Zöhrabovun bizimlə işləməyi bütün
tələbələr kimi
məndə də maraq yaratdı. Sonra isə teatrımızın
rəhbəri Mübariz
müəllimin gənclərin
istedadına verdiyi önəm məni daha da ruhlandırdı.
Mən təkcə özümün
irəli getməyimdən
ruhlanmadım. Çünki
gördüm ki, az da olsa istedadı olan hər aktyora
rəhbərlik, rejissorlar
kömək etməyə,
üzə çıxarmağa,
rol verməyə çalışırlar. Aktyora da
nə lazımdır bundan artıq? Sonralar tamaşaçıların da
alqışı məni
səhnəyə daha
da bağladı.
- Sizcə, tamaşaçının çox
olması vacibdirmi?
- Əlbəttə, tamaşaçıların
çox olması hər aktyorunun istəyidir. Amma elə rollar
var ki, o, aktyora sənət baxımından önəmlidir.
Sənət olan yerdə
hər şeyə göz yumursan, hətta tamaşaçı
azlığına da.
“Oliver Tvistin macəraları”
əsərini isə bir tamaşaçı da olsa oynamağa
hazıram.
- Kinolara necə, dəvət almısınızmı?
- Birinci kursda oxuyanda Eldar Quliyevin “İstanbul reysi” filmində rol almışam. Daha sonra isə iranlıların çəkdiyi
“Tacirlər” adlı çoxseriyalı filimdə
oynamışam. Filmlərə çəkilməyə təkliflər
olur. Amma tələbə olduğuma görə dərslərdən imkan olmur. Sağ olsunlar, teatrda tələbə olduğumu
nəzərə alırlar.
Amma film çəkilişləri elə
deyil. Müqavilə bağlamısansa, hansı işdə çalışmağından asılı olmayaraq mütləq gedib iştirak etməlisən.
- Mətbuatda teatrların təbliği
səviyyəsi sizi qane edirmi?
- Düzü, yox. Çünki yalnız premyeralar
olanda, tamaşalar təhvil veriləndə gəlib yazırlar, şəkillər çəkirlər.
Yerdə
qalan vaxtlar demək olar ki, qəzetlərin çoxu teatrlarla ciddi şəkildə maraqlanmırlar. Sizin qəzetinizin
yeni başladığı
“Gənclər rubrikası”
çox xoşumuza gəlir, izləyirik.
Gənc aktyorları, rəssamları,
rejissorları, sənətşünasları
xalqa təqdim edirsiniz. Yaxşı olar ki, digər qəzetlər də bu işlə
məşğul olsunlar.
- Sizin görünüş fakturanız
imkan verir ki, uşaq tamaşalarında
da iştirak edəsiniz. Bu, bir
aktrisa kimi sizə hansı əlavə imkanlar yaradır?
- Bəli, görkəmcə
uşağa xas əlamətlərim, balacalığım
bəzi məqamlarda mənə çox kömək olur. Siz bu cəhəti çox doğru müşahidə eləmisiniz.
“Pişiyin evi”
tamaşasını oynayanda
uşaqlar məni xeyli alqışladılar.
Onların sevgisini duyandan sonra öz-özümə dedim ki, daha uşaqlar üçün oynamalıyam.
Çünki uşaqların sevgisi
tamam başqa bir şeydir. Onlar yerlərində otura-otura sanki həm də səhnədə səninlə birgə həyəcan keçirirlər,
oynayırlar. Böyüklərdə isə o sevinci, o təəccübü yaratmaq
olmur.
Fərid Hüseyn
Kaspi.-2011.-30 noyabr.- S.9.