Otaq söhbəti

(Hekayə)

Şikəst ər:

- Hardaydın?

Qadın:

- Çörək qazanmağa getmişdim.

Şikəst ər:

- Axı dedin çörək alıb gəlirəm?

Qadın:

- Özün yaxşı bilirsən hansı çörəkdən danışıram.

O, çarpayısında qurcalanıb gözlərini tavana dikdi. Heç nə demədi. Acı- acı gülümsündü. Gözlərindən kədər yağa- yağa “deməli, özümdən asılı olmadan tale məni oğraşa çevirdi” pıçıldadı.

Şikəst ər:

- Yadıma salmağa çalışıram ki, harada dəyyusluq etmişəm ki, tale qarşıma çıxarır.

Arvadı çıxardığı paltarını şkafa yerləşdirə- yerləşdirə:

- Çox istəyirəm ki, sağalıb ayağa durasan. Bir tərəfdənsə istəmirəm. Çünki sağalıb ayağa duranda saçımdan sürüyüb çölə atacaqsan. Buynuzlu olmağa dözməyəcəksən.

Şikəst ər:

- Elə düşünmə. Sənin cəzanı göylər verəcək. Əzabla öləcəksən.

Qadın:

- Sən o günü görməyəcəksən. Dünyanın yarısı fahişədir, əzabla ölsünlər də hamısı.

Şikəst ər:

- Guya ki, hamısının taleyi sənə məlumdur.

Qadın:

- Görürsən, çox arxayınlıqla danışıram. Çünki bilirəm ki, sənin şikəst ayağın heç vaxt yeriməyəcək.

Şikəst ər daha dinmədi. Gözlərini saatın yellənən kəfkirinə dikdi. Sonra başını aşağı saldı.

***

Xalaoğlu:

- Bəh- bəh- bəh…Ə, sən uzanıb yenə dəm alırsan?

İçəri girən xalası oğlu pencəyini çıxarıb stulun başından asdı.

Şikəst ər:

- Xalaoğlu xoş gəlmisən. Gəl səni qucaqlayım. İşdən necə vaxt tapdın?

Xalaoğlu:

- Sənə mənə canım qurban. Deyirsən yəni doğmaca xalamoğluma bircə saat vaxt tapmayacağam? – sonra arxaya çöndü:

- Gəlunbacı sizi görmədim, necəsiz?

Gəlinbacı “sağ ol” deyib mətbəxə keçdi.

Xalaoğlu başını şikəst xalaoğluna daha da yaxınlaşdırdı:

Xalaoğlu:

- Necəsən qardaş? Yanağın qızarıb, deyəsən gəlinbacı sənə yaxşı baxır.

Şikəst ər:

- Hə, gəlinbacın mənə yaxşı baxır, başımın üstündən çəkilmir. Elə hey ağlayıb özünü öldürür ki, sənin dərdin mənə gəlsin.

Xalaoğlu:

- Özünü niyə öldürür? O boyda Nikolay Ostrovski kor ola- ola bütün günü kitab yazırdı. Hə polad, hələ bərkiməmisən?

Gəlinbacı bizim bacımızdır, sənə bir şey olsa heç onu qoyarıqmı pis yollara düşsün?

…Arvadı qızardı. Şikəst xalaoğlu isə “artıq pis yollara düşüb sənin gəlinbacın, qeyrətinizə itin ayağı” deyib qışqırmaq istədi. Qışqırmadı. Çünki nə vaxtsa üzə çıxacaqdı bunlar. Nə vaxtsa. Onda gəlinbacı daha qırmızı xələt, qırmızı səndəlli təzə gəlin kimi görünməyəcəkdi onların gözünə.

Şikəst ər:

- “Pis yol” deyirsən. Pis yol nədir axı?

Şikəst ər istəyirdi ki, xalaoğlu danışsın, arvadı mətbəxdən eşitsin, heç olmasa gec də olsa düz yola qayıtsın.

Xalaoğlu:

- Pis yol də…Yəni pula görə Allahın əta etdiyi bədəni pula satmaq, ya da qudurmuşluqdan əmlak payını icarəyə vermək. Hə, indi gəlinbacı burda yoxdur, danışmaq olar.

….Xalaoğlu danışırdı. Şikəst ərin göz qapaqlarının ağırlığı bütün bədənini boşaltdı. Hərdənbir yarıqapalı gözünü açır, “bədəni satmaq günahdır” sözlərini eşidirdi. Tez- tez eşidirdi. O uzaq, sakit, həm də yaxın yuxudaykən uçurdu. Yeriyə bilmirdi, amma uçurdu. Qulaqları bir vücudun içindən püskürən qadın ahlarını eşidirdi.

Gözlərini açdı. Xalaoğlu onun arvadını çarpayıya uzatmışdı və ətxallı bədənindən tər tökülürdü. “Deməli bu günü də gördüm”. Sonra pıçıldaşdılar. Sonra xalaoğlu tez- tələsik geyinib çıxdı. Çıxmazdan əvvəl kağız pulların xışıltısı və təngnəfəs xalaoğlunun pıçıltısı eşidildi:

- Ona yaxşı bax. İtdi- qurddu xalaoğludu.

Bu onun taleyi idi. Şikəst ayaqları hərəkətsiz idi. Ata- anası öləndən sonra 43 yaşında ayaqları qıc oldu. İndi pozğun arvadından başqa bir kimsəsi yox idi ki, ona baxsın.

Qonşusu gəldi. Ona ürək- dirək verməyə. O da arvadı ilə yatmağa gəlmişdi. Bilirdi bu nə ürək- dirəkdir. Elə də oldu. Onu yuxuya verib sarmaşdılar, bədənlərini ilan kimi qıvrıltdılar. Sonra pıçıldaşma, tələsik geyinmə, yüngülvari öpüş və kağız pulların xışıltısı.

Şikəst ər:

- Yola verdin?

Qadın:

- Yola verdim.

Şikəst ər:

- Fahişəsən.

Qadın:

- Bilirəm.

Vəssalam. Hər günün eyni sözləri. Tarix bu günü də bu ailəyə qara mürəkkəblə yazdı. Bir tərəfdə keyləşməkdən çətinliklə çırpınan ürək, o biri tərəfdə həzz alan bədən.

Qadın:

- Qonşu pis deyildi. Pulu da yaxşı verdi.

Şikəst ər:

- Məni yandırırsan?

Qadın:

- Sən onsuz da yanmısan.

Şikəst ər:

- Yadına gəlir, toy günümüzdə güzgümüz qızcığazın əindən düşüb sındı?!

Qadın:

- Yadımdadır.

Şikəst ər:

- Onda hiss etdim ki, bizim qoşalı taleyimiz alınmayacaq. Yadına gəlir sənə verdiyim qızılgüllərdən biri sındı.

Qadın:

- O da yadımdadır.

Şikəst ər:

- Bildim ki, ömrüm də sınacaq. O qız arxamca baxıb ağlayırdı.

Qadın:

- Hansı qız? Aha, deyəsən macaraların haqda dingildəməyə başlayırsan.

Şikəst ər:

- Papanində qalırdı. Vurulmuşdu mənə. Mənsə onunla evlənmədim. Hər gün kirayə qaldığım evə günəbaxan tumu gətirirdi. Çırtlayıb yeyirdik. Dedi “səni xoşbəxt edərəm”. Dedim “istəmirəm səni”. Sonra onu görmədim. Dedilər evə girib çıxmır. O evdən köçəndəsə arxamca baxıb ağladı. Mənsə 18 yaşlı gicbəsər onun ağlamasına güldüm. Görəsən indi o qız haradadır?

Qadın:

- İndi yəqin kiminləsə mazaqlaşır.

Şikəst ər:

- O sənin tayın deyildi.

Qadın:

- İstəyirsən gətirim yanına?! Ancaq gətirməzdən əvvəl gərək gedəsən bəy hamamına. İt iyi verirsən. Yengəliyi də özüm edərəm.

Şikəst ər:

- Həəəə…bu mənim taleyimdir.

***

….Sonra uşaqlıq dostu gəldi. Söhbət yenə də qadın əxlaqından düşdü. Göz qapaqları ağırlıq edirdi. Yuxudaykən uçurdu, amma yeriyə bilmirdi. Qulaqları heç nə eşitmirdi. Bu belə davam edə bilməzdi, qadın ahları, qadın iniltiləri eşitməli idi?! O bunların heç birini eşitmirdi. Bəlkə elə doğrudan da yuxuya getmişəm?!

Gözlərini açdı. Uşaqlıq dostu çarpayısının ucunda oturub ona baxırdı. Ürəyi çırpındı. Dostu arvadı ilə bir yataqda deyildi. Arvadı da inildəmirdi.

Şikəst ər:

- Sənə hörmətim artdı.

Uşaqlıq dostu:

Niyə? – deyə təəccübləndi.

Şikəst ər:

- Sən arvadımı çarpayıya uzandırmadın.

Uşaqlıq dostu:

- Başa düşmədim.

Şikəst ər:

- Hər gün biri gəlib onu çarpayıya uzandırır.

Uşaqlıq dostu:

- Ola bilməz, - deyə dostunun gözlərinə qan doldu.

Şikəst ər:

- Hə…bu mənim taleyimdir.

Uşaqlıq dostu:

- Deməli hər gün biri gəlib sənin arvadını çarpayıya uzandırır? Bu nə deməkdir?

Uşaqlıq dostu üzünü onun arvadına çevirib hirslə ayağa durdu və saçından tutub sifətinə yumruqlar, böyrəyinə təpiklər ilişdirməyə başladı.

Uşaqlıq dostu:

- Sən özünü nə hesab edirsən vağzal pozğunu? Satılmış fahişə.

Şikəst ər rahatlandı. Arvadının qanlı sifətinə baxıb gülümsündü. Əslində bunu o etməli idi. Uşaqlıq dostu yeganə məxluq idi ki, onu beləcə müdafiə etmişdi. Ən əsası o idi ki, o, arvadını çarpayıya uzandırmamışdı. Bu gün ən xoş gün idi. Bundan sonra onun müdafiəçisi vardı: uşaqlıq dostu. İndi arvadı bilər ki, ərin qulağı eşidə- eşidə bədən satmaq nə deməkdir.

Şikəst ər:

- Dostum, gəl uşaqlıqdakı təki qucaqlayım səni.

Onun gözləri şadlığından yaşarmışdı. Elə bilirdi ki, Tanrı ona güc verəcək, ayaqları yeriyəcək, o da dostunu qucaqlayacaq. Ayaqlar isə yerimirdi. Çarpayısına dirsəklənib sevincli göz yaşları içində az qala qışqırırdı.

Şikəst ər:

- Dostum, sirdaşım, ürəyim, xatirələrim. Yaxın gəl, sənin namuslu ürəyindən öpüm, onun çırpıntısını eşidim.

Uşaqlıq dostu onun arvadını təpikləməyə davam edir, yumruqlayır, sillələyir, tüpürürdü.

Uşaqlıq dostu:

- Fahişə…deməli sənin aşnan mən ola- ola sən gizlincə başqaları ilə yatırsan?

Şikəst ər:

- Həəəə….Bu mənim taleyimdir.

Azər Qismət

Kaspi.-2012.-25-27 fevral.-S.24.