Gözü qapıda qalan Siyavuş Aslan...
Onun dilinə ən
çox iki ad gəlir: Ofeliya Aslan və Nəsibə
Zeynalova
APA-nın əməkdaşları
Siyavuş Aslanla bir zamanlar yaxın
dostu və tərəf müqabili olmuş mərhum Hacıbaba Bağırovun
doğum günündə
görüşüblər. Nə qədər qəribədir:
dünyada olmayanın
ad günündə o biri
ilə görüş.
Daha doğrusu, “trio”nun son nümayəndəsi,
heç bir təqdimata ehtiyacı olmayan Siyavuş Aslanla...
Əslində onunla görüşməyi
uzun müddətdir planlaşdırırdıq. Amma səhhəti
ilə əlaqədar
görüş heç
cür alınmırdı.
Nəhayət, dünən razılaşıb,
yaşadığı evə
getdik. Siyavuş Aslanın evi
mərhum həyat yoldaşı, aktrisa Ofeliya Aslanın yaşadığı mənzilin
bir otağından ibarətdir. Azərbaycan teatr
və kino tarixində əvəzsiz xidmətləri olan Siyavuş Aslanla görüşüb söhbətləşmək
və onu ayaq üstə görmək xoş idi. Bizi sakit baxışları ilə süzdükdən
sonra ilk sualımızı
cavbalandırdı: “Yaxşıyam,
çox sağ olun. Həyat davam edir.
Hər yaşda öz güzəranını yaşayıb,
öz haqq-hesabını
çürüdüb bu
həyat. Kim istəyir
yaxşılıqla, kim
də istəyir pisliklə yaşayır...”
Əslində bu görüşə müsahibə almaq üçün getmişdik,
lakin janrı dəyişməli olduq. Xəstəlikdən dolayı bəzi suallarımıza ötəri
cavab verir. Evində olduğumuz müddətdə
bir neçə dəfə giriş qapısına gedib kiminsə gəlib-gəlmədiyinə
baxır. Sanki kiminsə yolunu gözləyir. Əslində kimi gözlədiyini bilirdik. Çünki
elə hey həyatdan köçmüş həyat
yoldaşını soruşurdu:
“Ofeliya haradadır?” Nə oğlu Çingiz müəllim, nə baxıcısı Sədaqət
xanım bu sualın həqiqi cavabını ona vermək iqtidarında deyillər, qəlbini incitmək istəmirlər.
Desələr də nə
fayda?! Onsuz da ən çox
iki ad dilinə gəlir: Ofeliya Aslan və Nəsibə
Zeynalova.
Demə, başqa gözlədikləri
də varmış. Baxıcısı
Sədaqət xanım
7 aydır Siyavuş Aslanın yanında çalışdığını və bu müddət
ərzində aktyorun yanına heç bir həmkarının, dostunun gəlmədiyini deyir: “Bu insan hər gün kimisə gözləyir, insanların, dostlarının,
iş yoldaşlarının
yanına gəlməsini
istəyir. Gün ərzində bir
neçə dəfə
gedib qapıya baxır, elə bil kimisə gözləyir. Çox
az hallarda
keçmişdən kimsə
yadına düşür,
kimisə soruşur. Ən çox soruşduğu Nəsibə Zeynalova və Ofeliya xanımdır. Təəssüflənirəm və bəzən
inana bilmirəm ki, bu evdə
canlı əfsanə
yaşayır, amma yada düşmür.
Yada salınmağa bu qədər ehtiyacı olduğu halda... Nə Akademik Milli Dram Teatrından, nə dost deyib sinəsinə döyüb, televiziyada Siyavuş Aslandan ağızdolusu danışanlardan
heç kim
bu evə gəlməyib. 7 ay ərzində mən bu evə yalnız
üç nəfərin
gəldiyini görmüşəm,
onlardan biri sizsiniz”.
Siyavuş Aslan isə özünü sındırmır,
dostlarının ona tez-tez baş çəkdiyini deyir: “Dostlar hər yaşda çoxdur. Hər yaşın öz vaxtı var. Hər yaşda dost öz işini görür. Yanıma gəlirlər, hamısı
gəlir...”
Sədaqət xanım deyir ki, bəzən o teatra getmək, kinoya çəkilmək istəyir: “Üzünü
qırxdıqdan sonra
“qalstukumu ver, teatra gedək” ya da “AzTV-yə
gedək” deyir. Və sual verir:
“Niyə məni kinoya çəkmirlər?”
Siyavuş Aslan Azərbaycan teatrının mövcud vəziyyətindən narazı
deyil. “Bu gün
Azərbaycan teatrının
tənəzzülümü, inkişafınımı müşahidə
edirsiniz” sualını
belə cavablandırır.
“Teatrda gərək
rejissor yetişdirsin.
Teatr heç zaman üzü aşağı
olmayıb, teatr üzü yuxarıdır
və həmişə
də elə olacaq”.
Bir az incik,
küskün olan Siyavuş Aslan özünü televizordan
seyr edir. Bəzən özünü görüb
tanıyır, bəzənsə
sakitcə seyr edir və o günləri xatırlayır.
Onunla görüşümüzün
Hacıbaba Bağırovun
doğum gününə
təsadüf etdiyini yada salıb, uzun illər birgə çalışdığı
bu insanla keçirdiyi günləri
soruşduq: “Hacıbabanın
80 yaşı olur. Ola bilərdi ki
çox olsun, çox yaşamaq olardı. Amma əfsuslar olsun ki... İnsanlar müxtəlif cür
olur, onların yaxşı və ya pis tərəfi
olur”.
Özünə baxmadığını, sağlamlığını qorumadığını
etiraf edən Siyavuş Aslan fikrini belə ifadə edir: “Qoyurlar ki... Biri gəlir filan şey, o biri gəlir filan şey, filan şey. Həyatdan almaq istədiyim çox şey qalıb, amma əfsuslar olsun ki, almalı olduğunu ala bilmirsən,
ona görə də... Yaxşılaşmaq istəyirəm, özümü
qorumadım”. Sentyabrda görkəmli
aktyorun 77 yaşı tamam olacaq. Gənclik illərində xoşbəxt həyat sürdüyünü deyən
aktyorun gənclərə
məsləhəti: “Xoşbəxt
olmaq üçün
həyatı zamanında
dərk etmək lazımdır”.
Bir saat müddətində onu seyr etmək imkanımız oldu, müxtəlif obrazları,
yaratdığı sənət
əsərləri göz
önümüzdə canlandı. Əslində Siyavuş müəllim danışmağı sevən
insandır, sadəcə
onu yormaq niyyətimiz yox idi. Bu müddətdə
istər Sədaqət
xanım, istərsə
də oğlu Çingiz müəllim Siyavuş Aslanın qayğıdan kənar qaldığından, dostlar
tərəfindən unudulduğundan
şikayətləndilər. O isə bu şikayətləri
sakitcə dinlədi. Ya ötən illərə səyahət etdi, ya da o məqamda
müdaxilə etmək
istəmədi. Siyavuş
müəllim bu gün sadəcə, həmin insanların ona baş çəkməsinə
ehtiyac duyur: “Belə bir insana,
bu cür münasibəti anlamaq və qəbul etmək mümkün deyil. Onlardan heç nə
yox, sadəcə, bura gəlib, onunla söhbətləşməsini
istəyirik, heç kimin bir meyvəsini
belə istəmirik.
Onun gözü qapıda qalıb. Biz çox pis oluruq. Gəlib baş çəksinlər,
maraqlansınlar. Bu gün o xəstədir, heç bir yerə gedə bilmir, axı siz gələ bilərsiniz, elə deyil? Bu insan iki yerdə işləyib, amma heç bir iş yerindən gəlib baş çəkmirlər. Hər dəfə
məndən “kim gəldi, kim var” deyə soruşanda pis oluram. “Heç kim gəlməyib”
cavabını verəndə
üzünü çevirir”.
Siyavuş Aslan isə baxıcısının bu
iradına “özləri
bilər...” deyərək
köks ötürməklə
cavab verir. “Mənə əsəbiləşir ki,
“heç kimə demə, yanıma gələn yoxdur”. Amma bunu deməmək mümkün deyil, eşitdirmək lazımdır”.
Bu sözlər də Sədaqət xanımın sözləridir.
Siyavuş müəllim ayağa qalxır və çəliksiz asta-asta addımlarla gəzir. Şəkər xəstəliyindən əziyyət
çəkməsinə baxmayaraq,
çoxlu şirniyyat
yeyir, evinin eyvanından şəhəri
seyr edir. Məlum olur ki, sevimli
aktyor xəstəliyinə
rəğmən, adətindən
indi də geri qalmır, oğlu ilə tez-tez Dənizkənarı
Milli Parkda gəzir, çay içir.
Siyavuş Aslan - səhhəti,
yaddaşı dəyişsə
də, siması heç dəyişməyən,
bir zamanlar adı dillər əzbəri olan, bu gün isə
çoxları tərəfindən
unudulan, biganəliyə
düçar olan sənətkar. Amma o, sadəcə həmkarları
tərəfindən unudula
bilər. Biz tamaşaçılara
isə adicə varlığı belə bəsdir...
Kaspi.-2012.-14 iyun.-S.16.