Təbriz zindanında yazılmış şeirlər

Küçə-küçə düşüb heç kimi gəzdim

Anam üçün

Bir qab su idim ki, içdilər məni,

Yaşıl zəmi idim, biçdilər məni.

Elə yer idim ki, ayaq dəyməmiş,

Tapdaya-tapdaya keçdilər məni.

Dərdin özün tapıb özünü dözdüm,

Küçə-küçə düşüb heç kimi gəzdim,

Bir Allah sevgisi qaldı canımda

Bir ana sevgisi qaldı canımda.

Özgə sevgiləri canımdan üzdüm.

Ta mənə günəşdən pay düşməz, ana,

Qoy sənin kölgənə qısılıb ölüm.

Dolanım dünyanın dörd bir yanını,

Gəlib ayağına yıxılıb ölüm.

Yox-yox uzaq elə özündən məni.

Sən məndən biryolluq küssən yaxşıdı.

Hara dərd səpsələr orda göyərrəm.

Sən məni kökümdən kəssən yaxşıdı.

Eh, sənə bir oğul ola bilmədim.

Şeirlə, söz ilə baş qatıram mən.

E... sizsiz bir ömür yaşamıram ki,

Hər gün əcəlimi yubadıram mən.

Sənin həsrətini elə gəzmişəm

Elə yeri yoxdu ayaq dəyməmiş,

Mənim həyatımın nəticəsi bu:

Ölmək ölməməkdən nə gözəl imiş.

Quşlar buludları sevdi, nolsun.

Hamısı torpağın qucunda öldü.

Elə sözüm vardı sənə deyəsi,

Demədim, dilimin ucunda öldü.

Özüm öz ölmümə qara kağızam,

Gəlib çatmamışam əlimə hələ.

Mən daha dünyadan küsdüm biryolluq

Diş qıcaram bütün gözəlliklərə.

Ah niyə atlarım kəndir çeynəyir,

Qara gözlərimə kədər insafmı?

Bax bu giliz dərdlər, bu giliz dərdlər,

Hər gün ürəyimi gəzər, insafmı?

Bu kor gözlərimə mənzərə dünya,

Bu kar qulağıma səs sala bilməz,

Bütün pillələrim üzüaşağı.

Ta heç kəs gözümdə ucala bilməz.

Ay ana, hayana üz tuturamsa,

Bədbəxtlik dalımca elçi yollayır.

Mən hansı budaqdan yapışıramsa,

Dar ağacı olub kəndir sallayır.

Qollarım boş qalıb, elə boş qalıb:

Yanıram saçımdan dırnağımacan.

Hər gecə yuxumda yarımı görrəm.

Deyirəm “gələcəm”, deyir ki, “haçan?”

Susuram, susuram, susuram, ana.

O qıza bir cavab verə bilmirəm.

Bu gücsüz canımla dəmir dərdləri,

Dişimi sıxıram, əyə bilmirəm.

Dörd fəsil ömrüm var, dördü də payız.

Bax sonra demə ha, saraldı getdi.

Bir gün soruşarsan hardadı oğlum?

Deyərlər “ay xala, dərd aldı getdi”.

Ölmədi şair

Kəsdilər şairin dilin dibindən

Amma ki, dilini kəsmədi şair.

Baxdı ki, bu dünya yuxu dünyadı.

Dünyaya şeirlər əsnədi şair.

Asdılar şairi ayaqlarından.

Yeri göydə gördü, göyü də yerdə.

Afərin, şairin son nəfəsidi.

Şeir gilələnir əcəl tərində.

Çatdız arzunuza, axır ki, çatdız.

Öldü şair öldü, nə gözəl öldü.

Ölmədi, ölmədi, ölmədi şair.

Allaha uzanan bir cüt əl öldü.

Mənə deyən lazım

Natiq Məmmədliyə

Bu dəli yollara iz salmamışam

Yollar özü gəlib izimə sarı.

Mən ki, öz sözümü deyə bilmədim,

Gedirəm Allahın sözünə sarı.

Elə öyrətmişəm səsə dünyanı.

Şeir misra-misra sözümə gəlir.

Diz qoymuram bu gedişsiz yollara.

Əyilləm səcdələr dizimə gəlir.

Sədləri yolumdan götür, İlahi.

Yollarım dirənib səhra dağına.

Mənə deyən lazım bu qara bəxtnən

Niyə düşürdün ki, yolun ağına?!

Gündüz ağrıları

Səbinə xanım üçün

Məni kimsəsizlik dağına zəncirləyiblər,

Ciyərimi həsrət qartalı didir,

Hər gecə ayrılıq odun atır sənsizliyimə

Hər gecə bir az da alovlanıram.

Qəhrəmanları sevməyən qadınlar qəhrəmandı,

Sağ ol, sən də məni sevdin,

Mən sənə şeir yazmıram,

sənsizliyimi kağıza köçürürəm burda,

Mənim qollarımdakı qandalın ağrısı köçüb

Sənə aldığım bilərziyə,

sənin də qolların ağrıyır orda,

Sən min yol Qızıl balıqdan ancaq məni istəmisən,

Nişan yaylığını nəzir demisən mənə,

Adının hər hərfinə qonub ürəyim,

Adını tufan sirkələsə uçmaram,

Sevgin silah dirəyib alnıma,

Həsrətin qorxudur, qaçmıram.

Quşlar dimdikləyər deyə havaya tullamıram öpüşlərimi,

Sənə ağlayanda göz yaşımı ovcuma silirəm,

Demə “niyə gəlmirsən?”

Hər gecə ayaqlarımı söyürəm,

Sənə gəlməyəndən bütün ağılarım ayaq ağrısına çevrilib,

Qanım göz yaşına,

Sevmədiyim mahnılara ağlamağı öyrənmişəm,

Qaranlığa oyanıb kor olmuşam bəzən

Qollarım qucaq deyilmiş sənsiz,

Sənsiz divar imiş ömrün sonu...

“Xəstə” gündəliyi

“Vəba xəstəsiyəm” gəl gör günümü,

Siçovul həsrətin hər yandan gəlir.

Bir qələt: incitdim sənli günləri.

Min qələt: sənsizlik burnumdan gəlir.

“Vəba xəstəsiyəm”, üşüyür canım.

Min həkim çağırsan sağaltmaz məni.

Əlində bərkimiş qum topasıyam,

Yüz çəkic çalsalar dağıtmaz məni.

“Vəba xəstəsiyəm”, ay qara gözlüm.

Hər səhər oyanıb qan tüpürürəm.

Allah elə əlçatmaz eləyib səni

Elə bil it olub Aya hürürəm.

“Vəba xəstəsiyəm” üşüyür canım.

Gəl məni gözünün odunda yandır.

Tüstüm gözlərinə dolar, gözəlim,

Bir zəhmət, bir qədər aralıda dur.

Mənim ipim bərk yerindən qırılıb

Bir quş qanadına yetirib məni,

Hara uçurmusan göylərdən soruş.

İçi-çölü dağıdılmış adamam.

Halımı xaraba evlərdən soruş

Heç bilirsən nə çəkdi qara oğlan?

Hey ağladı heç kəs gözün silmədi.

Get yollarla hesab çürüt, gözəlim.

De ki, “niyə gedən bir gün gəlmədi?”

Soruş məni, “denən haçan gələcək?

Haçan yığım yollarından gözümü?”

Denən “onsuz heç özümdə deyiləm.

Nə vaxt gələr, mən taparam özümü?”

Mənim ipim bərk yerindən qırılıb,

Gələmməsəm, yollarımdan küsərsən.

Dünya sən tək çoxlarını kiridib.

Ağlayarsan, ağlayarsan kəsərsən.

Zindan gecələri

Gecələr bütün ağrılar yerbəyer olur bədənimdə

Gedə bilməməyim ayaqlarıma çökür.

Sevdiyim ürəyimə,

Göz yaşlarıma çökür anam.

Yumruğuma bükülüb ovcuma sığıram.

Qollarımda gücsüzlüyüm ağrınır,

Tənhalıq höcətləşir canımla,

Dil tapmıram, çənə-boğaz oluram ayrılıqla.

Bütün canımı gəzmişəm,

Bədənimdə bircə unutmağa yer yoxdu.

Bədənim bir qadındana qalmış xatirədi ancaq.

Ürəyim döyünümür, ürəyim deyinir sizsiz.

Dəyqədə altmış dəfə narazıdı həyatdan.

Zindan ağrıları

1

Nəsimi qanı sevgin, Zahid barmağı ürəyim var.

Sevgi bəzən namərd edir adamı.

Tale heç də həmişə bacı dilində “can qardaş” olmur.

Mariya düz demişdi: “əvvəldən-axıra it quyruğuna düyünlənib ömür...”

Toyuma gecikmişəm,

bütün ömrüm boyu gözükölgəliyəm yarımdan

Telefonda ağlaya-ağlaya “ağlama” deyirdi mənə

Ölsəm də çıxmaz yadımdan

2

Anamın bayram səsi nə vaxdır?

Təqvimə salın anamın səsin,

Gilas nübar elədim bu gün

Vətənimdən şişə-şişə,

ən qatı göz yaşları durulub gözlərimdə,

Dərdimin gözəlliyi körpələrin xəbərsiz olmasıdı məndən.

Hamı halıma yanarkən,

gülümsəyir qardaşımın oğlu, şükür.

3

Atam bütün ömrü boyu bir qəbir boyda yer elədi özünə

Sonra bir səhər getdi və heç vaxt gəlmədi,

Atamın getdiyi yollarda ümidsizliyə çevrildi ayaq izləri

4

Həyat bax beləcə divara dirəyir adamı,

Qaça bilmədiyin yerə “alın yazısı” deyirsən,

Mən göz yaşlarımla ağrılarımı zəncirləyirəm,

Sənsə baxıb ağlama deyirsən.

Fərid Hüseyn

Kaspi.- 2012.- 22-24 sentyabr.- S.15.