Böyük gülüş ustası

Görkəmli gülüş ustası, Azərbaycanını xalq artisti Əliağa Ağayevin adı gələndə istər-istəməz gözümüz önündə bir anlığa əvvəlcə aktyorun gülümsər çöhrəsi, sonra da onun yaratdığı qəhrəmanların obrazları bir-bir gəlib keçir. Əmək fəaliyyətinə çilingər kimi başlayan bu gəncin sonralar tanınmış aktyor olmasına, fitri istedadı, aktyorluq məharəti, səyi, qabiliyyət və bacarığı sayəsində ustad sənətkara çevrilməsinə heyran qalırsan.

Əliağa Ağayev böyük gülüş ustası olana qədər çətin bir həyat yolu keçib. O, 1913-cü il martın 22-də Bakıda dünyaya göz açmış, erkən yaşlarında valideynlərini itirmişdir. Əliağagil üç qardaş idi. Qəribə də olsa qardaşlar 70-71 yaşlarında rəhmətə gediblər. Hətta qardaşlardan biri M.C.Bağırovun vaxtında Sibirə sürgün olunmuşdur.

Mənim Ağayevlər ailəsi ilə ilk tanışlığım 50-ci illərin əvvəllərinə təsadüf edir. O vaxtlar mən Əliağa müəllimin oğlu Vaqiflə birgə 44 nömrəli orta məktəbdə oxuyurduq. Hətta bir parta arxasında otururduq. Çox vaxt dərslərə də Vaqifgildə birlikdə hazırlaşırdıq. Bəzən Əliağa müəllim bizim yanımıza gələr, maraqlı söhbətlər edərdi.

Çox-çox sonralar mən “Kino” qəzeti və “Film” jurnalının baş redaktoru olanda o, bir neçə dəfə redaksiyamıza da baş çəkmişdi. Səfərlərinin birində bizə olub keçənlərdən, sənətə necə gəlməyindən maraqlı söhbətlər etmişdi.

Əliağa müəllimin dediyinə görə, səhnəyə uşaqlıqdan həvəs göstərirdi. Amma yeddinci sinfi bitirdikdən sonra Bakıdakı Paris Komunası adına Gəmi Təmiri zavodu nəzdindəki sənət məktəbində oxuyub. Sənət məktəbini bitirdikdən sonra həmin zavodda gəmi çilingəri işləməyə başlayır. Eyni zamanda burada su nəqliyyatı işçilərinin dram dərnəyinə də yazılır. Hər dəfə Dövlət Dram Teatrında A.M.Şərifzadənin, Ülvi Rəcəbin, M.Davudovanın, M.A. Əliyevin, S.Ruhullanın, İ.Hidayətzadənin ifasında tamaşalara baxanda gənc Əliağanın aktyorluq sənətinə olan həvəsi daha da artırdı. Məhz elə o vaxtdan o, həyatını teatra, aktyor sənətinə bağlamağı qərara alır.

Həvəskar aktyor kimi özfəaliyyət səhnəsində M.F.Axundzadənin “Hacı Qara” tamaşasında eyni adlı rolu ifa edən Ə.Ağayev tezliklə peşəkar səhnəyə gəlir. 1936-cı ildə Fəhlə Uşaqlar Teatrında (sonralar Gənc Tamaşaçlar Teatrı adlandırıldı) fəaliyyətini davam etdirir. Bu teatrın səhnəsində ilk rolu “Kapitan Qrantın uşaqları” tamaşasında Dik olur. Bundan sonra gənc aktyor teatrın səhnəsində öz bacarığı, istedadı, zəhməti sayəsində bir çox tamaşalarda müxtəlif çeşidli aparıcı rollar oynayır. Ə.Ağayev həyat yoldaşı Cəvahir xanımı da burada görür və evlənirlər.

Cəvahir xanımın müsahibəsindən: “Əliağa heç bir institut qurtarmamışdı. Acılı-şirinli həyat məktəbi keçmişdi. O dövr başqa idi. Sənətə istedadlar gəlirdi. Elə aktyorlar var idi ki, onları heç bir vasitə ilə sənətdən uzaqlaşdırmaq mümkün deyildi.

Evdə çox ciddi olsa da, zarafatından, deyib gülməyindən də qalmazdı...”

Rejissor T.Tağızadənin dediklərindən: “Görüş” bədii filmi yadımıza çox şey salır. Çünki Moskvada ali kino institutunu bitirib Bakıya qayıdandan sonra kinostudiyada çəkdiyim ilk film “Görüş” olub. Janrına görə bu kinokomediya idi. Burada komik aktyorların olması vacib idi. Ona görə də hələ o vaxt cavan olan Əliağa Ağayevi Şıxəli roluna dəvət etmişdik.

Ə.Ağayev kinoda ilk dəfə oynamasına baxmayaraq, elə bil çəkiliş meydançasına dəfələrlə çıxmışdı, özünü elə sərbəst aparırdı ki, ona nəyi isə izah etməyə, oyununa düzəliş verməyə ehtiyac qalmırdı.

O, işə çox ciddi yanaşırdı, rola elə girirdi ki, həyatda da özünü Şıxəli kimi hiss edirdi.

“Görüş” filmi ilə bağlı Əliağa müəllimin oğlu Vaqifdən aldığım müsahibədən: “Görüş” filmində Şıxəlinin çaya düşməsi səhnəsinin çəkiliş günü mənim heç yadımdan çıxmaz.

Bir gün axşam o, evə elə vəziyyətdə gəldi ki, onu tanımadıq. Anam bərk qorxdu. “Xəstələnib eləməmisən ki” − deyib onu yorğan-döşəyə saldı. Birdən atam dedi ki, çaya düşmüşəm., soyuq məni götürüb. Əvvəlcə biz heç nə başa düşmədik. Sonra özü başa saldı ki, filmdə Şıxəli çaya düşməli idi.

Həmin axşam səhərə kimi atam qızdırmadan yandı. Axır ki, dava-dərmanla səhər o özünə gəldi. Anama da ilk sözü bu oldu ki, incəsənət qurban tələb edir. Mən dura-dura mənim yerimə başqası suya düşməyəcəkdi ki.

Rejissor T.Tağızadənin dediklərindən: “Həmin səhnə payız fəslində çəkilib. Doğrudan da hava soyuq idi. Həmin epizodu bir neçə dəfə çəkməli olduq. Hər dəfə də suya girib çıxanda soruşurdum ki, Əliağa, dözə bilirsənmi? Cavabında deyirdi: “Çoxdandı ki, belə çayda çimməmişdim.”

Görkəmli sənətkarımız Əliağa Ağayevi tanımayan, onu sevməyən bir azərbaycanlı tapmaq qeyri-mümkündür. Onun iştirakı ilə çəkilmiş filmlərə baxdıqca baxmaq istəyirsən.

Gəlin bu böyük ustadın ekran qəhrəmanlarını bir-bir xatırlayaq: “O olmasın, bu olsun” kinokomediyasında Məşədi İbad, “Qara Daşlar” bədii filmində mühəndis, “Bir məhəlləli iki nəfər”də Feyzi, “Telefonçu qız”da fəhlə, “Koroğlu” kino-dastanında dəmirçi Süleyman, “Axırıncı dyum” (“Lenfilm” – Fransa, 1958) filmində epizod, “Kazbek” qutusu” kinokomediyasında Məmişov və s. rollar yaddaşlara həmişəlik həkk olunub.

İncə yumor və danışıq, mənalı gülüş Ağayev yaradıcılığı üçün səciyyəvidir. Bunu görkəmli sənətkarın istər səhnə, istərsə də ekran qəhrəmanlarının, o cümlədən Məşədi İbadın simasında aydın görmək olar.

“O olmasın, bu olsun” musiqili kinokomediyasında böyük ustalıqla və inandırıcı boyalarla yaratdığı məşhur Məşədi İbad obrazı aktyora geniş şöhrət qazandırmışdır.

Böyük Üzeyir bəyin məşhur “O olmasın, bu olsun” əsəri əsasında ekranlaşdırılmış eyni adlı kinokomediya bir çox ölkələrin ekranlarını gəzib, hər yerdə də böyük müvəffəqiyyət qazanıb. Əlbəttə, bu uğurun qazanılmasında Ə.Ağayevin də əməyi böyükdür. Onun oynadığı baqqal Məşədi İbad çox duzlu və milli koloritə malik bir surətdir. Aktyor filmin bütün epizodlarında özünə sadiq qalır.

Vaxtilə Ə.Ağayevdən aldığım müsahibədən: “Bakı kinostudiyasında “O olmasın, bu olsun” kinokomediyasının çəkilişinə hazırlıq işləri aparılırdı. Günlərin birində filmin baş operatoru Ə.S.Atakişiyev mənim işlədiyim M.Qorki adına Azərbaycan Dövlət Gənc Tamaşaçılar Teatrına gəldi. Həmin axşam “Yağışdan çıxdıq, yağmura düşdük” tamaşasında Hacı Qəmbər rolunda çıxış edirdim, nökəri isə artist Əhməd Əhmədov oynayırdı. Filmdə hambal roluna namizəd tapılmamışdı. Elə tamaşadan sonra Ə.Atakişiyev Əhmədin hambal roluna ən yaxşı namizəd olduğunu söylədi və onu kinostudiyaya dəvət etdi.

Bir neçə gündən sonra məni də Ə.S.Atakişiyevin məsləhəti ilə kinostudiyaya, Məşədi İbad rolunda sınaq çəkilişlərinə çağırdılar. Məşədi İbad qiyafəsində pavilyona girəndə aktrisa M.Kələntərli gözlənilmədən qışqırdı: “Budur, Məşədi İbad gəldi!”

Beləliklə, mən filmdə çəkilməyə başladım.”

Xalq artisti L.Bədirbəylinin müsahibələrindən:

“Yəqin çoxları bunu bilmir ki, Əliağa Ağayev yaradıcılığa başlayarkən ona xeyir –duanı verən görkəmli aktyorumuz Mirzəağa Əliyev olub. Şagird də müəlliminin tövsiyyələrinə əməl edib, onun ümidlərini doğruldub. M.A.Əliyev məktəbinin layiqli davamçısı olub. O, Gənc Tamaşaçılar Teatrında uzun illər işlədi. Burada Hacı Qəmbər, Əmirqulu, bələdiyyə rəisi, Şpibelberq kimi obrazlar yaratdı.

1961-ci ildə o, Azərbayacn Dövlət Akademik Dram Teatrında fəaliyyətə başladı. Bu teatrda o, Mehdi Məmmədov, Tofiq Kazımov, Ələsgər Şərifov, Əşrəf Quliyev və başqa rejissorların verdiyi quruluşlarda yaddaqalan surətlər yaratdı. Teatrda “Toy”dan başlayaraq çox tamaşalarda onunla tərəf-müqabil olmuşam.

Filmlərdə isə Əliağa ilə iki dəfə çəkiliş meydançasına çıxmışıq: “Görüş”də və “Koroğlu”da.”

“Koroğlu” filmini görənlər Ə.Ağayevin epizodik, lakin koloritli rolunu yəqin ki, xatırlayırlar. Dəmirçi Süleyman xalq qəhrəmanı Koroğlunun igid dəliləri üçün qılınc hazırlayır. Aktyor bu kiçik rolu səmimi və təbii oynayır. Qəhrəmanının xalq işi uğrunda yenilməz qüvvəyə nalik olduğunu incə ştrixlərlə açıb göstərir.

Ə. Ağayev təkcə bu filmlərlə yox, ümumiyyətlə bütün yaradıcılığı boyu nə iş görübsə samballı, bütöv iş görüb. Onun yarımçıq işlə heç arası yox idi. Nə özünə rəva bilirdi, nə də başqalarına. Bu baxımdan aktyorun 1958-ci ildə istehsal olunan “Kazbek” qutusu” satirik komediyasında yaratdığı Məmişov obrazı maraqlı alınmışdır. Film qısametrajlı olsa da mənzil-istismar idarəsinin rəisi Məmişov-Ə.Ağayev hərəkətlərində çox sərbəstdir, danışığı da şirindir, cəlbedicidir. O, şikayətçiləri qəbul edərkən və ya özündən vəzifədə böyük şəxslə telefonda danışarkən obrazın xarakterini ustalıqla açır, sifətinin cizgiləri ilə, jestlərlə hər bir kəsə olan münasibətini açıq-aydın büruzə verə bilir.

Teatrda olduğu kimi, kinoda da Ə.Ağayev öz dəst-xəttinə, fərdi oyun üslubuna sadiq qalmışdır. Kinoda da öz oyunundakı sadəliyinə, ifa etdiyi obrazın daxili aləminə nüfuz edib, onu duymaq bacarığına görə fərqlənirdi. Ona tapşırılan rollar üçün aktyor qabarıq cizgilər, aydın ştrixlər axtarıb tapırdı.

Rejissor Ə.S.Astakişiyevin çəkdiyi “Sehrli xalat” bədii filmindəki “keçmişdən gəlmiş” Məmmədhüseyn Xan obrazı Ə.Ağayev tərəfindən başqa formada yaradılmışdır. Bu film-nağılda aktyor fantastika üslubunu çox gözəl göstərir. Onun oyunu nağılvari olsa da təbiidir, inandırıcıdır. Ona görə də kino tamaşaçılarının, ilk növbədə uşaqların hafizəsində həmişəlik həkk olunub.

“Sehirli xalat” film-nağılından söhbət düşəndə erməni tamaşaçılarından birinin “Azərbaycanfilm” kinostudiyasının rəhbərliyinə göndərdiyi məktubu xatırlayıram. “Sehirli xalat” filmi ümumittifaq ekranlarına yenicə buraxılmışdı. Bu film barədə ölkənin müxtəlif yerlərindən artıq xoş xəbərlər gəlirdi.

Bir gün Əlisəttar müəllim mənə zəng vurub kinostudiyaya gəlməyimi xahiş etdi. Ertəsi günü kinostudiyada görüşərkən o, xoş əhval-ruhiyyədə idi. Fikirləşdim ki,yəqin nəsə təzə xəbər var. Bu vaxt Əlisəttar müəllim cibindən bir məktub çıxarıb mənə tərəf uzatdı və dedi: “Al, oxu. Ermənistandan göndəriblər”. Məktub “Sehirli xalat” filminin rejissoru Ə.S.Atakişiyevə ünvanlanmışdı. Bir erməni tamaşaçısı filmdə səslənən sözə münasibətini, daha doğrusu etirazını bildirmişdi.

Filmdə belə bir səhnə var: Rəşid xanın sarayına düşəndən sonra xanı da götürüb geri qayıtmaq istəyir. Bunun üçün onların hər ikisi xalata bürünəndən sonra aralarında belə bir dialoq olur.

Rəşid: - Çitrakuta, çitrakuta, işvara!

Xan: – Çitraxuda, çitraxuda, işvərə!

Rəşid: – Ayravana...

Xan: – İrəvana gedirik?

Rəşid: – Yox ey!...

Sən demə, xanın pionerdən “İrəvana gedirik?” soruşması erməninin şəstinə toxunubmuş. Məktubda yazılmışdı: “Siz nəyə görə filmdə Yerevanın adını çəkmisiniz? Bunun sizə, filmə nə dəxli var? Məgər ayrı şəhərin adını çəkə bilməzdinizmi? Elə Azərbaycanın özündə o qədər şəhər var ki...”

Ə.S.Atakişiyev bir an susub, sonra dedi: “İstəyirəm bu tamaşaçıya bir tutarlı cavab yazam.” Onun iş otağında oturub erməni tamaşaçısına tutarlı bir cavab yazdıq. Yazdıq ki, ermənilər sonradan İrəvan xanlığına, Qarabağa köçüb bu yerlərdə yurd salıblar. Lap sonralar sovet hökumətinin başçıları tərəfindən Zəngəzur, Göyçə də onlara verilib. Halbuki bu torpaqlar əzəldən Azərbaycanın olub. Filmə gəldikdə deməliyəm ki, burada heç də İrəvandan söhbət getmir, xan sadəcə olaraq “Ayravana” sözünü “İrəvan” kimi başa düşüb... o cümlədən siz də...”

İstedalı aktyor sonrakı illərdə “Əhməd haradadır?” kinokomediyasında çal bığlı xəzinədar, “Qanun naminə” kinopovestində Məmmədxan, “Bizim Cəbiş müəllim” filmində Əbülfəz, “Dəli Kür”də kəndli, “Bizim küçənin oğlanları” televiziya filmində Mehdi, “Evlənmək istəyirəm” kinokomediyasında Kərbəlayi Zal, “777 nömrəli iş” satirik-yumoristik filmində rüşvətxor rəis rollarında çəkilmişdir.

Vaqif Ağayevin dediklərindən: “Atam çox gözəl sənətkarlarla tərəf-müqabil olub. İstər teatrda, istərsə də kinoda. Bir dəfə aktyor İlham Namiq Kamalla köhnə “İnturist”in yanında idik. Burada rejissor A.İsgəndərovla rastlaşdıq. Adil müəllim dedi ki, atan evdədirsə, zəng elə, tez bura gəlsin. Onunla işim var.

Zəng etdim. Atam gəldi. Atamın Adil müəllimə çox böyük hörməti vardı. A.İsgəndərov dedi: “Əliağa, qadam, “Əhməd haradadır?” filmini çəkirəm. İstəyirəm ki, bir balaca epizodda səni çəkəm. Bircə günlük işdir...”

Sonralar Adil müəllim mənə danışırdı ki, çəkilişə hazırlaşırdıq. Bir də gördüm ki, Əliağa gəlir. Başı keçəl, çiynində də pencək. Özü ilə yekə bığ da gətirib. Soruşdum ki, qadam, bu nədir belə. Cavab verdi ki, indi görəcəksən.

Sonra da tapşırdı ki, ona bir qoyun gətirsinlər. Qoyunu çoban özü gətirdi və dedi: “Əliağa müəllim, qoyun sizə qurbandır.” Əliağa üzünü kino işçilərinə tutub: “İç-ciyər mənim, qalanı sizin” – dedi. Qadınlara iç-ciyəri bişirtdirdi və xörəyi götürüb girdi kassaya. Sonra üzünü A.İsgəndərova tutub dedi: “Adil müəllim, indi çəkə bilərəsən.”

Mən mat-məhəttəl qaldım. Mən beş-on dəqiqəlik iş bilirdim bunu. Amma Əliağa əməlli-başlı dəstgah açmışdı. Bu kiçicik xəzinədar rolunu da elə oynadı ki.... Filmin digər personajları ilə birgə xəzinədar da yaddaşlarda qaldı.

Moskvada filmi təhvil verərkən məhz Əliağanın xəzinədarı kino mütəxəssislərinin çox xoşuna gəlmişdi.”

Rejissor Muxtar Dadaşov yazıçı S.Rəhimovun “Mehman” povestinin motivləri əsasında “Qanun naminə” bədii filminə quruluş verərkən Məmmədxan roluna Ə.Ağayevi dəvət etmişdi. Aktyor hələ ssenari ilə tanış olarkən demişdi ki, bu Məmmədxan yaman ürəyimə yatır.

Filmə çəkiləndən sonra bu obraz haqqında ürəkdolusu danışar və deyərdi ki, Məmmədxan yaradıcılığımda xüsusi yer tutacaq. Çünki mən bu personaj vasitəsilə ekranda yeni ampluada-dramatik rolda öz qüvvəmi sınamışam...

Olduqca qorxaq və eyni zamanda dövlət malını talayan Məmmədxan əmisi Qaloşun fitvasına getdiyi üçün çıxılmaz vəziyyətə düşür. O, cinayət törədir, özü də qətlə yetirilir. Ə.Ağayev komik xarakterli aktyor olsa da Məmmədxanın dramatizmini onun düşüncəsində və təbiətində göstərməyə müvəffəq olmuşdur.

Vaqif Ağayevin dediklərindən: “Əvvəla onu deyim ki, atam qaraqabaq adam olub. Bəzən mənə deyirdilər ki, Ağayevlər ailəsinin günü gülüş içərisində keçir. Onun adi danışığı belə adamda gülüş doğurur. Amma biz bunu evdə hiss etmirdik. Atam çox ciddi və tələbkar idi. Şit zarafatlardan xoşu gəlməzdi. Həmişə deyərdi ki, aktyor istər səhnədə, istərsə də ekranda gərək təlxəklik eləməsin. Komik aktyorun ciddi oyun tərzində gülüş öz əksini tapmalıdır.

“Bizim Cəbiş müəllim” filmindəki maraqlı personajlardan birini - Əbülfəzi yəqin ki, xatırlayırsınız. Atam bu surət haqqında çox danışırdı. Əbülfəz onun sevdiyi personajlardan biri idi. O öz ifası ilə tamaşaçıda Əbülfəzə qarşı nifrət hissini oyada bilmişdi.”

Qəribə də olsa biz mənfi tip olan Əbülfəzə o qədər də nifrət bəsləmirik. Onun davranışına, hərəkətlərinə, danışığına gülürük. Bu, filmdə aktyorun oyunundakı sadəliyindən, təbiiliyindən, yaratdığı surətin daxili aləminə nüfuz etmək və onu duymaq bacarığından irəli gəlir. Ona görə də Ə.Ağayevin yaratdığı qəhrəmanlar çox təbii alınır, yapışıqlı, ifadəli təsir bağışlayır. Onun personajları şarjdan, karikaturaçılıqdan, şablonçuluqdan uzaq olur.

Filmdə bazar səhnəsini xatırlayaq. Alverçi Əbülfəz hinduşkanı satmaq üçün bazara çıxarıb. Bu vaxt Kubinkada tutatut başlayır. Əbülfəz hinduşkanı atıb aradan çıxmaq istəyir. Onun milislə dialoqu da maraqlıdır.

Milis: – Vətəndaş, bu hinduşka sizindir?

Əbülfəz: – Xeyir. Sənin canunçun mənim degil. Mənimki olseydi, gələrdi yanıma.

Sonra Əbülfəz milisə sənədlərini bir-bir təqdim edib deyir:

“Bu mənim azad olmaq haqqında arayış, öd kisəmdə daş, qripki. Yəni göbələk, bu da sidik kisəmdə daş...”

Aktyor bütün bu sənədləri elə şəkildə təqdim edir ki, elə onun danışığı artıq tamaşaçıda gülüş doğurur.

Baxmayaraq ki, Ə.Ağayev artıq 30 ildir ki, aramızda yoxdur. Tamaşaçı onun vaxtilə kinoda yaratdığı hər bir surətin yolunu intizarla gözləyir və bu sənətkarla hər dəfə ekranda görüşəndə istedalı aktyorun yaradıcılığının yeni-yeni cəhətləri ilə tanış olur.

Elə götürək “Evlənmək istəyirəm” kinokomediyasındakı qarodovoy Kərbalayi Zalı. Ə.Ağayevin ifasında bu surət nə qədər təbii və səmimidir.

Əliağa müəllim klassik yazıçmız Ə.B.Haqverdiyevin əsərlərini çox sevirdi. “Bomba” hekayəsi dilinin əzbəri idi. O, həmişə deyərdi: “Əgər Azərbaycan kinematoqrafçıları heç uzağa getməyib elə öz klassiklərimizin əsərlərini ekranlaşdırsalar, elə gözəl filmlər meydana çıxar ki...

Rejissor C.Mehdiyev “Evlənmək istəyirəm” kinomediyasında qarodovoy Kərbalayi Zal rolunu Ə.Ağayevə tapşıranda uşaq kimi sevinmişdi. Hər gün çəkilişdən evə qayıdanda film haqqında, rolu barədə ailə üzvlərinə mütləq söhbət açardı.

Aktyor bu surəti ekranda xüsusi ilhamla və ehtirasla yaratmışdı. “Evlənmək istəyirəm” kinokomediyası Ə.Ağayevin kinoda çəkildiyi son film oldu. Həyat yoldaşı Cəvahir xanımın dediyinə görə, bu filmin çəkilişlərinə xəstə olduğu halda da gedirdi. Onu evdə saxlaya bilmirdik. “Siz nə danışırsınız, mən Kərbalayi Zalın yolunu görün neçə illərdir ki, gözləyirəm. İndi deyirsiniz ki, işlərimi yarımçıq qoyum” – deyirdi.

Film maraqlı alınmışdı. Ə.Ağayevin oyununa isə söz ola bilməzdi: Kərbəlayi Zalın daxili aləmi ilə xarici əlamətləri biri-digərini tamamlayır, bunlar isə aktyorun ifası ilə birləşərək gülüşə səbəb olur.

Kinorejissor Tofiq İsmayılovun 1973-cü ildə quruluş verdiyi “Bizim küçənin oğlanları” televiziya bədii filmi bir kəndin ayrı-ayrı küçələrinin özünəməxsus məhəlli adət-ənənələrindən, yaşayış tərzindən, eyni küçədə, eyni şəraitdə böyüyən məhəllə uşaqlarının gələcək talelərindən, kimin hansı mənsəbə çata biləcəyi ehtimalından söhbət açır. Burada orta məktəbi bitirib, həyatda öz yerini tapmağa çalışan kənd cavanlarından söhbət gedir.

Burada eyni zamanda övladlarının ali məktəbə hazırlaşması üçün hər cür şərait yaratmağa çalışan valideynlərdən də danışılır. Filmdə belə valideynlərdən birinin-qayğıkeş ata Mehdi kişinin surətini aktyor Ə.Ağayev yaratmışdır.

Xalq artisti Ə.Ağayev 60-cı illərin sonunda həmkarları Bəşir Səfəroğlu, Müxlis Cənizadə və Ofelya Məmmədzadə ilə birgə Azərbaycan Dövlət Filarmoniyası nəzdində “Gəlməli, görməli, gülməli” Miniatür satirik Teatrını yaratmışdılar. Onlar müxtəlif kiçik tamaşalarla respublikamızın şəhər və rayonlarında çıxışlar edirdilər.

Görkəmli aktyor nikbin əhval-ruhiyyəli bir insan idi. O. Teatrda tamaşalarda oynayır, filmlərə, o cümlədən “Mozalan” satirik kinojurnalının süjetlərinə çəkilir, televiziya və radio ilə tez-tez çıxış edirdi.

1992-ci ildə “Mozalan” studiyasında C.Mirzəyevin rejissorluğu ilə “777 nömrəli iş” satirik-yumoristik film yaradılır. Bu, “Mozalan” satirik kinojurnalında çəkilmiş bir sıra maraqlı süjetlərdən istifadə olunaraq lentə alınan tammetrajlı bədii səpgili filmdir. Filmin qəhrəmanları “Mozalan”da olduğu kimi, yenə də maymaqlar, rüşvətxorlar, bürokratlar, fırıldaçılar və başqalarıdır.

Bu filmdə Ə.Ağayevin yaratdığı personaj bürokratdır. O, süründürməçiliklə məşğul olduğu üçün müştəri tərəfindən cəzalandırılır.

Böyük sənətkar, gülüş ustası, məşhur komik Əliağa Ağayev bahar bayramı günündə dünyaya göz açsa da, 1983-cü ilin payız günlərinin birində, noyabrın 13-də həmkarları ilə birgə kafelərin birində yeyib içdiyi, deyib güldüyü yerdə qəflətən dünyasını dəyişir.

Bu gün sevimli sənətkarımız Əliağa Ağayev aramızda olmasa da öz əvəzsiz rolları ilə həmişə xatırlanacaq və böyük hörmətlə yad ediləcəkdir.

Aydın Kazımzadə,

əməkdar incəsənət xadimi

Kaspi.-2013.-13-15 aprel.-S.22-23.