Elmira Şabanova: “Məni sevindirən iki şey var: “Ailəm və peşəm”

Bu gün cəmiyyətimizin yarısını qadınlar təşkil edir. Onlara daim hörmət və ehtiram bəslənilir. Azərbaycanda qadınlar həyatımızın bütün sahələrində, o cümlədən mədəniyyət və incəsənət sahələrində fəal çalışırlar. İstər teatrda, istər də kinoda işləyən əməkdaşların müəyyən hissəsi qadınlardan ibarətdir. Halbuki XX əsrin əvvəllərində qadının səhnəyə gəlməsi böyük problem idi.

Azərbaycanın ilk qadın kinorejissoru Qəmər Salamzadənin “Kiçik pəncərədən görünən dünya” kitabında belə bir xatirə vardır: “...Cəfərdə (Cəfər Cabbarlı – A.K.) qızğın bir təbliğat qüvvəsi var idi. O zamanlar səhnəmiz aktrisa cəhətdən böhran keçirirdi. Azərbaycan qızları səhnəyə gəlmirdilər. Əzizbəyov adına Azərbaycan Dövlət Dram Teatrında bircə Mərziyə xanım idi. Əzizə xanım ilə Sona xanım isə Satira teatrında işləyirdilər. Odur ki, Cəfər təbliğat atəşini bizə tərəf çevirmişdi. Hər dəfə bizə rast gələndə dilinin bütün qüvvəsini sərf edir, bizi səhnəyə çağırırdı...

Aylar, illər keçirdi. Bakının küləkli günlərindən birində mən Kommunist (indiki İstiqlal – A.K.) küçəsində Cəfərlə rastlaşdım. O, əlləri cibində o tərəf - bu tərəfə baxa-baxa gedirdi. Salamlaşdıq. Mən soruşdum:

- Cəfər! Belə tozlu havada hara gedirsən? Və nə axtarırsan?

- Hara getdiyimi özüm də bilmirəm. Ancaq nə axtardığımı bilirəm. Kinoda Sevil rolunda oynamaq üçün Sevili axtarıram. Gəlsənə mənə kömək edəsən! Sən də kino işçisisən axı!

- Axtaran tapar, - dedim.

- Əslinə baxsan, tapmışam. Birisi var, çox ciddi qızdır. Alim olmaq istəyir. Görək yola gətirə biləcəyikmi?..”

Qəmər xanımın kitabından bu xatirəni təsadüfən oxucuların nəzərinə çatdırmadıq. Xatirədən də göründüyü kimi, vaxtılə Azərbaycanda qadınlar aktrisa olmaq peşəsinə yiyələnməkdən çəkinirdilər, ictimai qınaqdan qorxurdular. Hətta hansısa bir qız aktrisa olmaq istərkən valideynləri buna qadağa qoyurdular.

Yuxarıda adları çəkilən aktrisalardan Əzizə xanım və onun qızı Sona xanım teatrda fəaliyyətə başlayandan sonra qaragüruhçular onları daşa basırdılar. Ona görə də vaxtilə teatrlarda qadın rollarını kişilər oynayırdılar.

Sonralar ömrümüzün, günümüzün bəzəyi olan qadınların şəninə nə qədər nəğmələr, poetik misralar qoşulub, haqqlarında böyük romanlar yazılıb. Neçə-neçə filmlərdə onlar sevimli ana, ilahi məhəbbət nümunəsi kimi təcəssüm olunublar.

Ana obrazlarını yaradanlar bizim istedadlı və gözəl aktrisalarımız - Mərziyyə Davudova, Hökümə Qurbanova, Nəcibə Məlikova, Leyla Bədirbəyli, Nəsibə Zeynalova, Elmira Şabanova, Şəfiqə Məmmədova, Şükufə Yusupova və bir çox başqaları olmuşlar.

Respublikanın xalq artisti Elmira Şabanovanı tamaşaçıların bir çoxu 1960-cı ildə ekranlarda göstərilən “Səhər” filmində əsas rollardan birini ifa edəndən sonra görüb və yadda saxlayıb. Bundan sonra o, müxtəlif ekran əsərlərində yadda qalan obrazlar yaradıb. Bu sırada aktrisanın ifa etdiyi Sevda (“Səhər”), Həmidə (“Ötən ilin son gecəsi”), Həmidə xanım (“Qəm pəncərəsi”), Ana (“Gecə qatarında qətl”), Alikin anası (“Gəmi saatının sirri”), qaynana (“Gəlinlər”) surətlərini xüsusi qeyd etməyə dəyər.

Bir məqamı da qeyd etmək istərdik ki, Elmira xanım özü-özlüyündə maraqlı və diqqət çəkən insandır. Onun həyatı və yaradıcılığı həmkarlarından heç birinin taleyinə demək olar ki, bənzəmir. Ailə-məişət qayğıları ilə əlaqədar uzun müddət ekranda və səhnədə görünməməsinə baxmayaraq, onun populyarlığı reytinginin aşağı düşməsinə imkan verməmişdir. E.Şabanovanın adı bugünkü Azərbaycan kinematoqrafiyasının tarixinə həmişəlik həkk olunmuşdur.

Bəli, doğrü deyiblər ki, həyat insana bir dəfə verilir. Onu elə yaşamalısan ki, sonra geriyə dönüb baxanda peşiman olmayasan. Bizim qəhrəmanımız Elmira Şabanova bu baxımdan xoşbəxt sənətkardır...

Azərbaycanın xalq artisti Elmira Şabanovadan aldığımız müsahibə ilə oxucuları tanış edirik.

Siz xoşbəxtliyi necə təsəvvür edirsiniz?

- Xoşbəxtlik zəhmət və iradə, əmək və səy nəticəsində əldə edilir. Xoşbəxt anlar, dəqiqələr, uzaq başı günlər olur. Yəni insan hər vaxt ömrünün sonuna kimi xoşbəxt qala bilməz. Həyatda müəyyən bir hadisə ilə bağlı ən sevindirici anlar yaşayanda deyirsən ki, xoşbəxtəm. İnanın mənə, ya xətrini istədiyim adam olsun, ya da istəmədiyim, əgər o şəxs yaxşı bir film çəkirsə, yaxud teatrda və kinoda yaxşı bir obraz yaradırsa, sevincimin həddi-hüdudu olmur. Həmin anlar özümü xoşbəxt hesab edirəm.

Xoşbəxtlik arzudur, xoşbəxtlik hissdir. Bu hissləri keçirə bilməyən insanlar bədbəxtdirlər. Başqalarının da sevincinə şərik olmağı bacarmalısan. Bizim folklorumuzda belə bir kəlam var: xeyri dilə qonşuna, xeyir gəlsin başına.

- Sizi peşənizdən əlavə, həyatınızda ən çox sevindirən nədir?

- Bizim dövlətimizin içində kiçik dövlət olan mənim gözəl ailəm. Bu həyatda məni daim sevindirən iki şeydir: ailəm və peşəm. Baxmayaraq ki, ailə qurandan sonra uzun müddət sevimli peşəmdən ayrı düşmüşdüm, teatrın, kinonun həsrətini çəkirdim. Lakin seçimimdən razıyam: ləyaqətli övladlarım, nəvələrim, şirin-şəkər nəticələrim – Camalım və Fatiməm var. Nəticələrim məni yaşadır. Onları görəndə könlüm açılır, cavanlaşıram, yaşım yadımdan çıxır...

- İnsan yaşa dolduqca zaman onun sifətinə əl gəzdirir. Bu, sizi narahat etmir ki?

Mən belə şeylərə normal baxıram. Yəqin ki, məşhur İtaliya kinoaktrisası Anna Maniyaninin qrim ustalarına etirazı haqqında xəbəriniz var. Çəkilişdən öncə onun üzünə makiyaj vurmaq istəyənlərə belə demişdi: “Üzümdəki qırışlara toxunmayın, onlar mənə baha başa gəlib.” Gənclikdə bu sözləri eşidəndə böyük aktrisa bir az da gözümdə ucalmış, ona heyranlığım artmışdı. İndi isə özüm o yaşdayam və anlayıram ki, bu təkcə gözəl sözlər deyil.Onları dilə gətirmək hər bir qadın üçün ölümcül dərəcədə ağır və ağrılıdır. Siz mənim üzümdəki qırışlara baxın. Onların hər biri ayrıca bir ömür hekayəsidir.

Belə bir misal çəkim. İnstitutda “Romeo mənim qonşumdur” tamaşasını hazırlayırdıq. İlk baxış günü eşitdik ki, kinostudiyadan bir neçə nəfər gəlib tamaşaya baxmaq istəyir. Kinorejissor Şamil Mahmudbəyov da onların arasında idi.

Bir müddətdən sonra o, həmin əsəri ekranlaşdırmalı olur. Filmdə baş rola məni dəvət edir. Həmin filmdə ikinci rejissor həyat yoldaşım Rüfət idi. Şamil müəllim ona deyir: “Rüfət, sən Elmiranın öz filmində çəkilməsinə, yəqin etiraz etməzsən?” Rüfət etiraz edir. Və nəticədə həmin rola Ariadna Şengelaya çəkilir. Bunun qırışlara təsiri necə olmaya bilər. Bu hadisə saysız qırışlardan yalnız bircəciyini təşkil edir.

- Sizin ən çox ovqatınızı təlx edən nədir?

- Təbii ki, biz hamımız insanıq və həyatda səhv edə bilərik. Lakin həqarət içimizdədirsə, bu çox pisdir. Mən onu bir neçə başı olan əjdahaya bənzədirəm, başlarının adları - ədalətsizlik, laqeydlik, xəyanət, ikiüzlülük, yalan. Bütün bunlardan zəhləm gedir. Görəndə ki, biri başqasını aldatmaq istəyir, əsəbləşirəm.

Mən mənəvi təmizliyi sevirəm. Allah da mənəviyyatı zəngin olan insanları sevir. Belə insanlar heç kəsə pislik eləmirlər, namuslu həyat sürürlər, əllərindən yalnız yaxşılıq etmək gəlir.

İncəsənət İnstitutunda pedaqoji fəaliyyət göstərdiyim illərdə bir dəfə dərsdən sonra tənəffüs vaxtı getmişdim bufetə. Gördüm ki, qızlar oturub masanın ətrafında. Oğlan tələbələrdən biri qızla sözləşir, artıq-əskik sözlər işlədir. Bu mənzərə mənə o qədər pis təsir etdi ki...

İkiüzlülükdən danışırıq...1992-ci ildən hər il məni “əməkdar artist” fəxri adına təqdim edir, hər dəfə də adımı siyahıdan çıxarırdılar. Nə var, nə var, mənim adımı silən şəxsi tənqid etmişdim. Tənqidi isə bizdə ümumiyyətlə sevmirlər. 2005-ci ildə məni “xalq artisti”nə təqdim etmişdilər. Arxayın olmuşdum ki, necə də olsa, bu adı alacağam. Televizorda “Xəbərlər”i dinləyirəm, siyahı oxunur, mənim adım isə siyahıda yoxdur. Özümdən asılı olmayaraq gözlərim doldu, çox kədərləndim. Adımı pozan adam bundan xoşhal oldu. Üz-üzə gələndə isə heç bir şey olmamış kimi hal-əhval tuturdu. Dad belələrinin əlindən.

- Sizə xas olan hansı keyfiyyəti daha çox qiymətləndirirsiniz?

- Əlbəttə, düzlüyü. Əgər biz düz sözü vaxtında deyə bilməsək, belə çıxır ki, yalan içində yaşamalıyıq? Doğru deyiblər: “Doğru sözdən xəta gəlməz”. Hər hansı məsələ ilə bağlı fikrimi əyri yolla deyil, düzünə bildirəndə çoxları mənimlə razı olur. Çox vaxt övladlarım mənə deyirlər ki, onun-bunun işinə qarışma. Axı sənin nə işin var.

Mən də cavab verirəm ki, bu adam düz hərəkət etmir, düz danışmır. Mən bunu görə-görə necə susum.Əlbəttə, düz söz dərman kimi acı olur. Lakin nəticəsi şirin olur. Bəzən film zəif olduğu üçün, ya da filmdə qoyulan məsələlər məni qane etmədiyinə görə mən müəlliflərə öz fikrimi bildirməyi özümə borc bilirəm. Kimi mənimlə razılaşır, kimi də əksinə, inciyir. Bu onun öz işidir. Hər halda “Kitabi-Dədə Qorqud”u oxumaq lazımdır. Orada deyilir: “Yalan söz bu dünyada olunca, olmasa yey!”

- Hansı nöqsanınızı aradan qaldırmağa səy göstərirsiniz?

- Xeyirxah, səmimi olmağım çox vaxt mənə mane olur. Ürəkaçıqlığı mənim nöqsanımdır. O mənada ki, kiminləsə dərdini bölüşürsən, fikir mübadiləsi aparırsan, o, səni tərsinə başa düşür. Qaraqabaq olmağı da bacarmıram. Bu zamanədə gərək bir qədər üzlü adam olasan. Mən bunu da bacarmıram.

- Ətrafınızda olan adamlarda nəyi qiymətləndirirsiniz?

- Mənim ətrafımda olan adamlar gözəl insani keyfiyyətləri ilə fərqlənirlər. Belə bir atalar sözü var: su axar, çuxurunu tapar. Yəni insanlar əqidələrinə, dünyagörüşlərinə görə, həyata baxışlarına görə bir-biriləri ilə ünsiyyətdə olur, yaxınlıq edirlər. Əks təqdirdə onlar müxtəlif qütblərdə dayanardılar. Allaha şükür ki, mənim ətrafım da elə özümə oxşayır.

- Hansı peşələr Sizi daha çox cəlb edir?

- Jurnalistlik. Yazıb pozmaqdan çox xoşum gəlir. Bir sənətkardan müsahibə götürəsən. Ona elə suallar verəsən ki, müsahibinin öz sözləri ilə iç dünyasını aça biləsən. Yaxud hər hansı bir problemlə bağlı məqalə yazanda ilk növbədə əvvəlcə özün o problemin mahiyyətini dərk etməlisən, sonra onu hansı şəkildə oxuculara çatdıracağını düşünməlisən. Bu gün biz oxucular jurnalistikadan uzaq, peşəkarcasına yazılmayan cızma-qaralara daha çox rast gəlirik. Çünki bu çətin peşə ilə bəzən tamamilə başqa sənət sahibləri məşğul olur və jurnalist adına kölgə salırlar. Bu barədə dahi Nizaminin məşhur ibrətamiz kəlamları çoxdur. Onlardan birində deyilir:

Hər kəs sənətindən yapışsa əgər,

Dünyada nə əksə, onu da biçər.

Müdrik sözlərdir. Bax, ona görə deyirəm ki, əgər aktrisa olmasaydım, mütləq jurnalistikanı özümə peşə seçərdim.

- Xobbiniz varmı? Əgər yoxsa, başqa nə ilə maraqlanırsınız?

- Mənim əsas işim pedaqoji fəaliyyətlə bağlı olub. Əvvəllər isə filmlərə çəkilmək mənim xobbim idi. İllər ötdükcə mən başa düşdüm ki, mənim əsas sənətim aktrisalıqdır. Bu xobbi deyil, bu böyük sənətdir. Mən bu sənətdən kənarda özümü təsəvvür etmirəm.

- Sizə ən çox təsir edən film və tamaşa hansıdır?

- Bizim Azərbaycan kinosunda sənətkarlarımız müxtəlif illərdə dəyərli filmlər yaradıblar. 60-cı illərin sonunda istehsal olunmuş “Bir cənub şəhərində” filmi öz təzəliyi, real həyatımıza yeni baxışı ilə yadda qaldı. Sosial dram janrında çəkilmiş bu film ilə rejissor Eldar Quliyev milli kinematoqrafiyamıza yeni düşüncə tərzinə malik sənətkar gəldiyini nümayiş etdirdi. Çəkilən filmlərin arasında “İstintaq” filmi də qaldırılan problemə öz cəsarətli münasibəti ilə nəinki mütəxəssislərin, həm də geniş tamaşaçı kütləsinin diqqətini cəlb etdi. Təsadüfi deyil ki, rejissor Rasim Ocaqovun yaratdığı bu detektiv-publisistik film SSRİ Dövlət mükafatına layiq görülmüşdür.

Daha bir filmin adını çəkmək istərdim. Bizim çox hörmətli yazıçımız İsa Hüseynovun ssenarisi üzrə rejissor Həsən Seyidbəylinin quruluş verdiyi “Nəsimi” tarixi-bioqrafik filmi bir neçə səbəbdən mənim çox xoşuma gəlir. Birincisi, müasirlərimiz, xüsusilə gənclərimiz böyük Azərbaycan şairi İmadəddin Nəsimi haqqında çox az məlumatlı idilər. Filmlə tanışlıqdan sonra hürufi təriqətinin nəğməkarı, insan zəkasının gözəlliyinin tərənnümçüsü olan Nəsimi barədə, onun yaşadığı dövr haqqında tamaşaçılar lazımi məlumatı əldə edə bildilər. Bu çox vacib idi. İkincisi, film sənətkarlıqla çəkildiyi üçün böyük maraq doğurur. Üçüncüsü, Nəsimi rolunun ifaçısı, mənim tələbəm, bu gün məşhur aktyor kimi tanınan Rasim Balayevin bənzərsiz oyunu bizi çox sevindirir.

Pyeslərə gəldikdə isə klassik rejissorlardan Adil İsgəndərovun “Vaqif”, Mehdi Məmmədovun “Canlı meyit” və “Ölülər”, teatrda eksperimentlər aparan Tofiq Kazımovun bütün tamaşalarını bəyənirəm.

İncəsənətdə eksperimentlər mənim xoşuma gəlir. Ümumiyyətlə, mən zəngin təxəyyülə, fantaziyaya malik, düşünən, axtarışlar aparan insanları sevirəm. Ona görə də, Alim Qasımovu qeyd etmək istəyirəm. O, yerində saymır, onun yaradıcılıq axtarışları muğamla estradanın sintezinə gətirib çıxartdı.

Rəşid Behbudov adına Mahnı Teatrında Bəxtiyar Xanızadənin quruluşunda baxdığım musigi, pantomima və vokal sənətinin sintezi çox orijinaldır. Aktyor Evində “Əli və Nino” novator tamaşasına böyük məmnuniyyətlə baxmışam. Bu tamaşa ingilis rejissoru Piter Brukun nəzəriyyəsinə tamamilə uyğun şəkildə həyata keçirilmişdir. Bu nəzəriyyəyə görə dekorasiyadan minimum istifadə etməklə işığa və musiqiyə xeyli qənaət etmək olar.

- Həyatınızda ilk dəfə kinokamera qarşısında dayananda nə hiss etdiniz?

- Azərbaycan Dövlət Teatr İnstitutunun tələbəsi olarkən bizə sənətdən bir neçə müəllim, o cümlədən rejissor Tofiq Kazımov dərs deyirdi. Lakin məni bir aktrisa kimi ilk dəfə Tofiq müəllimlə bərabər kursun rəhbəri Məhərrəm Haşımov kəşf etdilər. Hətta T.Kazımov məşq zamanı mənə dedi: “Səndə aktyor sənətinə inam var.”

1959-1960-cı illərdə Bakı kinostudiyasında rejissor Ağarza Quliyev “Səhər” adlı tarixi-inqilabi filmini çəkirdi. T. Kazımov həmin filmdə ikinci rejissor işləyirdi. “Səhər” filmində Sevda roluna məni məhz Tofiq müəllim dəvət etmişdi. Bu rola tanınmış rus aktrisası Tamara Kokova namizəd idi. Bizim tamaşaçılar onu bir neçə Azərbaycan filmindən tanıyırdılar. O, “Bir qalanın sirri” filmində Mətanət rolunda çəkilmişdi. Bu dəfə isə Sevdanın kino sınaq çəkilişindən mən qalib çıxmışdım. Çəkilməzdən əvvəl Tofiq müəllim mənimlə xeyli məşq etmişdi. O məni psixoloji tərəfdən də çəkilişlərə elə hazırlamışdı ki, kamera qarşısında dayananda heç bir narahatçılıq hiss etmədim. Lakin rejissor Ağarza Quliyevin “motor” deməsi ilə mən əvvəl ani olaraq diksindim və təbii ki, əsdim, sonra vəziyyətə girib kinokameranı yaddan çıxartdım. Bunun ardınca rejissor Tofiq Tağızadənin “Əsl dost” filmində, hətta rejissor Muxtar Dadaşovun “Sabir” sənədli filmində də çəkildim.

“Səhər” filmindəki Sevda rolum barədə maraqlı bir faktı qeyd etmək istəyirəm. Rol bir o qədər də böyük deyildi. Qətlə yetirilən Aslanı, yəni mənim sevgilimi dəfn etmək üçün aparanda milyonçu qızı Sevda özünü güclə izdihamın arasına salır. Son dəfə sevgilisi ilə vidalaşmaq üçün izdihamı yarıb, irəliyə doğru can atır. Ağarza müəllim mənə demişdi ki, bu an hansı hissi keçirdin, onu ekspressiv olaraq ifa et. Mən də irəli cumanda , qarşıda kişilərin çiyinlərində tabutu görüb ucadan, var gücümlə “Aslan!” deyə fəryad qopardım və elə o andaca doğrudan da özümdən gedib bayıldım.

Epizod çəkildi, sonra nədənsə rejissor onu filmə salmadı, Sevda rolu məni tanıtdı. Zarafat deyil, bütün azərbaycanlıların dilində əzbər olmuş “Aslanın mahnısı” mənə həsr edilmişdi.

- Azərbaycan yazıçılarından Sizə yaxın olanlar kimlərdir və daha çox onlardan kimi sevirsiniz?

- Vaxtilə milli yazıçılarımızın əsərlərini çox oxumuşam. M.İbrahimovun “Gələcək gün”, İ.Əfəndiyevin “Söyüdlü arx”, “Körpüsalanlar”, S.Rəhimovun “Saçlı”, “Mehman”, İ.Şıxlının “Dəli Kür”, İ.Hüseynovun “İdeal”, bu gün artıq yaşlı nəslin yerini tutmuş Anarın “Beşmərtəbəli evin altıncı mərtəbəsi”, “Sizsiz”, Elçinin “Mahmud və Məryəm”, “Ağ dəvə”, F.Kərimzadənin “Qarlı aşırım” əsərləri maraqla oxunulur. Bu əsərlərin əksəriyyəti artıq ekranlaşdırılıb. Natiq Rəsulzadənin yazı tərzindən çox xoşum gəlir. Xarici yazıçılardan Tenissi Uilyams, Jan Kokto, Eduardo de Filippo, Jan Anuy, Viktor Hüqo çox sevdiyim ədiblərdir. İnstitutda işləyərkən bu yazıçıların bəzi əsərlərini səhnələşdirmişəm. Ayrıca heç bir yazıçının adını tuta bilmirəm. Hərənin öz dəsti-xətti, öz yazı üslubu. Bu gün yazıçılardan Çingiz Abdullayevin əsərlərini dünyanın hər yerində oxuyurlar. Onun adını mən necə çəkməyim? Yuxarıda adlarını çəkdiyimiz yazıçı və dramaturqlarımızın müasir Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafında xidmətləri böyükdür.

- Səyahət etməyi sevirsinizmi?

- Əlbəttə, sovet dövründə bir çox sosialist ölkələrini, o cümlədən Çexoslovakiyanı, Polşanı, Macarıstanı, Almaniyanı gəzmişəm. Bu ölkələrin paytaxtları çox gözəldir. Qədim tarixə malik şəhərlərdir. Memarlıq abidələri, incəsənət muzeyləri...o qədər baxılası yerlər var ki. Bu yaşımda dünya səyahətinə çıxmağı çox arzulayıram. O qədər arzularım var ki. Məsələn, Venesiyanı, su üzərində bərqərar olan şəhəri görmək istərdim. Yaponiyanı, bu gündoğan ölkəni, Fransanı görmək ürəyimdən keçir.

- Daha çox hansı ölkələr Sizdə təəssürat oyatmışdır?

- Almaniya.

- Rejissor və aktyorlarla söhbətlərimdən məlum oldu ki, onlar Elmira xanımı sənətkarlıqdan başqa bir insan kimi də çox sevirlər. Siz bu barədə nə fikirləşirsiniz?

- Onun-bunun qeybətini eləmirəm. Heç kimdə işim yoxdur. Heç kimi acılamıram, heç kiminlə kobud rəftar etmirəm. Vəzifəsindən asılı olmayaraq hamıya eyni gözlə baxıram. Böyüklə böyük, kiçiklə kiçiyəm. Təvazökarlıqdan uzaq da olsa deməliyəm ki, yəgin bu keyfiyyətlərə görə ətrafımın məhəbbətini qazanmışam.

- Özünüzə nə arzu edərdiniz?

- Baxmayaraq ki, həyatda çətinliklərim çox olub, amma yaxşı yaşamışam. Müəllim oldum. Uşaqlarımı böyütdüm. Hər ikisinə savad və gözəl tərbiyə vermişəm. Nəvələrim var. Allaha şükürlər olsun ki, nəticə də gördüm. Anam-atam 70-ə çatmadılar, rəhmətə getdilər. Mən 2010-cu ildə 70-i vurdum başa. Nə vaxtsa mən bu dünyadan köçəndə, çox rahat köçəcəyəm. Amma bir arzum var: kinoda öz yaşımdan da böyük bir qarı surətini yaratmaq!

Aydın Kazımzadə

Kaspi.-2013.-28 dekabr.-S.16-17.