GÜNDƏLİK…. (hekayə)

Ülvi İsmayıl

"Hər şey arzudan başlar’’

Yaşımı hamıdan gizlədirəm. Yəqin hər şey qıvrım saçlı qızdan – Kolipsodan sonra başladı.

"Qəribə həkayəyə qəribə başlıq...’’

Buna əslində gündəlik də dəmək olar. Sənin bir anda oxuyuacağın mənim isə hər gün olub bitənləri yazdığım bir gündəlik.

«Adım Paris dir. Tanrının sevmədiyi insanlardan biriyəm-yada mənə ələ gəlir... Yazacaqlarım bununla bağlı deyil. Bir qıza olan sevgi barədə yazmaq istəyirəm. Bəlkə də doqquz illik qarşılıqsız sevginin son aşamasının hekayəsidir bu. Yəni artıq sona gəlmişəm bu ay ərzində ondan hər şeyi öyrənməliyəm.»

8-ci gün – ya da başlanğıc səhifəsi

Bu qız-İnanc qəribə bir insandır. Yəni gün ərzində səninlə deyib gülə də bilər və elə həmin gün səni söyə də bilər. Çox qəribədir. Məndə səhv tutur həmişə. Paris saqqalını qırx, (məgər o mənə yaraşmır?) avaralanma, rusca ləhcəsiz danışmağı öyrən, onu elə, bunu elə... Çox qəribə qızdır... həmdə qorxulu.

Qardaşını-dostumu dilə tutub ona qarşı «agent» kimi istifadə etdiyimi biləndən sonra İnanc bir müddət mənlə küsülü qaldı. Onsuz da çox az danışırdıq. Bundan sonra üzümə baxmamağa başladı. Amma sonra bağışladı...

Təmbəlliyi və eqoistliyi bir yana, naz eləməyindən də qalmır. Mənə tanrının oyuncaqlarına-insanlara baxdığı kimi baxır. Amma bu baxışlar bəsdir ki dilim topuq vursun və kar kimi danışmağa başlayım.

Məsələn, bu gün. Səhər səkkizin yarısı durdum, paltarlarımı dəyişdim, dişlərimi yudum, bir şeylər yedim, saçlarımı daradım, parfüm sıxdım, ipodumu götürüb bayıra çıxdım ki, qardaşının mənə «şpion»layaraq dediyi vaxtda qız işə gedərkən dayanacaqda olum və onla heç olmasa, on dəqiqə aralıqsız danışa bilim. Bu gün yaxşı olmalı idi. Qardaşının nəfsini doydurmuşdum... mənə doğru vaxtı deməlidir. Başqa yolu yoxdur...

Qorxa-qorxa dəmir qapını açdım. Qorxmağımın səbəbi dəmir qapının çıxardığı qulaqbatırıcı səsi idi. Bunu qonşumuz olan və məni yeni-yeni sevməyə başlayan İnancın anası eşidə bilərdi... Ehtiyatlı davranmağıma baxmayaraq qapının o müdhiş zingilti səsi yenə eşidildi. Udqunaraq otuz faiz açdığım qapının arasından svişib çıxdım. Elə bil örtülərkən də həmin səsi çıxararaq yola salırdı məni.

Sol tərəfdə olan qonşunun hasarının üstündən görünən evlərinin qapısına gözaltı baxaraq irəliləyirdim. İyirmi beş addım sonra binanın sonundan sağa döndüm. İki yüz metrə qabaqdakı reylsləri keçməli idim. Yalnız ondan sonra görə bilərdim ordadır ya yox.

Birdən duruxdum. Fikrim, məndən 20 metr qabaqda gedən, qara şalvarını qəribə bir remenlə bağlayan, seyrək sarı-qəhvəyi saçlı balacaboy adama sataşdı.

"Bu onun atasıdır?!"

Nəfəs-nəfəsə qalmışdım. Tanrıya dua edirdim ki, bu olmasın. Addımlarım artıq əvvəlki kimi sürətli deyildi, soyuq tər bədənimi qıdıqlamağa başlamışdı. Qəribə bir üşütmə girmişdi içimə. Və budur bir neçə saniyə sonra başını sağ tərəfə çevirən adamın qəhvəyi bığları parladı. Bu odur...

İndi elədiyim dualar onun bir an öncə istənilən şəkildə yox olması idi. Və az sonra yanımdan keçən maşın irəlidəki adamın yanında durdu və adam maşına mindi. Dualarımın qəbul olduğuna sevinərkən Tanrı belimdən təpiklə vuraraq gülməyə başladı. Elə həmin maşın daha da irəlidə gedən və mənim yenicə gördüyüm İnancı götürərək toz çıxara-çıxara uzaqlaşdı.

Məni sakit edən tək şey qardaşının doğru söyləməsi oldu .

Başqa bir yolla burularaq evə gedərkən Konstantinapolu Türklərin əlinə vermiş kahinlər qədər qəmgin idim...

Maks

"Mənim xeyirxah dostum’’

- Paris. O günü xatırlayırsan? -, sarı saçlı oğlan yaşıl gözlərini Parisə zillədi.

- Hansı günü? -, çaşqın baxışlarla oğlana baxdı Paris

- İnanc məsələsinin başladığı gün. O günə lənət oxuyuram.

- Niyə?.. -, gülümsündü.

- Çünki o gündən sonra demək olar ki, hər gün mənimlə İnanc barədə danışırdın.

- Doğrudur Maks...Sənə sadəcə İnanc məsələsinə görə sonsuza qədər borcluyam.

Bu həqiqət idi. O, Parisə hər cür kömək edirdi. İnancla bağlı xəbərləri çatdırırdı, bütün planlarını, hara gedəcəyi, nə iş gördüyü barədə bütün məlumatları Parisə bildirirdi. Bununla bərabər, aralarını düzəltməyə də çalışırdı. Çox böyük fədakarlıq edirdi. Axı, o, İnancın qardaşı idi...

- Paris...

- Hə Maks?

- Paris, bilirsən bu gün mən bir qızı gördüm. Bizim uzaq qohumdur. Deyəsən aşiq olmuşam ona. Bilmirəm nə edim. Səncə ona sevdiyimi deyim yoxsa gözləyim? -, gözləri işıldayaraq Parisə baxmağa başladı.

- ....

- Nə susursan?! De görüm nə edim?

- Bu gün onu görməmisən?

- Kimi?

- İnancı.

- Paris səndən zəhləm gedir! Zəhləm gedir hər söhbəti onunla bağlamağına görə. Məni dinləmirdin deməli?

- Yox dinləyirdim. Qız haqqında danışırdın. De görüm, görməmisən?-, bic-bic gülməyə başladı.

- Səncə eyni evdə yaşadığım adamı görməmək ehtimalım nə qədərdi?

- Bilmirəm. Qaçma söhbətdən. De görüm görmüsən, ya yox?

- Görmüşəm Paris...

- Danışdız? Nə haqqında bəs?

- Dedi ki, Parisi sevirəm. Sən Allah, get de ona, ölürəm onun üçün.

- Doğurdan elə dedi?

- Dəlisən vallah. Öldürəcəm səni bir gün. -, sanki Parisin bu halı ona ləzzət edirdi.

Günəbaxan tumu çırtdaya-çırtdaya dəniz qırağı ilə irəliləyirdilər. Batan axşam günəşi altında sərin mehlə bərabər ilıq ləpədöyəndə sarı dəniz qumunu ayaq barmaqlarında hiss edərək yerimək ayrı bir zövq idi.

Paris günəbaxan tumundan bir az daha Maksın əlinə tökərək sözə başladı :

- Maks, xatırlayırsan necə başladı mənim bu İnanc haqqındakı söhbətlərim?

- Necə yəni?

- Yəni səninlə nə vaxtdan belə açıq oldum? Altı il bundan əvvəl idi. - Demək unutmusan... (ah çəkti) Onu sevdiyini hər yay bizim həyətdə çıxıb tut yediymiz damda demişdin, əslində mən dəmişdim.

- Nəcə yəni "Mən’" ?

- Sən mənə deməmişdən əvvəl şübhələnirdim onsuz da səndən.

- Axı, necə oldu ki, şübhələnə bildin?

- Sənin məktəb kasetində İnanc kadra girəndə lenti saxlamağından ola bilər? -, gülümsünərək yerə baxdı.

- Ha ha ha. Xatırladım. -, Paris həmişəki dəhşətli qəhqəhəsi ilə gülməyə başladı.

- Sən Allah, elə gülmə. Adamlar sənə xəstə kimi baxır... -, Parisin gülməyinə baxıb özü də gülməyə başladı

- Qurtar görüm. Necə istəyirəm elə də güləcəm. -, daha da bərkdən güldü.

- Deyirəm də səndə nəsə çatmır.

- Bu arada (Gülən üz birdən ciddiləşməyə başladı) artıq səkkizinci gündür ki, sənin dediyin vaxtda yuxudan durub bir saat dayanacaqda İnancı gözləyirəm. Sonuncu dəfə atanla gördüm. Onda da maşına minib getdilər. Şübhələnməsinlər deyə hər dəfə evə qayıdanda dükandan bir şey alıb evə qayıtmalı oluram. Müflis olacam bu gedişlə.

- Bax, buna gülmək olar. -, gülməyə başladı.

- Ay kişi, nə gülürsən. Amma yox qardaş, bu belə olmayacaq. Düz iyirmi gündən sonra mən çıxıb oxumağa gedəcəm. Ən tez dörd-beş aydan sonra qayıdacam bir də. O da atam pul versə. Gərək gedib danışım özü ilə.

- Get danış da.

- Məni dolayırsan, hə?! Gəl, bura! -, qolunu Maksın boğazına dolayıb sıxmağa başladı.

Maks yumruğu ilə Parisin qarnına vuraraq canını qurtardı.

Artıq dəniz arxada qalmışdı. Onlar ətrafı uzun otlu cığırla irəliləyirdilər. Bir az sonra Paris özünü pis hiss etdi, ürəyini tutaraq səndələməyə başladı,

- Maks...bax, gör dərman hardadır?... -, əlində tutduğu kiçik qara çantanı Maksa uzatdı.

Maks təlaşla çantanı açıb içində dərman axtarırdı. Amma çantanın içində sony markalı fotoaparat və qara gözlükdən başqa bir şey yoxdu.

Paris günəşin son şəfəqləri altında özündən gedib ot basmış cığıra yıxıldı.

Yadgiar

- Paris ölür. -, anası üzünü tutub hönkürürdü.

- Nə...necə yəni...ölür?! -, İnanc təəccüb və qorxu içində qadına baxırdı.

- ....

- Axı, deyin görüm nə olub? -, nigaran və təlaşlı baxışlarla Parisin anasına baxırdı.

- Özündən gədəndə Maks da yanında imiş. Ürəyinə nəsə olub. Axı, o xəstə idi... (Yenə də hönkürdü) Hərdən bir özünə gəlir...amma həkimlər deyir ki...

İksi də susdular. Sonra qadın bir şey demədən qızın yanından çıxıb getdi. Narın yağış yağırdı alaqaranlıq küçəyə. Sarı saçlarından yağış damlaları süzülürdü. Başını aşağı salmışdı. Birdən asta adımlarla evə tərəf getməyə başladı. Addımlar o qədər asta idi ki, on dəqiqəlik yolu bir saata gedə bilərdi.

- Niyə... axı niyə...necə oldu...? -, kövrək səslə pıçıldamağa başladı öz özlüyündə.

"Getməyəcəm...heç vaxt...ola bilməz. Çünki...çünki getsəm...Onu sevirəm...Paris səni sevirəm’’ -, monoloqu bitər-bitməz xəstəxanaya doğru qaçmağa başladı. Yolun yarısında ayağı sürüşüb yıxıldı. Balaca uşaq kimi ağlayırdı. Nəhayət birini bu qədər çox sevdiyini gec anladığı üçün ağlayırdı. Cəld yerdən qalxıb təkrar qaçmağa başladı və az sonra xəstəxanaya çatdı. Üst-başı, saçları, üzü palçığa batmışdı.

Bayırda Parisin atasını gördü. Cəld addımlarla ona tərəf irəlilədi. Atası qızın halını və xəstəxanaya gəldiyini görəndə təəccübləndi.

- Tez deyin görüm o, hardadır? -, nəfəsini dərmədən soruşduğu sualın cavabını almağı gözləyən gözlərlə Parisin atasına baxırdı.

- 17-ci palata...17-ci palata. -, yaşlı gözlərlə dərin bir ah çəkdi.

- Çox sağ olun. -, bunu deyərkən artıq oradan uzaqlaşmışdı.

Divarlar üstünə gəlirdi elə bil. İrəlilədikcə onun yatdığı palataya yaxınlaşdıqca həyəcanı daha da artırdı. Qəribə idi kimsə ona bir söz demirdi.

On addım irəlidə Parisin yatdığı palatanı göründü. Qapıya qədrki dar koridor daha da darlaşırdı. İnanc qapının dəstəyini tutaraq burdu. Qapı yavaşca açıldı. Tərəddüd və qorxu içindəydi. Parisi cihazlara bağlı vəziyyətdə görəndə başı gicəlləndi. Boşluqda irəliləyirdi sanki. Özündə güc topladı bir an. Yaxınlaşıb əlini tutdu, öpdü.

- Paris...bütün problemlər sənin başına gəlir. Bilirəm aktyorluq edirsən... İndi oyanıb deyəcəksənki... -, dizləri üstünə çökdü.

"Sevirəm səni...eşidirsən? Sevirəm!". On saniyəlik susqunluğun ardından təlaş başladı... ‘’Paris...bilirəm ki, eşidirsən. Nə istəsən edəcəm. Necə desən elə olacaq. Səni....sevirəm...ay dəli.’’ Asta notlarla ağlamağa başladı.

‘"Çox gec başlayan sevgi çox təz bitirdi."

Narın yağışın yerini leysan almışdı. Şöpenin dram dolu notları səslənirdi hər damlada. Parisə əlvida deyirdi dünya.

İnanc ayağa durdu. Parisin palatasından çıxarkən koridorda duran həkimi gördü. Sərt və acı dolu baxışlar həkimi başını aşağı salmağa məcbur ələdi. İnanc həkimə yaxınlaşaraq sual atəşinə tutdu:

-Niyə heç kim bir şey eləmir?! Bura necə xəstəxanadır. -, gözlər cavab gözləyirmiş kimi böyümüşdü.

- Eləyəcəyimiz hər nə olursa olsun, onun vəziyyətini daha da ağırlaşdıra bilər. -, həkimin soyuqqanlılığı adamın qanını dondururdu.

- Bəs...n..necə? Necə olacaq?! -, hıçqırıqlar içində həkimə baxırdı.

- İnanc. eləmə qızım. Hamıya çətindir... -, Parisin anası əlini qızın çiyninə qoydu.

- Çək əlini!...Yox!...yox...axı niyə...niyə belə oldu. -, Yüksək səs getdikçə kiçilib əzilirdi dar koridorda.

-Mənim ürəyimi...ona köçürün...nec edirsiniz edin, amma edin bunu! -, İnancın yaşlı gözləri parıldayırdı bunu deyərkən.

- Edə bilmərik.

İnanc bunu eşidəndə həkimin köynəyindən tutub silkələməyə başladı:

- Niyə?! Deyin axı niyə edə bilməzsiz... -, yenə də gözlərindən sel kimi axırdı yaş.

- İndi gəlirəm. – bunu deyərək həkim irəlidə başqa bir otağa keçdi.

Parisin anası hələ də o sözlərin şokunda idi. İnanc divardan tutaraq yerə çökdü. On beş saniyədən sonra həkim bir məktubla geri qayıtdı

- Sizə açıq deyəcəm. Siz istəsəniz belə Paris bunu istəmirdi. -, həkim bunu deyərək məktubu ona uzadır.

İnanc təlaşla ayağa duraraq həkimin əlindən məktubu alıb açaraq oxumaqa başladı:

"Bu məktubu sənə yalnız o addımı atdığın zaman verməklərini istədim. Buna kiçik bir sığorta da demək olar...

Ay dəli elə bilirdin sənə icazə verəcəm ki, mənə ömür boyu əzab çəkdirəsən? Elə bilirdin qoyacam səni bunu eləməyə?

Çox istəyirəm heç olmasa, bir dəfə dəysin əlim saçlarına. Çox istəyirəm başımı qoyum dizlərinə. Portağal qoxunu doyunca içimə çəkməyi çox istəyirəm.

Təşəkkür edirəm əzizim. Məni sevdiyinə görə.

Əyər oyanmasam məni unut dəmirəm. Kiminlə olursansa ol. Həyatını istədiyin kimi yaşa. Amma unutma məni...

Cəhənnəmə gedən insanın cənnət arzusu qədər sənə möhtacam

Ürəyim son döyüntüsünə qədər səninlədir.

Əlvida sevginin çəhrayı rəngi.

Paris

- İnanc!..

İnancı bütün fikirlərdən ayıran bu səs yan otaqakı Parisin səsi idi...

Kaspi.-2013.-14-16 sentyabr.-S.17.