Puşkinin “Peyğəmbər” şeiri haqqında düşüncələr
Mirmehdi Ağaoğlu
İslama xüsusi rəğbət duyduğunu “Qurana nəzirə” şeirindən bildiyimiz Aleksandr Sergeyeviç Puşkin Qafqaz sürgünündən qayıtdıqdan sonra “Peyğəmbər” şeirini (1826-cı ildə) yazmışdı.
Şeir Hz.Məhəmmədə həsr olunmuşdu.
Şeirin zamanında geniş əks-səda doğurmuşdu. Hətta daha sonralar Dostoyevski, Bulqakov və başqaları tərəfindən çox yüksək qiymətləndirilmişdi.
Mütəxəssislərin fikrincə şeir sürgündən qayıtmış şairin Çara xitabı idi: “Şair də peyğəmbərdi, ona toxunmaq olmaz. Onun da sözləri vəhydir, ilahi kəlamdır.”
Puşkin şairlə peyğəmbəri eyniləşdirmiş, onu ucaldaraq dünya hakimi olan çarlardan, hökmdarlardan da yüksək mərtəbəyə qaldırmışdı
Şairin rus araşdırmaçıları şeirin Məhəmməd peyğəmbərə həsr olunduğu da o qədər qabartmırlar.
Puşkinin eramızdan əvvəl VIII əsrdə yaşamış yəhudi peyğəmbəri Yeşayanın obrazını yaratdığını deyirlər. Yeşaya yəhudilərin böyük peyğəmbərlərindən sayılır. Məhz o Məsihin gələcəyini müjdələyib.
“Bibliya”ya görə Yeşayanın gözünə görünən mələk müqəddəs qurbangahdan götürdüyü odla onun ağzına toxunur. Bundan sonra Yeşaya təmizlənib, paklanır. Və peyğəmbərliyə başlayır.
Amma şeiri oxuyanda gözümüzün önündə peyğəmbər barədə olan məşhur “Şarhı-Sadr” hadisəsi canlanır.
Əslində, “Peyğəmbər” şeiri həmin məşhur “Şarhı-Sadr” hədisinin poetik dillə ifadəsidir. Şairin gəldiyi nəticə də olduqca dəqiq və dolğundur.
Əslində bu hədisin
həqiqətdə baş verib-verməməyi
önəmli deyil. Vacib olan onun simvolik
mənasıdır. İlahi sözü
insanlara çatdıracaq
şəxsin adi insanlardan seçilməsi,
onun arınıb təmizlənməsi gərəkdir.
Hadisə
bu cürdür: Balaca Məhəmməd bir bahar günü
süd qardaşı Abdullahla quzuları otarırmış. Quzuları qovmaqdan
yorulan uşaqlar çəmənlikdə uzanıb
dincəlirlər. Abdullah
yuxuya dalır. Kiçik Məhəmməd də onlardan xeyli uzaqlaşmış quzuları
qaytarmaq üçün
dallarıyca qaçır.
Bir qədər getdikdən sonra qarşısına ağ geyimli
iki adam (onların insan cildinə girmiş mələk olduqları deyilir) çıxır. Ağ geyimli adamlardan biri o birinə deyir ki, bu
odurmu? O biri “hə” deyir. Ağ geyimli qanadlı adamlardan birinin əlində içi qarla dolu qızıl tas olur.
Onlar Məhəmmədi tutub çəmənin üstünə
uzadırlar.
Ağrısız şəkildə sinəsini
yarıb ürəyini
çıxarır, içindəki
laxta qan parçasını çıxarır,
sonra ürəyinə
nurdan möhür vuraraq yenidən sinəsinə qoyurlar. Sonra qarın
boşluğunu yarıb
təmizləyirlər.
Yuxudan ayılanda
qardaşının başına
bu işlərin gəldiyini görən
Abdullah tez evə qaçaraq əhvalatı
anasına danışır. Peyğəmbərin süd anası Həlimə və əri hadisə yerinə gələndə
balaca Məhəmməd
ayaq üstəymiş
və üzü gülürmüş.
Ondan nə baş verdiyini soruşanda o başına
gələnləri danışır.
İslamda peyğəmbərin sinəsinin
yarılması və
daxilinin təmizlənməsi
hadisəsinin üç
dəfə baş verməsi qeyd olunur. Bunlardan biri lap körpə
olan zaman, ikincisi, dediyimiz bu hadisə, üçüncüsü də
Merac gecəsi baş verib.
Hətta “Əl-İnşirah” (“Açılma
və ya genişlənmə”) surəsinin
birinci ayəsinin (Ya Peyğəmbər!) Məgər Biz (haqqı bilmək, elm və hikmət dəryası etmək üçün) sənin
köksünü (qəlbini)
açıb genişlətmədikmi?!
(Allahın öz
lütfü ilə köksünü açıb
genişlətdiyi kimsənin
qəlbinə Şeytan
vəsvəsə sala
bilməz. O, qüdsiyyət
kəsb edər, vəhy qəbul etməyə layiq olar!) bu
hədisə işarə
olduğunu deyənlər
də var. Bir çox islam mütəxəssisləri isə
bununla razılaşmır,
bu ayədəki “genişlətmək” felinin
məcazi mənada olduğunu deyirlər.
“Şarhı-Sadr” hadisəsi
islamda qəbul olunur. Və bu hadisənin
məcazi mənası
da bundan ibarətdir ki, “Şarhı-Sadr” Məhəmmədə
peyğəmbərlik verməmişdən
əvvəl onu seçilmiş etmək, sıravi insanlardan fərqləndirmək üçün,
qəlbindən şeytanı
bir dəfəlik qovmaq üçün baş verib.
Şeir də bunu demirmi? Quzu otaran
uşağa altıqanadlı
mələk yanaşır
və onun bütün üzvlərini
qulaqlarını, gözlərini,
ağzını adi insani çirkinlikdən təmizləyir. Bax, bundan
sonra o yenidən dirilir. Artıq insanlığa Tanrı
sözünü çatdırmağa
hazırdır.
Peyğəmbər
Ruhumu təngidən bir yanğıyla mən,
Sərgərdan gəzirkən kimsəsiz
düzdə,
Yollar ayrıcında çıxdı
qəfildən
Altıqanad mələk yolumun
üstə;
Əliylə gözümə elə
toxundu –
Hürkmüş bir qartalın ayıq gözütək
Açılıb gözümdə nurlandı
bəbək.
Elə ki, toxundu qulaqlarıma
–
Səs-küylə doldurub çəkdi
tarıma:
Aydınca eşitdim göyün
səsini,
Orda mələklərin
süzməyini də.
Çöldə tənəklərin titrəməsini,
Suda dənizlərin
üzməyini də.
Hələ tərpənməmiş durduğum yerdən
Əyilib
ağzıma saldı
əlini;
Çəkib boğazımdan çıxartdı
birdən
Günahkar dilimi, şeytan dilimi.
Ağzımın beləcə keyimiş
vaxtı
Hikmət
iynəsini – ilan dilini
Gətirib dilimin yerinə taxtı.
Sonra bir qılıncla köksümü yarıb,
Titrək
ürəyimi ordan çıxarıb,
Yerinə
köz qoydu, alışan bir köz,
Dedi: bundan belə bu ağrıya döz.
Qaldım meyid kimi kimsəsiz
düzdə.
Tanrı
dilə gəldi başımın üstdə:
«Oyan, ey peyğəmbər,
həm gör, həm eşit, –
Mənim
istəyimlə get dolan
rəşid;
Sən ellər dolaşıb, dənizlər adla,
Bəşər ürəyini sözünlə odla!»
Şeir “Aleksandr
Sergeyeviç Puşkin.
Seçilmiş əsərləri “
kitabından götürülüb
(Bakı 2012). Kitabın tərtibçisi və tərcüməçisi
Eyvaz Borçalıdır.
Kaspi.-2014.-7-9 iyun.-S.14.