İntizar (novella)

Zulfira Asılbekova (Qırğızıstan)

Tanınmış Qırğız yazıçısı Zulfira Asılbekova 1976-cı ildə Talass rayonunda anadan olub. 1955-ci ildə Talass kənd təsərrüfatı texnikumunu qurtarıb, Talass vilayət komitəsində iqtisadçı kimi işləməyə başlayıb. 2010-cu ildə İctimai İnkişaf və Sahibkarlıq İnstitutunun “Mühasibat uçotu və audit” fakültəsini bitirib.

Hal-hazırda İ. Arabayev adına Dövlət Universitetinin (filologiya fakültəsi) tələbəsidi. “Talelərin krossvordu” adlı kitabın müəllifidir.

Özüm də bilmirəm səndən niyə inciyirəm. Guya hər şey var, hər şey yerindədi. Ümumiyyətlə, qadın dünyası başqa şeydi. Nədənsə ürəyim elə sıxılır, sanki sinəmdə yeri dardı. Hələ bir yerdə yaşamağımızdan bir il də keçməyib, ancaq elə bil aramızda gözəgörünməz şüşə divar dayanıb.

Sən işdə olanda mən sənin hər bir uğuruna ürəkdən sevinirəm. Keçən xoşbəxt günlərimizi xatırlayır və yenidən xoş hisslər keçirirəm. Hətta olur ki, hərdən o saat rəfiqəmə zəng vurur və lovğalanıram: “Terebay onda bax belə qəhrəmanlıq göstərdi. Mən necə xoşbəxtəm!”

Rəfiqəm də tərifləyir:

- O, çox qoçaqdı, səni həyatından çox istəyir. Mənimki isə tamam başqa cürdü, onun yerinə olsaydı, məni ağladardı.

Onun sözlərindən məndə qısqanclıq hissi oyanır, ürəyim sancır. Tez ona deyirəm: “Yaxşı, səni işdən eləməyəcəyəm”. Tez telefonu bağlayıram. Qorxuram gözləri dəyə. Terebay, haçan başa düşəcəksən ki, bu dünyada yalnız sənə görə yaşayıram? Səhərdən axşamacan səbirsizliklə səni gözləyirəm. Sənin qayıtmaq vaxtın yaxınlaşanda uşaq kimi həyəcanla qapıya baxıram. Gözüm televizora dikilsə də ürəyim, canım səninlədi, əzizim. Ürəyim sıxılır, sanki gözləməkdən əziyyət çəkir, sənin gəlişini hiss etməməkdən qorxur. Qulaqlarım da qarşımdakı itin və televizorun səsindən sənin maşınının səsini qonşunun maşınının səsindən ayıra bilməyəcəyindən qorxur. Hələ bir saat əvvəl darvazanı açmışam. İndi isə qapının örtülməsinin səsini gözləyirəm. Əvvəllər darvaza səs-küylə örtüləndə qonşuları narahat etdiyimizə görə həyəcan keçirirdim. Tez-tez saata baxıram, sanki əqrəblər mıənim baxışlarımla daha tez gedir. Sənə tez yetişmək üçün sanki qanad açıb çatmaq üçün bütün ağırlığımı salmadan divanın qırağında gərgin əyləşmişəm. Şap-şaplarım təsadüfən ayağımdan çıxanda sənin çağırışına hazır olmaq üçün o saat geyinirəm, əzizim.

Sükan arxasında necə qayıtdığını, necə yaxşı göründüyünü təsəvvür edirəm. Tapmağa çalışıram: bax haracan gəlmisən, indi haracan. Hərdən hətta bərkdən danışıram. Səni arzulayıram, hərdən gülürəm və dəli kimi öz-özümə danışıram. Son vaxtlar məndə belə şeylər tez-tez təkrarlanır. Saat isə sanki tərpənmir. Mənə elə gəlir ki, sən gəldin, qaçıb qapının dəstəyindən yapışıram. Nəfəs dərmədən dayanıram, qulaq verirəm, səninlə toqquşmaqdan qorxuram, düşünürəm ki, sən gəlmisən və qapının arxasındasan. Sakitlikdi...

Utanaraq yenidən qayıdıram ki, guya burda görsən yaxşı düşməz. Yemək stolunun üstünə on dəfə baxıram ki, hər şey gözəl görünsün. Sənin stulunu, yemək əşyalarını bir daha silirəm. Qonaq otağına keçirəm, dincliyim yoxdu. Məqsədsiz halda televizorun kanallarını dəyişirəm. Harda nə baş verdiyinin mənim üçün elə də əhəmiyyəti yoxdu, təki beş dəqiqəm də getsin. O, qayıdarkən yolüstü maqazinə baş çəkir, mənə şirin şey alır. Əlbəttə, o, boş əllə qayıtmaq istəmir. Onun gözünün qabağındakı da həmişə mənəm. Mənim sevindiyimi görəndə onun necə xoşbəxt olacağını təsəvvür edirəm. Yaxud o da məndən eşitmək istəyir: “Gəlirsənmi, mənim canım?” Bəlkə telefonuma kontur yükləyir, fikirləşir ki, mənimki qurtarıb? – bu fikirlərlə telefonunu yoxlamağa başlayır. Kontur yüklənən kimi xəbər gəlsə də telefona inanmıram. Bəlkə onun kontura pulu yoxdu? Yoox, mənə heç nə lazım deyil. Sənin qayıtmağın mənim üçün elə konturdu, sən mənim üçün hər cür hədiyyədən qiymətlisən, əzizim. On dəqiqə də keçdi. Gözləməkdən yorulub yavaş tərpəndiyinə görə saat özünü günahkar saydı. Evin içində sanki qaranlıqdı, hər halda əzgin və cansıxıcıdı, ağır sükut hökm sürür. Televizor da sanki səssiz qorxur. Nədənsə donmağa başladım. Adyala bürünürəm, çox üzülürəm, sanki dünyada təmtək qalmışam. Haqsızlıqdan göz yaşları ilə ağlamaq istəyirəm. Gözəgörünməz qısqanclıq halqası boğazımı sıxır, daha artıq boğur, zorla nəfəs alıram.

***

Tıxacdı. Əlbəttə, hamısı yoldakı tıxaca görədi. Qəribədi, niyə buna qədər bu haqda düşünməmişəm. O, tıxacda qalıb, həyəcan keçirir. Əlbəttə, mənə zəng edib xəbər vermək istəyir, ancaq maşın ləng də olsa hərəkət edir, elə buna görə də mənim kimi o da özünü aldadır ki, indicə çatacaq. Əzizim, belə həyəcanlanmaq lazım deyil. Yaxşısı zəng etmək, xəbər verməkdi. Ancaq sən boş yerə məni narahat etmək istəmirsən. Mənə sənin səsin lazım deyil! Terebay, sən belə sadəlövh, dözümlü adamsan. Həyəcan keçirməyini, sevinməyini göstərmək istəmirsən. Yoxsa adın buna görə Terebay – cənabdı, özünü həqiqi alicənab cənab kimi aparmaq istəyirsən?

Bəs mən sənə zəng vursam? Yox, yox, əgər sən tıxacdasansa, istəmirəm fikrini dağıdam, sənə mane olam.

- Özünü işlə üzmı, mən ikimizin də əvəzimizdən işləyərəm, - deyib mənə işləməyə icazə vermədin. Səhərdən axşamacan allaha dua edirəm bizə uşaq versin. Uşaq isə yoxdu.

Saata baxmağa da artıq utanıram. Sanki saat məni qınayır: “Sən niyə belə səbirsizsən, təngə gətirdin artıq.”

Eh, niyə əlimdəki telefonun saatına baxmıram? O saat, divardakı böyükdü, hər dəfə mən baxanda, özünü çəkir, lovğalanır, heç hərəkət etmir.

Budu, cib telefonuna baxıram və onu silirəm. Cəmi yarım saat gecikir mənim əzizim. Qalxdım, mətbəxdə su içdim. Havayıdan su tökdüm, heç nə istəmirəm. Bir udum içdim və qalanını atdım. Maşın mühərrikinin səsi eşidildi. O dəqiqə işığı yandırmadan qapıya qaçdım, qapını açdım və küçəyə nəzər saldım. Heç kim yoxdu. Yəqin qonşulardan kiminsə maşınıymış. Gücüm daha da tükənir, bədənim qurğuşun kimi ağırlaşır... “Başqa qadına, başqa qadına...” – axıracan demək istəmirəm, ancaq qısqanclıq təzədən məni boğur, gözlərim yaşla dolur, qonaq otağına keçirəm və divanda əyləşirəm.

Televizorun səsini bütün gücü ilə artırıram və şirnici əlindən alınmış, incidilmiş uşaq kimi acı-acı ağlayıram, Belim və mədəm ağrıyır.

Gözəl bilir ki, onu hər gün beləcə səbirsizliklə gözləyirəm, bəs niyə mənim hisslərimlə oynayır? Beləcə ağlayıram.

Çöl qapını dörd dəfə döydülər.

Qəlbimlə hiss edirəm ki, bu sənsən. Sən gəlmisən, deyilmi? Da. Sevinirəm ki, mənim canım gəlib, yemək qızdırım, yemək otağına baxıram, yenidən, sanki azmış kimi ordan çıxıram, burnumu çəkirəm, üzümü və gözümü paltarımın qolu ilə silirəm, göz qırpımında qapıya çatıram. Ürəyim çırpınır, bir an özümü itirirəm. Oy, gəldi. İndi sakitcə nəfəsimi dərib özümü səliqəyə salmaq üçün qapının yanındakı güzgüyə nəzər yetirirəm, ağladığımı göstərmək istəmirəm. Sakit və nazla, guya indicə yuxudan durmuşam, bilsəm də soruşuram:

- Kimdi?

- Məhəbbət, mənəm də, - sən sakitcə cavab veririsən.

Bilirsənmi, sənin bu sözündən sonra mənim bütün bədənim əridi, yoxam daha? Sənin səsin – yalnız kişi səsi deyil, o an dünyadakı bütün canlıların hamısının səsindən ən gözəlidi. Ən zərif və ümumiyyətlə, heç nəylə, bülbül məğməsi, qopuz səsi, bir sözlə, heç bir musiqi alətinin səsi ilə müqayisə edilməzdi. Mən sənin səsini necə də sevirəm! Onun yarımca saat kecikməsi mənim üçün çox ağırdı. Haram ağrıyırdısa, hamısı indi keçdi. O saat qapını açıram və səni təbəssümlə qarşılayıram.

- Ox, mən yorulmuşam, bəs sən? Yemək hazırdı? – Sən soruşdun və otağa keçdin.

Daxilimdə alovlanan məhəbbətimi büruzə verməyə utanıram. Ürəyim sancdı. Mən utancağam. Niyə? Öz ərimə deyə bilmirəm: “Mənim yarım, mən sənin üçün darıxmışam” və kandarda dayanmışam. O isə yorulub. Yaxşı, ən əsası sağ-salamat qayıdıb, qarşımdadı, hər şeyə əlimi yellədirəm və özümə gəlirəm, şən halda zümzümə edirəm, onun ayaqqabısını götürürəm və onun ardınca tələsirəm. İstiləndim, sanki sən özünlə işıq və istilik gətirdin, hətta tərlədim.

Sən əynini dəyişdin və yemək otağına gəldin. Yeməyi verərək təbəssümlə bugünkü yeniliklərlə maraqlanıram.

- Ümumiyyətlə heç bir yenilik uoxdu. Həmişəki kimi. Səndə yeni nə var?

- Məndə də həmişəki kimi, - büruzə vermədən qısaca cavab verirəm. Deyə bilmirəm ki, bütün günü yalqızam, havayıdan əziyyət çəkir, həyəcanlanıram, gözləyir və sənin üçün darıxıram. Mənə qulluq göstərdiyin evlənməmişdən qabaqkı aramızda olan məhəbbət üçün darıxıram. Öz-özümə inciyirəm ki, sən məni əzizləmirsən, mənə diqqət yetirmirsən.

Şam yeməyini yeyirik. Səninlə olmaq necə də yaxşıdı! Nə qədər ki, sən yox idin, bu yemək mənə şit gəlirdi, yeyə bilmirdim. Amma indi nə yediyimi bilmirəm, nə etsən, hamısını təkrarlayrıam. Bəlkə bir də ona görə yeyirəm ki, əgər mən yeməsəm, təkcə sən də yeməyəcəksən və ac qalacaqsan, ona görə həmişə yeyirəm.

***

- Oxx, çox yedim. İndi bir az televizora baxım, - sən dedin və divanda yayxandın.

Mən isə ana uşağı kimi divanda sənin ayaqlarının altında əyləşdim. Yemək otağını yığışdırmaq istəmirəm. Səndən bir addım aralanmağa gücüm yoxdu. Bir az əvvəl, sən evdə olmayanda çox darıxırdım, indi isə səni görəndən sonra, təəccüblüdü, ikiqat çox darıxıram. Sənin isə bütün diqqətin televizordadı, ürəkdən gülürsən. Mənim üçün fərqi yoxdu televizorda nə göstərirlər, gülməli görünmürdü, qaşqabaqlı sənin yanında oturmuşdum və səni mənasız televizora qısqanırdım. Sən hər şeyi bilirsən, lakin özünü bilməz kimi göstərməyi sevirsən.

Niyə mənə belə əzab verirsən? Tez-tez nəzərini cəlb etmək üçün küsürəm. Bəzən iki-üç gün susuram, dinmirəm. Bu zaman mənə ikiqat zülm edərək sən də susursan.

Bu sözlərimlə sənin diqqətini çəkmək istəyirəm: “Qaşqabağını niyə sallamısan? Bəlkə haransa ağrıyır? Sənə necə kömək edim? Səni həyəcanlı görmək istəmirəm. Həmişə şən ol, canım mənim!” Öz-özümə arzulayıram.

Ancaq təəssüf ki, o gün sən bərkdən qışqırdın:

- Sənin nəyin çatmır? Hər şeyin var. Niyə həmişə küsürsən? Daha nə etməliyəm? Daha necə sənin xoşuna gəlməliyəm? – küçəyə çıxdın, getdin.

***

Onda sənə deyə bilmədim: “Bəli, mənim hər şeyim var, yalnız sənin məhəbbətindən başqa. Sənin diqqətini cəlb etmək üçün bilmirəm nə edim, gah küsürəm, gah gülürəm, gah da ağlayıram, incidirəm səni. Bağışla məni, əzizim.”

Biz bu üç günün hamısında əzab çəkdik. İşdən evə gələndə o saat evə girə bilmirsən, bir müddət qapının ağzında dayanırsan. Tək şam edə bilmirsən, özünü elə göstərirsən ki, nəsə yeyirsən. Əzab çəkirsən, sanki ev səninçün dardı. Divanda əyləşmişəm, sən arxadan yaxınlaşırsan, əlini ehtiyatla çiynimə qoyursan, tez də çəkirsən. Əyilir, televizorun pultunu götürürvə gedirsən. Özün-özünü aldadırsan, fikirləşirsən ki, əlini çiynimə qoyduğunu mən görmədim. Amma məhəbbəti aldada bilməzsən. O sanki ramedilməz vəhşi atdı, bax hərdən sözə baxmır. Mən sənin nəfəsini hətta yuxuda da hiss edirəm. Nəvazişlə məni pis öyrədəcəyini düşünürsən. Səninlə nə baş verdiyini görürəm, bir tərəfdən şadam, o biri tərəfdən qüssəli. Mənə sənin mənə görə həyəcan keçirməyin xoşdu. Ancaq mən gızləyir, ümid edirəm ki, birinci sən danışacaqsan. Əzizim, sən kişisən, ilk addımı at, məni aldat! Hə, hə, aldat! Axı sən onu da bilirsən ki, mən səni sevdiyimə görə səndən küsürəm. Amma şəhərdə mən daha güclü idim. Biz ikimiz də buna görə əzab çəkirik. Adam yalnız sevdiyindən küsər. Səndən başqa mən kimdən küsüm, kimdi məni başa düşən? Əgər sənə ilk addımı atmaq və birinci dindirmək çətindisə, heç olmasa mənə bax və gülümsə. Belə laqeyd olma, mənim qızılım! Gözlədim. Məni də başa düş, əgər başqa hansısa bəhanə tapsam, üzr diləyər, birinci danışaram, balaca qız uşağı kimi, bu düz olmaz. Mənim də qürurum var, bilirəm. Uşaqlıqdan bir dəfə də məğlub olmamışam. Qələbə çalmağa adət etmiş adama məğlubiyyətə dözmək çətindi. Ancaq sənin xatirinə uduzmağa da hazıram. Gələcək uşaqlarımızın xatirinə, səninlə təzəcə yaratdığımızı balaca dövlətimizin xatirinə hər şeyə hazıram.

Amma... amma... xahiş edirəm, sən öz qürurunla barış bir az. Daha bir gün də gözləməyi sınayaram. Daha neyləməli... Beləcə, göz yaşlarımı axıdaraq qəmgin oturmuşam.

***

Həmin gün soyuq idi. Sən bir saata yaxın küçədə qaldın, sonra gəldin və dedin:

- Hə, din də. Niyə küsdüyünü söylə, dinləyirəm, - artıq yumşaqlıqla dedin.

Dedim: “Bilmirəm” və çiynimi çəkdim, gözlərimdən isə yaş necə axırdı... Hətta sualın gözlənilməzliyindən diksindim, hansı ki, neçə gün gözləmişdim. Bir tərəfdən sevindim və buna qədər bir neçə dəfə deməyə hazırlaşdığım sözlərin hamısını unutdum. Günahkar kimi gözümü yerə dikib oturdum. Səni günahlandırmaq üçün hansısa bəhanə axtardım. Lakin heç nə tapmadım.

- Sənə darıxdırıcıdı. Romantikanı sevirsən. Özünə qarşı maraq oyada bilmirsən. Yalnız buna görə küsürsən, yoxsa daha nəsə var? – Sən düz gözümün içinə baxaraq arxayınlıq və qəiyyətlə soruşdun. İlk dəfə sənin səsin amiranə səsləndi.

Sən çox həssas, uzaqgörənsən. Hər şeyi bilirdin. Mən faş edilmiş oğru kimi özümü sənin ixtiyarına təslim etdim. Hətta bu mənasız şeyə görə hirslənib “talak” (kəbin, müsəlman aləmində kişi arvadına üç dəfə “talak” desə, onu boşamış sayılır) deməyindən qorxdum. İnandım ki, bundan sonra mənim heç bir hiyləm baş tutmayacaq. Yalnız həqiqəti deməliyəm. Başım mənə tabe olmadı, təsdiqlədi. Gözlərimdən iri giləli yaş özbaşına axdı.

Mənim əzizim, sən necə də mehribansan! Göz yaşlarımı görüb ürəkdən təəssüfləndin. İndicəki şir zəhmin harasa yox oldu. Əlimdən tutdun, baxışların yumşaq və mərhəmətliydi, gözlərin gülümsəyirdi, özünü çox saxlaya bilmədin və qəh-qəhə çəkdin.

- Mənə bax, mən günahkaram, - sən dedin.

Bu gülüş mənə gülmək, yoxsa barışmaq üçündü, mən hətta ayırd etməyə çalışmadım. Axı məhz bu cür gülüşü, belə sözləri gözləyirdim. İndi boşalıb əzilmiş halda baxışlarımı yerə dikdim. Sən nəvazişlə məni qucaqladın, bu sözlərlə oxşadın: “nazlım, mənim balaca kuklam, canım mənim”. Sənin qucağında mən özümü müqayisə edilməz dərəcədə xoşbəxtdim, zərif, dünyada ən gözəl qız kimi hiss edirdim. Uşaq kimi nazlanırdım. Mənə elə gəldi hətta yer ayağımın altından qaçsa, səma uçsa, onda da sən məni bütün pisliklərdən qoruyarsan və mən tamam gücdən düşdüm. Canım sanki bərk buzdan əriyib suya döndü, şadlığımdan sənin sinəndə ağladım və sənin koftanı islatdım. Hisslərim bəndi dağıdan çay kimi kükrədi. Sən yəqin darıxdın. Ağır yükdən xilas olmuş kimi dərindən nəfəs dərdin.

Göz yaçları içində hıçqırıb kəkələyərək güclə dedim:

- Sən necə gözəl insansan! Məni bağışla. Səni həyəcanlanmağa məcbur etdim. Mənim günahım budu ki, sən mənim məhəbbətimsən. Mənim xasiyyətim pisdi, mən ərköyünəm. Xahiş edirəm (Obmani menə), məni aldat. Xahiş edirəm, heç zaman mənə qarşı çıxma. Az qala dəli olmuşdum. De ki, mən düzəm, onda mən öz günahımı biləcəyəm və utandığımdan ölməyə belə hazır olacağam, - qəlbimdəki bütün sirrimi açıb tökdüm.

***

Daha bir il də intizarla keçdi. Uşağımız olmadı. Sən özünə qapıldın, susdun, açarsız qıfıl kimi. Kim sənə dedi ki, belə mərhəmətsiz olsan, arvadın səni daha çox sevər və sənin bütün istəklərini yerinə yetirər? Əlbəttə, o sənə paxıllıq edən düşmənindi. Bilirəm, sənin başqa sevgilin yoxdu. Tədricən mən də səndən soyudum. Baxmayaraq yenə sevirdim, səni əvvəlki kimi səbirsizliklə gözləmirdim. Günbəgün özümü daha artıq evimizin qarovulçusu və yemək hazırlayan qulluqçu kimi hiss edirdim. Səni qısqanmağa məcbur etməyi qərara aldım. İnternetdə məni Koreyaya işləməyə dəvət edən firma ilə danışıqlara başladım. Necə deyərlər, “ayrılığın da öz dadı var”, bəlkə sənə tək qalmaq lazımdı, düşündüm.

- Xaricə işləməyə getmək istəyirəm. Pul xatirinə yox, münasibətlərimizi yaxşılaşdırmaq üçün, - sənə dedim.

- Əgər mən qazandığım sənə azdısa, onda yol açıqdı. Buyur, get! Bu nə təzə şıltaqlıqdı səndə? Kisə ilə qazan pulu! - əsəbi halda bağırdın.

Sən bunu elə-belə dedin, ürəkdən yox. Sən məni axtarırdın, hətta ərzaq maqazinində ləngiyəndə də yerində rahat otura bilmirdin. Mən səndən başqa sözlər gözləyirdim, ancaq incidim.

- Neynək, gedərəm, - cavabımda deyindim.

Ərimdən incidiyim haqqında valideynlərimə yalan danışdım və pul istədim, təyyarəyə bilet aldım.

Sən işdən qayıdana qədər mətbəxdə dəli kimi vurnuxdum, ən dadlı yeməyi hazırladım, stol açdım. Düşündüm ki, yemək yeyib məni ötürəcəsən, təyyarəyə mindirəcəksən. Xaricdə necə çoxlu pul qazanmağım və səninlə xoşbəxtcəsinə yaşamağımız haqqında xəyallar qurdum. Hətta sənin gəlişin də duymadım.

- Sənin biletini gördüm. Vida axşamı düzəltmisən? Əlvida, - əsəbi halda mənə dedin və əlini yellətdin, ələ salırmış kimi...

İlahi, səni bu görkəmdə görəndə ürəyim necə sıxıldı. Sonra isə sən ikiləşdin, üç nəfər, dörd nəfər, beş nəfər oldun, daha sonra mən yerə yıxıldım. Gözümü açanda səni yanımda görmədim. Bilet sinəmin üstündəydi. Saata baxdım və burda yarım saat beləcə qaldığımı başa düşdüm. Başım hərləndi, ürəyim bulandı və qusdum.

Bəziləri xaricə getmək üçün illərlə hazırlaşırlar, mənim işim belə tez alındı, təəccübləndim. Düşündüm ki, taleyim mənə özü yol açır, deməli, hökmən getməliyəm. İndi səndən həqiqi mənada küsdüm. Axı heç olmasa üzümə su vura bilərdin. Əgər biletimi cırsaydın, buna hətta sevinərdim də.

Demə, sən buna da qadir deyilsənmiş. Sən qərara gəlmişdin ki, mən sadəcə səni qorxutmağa cəhd edirəm. Bax beləcə qəzəblə şeylərimi götürdüm və bir firmanın vasitəçiliyi ilə Koreyaya getdim.

O vaxt gələndən bəri daim ürəyim qalxır və qusuram, əzab çəkirəm, hələ hətta işləyə də bilmirəm. Yalqızlığım da bir tərəfədən məni sıxır. Yuxusuz gecələr, həyəcan, peşmanlıq, yad adamların kobud rəftarı, yastığımdakı göz yaşları – bütün bunlar sənin, doğmalarımın xiffətinə qarışıb, təklik mənim üçün dözülməz olub. Başım çatlayır, bütün bunları min dəfə fikirləşmişəm. Necə fikirləşsəm də mənim gələcəyim balaca qara nöqtəyə çevrilib, hansı ki, aydın heç nə görünmür... Firmadan çoxlu pul borc götürmüşəm. Onlar məni incidirlər, deyirlər:

- Qarnındakı uşaqdan canını qurtar və bizim dediyimiz yerdə işlə. İki ilə bir ev qazanarsan, ərin sənə qucağını geniş açar. Bu gün bizim dünyada hər şeyi pul həll edir. Heç kim səndən soruşmayacaq, burda pulu necə, nə ilə qazanmısan. Burdakı başqa qızlar kimi ol! Sən bunda günahkar deyilsən, tale özü belədi.

Onlar düşünür ki, iki ay mənə yaxşı qulluq göstəriblər, müalicə ediblər, indi əvəzini ödəmək lazımdı. Axı mən üzdən gözələm, deməli, mənim hesabıma varlanmağı arzu edirlər. Ancaq mən ləyaqətlə, təmiz yaşamaq istəyirəm, ölümdən qorxmuram.

Terebay, məni bağışla! Bizim balaca ilə, təmiz məhəbbətimizin meyvəsi ilə ayrılmağa hazırlaşıram. Təəssüf, çox heyfsilənirəm, lakin mənim başqa çıxış yolum yoxdu, mənə görə günahsız körpəçizin əzab çəkməsini istəmirəm. Boylu olduğumu gec bildim. Əgər burda məni hansı tale gözlədiyini bilsəydim, bura gəlməzdim, qarnımdakı körpəmizi sığallaya-sığallaya divanda uzanıb qalardım. Bu uşağı mən iki il gözləmişəm. İndi isə lazımsız bir şey ona da, özümə də laqeydəm. Özm də bilmirəm əslində mən kiməm. Yəqin mən sənin xatirinə yaşayırdım. Yalnız indi başa düşürəm ki, körpəni də sənin xoşuna gəlmək üçün istəyirdim. Sən mənim həyatım idin, indi isə yəqin ölümüm olacaqsan, Terebay.

***

Ana!.. Bağışla, ana, axmaq qızını! Sənin ana südünü doğrulda bilmədim. Ömrünün axırınacan yəqin sən yollara baxa-baxa qalacaqsan. Mənim gözəl arzum çilik-çilik oldu, mən yaşamaq üçün ayaqlar altında tapdanardım, ona görə belə qərara gəldim. İndi mən o nağıldakı kimiyəm: əgər sağa getsən, həyatını itirəcəksən, sola getsən, əjdahanın qurbanına çevriləcəksən. Terebay, sən onsuz da inanmayacaqsan. Amma bu həqiqətdi. Hələ də səni hər gün gözləyirəm. Bilə-bilə ki, indi biz heç zaman bir yerdə yaşaya bilmərik, yenə də gözləyirəm. Çamadanımı paltarlarımla məni bura gətirən qıza verdim. Axı sənin xoşuna gəlmək üçün paltarların da yaxşısını seçirdim. Ad günümdə bağışladığın qızıl saat indi mənim biləyimdədi, şəklin əlimdədi, harda yaşayıramsa, ora qaçmışam, dayanıb sənin şəklinlə danışıram, yazıq ürəyim hələ də səni gözləyir – ona görə də yerə baxıram intizarla. Neyləməli, görünür məhəbbət başa düşmür. Sən deyə bilmədiklərimi bax sənin şəklinə danışdım. Artıq nə mənası var, sənə, yoxsa şəklinə. O da sənin kimi qaşqabağını sallayır və susub qulaq asır. Əgər sənə danışsaydım, bunların sonunu deməzdim. Yazığım gələrdi, axı sən hörmətli adamsan. Sən də yəqin mənə görə darıxmısan. Hələ də hirsli və yalqızsan, cavab gözləyirsən. Gəlmək və yəqin məni axtarmaq istəyirsən, amma sənin daxili təkəbbürün, qürurun imkan vermir. Nağıldakı Ququ quşu və Zeynəb kimi indi bir-birimiz üçün darıxırıq biz. Bəlkə də indi o biri dünyada rastlaşacayıq, gəl onda toyqabağı olduğu kimi xoşbəxt yaşayaq. Gəl bir-birmizə yara vurmayaq, ürəklərimizi qoruyaq. Nöqsanlarımızı bir yana qoyaq, orda yaxşı adamlar olaq. Mən səni məsum kimi gözləyəcəyəm, sənə olan ilk gözəl məhəbbətimlə. Yalnız bir şeyə heyifsilənirəm, sənin uşağını özünə verə bilmədim. Yəqin yuxularından biri kimi unudacaqsan. Orda yəqin cəhənnəm odunda yanacağam. Sən gələnə qədər sənin körpənlə görünməz ağ qu quşuna çevrilə və sənin ətrafında intizarla dövrə vura biləcəyəikmi? Sənin uğurlarına səninlə birlikdə şadlana və kədərlənə, əgər qəmlisənsə, o cür həyəcanlana, əgər geciksən? Sənin sevimli arvadın axırıncı dəfə sənin şəklini öpür, özünü torpağa tapşıracaq, sənin körpənlə birlikdə əbədi yuxuya gedəcək. Əlvida, mənim bədənim. Mən indi səni Vətənə, öz xalqıma apara bilmərəm. İnanıram ki, ruhum mənim ağ qu quşu kimi sənin yanına uçacaq, gözlə məni, Terebay! Bax, bax! Dünyanın axırında dayanmışam. Əgər indi özümü aşağı atsam, uçacağam. Məni geniş açılmış ağuşunla qarşıla, Terebay – mənim ağam. Mən sənin yanına uçuuuu-raaa-m!..

Rus dilindən çevirən:

Eyvaz Zeynalov

Kaspi.-2014.-15-17 mart.-S.24.