Rənglərin sirri, sehri və müəmması
Adil Mirseyidin yeni şeirlər
kitabı haqqında
Müasir ədəbiyyat
Adil Mirseyid müasir Azərbaycan poeziyasının
avanqard şairləri sırasındadır və otuz ilə
yaxındır ki, biz onun özünəməxsus, tamam fərqli
şeir dünyası ilə üz-üzəyik,
göz-gözəyik. Onun yaradıcılığından
söz açan müəlliflər Adili gah realist, artıq sənətdə
özünü təsdiq etmiş bir elitar şair, gah
modernist, gah sürrealist, gah da postmodernist şair kimi səciyyələndirmişlər.
Adilin poeziyası haqqında çox təfərrüatlı
bir məqalənin müəllifi-alq yazıçısı
Elçin hələ 2002-ci ildə yazırdı ki: «Adil o
şairdir ki, hamı üçün doğma ola
bilməz, şeirləri kütlənin ürəyinə yol
tapa bilməz və elitar sözünü biz hissiyyata aid etsək,
o zaman Adil bir qrup seçmənin şairidir, elitar şairdir».
Adilin şeirlərində, yuxarıda adını
çəkdiyimiz modernizmin və sürrealizmin təsirini
açıq-aşkar görə bilərik. Hətta təsirdən
yox, artıq bu ədəbi cərəyanların estetik prinsipləri
ilə tamam uyğunlaşan bir yaradıcılıqdan söhbət
gedə bilər. Buna səbəb odur ki,
öncə qeyd etdiyimiz kimi, Adil tamam başqa bir üslubda
yazır, ənənəvi-çoxlarının
yazdığı kimi yazmır.
Bəli, o, modernist şairdir-şeirdə artıq
şablon hala keçmiş bədii təsvir vasitələrindən
imtina edir, yüz illərin standart təşbihlərinə,
metaforalarına onun şeirlərində yer yoxdur. Poetik
düşüncə tərzi də yenidir, həyata,
gerçəkliyə münasibəti də köklü şəkildə
fərqlidir. Biz o zaman. hələ
90-cı illərdə yazmışdıq ki, Adilin şeirlərindəki
qəribə assosiasiyalar, rəssamlıq duyğusunu ifadə
edən cizgilər get-gedə onun poetik aləmini səciyyələndirən
bir vasitəyə çevrilir. Məsələn,
Ay işığını fil sümüyü rənginə,
yaxud pəncərədəki kəpənəyə bənzətmək
poetik təfəkkürün özünəməxsusluğundan
xəbər verirdi. Əgər bizim
düşüncəmizdə, qavrayışımızda bu
şeirlərdəki mənalar, obrazlar naməlumluqdan məlumluğa
gedirsə (məsələn, dünyanı bir göyərçin
gözlərində görmək kimi, yaxud pəncərədən
baxıb öz kölgəsinin astanada siqaret çəkdiyini
seyr etmək kimi), bunlar get-gedə qavrayışımızda
qeyri-adilikdən adiliyə üz qoyursa, bu, modernist şeirin bədii
şüurumuza yol tapması deməkdi. Get-gedə hiss
olunurdu ki, Adil Mirseyid ənənəvi şeirin formal
buxovlarından xilas olur, stereotip düşüncə tərzi
artıq ona yaddır. Deməli, Adil Mirseyid
müasir Azərbaycan şeirində modernist təmayülün
yeni dalğasını poeziyaya gətirənlərin birincilərindən
oldu (söhbət 80-90-cı illərdən gedir). Tənqidçi
Cavanşir Yusifli hələ o zaman «Azərbaycan avanqardı» məqaləsində
yazırdı ki, Adil Mirseyid Salam Sarvanın şeirlər
kitabınabelə bir şəkil çəkib: saatın əqrəblərinə
ağır bir kilid vurulub, bu məngənə içində
olsa-olsa vurnuxmaq olar. Bu rəsmin
aşıladığı ovqat hamıdan qabaq Adilin
özünün poetik təfəkkürünə aiddir.
Daha sonra tənqidçi yazırdı ki, Adil və ondan sonra ədəbiyyata
gələn nəsil daha çox nəyə can atır?
Sükutun səsini yazmaq, ifadəsi mümkün olmayan
şeylərin ifadəsinə çalışmaq…
Adili sürrealist kimi də təqdim ediblər. XX əsr bədii
mədəniyyətinin avanqardist cərəyanlarından biri
olan sürrealizm ilk dəfə keçən əsrin iyirminci
illərində Fransada təşəkkül tapıb. Sovet dönəmində tədqiqatçıların
fikrincə, sürrealistlər dünyaya
qarma-qarışıq hadisələr meydanı kimi baxır,
hadisələr arasındakı məntiqi
bağlılığı subyektiv assosiasiyalarla əvəz
edirdilər. Və onların fikrincə,
sürrealistlər instinktləri, sayıqlama, dəhşətli
qarabasma və röyaları bədii
yaradıcılığın başlıca mənbəyi və
estetik prinsipi sayırdılar. Əlbəttə,
burada həqiqət olsa da, tamam doğru deyil. Dünyanı bir qədər fərqli, subyektin
düşüncələrində təqdim etməyin bir
başqa yolu idi sürrealizm. Heç
olmasa, düşünək ki, sürrealizm dünya sənətinə
S.Dali, PöEluar, M.Duşan kimi ünlü sənətkarlar bəxş
etmişdir. Sürrealist Berqsona görə
incəsənətdən gerçəkliyin mahiyyətini, onun
qanunauyğunluqlarını üzə
çıxarmağı deyil, bir-birindən təcrid
olunmuş təsadüfi ünsürlər arasındakı
açıqlanmanı tələb etmək lazımdır.
Bu mənada Adil Mirseyidin bəzi şeirlərində
də bir-birilə heç bir əlaqəsi olmayan əşyalar,
anlayışlar, məfhumlar kommunikasiyaya girir, müəyyən
bir obrazın yaradılışı üçün
açar rolunu oynayır. Adilin «Salvador Dalinin amorf
saatları və yağış» şeirinə nəzər
yetirək:
yağışın yeknəsək səsi tənhalığın
nəğməsi
iki adam
dayanıb vidalaşar yağışda
küçə fənərinin altında
yağış səsini öz səsi kimi dinləyən pişik
odamda
göz qırpmadan
yalqızlığın kölgəsinə çəkirdi
keşik
yağış isə yağardı hey yağırdı
bu
yağış altında ötən günləri
sənsiz
xatırlamaq yaman ağırdı
sürüşüb əlimdən yerə
düşdü
şərab dolu büllur qədəh
hər
an dayanacaqmış kimi döyünür ürəyim
pişik
nəsə pıçıldayır
mən
anlayacaq halda deyiləm
Sonrakı misralarda «saatlarda zamanın tərsinə
axdığını və lirik qəhrəmanın
yağışlı axşamların tənhalığında
yağmur mələklərindən bir müjdə gözlədiyini»
görürük. Diqqət yetirsəniz, görəcəksiniz
ki, bu şeirdə yağışın, pişiyin, büllur
qədəhin, tənhalığın bir-birilə heç
bir əlaqəsi yoxdur və zamanın tərsinə
axmağının da bu anlayışlarla
bağlılığı görünmür. Amma bütün bunlar bir qəlbin üzücü kədərini
ifadə etmək üçün seçilir.
Mən Adil Mirseyidi heç cür postmodernist kimi təsəvvür
eləmirəm və görmürəm. Postmodernistlər
əsasən modernizmdən sonra gələn və onu inkar edənlərdir.
A,Mirseyidin yazılarında modernizm bir cərəyan
kimi artıq sabitləşmiş, necə deyərlər,
bişib-bərkimiş bir cərəyan kimi nəzərə
çarpır. Postmodernizmə məxsus
«dekonstruksiya» hadisəsinə biz Adil Mirseyidin şeirlərində
rast gəlmirik.
Adil Mirseyidin yeni şeirlər kitabını («Amor fati»,
Bakı, 2014) alın, oxuyun və bu elitar şairin şeirlərindəki
özünəməxsusluğun bir daha şahidinə
çevrilin.
Kitabdakı şeirlərin böyük bir qismi «Rənglərin
sirri, sehri və müəmması» bölməsi altında təqdim
edilir. Və deyək ki, rənglərlə bağlı
poetik düşüncələr məna tutumu etibarilə
Adilin kitabında önəmli yer tutur. Kitabın
«girəcəyində»Adil Mirseyidin yeddi rəng
(qırsmızı, narıncı, sarı, yaşıl, mavi,
göy, bənövşəyi) haqqında düşüncələri
təqdim edilir. Bu şərhlər bir rəssamın
rəng çalarları haqqında geniş təsəvvürə
malik olduğunu sübut edir. O yazır ki, rənglərin
insana psixoloci və bioloci təsiri haqqında yüzlərlə
örnək var.Bəzən rəssam
fırçasının məhsulu olan bir rəsm əsəri
insan ömründə taleyüklü rol oynayır. O,
ayrı-ayrı rənglərin insan həyatında necə izlər
buraxdığını, onun psixologiyasına, mənəvi aləminə
və səhhətinə necə təsir etdiyini misallarla
sübuta yetirir. Yazır ki, otağınızda
mütləq qırmızı rəngdə bir əşya
saxlayın, heç olmasa masanızın üstündəki
güldana bir qızılgül qoyun-əsəbləriniz
sakitləşəcək. Sarı rəng
insan orqanizmini toksidlərdən təmizləyir, sinir sistemini
stabilləşdirir, diqqəti cəmləyir, fikri
aydınlaşdırır, insanı depressiyadan qoruyur. Mavi rəng qan təzyiqini aşağı salır,
rahatlıq və asudəlik gətirir, ağrıları
azaldır. Bənövşəyi rəng
daxili xəstəliklərdə faydalıdır, gözləriniz
yorulanda bənövşəyi rəngə baxın. Göy rəng ilhamverici rəngdir. Yaşıl rəng geniş müalicəvi önəmə
malikdir, sizi neqativ emosiyalardan qoruyur. Gözlərinizi
yumub təsəvvür edin ki. Yaşıl
çəmənlikdə seyrana çıxmısınız,
evinizdən, ofisinizdən meşə mənzərəsi
asın.
Ancaq təbii ki, bizi Adil Mirseyidin rənglər
haqqında poetik düşüncələri daha çox
maraqlandırır. Onun şeirlərində rənglər
insan hisslərinin, duyğularının psixologiyasını bəlirləməkdə
mühüm rol oynayır.
Bəli, Adilin şeirlərində rəssamlıq
duyğusu çox güclüdür (o, həm də peşəkar
rəssamdır), bunu onun şeirlərindən söz
açanlar dönə-dönə qeyd ediblər. Adilin elə şeirləri
var ki, doğrudan da, bu şeirlərdə sözlər rəng
içindədir, şeiri oxuyub qurtarandan sonra qarşında
bir tablo görmüş kimi sevinirsən:
Toğrulun
hər tablosundan
eyni bir
nar gülümsəyir
hər
tabloda eyni narın qırmızısı
müxtəlif notda
qırmızı-alt,
qırmızı-tenor,
qırmızı –soprano
bəzən sehrli çıraq olur gülümsəyən nar
çox
iri gözlü bir uşağın əlində-
uşağın gözlərində o narın parıltısı
uşağın dodağında o narın təbəssümü
..Toğrulun
rəsmini çəkmək istəsən
sən
qollu-budaqlı çinar çək
amma
unutma, qardaş
Toğrul
yüz illik çinar da olsa
Budaqları nar gətirəcək.
Adilin şeirlərində TƏNHA ŞAİR obrazı
ilə qarşılaşırıq və mənim fikrimcə. Bu, elə onun
özüdür. Tənha şair, qərib
insan, yalqız ürək…Onun içindəki qəriblik, bu qəriblikdən
doğan qüssələr əksər şeirlərinin
canına hopub.
Sən
bir payız axşamı quşlar qürbətə
uçanda
Öz
içindən çıxıb birdən qaça bildiyin qədər
qasmısanmı sevdalanmış könüldən qaçmısanmı
bir
meyxana küncündə səhəri açmısanmı
boğazında qurğuşundan ağır bir kədər
içindəki ifadə bir maska kimi soyuq
cocuq
gözlərin böylə yalansız filan
ürəyin dəlik-deşik ürəyin oyuq oyuq
qəribin ürəyi dostum qəribin ürəyi.
Adil
Mirseyid yazır: «Əgər bizi əhatə edən aləm sənətkar
ürəyində əks-səda doğurursa, artıq o, əlinə
fırça alıb öz dünyasını yaradır. Fırça, kağız, kətan, tuş, boya isə
təsviri sənətin texniki tərəfinə aiddir,
gerçək sənətin toxumları isə insanın qəlbində,
ürəyində cücərir». O, klassik yapon rəngkarlığını
və qravürlərini cizgilərlə yazılmış
poeziya hesab edir, deyir ki, rəsmlə şeir eyni kökdən,
kökəndəndir. Yazır ki, klassik yapon
poeziyası Fudzi dağı kimi sirli, sehirli bir aləmdir.
İnsanlardan samuray, ağaclardan sakura-bu, yapon
ruhudu.
Adil Mirseyidin şeirlərində də («Jizgi şeirləri»
silsiləsində) Azərbaycan sürrealistinin ruhunu duyruq.
kəndimizdən pay gəlib
heyva
qoxuyur hərdən
ayrılığın acısı
əlim
qanlıdı bu gün
köynəyimdə şair qanı
əfv
elədim yaradanı
dün
gecə röyamda anamın səsi
bu
gün uçub pəncərəmə qonan quş
ayrılığın mücdəsi
bahar gəlib
qarışqa yuvasına
tut
ağacı oynayır
qarışqaların havasına
Adil Mirseyidin çox sevdiyi bir fəsil var-PAYIZ. O, «Payız
yağışları yağır ömrümə» deyir.
«Yağışın mçindən çıxıb gəlmişəm,
məhşər təlaşıyla çırpınır
ürək» Və sonda: «Qiyamət gününə qurdum
saatı hələ, gözlərimdə eşq və umud
var»-qoy bu eşq və usud onun gözlərindən, ruhundan və
şeirlərindən heç vaxt əskik olmasın.
Vaqif Yusifli
Kaspi.-2014.-3-5 may.-S.21.