Bu kitabı oxuyun!

Ermənilərin Sumqayıt yalanlarına tutarlı cavab

Azərbaycanlılar deyir ki, “Yalan ayaq tutar, amma yeriməz”. Ermənilər isə deyir ki, “Sən istədiyini uydur, qoy sübut eləsinlər ki, belə deyil”. Bəli, ermənilər yalanı doğur, yetişdirir və yeridirlər. Yalana pərəstiş və yalana səcdə erməninin xislətində, qanında və ruhundadır. Allah onları belə bədbəxt və bədxah yaradıb. Hər il aprelin 24-də saxta soyqırım tamaşası çıxardan bu fırıldaqçı tayfa indiyədək 44 ölkənin parlamentini öz yalanlarına inandıra bilib. İndi qarşılarına məqsəd qoyublar ki, saxta soyqrımın 100 illiyinə daha 66 ölkənin parlamentini bu yalana inandırsınlar. Amma təkcə bu yalanla iş bitmir axı. Tarixin hansı səhifəsinə nəzər yetirirsən yetir, ordan mütləq bir silsilə gülməli erməni yalanı baş qaldıracaq.

Bəla burasındadır ki, yalana pərəstiş ruhunda tərbiyə olunan erməni buna görə ifşa olunmuş əcdadlarının əməllərindən utanıb xəcalət çəkmir, əksinə, əlinə fürsət düşən kimi, o da bir dürlü yalan uydurur. İndiyədək ifşa olunmuş erməni yalanlarını bir yerə yığmaq mümkün olsaydı, Balaxanı zibilxanasından da böyük bir zibilxana yaranardı. Əgər dəqiq hesablayan olsa, görərik ki, dünya üzrə hər bir erməniyə orta hesabla ildə azı 365-370 yalan düşür. Yalan uydura bilməyən erməni özünü sonsuz və bədbəxt hiss edir. Ona görə hər bir erməni çalışır ki, daha mahir və məhsuldar yalançı olsun. Bu cəhətdən erməni ziyalıları, erməni keşişləri daha çox fərqlənir. Onlar həm şifahi, həm də silsilə yazılı yalanların müəllifidir. 1988-ci ilin fevralında Sumqayıtda özlərinin törətdikləri kütləvi terror aktını ermənilər ilk gündən dünyaya “Sumqayıt soyqırımı” kimi təqdim etməkdədir. Hadisələrin icraçıları, səbəbkarları, təşkilatçıları, törədiciləri barədə bixəbər olan dünya ictimaiyyəti bu barədə alternativ informasiya mənbəyi olmadığı üçün uzun illər ermənilərin nağılına inanmalı olmuşlar.

“Sumqayıt. Genosid... Qlasnost?” kitabının müəllifi Q.B.Ulubabyan 1990-cı ildə “Epoxa” jurnalında yazırdı ki, “Sumqayıtda 32 nəfər insan ölüb? Yalandır!”. Hadisədən cəmi iki il keçəndən sonra peşəkar uydurmaçı iddia edir ki, o zaman guya həmin məkanda üç mindən çox adam olub. Budur, iki ildə rəqəmlər 100 dəfə artırılıb. Gözümüzlə gördüyümüz və sovet imperiya ideoloqlarının qeydə aldığı bu və digər faktları Ulubabyanla birlikdə digər erməni müəlliflərinin təhrif etməkdə məqsədləri törətdikləri cinayətin miqyasını artırmaq, ona “möhtəşəm” soyqırım donu geydirmək idi. Onlar 1905-1907-ci illərdə törətdikləri birinci kütləvi antitürk, antimüsəlman qırğınında 10 mindən çox soydaşımızı qətlə yetirmiş, 1918-1920-ci illərdə azərbaycanlıların ikinci kütləvi qırğınında 50 min günahsız, dinc insanları məhv etmişdilər, Onların plan və proqnozuna görə, Sumqayıt qırğınında bunlardan iki dəfə çox müsəlmanın qanı tökülməli idi. Lakin Sumqayıtda nə azərbaycanlılar, nə də ermənilər daşnakların fitvasına getmədilər. Erməni-daşnak terrorçularının, SSRİ DTK-sı, xarici kəşfiyyat mərkəzləri ilə birlikdə Sumqayıt üçün planlaşdırdığı daha miqyaslı, daha dəhşətli üçüncü milli qırğın layihəsi nə üçün baş tutmamışdır? Bu və buna bənzər başqa suallara Respublikanın Əməkdar jurnalisti Eyruz Məmmədov və filologiya elmləri doktoru, professor Ramazan Məmmədovun birgə yazdıqları “Sumqayıt 1988: Cinayət və cəza” adlı kitabda cavab tapmaq olar. Müəlliflər olduqca tutarlı, təkzibedilməz faktlarla sübut edirlər ki, Sumqayıt qırğını erməni-daşnak terrorçularının Azərbaycanın imicinə qarşı mənəvi qəsdi idi . Respublika Prezidenti cənab İlham Əliyevin dediyi kimi, “1988-ci ilin fevralında Sumqayıtda baş vermiş hadisələr, əslində Azərbaycan xalqına qarşı yönəldilmiş təxribatdır”. Bu təxribatın təşkilatçıları artıq Respublika Prokurorluğu tərəfindən müəyyənləşdirilib. Bu cinayətin törədilməsində əli olan rəsmi və qeyri-rəsmi şəxslər aşkarlanıb. Müəlliflər çox böyük araşdırma aparıb, hadisələrin sifarişçiləri, təşkilatçıları və icraçıları barədə qaranlıq məqamlara aydınlıq gətirməyə çalışmışlar. Nəzərə alsaq ki, bu cinayət qlobal xarakter almış bir prosesdir, onun səbəbkarları, sifarişçiləri, təşkilatçıları və icraçıların izləri respublikadan çox-çox uzaqlara gedib çıxır, onda müəlliflərin gördüyü işin həcmi, dəyəri və əhəmiyyəti barədə oxucuda müəyyən təsəvvür yarana bilir.

“Sumqayıt 1988: Cinayət və cəza” kitabı erməni kilsə yalanlarına, erməni daşnak millətçilərinin 25 il davam edən uydurmalarına çox tutarlı cavabdır. Müəlliflər olduqca təkzibedilməz dəlil və sübutlarla, fakt və arqumentlərlə erməni yalanlarını ifşa etmiş, fəhlə şəhəri Sumqayıtın halal, ləyaqətli və nəcib adını ləkə yaxmaq istəyən bədxahlarımıza sübut etmişlər ki, 1988-ci il fevralın 28-də Sumqayıtda törədilmiş kütləvi iğtişaşlar, talanlar, erməni millətindən olan şəxslərin yaşadıqları mənzillərin dağılması, şəhər sakinlərinə qarşı zorakılıq və qanlı aksiyaların icrasını ermənilərdən ibarət 30 nəfərdən çox üzvü olan “Nalyotçik” (“Basqınçı”) qrupu icra etmişdir. Albert Qriqoryan da bu qrupun üzvü idi. Bura Dağlıq Qarabağ Muxtar Vilayəti DTK idarəsinin əməkdaşı Levon Saturyandan, ermənicə “Kommunist” qzəetinin əməkdaşlarından tutmuş müxtəlif peşə və ixtisas sahiblərinə qədər təlim görmüş millətçi erməni əsilli şəxslər daxil idi. Kitabda oxuyuruq: “Bu gün istintaq materiallarından məlumdur ki, hadisələri törədənlərin ön cərgəsində gedənlərə xüsusi hazırlıq kursu keçmiş “Nalyotçik” qrupu başçılıq edirdi. Qrupa isə qatı cinayətkar, Sumqayıt hadisələrində bir neçə cinayət törətmiş, milliyyətcə erməni olan Qriqoryan Eduard Robertoviç olub. “Nalyotçik” qrupu Qriqoryanın vasitəsilə yetkinləşməmiş gənclərə spirtli içkilər paylamış, narkotik maddələr vermiş, onları lazım olan ünvanlara istiqamətləndirmişdir”. Təşkilatçılar isə Stepanakertdən, Yerevandan və Moskvadan hadisələrə nəzarət edirdilər. 1988-ci ilin fevral ayında Sumqayıtda baş verən iğtişaşlardan bir neçə gün əvvəl SSRİ Dövlət Təhlükəsizlik Komitəsinin 30-dan yuxarı nümayəndəsi, başda Komitə sədrinin birinci müavini F.Bobkov olmaqla, Sumqayıtda idilər. Yerli təhlükəsizlik orqanlarının bir qrup əməkdaşı iğtişaşların yaxınlaşdığını Moskvadan ezam olunmuş xüsusi xidmət orqanlarının əməkdaşlarına söyləyəndə, onlara müsbət cavab verilməmişdir. Əlavə olaraq, Sumqayıtda törədilən hadisələrə qarışmamağı tələb etmişdilər. Sovet qoşunu da şəhərin ayrı-ayrı və mikrorayonlarında dislokasiya olunduqları halda, hadisələrə müdaxilə etmirdilər. Əsaslı ifşaedici faktlara istinad edən “Sumqayıt 1988: Cinayət və cəza” əsəri güclü məntiq və dəlillərlə erməni yalanlarını darmadağın edir. Bu əsər bir daha sübut edir ki, erməni yalanları nə qədər qlobal və kütləvidirsə, o qədər də gülüncdür. Məsələn, ermənilərin elə yalanları var ki, (təcavüzkar “dənizdən-dənizə”, “böyük Ermənistan” kimi) onların ən azı 300 il, 500 il yaşı var, amma erməni hələ də həmin yalanlarından əl çəkmir. Əksinə, üstünə yeni-yeni yalanlar əlavə edir. Məsələn, güya Qara Qarayev erməni bəstəkarıdır, “Sarı gəlin” erməni mahnısıdır və s. Müəllif xatırladır ki, ermənilər öz dövründə I Pyotru da, II Yekatrinanı da, Knyaz G. Potyomkini də, İbrahim xanı da, Lenini də, Stalini də, M.C. Bağırovu da...beləcə ustalıqla aldada bilib və məqsədlərinə nail olublar. Eyni zamanda tədbirli siyasətçilər də yalançı ermənilərdən bacarıqla istifadə ediblər. Məsələn, 1783-cü ildə knyaz G. Potyomkin II Yekatrinaya yazır ki, “fürsət tapınca Qarabağı ermənilərin nəzarətinə vermək və bununla da Asiyada bir xristian vilayəti yaratmaq üçün onlardan istifadə etmək vacibdir”. Son 200 ildə ermənilərin aldatdığı insanların siyahısını tutmaq mümkün olsaydı, bu, heç bir arxivə yerləşməzdi. Habelə bu müddətdə erməni yalanlarına inanıb onların toruna düşmüş insanların sayını dəqiqləşdirmək mümkün olsaydı, bu, indiki ermənilərin sayından 10 dəfə çox olardı. Son 300 ildə kimlər bu girdaba sürüklənməyib? Əgər təsadüfən erməni yalanlarına həsr edilmiş sərgi keçirilərsə, bəşəriyyət heyrət və nifrətdən bayılar. Əgər erməni yalanlarının yer kürəsində yayılmasını əks etdirən xəritə tərtib olunarsa, onda məlum olar ki, hara erməni ayağı dəyibsə, ora erməni yalanı ilə ləkələnib. Əgər dünya xalqlarına başlıca xüsusiyyətlərinə görə ikinci, alternativ bir ad vermək lazım gələrsə, ermənilərə “dahi kələkbaz xalq” demək olar. Əgər yalançıların dünya çempionatı keçirilərsə, ermənilər mütləq çempion olarlar. Çünki uzun əsrlər boyu yalan, kələk, fırıldaq və dələduzluq ermənilərin həyat tərzinə, daha doğrusu, yaşamaq, mövcud olmaq vasitəsinə çevrilib. Bu çox təhlükəli xəstəlikdir. Təəssüf ki, zaman keçdikcə ermənilərdə bu xəstəlik daha da şiddətlənir və kütləviləşir. Azərbaycanlılar deyir ki, “Yalançını mənzilinə qədər qovmaq lazımdır!”.

Bu çox düzgün tövsiyyədir. Erməninin ilk tərbiyəçisi erməni kilsəsidir. Erməni kilsəsi mövcud olduğu bütün əsrlər ərzində ermənilərə yalnız bir şey-yalan danışmağı, həqiqəti danmağı və saxtakarlıq etməyi öyrədib. Yalançı erməninin müəllimi erməni keşişi, məktəbi isə erməni kilsəsidir. Düzdür, erməni şairi Yeqiş Çarens deyir ki, “Mənim xalqımın övladları ana bətnində ikən saxtakarlıq öyrənirlər”, amma unutmaq olmaz ki, həmin ana uşağa hamilə olmamışdan əvvəl erməni kilsəsinin uydurduğu yalanlarla tərbiyə edilmişdir. Müəlliflər erməni millətçi kilsə ideoloqları ilə bağlı maraqlı bir fakt aşkar etmişlər. “Nalyotçik” adlı əməliyyat işinin materiallarından aydın olur ki, erməni katalikosu Vazgen milli qırğının Sumqayıtdan vüsət alıb Bakıya və bütün Abşerona yayılmasında maraqlı imiş. Lakin onun tapşırıqlarına Bakı erməni kilsə başçısı laqeyd yanaşdığından “erməni ümummilli ideyası” bu ərazidə iflasa uğrayıb. Sitat: “Nalyotçik” adlı əməliyyat işinin materiallarında daha bir diqqətəlayiq sənəd vardır. Bakı erməni kilsəsinin başçısı ilə Erməni Qriqoryan kilsəsinin katalikosu Vazgenin söhbətləri olmuşdur. Arxiv materiallarından aydın olur ki, Eçmiədzin kilsəsinin rəhbəri Bakı ermənilərinin ümummilli ideyaya münasibətlərini qeyri-kafi qiymətləndirmiş, onları passivlikdə günahlandırmışlar. Qeyd olunmuşdur ki, əgər lazım gələrsə, onların erməni ümummilli ideyası uğrunda qurban verilməsini zəruri hesab edəcəklər”. Bəli, yerdə bütün dünyanı, göydə Allahı aldadan bu millətin internet əsrində işi müşkülə düşüb. Daha onların yalanları əvvəlki tək yerimir.

Qalib Qadir

Kaspi. - 2014.- 3 sentyabr.- S. 15.