Xocalı soyqırımı: Yalanlar və
həqiqətlər
O dövrün yerli və xarici mətbuatı
faciə ilə bağlı nə yazırdı?
Tariximizin qanlı yaddaşına həkk olunan Xocalı soyqırımı xalqımızın taleyində ən dəhşətli səhifələrindən biridir. Bu faciə mahiyyət etibarı ilə yalnız bir qətliam, böyük bir cinayət deyil, eyni zamanda əsrlərdən bəri xalqımızın xeyirxahlığına yamanlıq cavabı, yurdsuz-yuvasız qalmış ermənilərə sığınacaq vermək alicənablığına qarşı bir nankorluq sübutu idi.
Sonralar xarici mətbuatın bu faciəni xatırlamağa həvəsi olmamışdır
1992-ci il fevralın 25-dən 26-na keçən gecə, yerlərin və göylərin məhkəməsinin susduğu gündə Seyran Ohanyanın (1962-ci ildə Şuşada anadan olmuş erməni, 1969-1979-cu illərdə Şuşada Nəcəf bəy Vəzirov adına 2 saylı rus məktəbində təhsil alıb, 1983-cü ildə Bakıdakı Ali Ümumqoşun Komandirləri Məktəbini bitirmiş, 1989-cu ilin avqust ayından erməni hərbi dəstəsinin 2-ci batalyon komandiri olmuş) başçılığı ilə erməni silahlı dəstələri 366-cı motoatıcı alayla birlikdə Azərbaycanın Dağlıq Qarabağ ərazisindəki yalnız azərbaycanlıların yaşadığı 57 yaşayış məntəqəsindən biri olan Xocalı şəhərini və yaxınlığında yerləşən hava limanını zəbt edərək, yerli əhaliyə qarşı dəhşətli soyqırımı törətdilər. Dövrün səriştəsiz vəzifəli şəxslərinin spekulyativ fəaliyyəti, hərbi qüvvənin zəifliyi ermənilər tərəfindən mühasirəyə alınmış Xocalıya heç bir yardım əlini uzatmağa imkan vermədi. Ermənilərin Xocalıdakı vəhşiliyini əks etdirən çoxsaylı sənədlər göstərir ki, Ermənistan Respublikası silahlı qüvvələrinin, onların tabeliyində olan muzdlu əsgərlərin, terrorçu dəstələrin törətdikləri vəhşilik məhz soyqırımı aktıdır və bunu o qanlı günlərin şahidləri də açıq-aydın etiraf edirlər.Tarixin müəyyən dövrlərində Azərbaycan mətbuatının inkişafında ləngimələr müşahidə olunmuş, baş verən proseslərin obyektiv şəkildə işıqlandırılmasında çətinlik yaşanmışdır. Faciənin törədildiyi 1992-ci ildə Azərbaycan mətbuatının konkretlik və birbaşa ünvanlılıq funksiyasını tam formada yerinə yetirə bilməməsinin səbəbi senzura qorxusu ilə bağlı idi. Beynəlxalq hüquq normalarına görə soyqırımı anlayışına uyğun gələn bu faciə hələ də dünya mətbuatında "Xocalı qətliamı”, bəzən "insanlıq əleyhinə cinayət” hadisəsi kimi qələmə verilir.
Xocalı soyqırımı mövzusu 1992-ci ildə çap olunan yerli ("Azərbaycan”, "Xalq”, "Səhər” qəzetləri, "Azərbaycan” jurnalı), xarici (Krua l'Eveneman jurnalı (Paris), "The Sunday Times” (London), "Faynenşl Times” (London), "Times” (London), "İzvestiya” (Moskva), "Le Mond” (Paris), "İzvestiya” (Moskva) qəzetləri) və digər mətbuat orqanlarında öz əksini tapmışdır. 1992-ci ilin fevral-mart aylarında çap olunan "Azərbaycan”, "Xalq” və s. qəzetlərdə Xocalıya edilən maddi yardımlar barədə məlumatlar, bu yardımlara görə minnətdarlıq məktubları çap olunurdu. Xarici mətbuatın reportyorları - Tomas Qolts (erməni əsgərlərinin törətdikləri qırğınlar barədə məlumat verən ilk reportyor, "Sandi Tayms" qəzeti), Violetta Parvanova ("Nie" qəzeti, Bolqarıstan), Mayor Leonid Kravest ("İzvestiya" qəzeti) faciənin törədildiyi zamanda informasiyanın yayılmasında aktivlik göstərmələrinə baxmayaraq, sonralar xarici mətbuatın bu faciəni xatırlamağa həvəsi olmamışdır.
Sovet xofunu yaşadan senzura nəzarətinin təzahürü
Əhalinin informasiyaya böyük ehtiyac
duyduğu 1992-ci ilin fevral
ayında dövrün ən böyük xəbər agentliklərindən
olan "Azərinform” hadisə ilə bağlı məlumat
verməkdə çətinlik çəkirdi: "Xocalı
ilə əlaqə 25 fevrala keçən gecə kəsildiyindən
Xocalıda baş verən hadisələrin tam şəkli və
soyqırımın həcmi dəqiq müəyyən olunmayıb.
"Azərinform”un jurnalisti Z. Rüstəmov böyük
möcüzə ilə canlarını qurtararaq Ağdama
çatmış Xocalıdan olan məcburi
köçkünlərlə danışıb. Onların
dediklərinə görə, Xocalıda çoxlu insan
öldürülüb”. "Azərinform”un 1992-ci il 26 fevral
tarixli məlumatında konkret statistik məlumatlar yoxdur, ilkin rəy
xarakterlidir, şahid dindirmələrinə əsaslanır. Azərbaycan
mətbuatında Xocalı faciəsi haqqında məlumat ilk dəfə
"Səhər” qəzetində
işıqlandırılmışdır. "Səhər” qəzeti
Xocalıda ölənlərin sayının 1000-dən
çox, itkin düşənlərin sayının isə 15
nəfər olması ilə bağlı məlumat verirdi. Bu
da təbii ki, hadisənin tam faciəsini əks etdirmirdi.
"Səhər” qəzetinin 1992-ci il 27 fevral tarixli sayında
Süleyman Qaradağlı "Xocalı işğal olundu”
başlıqlı məqaləsində faciə ilə bağlı
ilk məlumatı Azərbaycan ordusunun
döyüşçüsü Şamil Sabiroğlunun telefon
zəngi ilə bildirdiyini qeyd edir. Münaqişə
zonasına ezam olunmuş əməkdaşlar Şamil Ələkbərov
və Səriyyə Müslümovanın sayəsində
hadisə ilə bağlı xəbər bütün yerli
ictimaiyyətə yayıldı. Yerli qəzetlər içərisində
publisist, şair Sabir Rüstəmxanlının baş
redaktorluğu ilə çap olunan Qarabağa Xalq
Yardımı Komitəsinin mətbu orqanı olan "Azərbaycan”
qəzeti Xocalı faciəsinin
işıqlandırılmasında xüsusi aktivlik göstərmişdir.
Əlbəttə ki, hadisənin baş verdiyi zaman konkret
statistik məlumat vermək mümkünsüzdür, ancaq
dünyada sensasiyalı xəbər kimi qarşılanan
Xocalı faciəsinin dolğun
işıqlandırılmaması ölkədə Sovet xofunu
yaşadan senzura nəzarətinin təzahürü idi. Faciə
ilə bağlı verilən statistik məlumatlarda jurnalist
qeyri-peşəkarlığı özünü göstərir.
Həmin dövrdə dünya mətbuatında Xocalıda 2000
adamın itkin düşməsi (Thomas Goltz. Corpses Litter Hills in Karabakh. "The
Times” newspaper, 2 march 1992), 1000 ölü, 4000 yaralı (HIATT
Fred. Killings Rife in Nagorno-Karabakh. "The Washington Post” newspaper,
3 march 1992), 1000-dən çox insanın vəhşicəsinə
öldürülməsi (Brian Killen. Attrocity Reports Horrify
Azerbaijan. "The Washington Times”, 3 march 1992), Qarabağ
müharibəsində ölkəni qorumağı bacarmayan
ölkə prezidenti Ayaz Mütəllibovun günahlandırılması
(Thomas Goltz. Massacreby Armenians Being Reported. "The New York Times”,
3 march 1992) və s. kimi faktiki məlumatlar qəzetlərdə
yer almışdı. Fransada nəşr olunan "Le Mond"
qəzeti 1992-ci il 14 mart tarixli sayında ermənilərin
törətdikləri vəhşilikləri
işıqlandırmaqla yanaşı, erməniyönlü mətbu
orqanların yalanlarına arqumentlərlə cavab vermişdir:
"Ağdamda olan xarici jurnalistlər Xocalıda qətlə
yetirilmiş qadınlar və uşaqlar arasında
başının dərisi soyulmuş, dırnaqları
çıxarılmış üç meyit
görmüşlər. Bu azərbaycanlıların təbliğatı
deyil, reallıqdır”.
Azərbaycan
mətbuatı ermənilərə qarşı "xalqlar
dostluğu” tendensiyası təbliğatı
ilə məşğul olan zaman...
1992-ci
ilin bəzi məqalələrin headlaynları (xronika sərlövhəsi)
cəlbedici görünsə də, məzmun baxımından
daha çox müəllifin emosional mövqeyi, səbəbkarları
təqsirləndirməkdə bir çəkingənliyi
özünü biruzə verir. 70 il avtoritar Sovet rejiminin Qərb
jurnalistika təcrübəsindən uzaq düşmüş
Azərbaycan mətbuatı ermənilərə qarşı
"xalqlar dostluğu” tendensiyası
təbliğatı ilə məşğul olan zaman erməni
mətbuatı azərbaycanlılara qarşı siyasətdə
artıq zəngin təcrübə qazanmışdı. Həmin
dövrün mətbuatında erməni qüvvələrinin
arxasında dayanan səbəblər aydınlaşdırılırdı.
El Messanyan Qriqoryan Beyrutda çıxan "Zartunk”
("Oyanma”) qəzetində (1992-ci il 24 mart) "Bir erməni
yardımı” yazısında dünyanın 24 ölkəsində
zəngin erməni iş adamının hesabına maliyyələşən
"Arsax yardım fondu”nun vəsaitinin Xocalıda
döyüşən "qəhrəmanlar” üçün
ayrıldığını qeyd edir: "Məlumatımız
var ki, dünyanın 24 ölkəsində varlı və zəngin
erməni iş adamları "Artsax yardım fondu” təsis
ediblər. O fond həm də bizim gələcək nəsillərin
taleyi üçündür... Londonda erməni iş adamı
satdığı villasının dəyərini,
Vaşinqtonda erməni biznesmeni Araz Süleyman öz ticarət
mərkəzindən gələn illik gəlirləri... Parisdə
"Erməni ana dili” cəmiyyətinin üzvləri
topladıqları ianələri... Xocalı qəhrəmanları
üçün ayırdılar...” (El Messanyan Qriqoryan. Bir erməni yardımı.
"Zartunk” qəzeti (Beyrut), 24
mart 1992, http://files.preslib.az/projects/khojali/azkhojali/gl1.pdf, s. 51).
Azərbaycan
və erməni mətbuatında yayılmış
informasiyalar, absurd və doğru xəbər arasında
analitik təhlillər "Nyu York Tayms” qəzetinin 3 mart 1992
tarixli sayında öz əksini tapmışdır:
"Dağlıq Qarabağın ikinci böyük Azərbaycan
şəhəri olan Xocalının təpədən
dırnağadək silahlanmış erməni hərbçiləri
tərəfindən ötən çərşənbə
axşamı işğal olunmasından sonra ermənilər azərbaycanlıların
soyqırımını inkar etdilər. Azərbaycan 1000 nəfərin
öldürüldüyünü deyir” (Thomas Goltz. Massacreby
Armenians Being Reported. "The New York Times”, 3 march 1992).
"Haydad”,
"Asala” erməni terror təşkilatlarının maliyyə
dəstəyi ilə qurmaq istədikləri "Böyük
Ermənistan"a xidmət üçün Xocalıya
Avropadan gəlmiş erməni jurnalistləri ermənilərin
öldürüldüyü barədə absurd xəbərlər
yaymışdır. 1992-ci il fevral ayında Xocalı faciəsindən
az sonra Xankəndinə dünyanın 32 ölkəsindən
47 nəfər erməni jurnalisti reportaj hazırlamaq
üçün gəlir. Onların bir qismi polkovnik
Y.Zarviqarovun ayırdığı zirehli maşınların
gözlüklərindən, qərargah mərkəzlərindən
hadisələri izləyir, qeydlər götürür, bəziləri
də operativ çəkilişlər aparırdı.
Dağılmış, viranə qalmış yerləri
dünyaya göstərir və acı bir təəssüflə
qeyd edirdilər: "... Azərbaycanlılar
günahsızları qırırlar...” Dünya mətbuatında
erməni jurnalistləri nə qədər absurd fikirlərə
meyl etsələr də, bizim hadisələrlə
bağlı ictimaiyyətdə obyektiv məlumatlar yayan mətbuat
orqanları az deyildi. "Krua l'Eveneman” jurnalı (Paris) 25
fevral 1992-ci il, "Sandi Tayms” qəzeti (London) 1 mart 1992-ci il
(16), "Faynenşl Tayms” qəzeti (London) 9 mart 1992-ci il,
"Tayms” qəzeti (London) 4 mart 1992-ci il, "İzvestiya”
(Moskva) 4 mart 1992-ci il, "Faynenşl Tayms” qəzeti (London) 14
mart 1992-ci il, "Le Mond” qəzeti
(Paris) 14 mart 1992-ci il, "İzvestiya” (Moskva) 13 mart 1992-ci il,
"Valer aktuel” jurnalı (Paris) 14 mart 1992-ci il sayları və
s. (7).
Bu qəzetlərdə
gedən yazılar janr etibarı ilə xəbər, xəbər
korrespondensiya, qısa reportajdır. 1992-ci ildə yerli mətbuatda
Xocalı faciəsi ilə bağlı fakt xəbər
üstünlük təşkil etsə də, sonrakı illərdə
hadisə ilə bağlı analitik şərh önə
keçdi.
Xocalı
faciəsinin törədilmə səbəbləri də
jurnalistləri 1992-ci il mətbuatında daha çox
düşündürürdü. Əlbəttə ki,
dövlətdə məsul vəzifə tutmuş şəxslərin
biganəliyi də mətbuatda tənqid olunmuşdur. Xocalı
faciəsinin törədilməsinə səbəb olan amil
kimi bəzən jurnalistlər hadisənin mətbuatdan gizli
qalmasını hesab edirdilər. R.Atayevanın "Azərbaycan”
qəzeti, 12 mart 1992-ci il sayında "Laqeydlik, susmaq, genosid..”
məqaləsində "əgər Daşaltıda, Malıbəylidə
və Azərbaycanın digər rayonlarında baş verən
faciəni dünya xalqlarına vaxtında
çatdırsaydıq, Xocalıda belə bir fəlakət
olmazdı” fikirləri yer almışdı.
Güclü
silahlarla təmin edilmiş ermənilər, öz cəbhəmizdə
rabitə, kəşfiyyat, döyüş texnikasının zəifliyi
jurnalistlərin nəzərində məğlubiyyətin səbəbləri
kimi göstərilir. "Xalq” qəzetinin 3 mart 1992-ci il
tarixində çap olunan Tahir Aydınoğlunun
"Uğursuzluqlar nədən doğur?” məqaləsində
XTMD-nin üzvü, milis kiçik serjantı İlqar Cəfərov
məğlubiyyətin səbəbini döyüş
iştirakçısı kimi belə
aydınlaşdırır: "Ən başlıcası,
XTMD, Milli Ordu, yerli milis, kəndin özünümüdafiə
qüvvələrini idarə edən vahid komandanlıq yoxdur.
Hamı özü üçün əməliyyat
keçirir”.
Hal-hazırda
xarici dövlətlərdə yaşayan azərbaycanlılar hər
il Xocalı faciəsinin törədildiyi günü
"Justice for Khojaly” (Xocalıya ədalət)
kompaniyasını həyata keçirməklə, faciənin
dünya ictimaiyyətinə çatdırılması yolunda
mühüm addımlar atırlar. Ümumiyyətlə, bu məsələdə
həm beynəlxalq, həm də yerli mətbuat
materiallarının araşdırılması, həqiqətlərimizin
dünya miqyasında tanıdılmasına böyük ehtiyac
var.
Aynurə Paşayeva
AMEA Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutun
Kaspi.-2017.-28 fevral.-S.15.