VƏTƏNƏ QURBAN GEDƏNLƏR...

Vətən müharibəsinin şəhid statusu almış itkini Asim Yaqub oğlu Mehdiyevin (01 yanvar 2001-ci il, Ağcabədi rayonunun Yuxarı Qiyaməddinli kəndi) atası Yaqub Mehdiyevin vəfatına elegiya.

Həyat bəzilərinə səadət, bəzilərinə isə məşəqqət gətirir... Beş barmağın beşinin də bir olmadığı kimi, həyatda da insanlar yalnız xarici görünüşləri ilə bir-birlərinə bənzəyə bilərlər. Lakin hər insan öz-özlüyündə ayrı bir sirli dünyadır. Hər insan ayrı bir həyat yaşayır və əslində, elə hər insan öz həyatını yaşayır. Bu mövzuda insanların həyatı iki yerə bölünür: özləri üçün yaşayan insanlar və təkcə özləri üçün yaşamayan insanlar. Özləri üçün yaşayan insanlar eqoist olurlar, pul onlara hər şeydən, hətta ailələrindən belə əziz olur. Elə insanlar Vətənin, eləcə də, dost-qardaşın nə gözəl günündə, nə də dar günündə dəstək olurlar. Həyat onlara özünü qızıl bir qabın içində təslim etməsə də onlar bu həyatı şad-xürrəm, sonsuz səadət içində və qayğısız bir şəkildə keçirirlər. Lakin biri də var, təkcə özləri üçün yaşamayan insanlar. Əslində, onlara heç kəs öz həyatlarını özləri üçün yaşamamaq şərti qoymur. Onlar həm gendən, həm də qəlbdən gələn xüsusiyyətlərə görə bu seçimi özləri edirlər. Bu insanlar bütün məşəqqətlərə, zülmə və zillətə rəğmən özlərini yox, ailələrini, Vətənlərini, torpaqlarını fikirləşir və hər əmələ onlara görə imza atırlar. Onlar həm də fədaidir, özlərini bir an da olsun, fikirləşməyib ailə yolunda, insanlıq yolunda, Vətən yolunda canlarını fəda edənlərdir... Həyat isə onların bir nömrəli düşməninə çevrilir və ömürlərinin sonuna qədər onlara olmazın əziyyətlər verir. Lakin onlar bütün bunlara sinə gərir və ömürlərini əsl insan kimi, əsl əməlisaleh biri kimi başa vururlar. Bax budur əsl həyat! Bax budur əsl insan! Hansı təbəqədən olmalarından asılı olmayaraq o insanlar böyük şəxsiyyət, o ailələr isə möhkəm ailədirlər.

O ailələrdən biri də Mehdiyevlər ailəsidir... Təəssüflər olsun ki, həyat özünün ən sərt və ən amansız sifətini bu xeyirxah və əməkçi ailəyə göstərmişdir. Əzəldən gendən, qandan və qəlbdən gələn bir duyğu ilə Vətəni sevən və özləri üçün yox, Vətənləri üçün yaşayan bu ailə, çox təəssüf ki, bu çətin və şərəfli işin acı meyvələrini dadmalı oldu. Əvvəlcə, ailənin ümidi, çırağı, 3 bacının bir qardaşı olan Asim Mehdiyev Vətən müharibəsinin bitməsinə 2 gün qalmış itkin düşdü... Ondan xəbər ala bilməyən çarəsiz ailə bu 2 il yarımdan çox vaxt ərzində çox yerlərdə oldu, Füzulidə, Xocavənddə Asimi axtardı, onun valideynləri günlərlə, aylarla övladlarının yolunu gözlədilər... Mehdiyevlər ümidli idilər...

Lakin o ümid işığı 3 gün bundan əvvəl elə bir şiddət və qüvvətlə söndü ki, onu dünyanın ən böyük alov vulkanları belə yenidən yandırmağa qadir deyil. 3 gün bundan əvvəl Asimlə sanki qədd-qamətini, həyatının mənasını və hər şeyini itirmiş atası, o əməkçi və nəcib ağsaqqal, özündən çox ailəsini və Vətənini düşünən insan – Yaqub əmi oğlunun dərdinə dözməyərək Allahın rəhmətinə qovuşdu...

3 gün bundan əvvəl sosial şəbəkələrdən bu xəbəri aldığım zaman sanki dünya başıma yıxılmış, gözümdə qaralmışdı. Dəfələrlə beynimdə bu xəbərin doğru olub-olmadığını yoxladım. Çox məyus olmuş və qəm dəryasına batmışdım. Yaqub əminin vaxtsız və bütün ümidləri yandırıb kül edən vəfatı məni və ailəmi olduqca kədərləndirmişdi. O an xatirimdə bir daha bütün olanları yenidən yaşayırmışam kimi canlandırdım.

Asim qardaşım 2001-ci ilin ilk günündə ata yurdum Ağcabədi rayonunun Yuxarı Qiyaməddinli kəndində anadan olmuşdu. Orta təhsilini də öz kəndində almışdı. Elə ağlı kəsən vaxtlardan nur üzündəki saflıqdan da artıq saflıq onda cəmlənmiş, ailəsinə, valideynlərinə bağlı və sadiq bir oğul olmuşdu. Asim üç bacının tək qardaşı, evin tək oğlu kimi bir ailənin ümid işığına çevrilmişdi. Atası Yaqub əmi və anası Gültəkin ana Asimin gələcəyinə böyük ümidlər bəsləyirdilər. Anası Asim üçün saçını süpürgə etmiş, 19 il boyunca Asimin saçından bir tük əskik olmasın deyə bütün həyatını tək oğlunun ayaqları altına atmışdı. Əsl xalqdan biri, xalqın ən layiqli təmsilçilərindən olan, ailəsini düşünüb onun gələcəyi üçün canını verməyə belə hazır olan Yaqub əmi də Asimi canı qədər sevir, istəyirdi. Bütün gələcəyini ona həsr etmişdi və Asimin gələcəyə olan planları kimi onun da Asimlə bağlı planları, arzuları var idi...

Asimdə elə ilk vaxtlardan Vətən sevgisi baş qaldırmışdı. Yaşadığı yer – Mehdiyevlər ailəsinin evi Ağcabədi rayonunun ən ucqar kəndinin də ucqar bir nöqtəsində yerləşirdi. O əraziyə əvvəldən “Eşşəkkeçməz dərəsi” deyərdilər və ora 30 il müddətində qəlbimizdə dağ olmuş Azərbaycan-Ermənistan təmas xəttinin düz yaxınlığında yerləşirdi. O yerin əhatəsində olan kəndlərin, demək olar ki, sadəcə bir neçəsi işğalda deyildi. Bir tərəfdən Xocavənd rayonunun Qarakənd kəndi, digər tərəfdən də Ağdam rayonunun Mərzili kəndi görünürdü. 12 iyun 1993-cü ildə erməni qəsbkarları Ağcabədi rayonunun Yuxarı Qiyaməddinli kəndinə hücum edən zaman 5 mülki vətəndaşımız və 5 əsgərimiz şəhid olmuşdular.

Asim məcburi köçkün olmasa da elə uşaq yaşlarından məcburi köçkünlərin halını anlayır, özünü onların yerinə qoyur və dərin bir əziyyət girdabına atılırdı. Uşaqlıqdan belə öyrəncəli idi Asim. Kənddə, demək olar ki, ancaq Qarabağ müharibəsindən, atəşkəsin gələcək illərindən, mina fəlakətindən, təmas xəttində ermənilərin atəşkəs pozuntularından və s. söz açılırdı. Asim bütün bunlara görə çox məyusluq keçirirdi. Valideynlərinə bəzi işlərdə əlindən gələn qədər kömək göstərən Asim eyni köməyi Vətəninə də göstərmək arzusunda idi. Tez bir zamanda böyüyüb həm ailəsinə, həm də Vətənə layiq işlər görmək istəyirdi. Onun çox xəyalları, arzuları vardı... Qəlbi dünyada sərhəd, ölkə tanımayıb o başdan-bu başa uçan bir göyərçinə bənzəyirdi. Özünün və ailəsinin arzularının gerçəkləşəcəyinə əmin idi.

Elə bu düşüncələrlə də Asim 2018-ci ildə kənd məktəbindən məzun oldu və bir il sonra hərbi xidmətə yollandı. Dövlət Sərhəd Xidmətinin Sərhəd Qoşunlarında xidmətə başladı. Hərbi xidmətinin ilk aylarında sevincindən sanki qanad çalıb uçurdu. Hərbi xidmətinin çətin olmasına rəğmən o, özünü çox rahat hiss edir, Vətənə xidmət etməyin, layiqli şəkildə onun üçün çalışmağın verdiyi böyük qürur və enerji ilə xidmətini davam etdirir, yorulmağın nə olduğunu bilmirdi. Elə bu cür nümunəvi xidmətinə görə də hərbi hissə rəhbərliyi tərəfindən ona təltif kimi “Qızıl Ulduz” nişanı verilmişdi.

1 il 6 ay keçdikdən sonra Asim kənd, el-oba, ata-ana həsrəti və hərbi xidmətdən ayrılmaqdan duyduğu kədər ilə öz doğma yurduna, kəndinə geri qayıtdı. O vaxt təqvimlər 2020-ci ilin isti yay günlərini göstərirdi. O günlər sanki Mehdiyevlər ailəsi üçün toy-bayram, ən gözəl bir gün idi. Çünki Asim hərbi xidmətini nümunəvi bir şəkildə tamamlayaraq evinə qayıtmışdı. Lakin fələk onların bu sevincli günlərini qısaltmaq üçün əlindən gələni edirdi. Asim çox ağır bir dövrdə xidmətini bitirib evə qayıtmışdı. Ölkənin pandemiya burulğanı içində çabaladığı bir vaxtda mənfur qonşularımız olan erməni bədxahları yenidən məkrli planlarına və fəaliyyətlərinə başlamışdılar. Tovuzda nə qədər geri otuzdurulsalar da qəhrəman əsgər və zabitlərimiz şəhid olmuşdular. Bu da azmış kimi qərib ölkələrdə yaşayan və haqlı olaraq Qarabağla bağlı mitinqlər keçirən azərbaycanlılara hücum edir, onları vəhşicəsinə döyürdülər. Azərbaycanı Bakıya qədər getməklə və işğal etməklə hədələməkdən heç cür çəkinmirdilər. Belə bir zamanda Asim evində oturmağı heç cür özünə sığışdırmırdı. Bütün Azərbaycanın da bildiyi kimi Asim də bilirdi ki, Qarabağın azad ediləcəyi gün yaxındadır. Ona görə də həm Vətənə olan layiqli xidmətini davam etdirmək, Qarabağın azad ediləcəyi o böyük müharibədə iştirak etmək, həm də bu çətin günlərdə ailəsinə kömək etmək, ailəsinin yanında olmaq üçün Quru Qoşunlarının sıralarında “Müddətdən artıq həqiqi hərbi xidmət” kurslarına yazıldı. Asim bu riskli qərarı verəndə 2020-ci ilin sentyabrı idi. Yay fəsli özünü tənha payıza təslim edirdi. O, bu qərarı verərkən həmişə olduğu kimi yenə də bir insanı düşünməmişdi: Özünü! Asim ancaq Vətəninin, ailəsinin vəziyyətini və gələcəyini düşünərək bu addımı atmışdı. Onun bu addımına ailəsi birmənalı yanaşmamışdı. Çünki hələ anası, atası onu bir doğru-düzgün görüb bağrına basa da bilməmişdilər. Hərbi xidmətdən qayıtmağı bir ay ya olardı, ya olmazdı. Onlar Asimə görə narahat olurdular, evin tək oğlu olduğu üçün onun üstündə əsim-əsim əsirdilər. Lakin Asim onlara bu sözü söylədi və bundan sonra heç düşünmədən hərbi xidmətə qayıtmaq qərarı verdi: “Siz məni düşünürsünüz, amma mən də Vətənimi düşünürəm. Onda necə olsun? İkimizdən birinin dediyi olmalıdır. Məndən inciməyin, amma qoyun bu dəfə elə mənim dediyim olsun. Qoy mənim canım Vətənimə qurban olsun! Nə qəm! Əsas odur ki, mən Vətən yolunda gedəcəyəm, Vətənimə olan borcumu yerinə yetirib kişi kimi yaşadığım bu həyatı kişi kimi də sonlandıracağam!”

SEVİNDİK NƏSİBOĞLU

Şair-publisist, AJB üzvü

Kredo .- 2025.- 6 noyabr (№29).- S.12.