VƏTƏNƏ QURBAN GEDƏNLƏR...

SEVİNDİK NƏSİBOĞLU

Vətən müharibəsinin şəhid statusu almış itkini Asim Yaqub oğlu Mehdiyevin (01 yanvar 2001-ci il, Ağcabədi rayonunun Yuxarı Qiyaməddinli kəndi) atası Yaqub Mehdiyevin vəfatına elegiya.

Həyat bəzilərinə səadət, bəzilərinə isə məşəqqət gətirir... Beş barmağın beşinin də bir olmadığı kimi, həyatda da insanlar yalnız xarici görünüşləri ilə bir-birlərinə bənzəyə bilərlər. Lakin hər insan öz-özlüyündə ayrı bir sirli dünyadır. Hər insan ayrı bir həyat yaşayır və əslində, elə hər insan öz həyatını yaşayır. Bu mövzuda insanların həyatı iki yerə bölünür: özləri üçün yaşayan insanlar və təkcə özləri üçün yaşamayan insanlar. Özləri üçün yaşayan insanlar eqoist olurlar, pul onlara hər şeydən, hətta ailələrindən belə əziz olur. Elə insanlar Vətənin, eləcə də, dost-qardaşın nə gözəl günündə, nə də dar günündə dəstək olurlar. Həyat onlara özünü qızıl bir qabın içində təslim etməsə də onlar bu həyatı şad-xürrəm, sonsuz səadət içində və qayğısız bir şəkildə keçirirlər. Lakin biri də var, təkcə özləri üçün yaşamayan insanlar. Əslində, onlara heç kəs öz həyatlarını özləri üçün yaşamamaq şərti qoymur. Onlar həm gendən, həm də qəlbdən gələn xüsusiyyətlərə görə bu seçimi özləri edirlər. Bu insanlar bütün məşəqqətlərə, zülmə və zillətə rəğmən özlərini yox, ailələrini, Vətənlərini, torpaqlarını fikirləşir və hər əmələ onlara görə imza atırlar. Onlar həm də fədaidir, özlərini bir an da olsun, fikirləşməyib ailə yolunda, insanlıq yolunda, Vətən yolunda canlarını fəda edənlərdir... Həyat isə onların bir nömrəli düşməninə çevrilir və ömürlərinin sonuna qədər onlara olmazın əziyyətlər verir. Lakin onlar bütün bunlara sinə gərir və ömürlərini əsl insan kimi, əsl əməlisaleh biri kimi başa vururlar. Bax budur əsl həyat! Bax budur əsl insan! Hansı təbəqədən olmalarından asılı olmayaraq o insanlar böyük şəxsiyyət, o ailələr isə möhkəm ailədirlər.

O ailələrdən biri də Mehdiyevlər ailəsidir... Təəssüflər olsun ki, həyat özünün ən sərt və ən amansız sifətini bu xeyirxah və əməkçi ailəyə göstərmişdir. Əzəldən gendən, qandan və qəlbdən gələn bir duyğu ilə Vətəni sevən və özləri üçün yox, Vətənləri üçün yaşayan bu ailə, çox təəssüf ki, bu çətin və şərəfli işin acı meyvələrini dadmalı oldu. Əvvəlcə, ailənin ümidi, çırağı, 3 bacının bir qardaşı olan Asim Mehdiyev Vətən müharibəsinin bitməsinə 2 gün qalmış itkin düşdü... Ondan xəbər ala bilməyən çarəsiz ailə bu 2 il yarımdan çox vaxt ərzində çox yerlərdə oldu, Füzulidə, Xocavənddə Asimi axtardı, onun valideynləri günlərlə, aylarla övladlarının yolunu gözlədilər... Mehdiyevlər ümidli idilər...

Lakin o ümid işığı 3 gün bundan əvvəl elə bir şiddət və qüvvətlə söndü ki, onu dünyanın ən böyük alov vulkanları belə yenidən yandırmağa qadir deyil. 3 gün bundan əvvəl Asimlə sanki qədd-qamətini, həyatının mənasını və hər şeyini itirmiş atası, o əməkçi və nəcib ağsaqqal, özündən çox ailəsini və Vətənini düşünən insan – Yaqub əmi oğlunun dərdinə dözməyərək Allahın rəhmətinə qovuşdu...

3 gün bundan əvvəl sosial şəbəkələrdən bu xəbəri aldığım zaman sanki dünya başıma yıxılmış, gözümdə qaralmışdı. Dəfələrlə beynimdə bu xəbərin doğru olub-olmadığını yoxladım. Çox məyus olmuş və qəm dəryasına batmışdım. Yaqub əminin vaxtsız və bütün ümidləri yandırıb kül edən vəfatı məni və ailəmi olduqca kədərləndirmişdi. O an xatirimdə bir daha bütün olanları yenidən yaşayırmışam kimi canlandırdım.

Asim qardaşım 2001-ci ilin ilk günündə ata yurdum Ağcabədi rayonunun Yuxarı Qiyaməddinli kəndində anadan olmuşdu. Orta təhsilini də öz kəndində almışdı. Elə ağlı kəsən vaxtlardan nur üzündəki saflıqdan da artıq saflıq onda cəmlənmiş, ailəsinə, valideynlərinə bağlı və sadiq bir oğul olmuşdu. Asim üç bacının tək qardaşı, evin tək oğlu kimi bir ailənin ümid işığına çevrilmişdi. Atası Yaqub əmi və anası Gültəkin ana Asimin gələcəyinə böyük ümidlər bəsləyirdilər. Anası Asim üçün saçını süpürgə etmiş, 19 il boyunca Asimin saçından bir tük əskik olmasın deyə bütün həyatını tək oğlunun ayaqları altına atmışdı. Əsl xalqdan biri, xalqın ən layiqli təmsilçilərindən olan, ailəsini düşünüb onun gələcəyi üçün canını verməyə belə hazır olan Yaqub əmi də Asimi canı qədər sevir, istəyirdi. Bütün gələcəyini ona həsr etmişdi və Asimin gələcəyə olan planları kimi onun da Asimlə bağlı planları, arzuları var idi...

Asimdə elə ilk vaxtlardan Vətən sevgisi baş qaldırmışdı. Yaşadığı yer – Mehdiyevlər ailəsinin evi Ağcabədi rayonunun ən ucqar kəndinin də ucqar bir nöqtəsində yerləşirdi. O əraziyə əvvəldən “Eşşəkkeçməz dərəsi” deyərdilər və ora 30 il müddətində qəlbimizdə dağ olmuş Azərbaycan-Ermənistan təmas xəttinin düz yaxınlığında yerləşirdi. O yerin əhatəsində olan kəndlərin, demək olar ki, sadəcə bir neçəsi işğalda deyildi. Bir tərəfdən Xocavənd rayonunun Qarakənd kəndi, digər tərəfdən də Ağdam rayonunun Mərzili kəndi görünürdü. 12 iyun 1993-cü ildə erməni qəsbkarları Ağcabədi rayonunun Yuxarı Qiyaməddinli kəndinə hücum edən zaman 5 mülki vətəndaşımız və 5 əsgərimiz şəhid olmuşdular.

Asim məcburi köçkün olmasa da elə uşaq yaşlarından məcburi köçkünlərin halını anlayır, özünü onların yerinə qoyur və dərin bir əziyyət girdabına atılırdı. Uşaqlıqdan belə öyrəncəli idi Asim. Kənddə, demək olar ki, ancaq Qarabağ müharibəsindən, atəşkəsin gələcək illərindən, mina fəlakətindən, təmas xəttində ermənilərin atəşkəs pozuntularından və s. söz açılırdı. Asim bütün bunlara görə çox məyusluq keçirirdi. Valideynlərinə bəzi işlərdə əlindən gələn qədər kömək göstərən Asim eyni köməyi Vətəninə də göstərmək arzusunda idi. Tez bir zamanda böyüyüb həm ailəsinə, həm də Vətənə layiq işlər görmək istəyirdi. Onun çox xəyalları, arzuları vardı... Qəlbi dünyada sərhəd, ölkə tanımayıb o başdan-bu başa uçan bir göyərçinə bənzəyirdi. Özünün və ailəsinin arzularının gerçəkləşəcəyinə əmin idi.

Elə bu düşüncələrlə də Asim 2018-ci ildə kənd məktəbindən məzun oldu və bir il sonra hərbi xidmətə yollandı. Dövlət Sərhəd Xidmətinin Sərhəd Qoşunlarında xidmətə başladı. Hərbi xidmətinin ilk aylarında sevincindən sanki qanad çalıb uçurdu. Hərbi xidmətinin çətin olmasına rəğmən o, özünü çox rahat hiss edir, Vətənə xidmət etməyin, layiqli şəkildə onun üçün çalışmağın verdiyi böyük qürur və enerji ilə xidmətini davam etdirir, yorulmağın nə olduğunu bilmirdi. Elə bu cür nümunəvi xidmətinə görə də hərbi hissə rəhbərliyi tərəfindən ona təltif kimi “Qızıl Ulduz” nişanı verilmişdi.

1 il 6 ay keçdikdən sonra Asim kənd, el-oba, ata-ana həsrəti və hərbi xidmətdən ayrılmaqdan duyduğu kədər ilə öz doğma yurduna, kəndinə geri qayıtdı. O vaxt təqvimlər 2020-ci ilin isti yay günlərini göstərirdi. O günlər sanki Mehdiyevlər ailəsi üçün toy-bayram, ən gözəl bir gün idi. Çünki Asim hərbi xidmətini nümunəvi bir şəkildə tamamlayaraq evinə qayıtmışdı. Lakin fələk onların bu sevincli günlərini qısaltmaq üçün əlindən gələni edirdi. Asim çox ağır bir dövrdə xidmətini bitirib evə qayıtmışdı. Ölkənin pandemiya burulğanı içində çabaladığı bir vaxtda mənfur qonşularımız olan erməni bədxahları yenidən məkrli planlarına və fəaliyyətlərinə başlamışdılar. Tovuzda nə qədər geri otuzdurulsalar da qəhrəman əsgər və zabitlərimiz şəhid olmuşdular. Bu da azmış kimi qərib ölkələrdə yaşayan və haqlı olaraq Qarabağla bağlı mitinqlər keçirən azərbaycanlılara hücum edir, onları vəhşicəsinə döyürdülər. Azərbaycanı Bakıya qədər getməklə və işğal etməklə hədələməkdən heç cür çəkinmirdilər. Belə bir zamanda Asim evində oturmağı heç cür özünə sığışdırmırdı. Bütün Azərbaycanın da bildiyi kimi Asim də bilirdi ki, Qarabağın azad ediləcəyi gün yaxındadır. Ona görə də həm Vətənə olan layiqli xidmətini davam etdirmək, Qarabağın azad ediləcəyi o böyük müharibədə iştirak etmək, həm də bu çətin günlərdə ailəsinə kömək etmək, ailəsinin yanında olmaq üçün Quru Qoşunlarının sıralarında “Müddətdən artıq həqiqi hərbi xidmət” kurslarına yazıldı. Asim bu riskli qərarı verəndə 2020-ci ilin sentyabrı idi. Yay fəsli özünü tənha payıza təslim edirdi. O, bu qərarı verərkən həmişə olduğu kimi yenə də bir insanı düşünməmişdi: Özünü! Asim ancaq Vətəninin, ailəsinin vəziyyətini və gələcəyini düşünərək bu addımı atmışdı. Onun bu addımına ailəsi birmənalı yanaşmamışdı. Çünki hələ anası, atası onu bir doğru-düzgün görüb bağrına basa da bilməmişdilər. Hərbi xidmətdən qayıtmağı bir ay ya olardı, ya olmazdı. Onlar Asimə görə narahat olurdular, evin tək oğlu olduğu üçün onun üstündə əsim-əsim əsirdilər. Lakin Asim onlara bu sözü söylədi və bundan sonra heç düşünmədən hərbi xidmətə qayıtmaq qərarı verdi: “Siz məni düşünürsünüz, amma mən də Vətənimi düşünürəm. Onda necə olsun? İkimizdən birinin dediyi olmalıdır. Məndən inciməyin, amma qoyun bu dəfə elə mənim dediyim olsun. Qoy mənim canım Vətənimə qurban olsun! Nə qəm! Əsas odur ki, mən Vətən yolunda gedəcəyəm, Vətənimə olan borcumu yerinə yetirib kişi kimi yaşadığım bu həyatı kişi kimi də sonlandıracağam!”

Asim fikrində qəti idi. Bəlkə də bundan sonra başına gələ biləcəklərdən xəbərdar idi, amma yenə də fikrindən dönməmişdi. Bu yolda onu, bəlkə, ailəsinin narahatlığı, anasının qəlbində gizli-gizli axan göz yaşları və bacılarının yol çəkən gözləri dayandırardı. Ancaq Asim gözünün qabağında darda qalan Qarabağ torpağının fəryad edən, kömək istəyən, əllərini qapı kimi taybatay açan heykəlini görürdü və qəlbindəki sarsılmaz Vətən eşqi ona dinc dayanmağa imkan vermirdi. O, “Ana Vətən çağırır” deyərək, ailəsi və doğma torpağı yolunda hər ehtimalı gözə alaraq bu yola qədəm qoymuşdu, buna görə də zərrə qədər də narahatlıq keçirmirdi. Əksinə, nümunəvi hərbi xidmət edib sonra da torpaqlarımızı işğaldan azad edəcəyi o möhtəşəm günləri səbirsizliklə gözləyirdi.

Beləliklə, sentyabrın əvvəli taleyini yenidən orduya bağlayan Asim həmin ayın sonunda artıq 200 illik məğlubluğumuzu dayandıracaq olan şanlı müharibənin şanlı əsgəri kimi qanlı savaşların, odun-alovun içində idi. Taleyin, fələyin cilvəsinə bir baxın... Hələ az müddət əvvəl öz ev-eşiyində, isti yorğanının altında keçirdiyi gecələrini o, indi soyuq daş-kəsəyin, qara torpağın üstündə keçirirdi. Ancaq yenə də bütün bunların Asim üçün heç bir fərqi yox idi. O isti yorğan da, o doğma ev-eşik də, bu soyuq daş-kəsəklə qara torpaq da və bunların əhatəsində keçən yuxusuz gecələr də Asim üçün doğma idi, əziz idi... Tək kəlmə ilə Vətən idi!.. Bir çox yaşıdlarının uğurlu həyat, təhsil, karyera və ailə qurmaq ilə bağlı düşündüyü bir vaxtda Asimin tək düşündüyü Qarabağın azadlığı idi. O, dünyaya göz açdığı vaxtdan da çox-çox əvvəl düşmənlərin qəlbimizdə açdığı yara olan, onun uşaqlığında da, həyatına təzə qədəm qoyan gəncliyində də ona rahatlıq verməyən Qarabağ həsrətini sonlandırmaq, Azərbaycanın alnındakı bu qara damğanı götürmək, vətənimizin, millətimizin nüfuzunu, qeyrətini və qüdrətini bərpa etmək üçün var qüvvəsi ilə vuruşurdu. Füzulinin, Xocavəndin azadlığı uğrunda gedən döyüşlərdə qəhrəmanlığı, şücaəti ilə fərqlənən Asim daxilindəki Vətən eşqini və intiqam alovunu üzə çıxarıb düşmənlərə qan uddururdu. Xocavəndin və Füzulinin bir sıra kəndləri, o cümlədən, Hadrut və sonra Füzuli şəhəri azad olunanda Asimin ailəsi nə qədər narahat olsa da onların da ürəkləri dağa dönürdü. Müharibənin isə başlandığı vaxtdan günlər, həftələr keçirdi. Hər gün Asimi və uğrunda döyüşdüyü Azərbaycanı qələbəyə yaxınlaşdırırdı. Asim zəfərə yaxınlaşdığı kimi hər ötən gün Asimin ailəsi də oğullarına günbəgün yaxınlaşdıqlarını düşünür və gələcək şanlı Zəfər günlərinin birində ona qovuşacaqları anı böyük ümidlərlə gözləyirdilər... Ancaq heç kəs bilmirdi ki, o gün fələk də öz saydığını sayır, bəxt, tale isə üz döndərəcəyi günü gözləyirdi...

07 noyabr 2020-ci il... Həm mənfur qonşularımızın, həm də bizim daxilimizdə fırtına öncəsi səssizlik var idi. Hamımız 42-ci gününə çatan zəfər marafonumuzun yavaş-yavaş sona çatdığını hiss edir və şanlı müharibəni daha da şanlı edən o parlaq qələbəni gözləyirdik. O günlər ictimaiyyətimizdə xüsusilə “Şuşaya nəfəs qədər yaxınıq” sözü həm ürəklərdə, həm də dillərdə kök salmışdı. Hamı bunu bilir və o nəfəs qədər məsafənin də qət olunması üçün səbirsizlənirdi. Belə bir vaxtda, abu-havasından zəfər duyulan bir vaxtda Asimin ailəsi həmişəki kimi onunla əlaqə saxlamaq istədi. Ancaq hərbçi ailəsinin başına gələ biləcək ən pis ehtimal onların qapısının astanasında idi. Asimdən nə səs, nə səda gəlirdi. Zəfər günündə və müharibənin sona yetdiyi gündə bütün el-aləm, şəhərindən kəndinə qədər hər kəs küçələrə, yollara tökülüşüb qələbəni qeyd etdiyi bir vaxtda Asimin ailəsi heç cür bu qələbəni qeyd edə bilmirdi. Nəinki zəfəri qeyd etmək, onlar üçün bu vaxt ən böyük zəfər və ən böyük sevinc evlərinin tək oğul övladının ən azından yaşaması ilə bağlı bir iz tapmaq idi. Ancaq o gözəl xəbər şanlı Zəfərimizin xəbəri kimi sanki naz edir, heç cür gəlmək bilmirdi. Azərbaycanın ən ucqar rayonlarından birinin ən ucqar kəndinin ən ucqar nöqtəsində isə bir evin güzgüsü sınmış, təməli sarsılmış, çırağı sönmüşdü... Günlər dönüb ay, aylar dönüb il olurdu. Vaxtilə Asimə nəfəs qədər yaxın olduqlarını düşünən Mehdiyevlər isə günbəgün Asimdən Azərbaycanın o tayıyla bu tayı qədər uzaq düşürdülər. 19 il yolunda şam kimi əridiyi oğlundan ötrü qara saçı ağaran, hamar üzü qırışan, düz beli bükülən Yaqub əmi həm yuxularında, həm də gerçəklikdə Füzuli-Xocavənd yolunu dəfələrlə qət edir, bu yolda min ölüb min də dirilirdi. 7 noyabr tarixindən Mehdiyevlər ailəsinin heç bir üzvünün nə günü gün, nə də gecəsi gecə deyildi. Ailənin varlığı sanki koma vəziyyətində idi. Hər şeyi isə ancaq 2 söz kökündən dəyişə bilərdi: “Asim tapıldı!”

Müharibə sona çatandan sonra Asimlə birgə çox sayda hərbçilərimizin itkin düşdüyü bəlli oldu. Ancaq müharibədən keçən günlər, aylar, illər ərzində, təəssüflər olsun ki, onların şəhid xəbərləri gəlməyə başlayırdı. Hər itkindən gələn qara xəbər Mehdiyevlərin alovlanan ümidlərinə bir az da su atırdı. Ancaq bir müddət sonra daha o xəbərlər də gəlməməyə başladı. Çünki müharibədən yavaş-yavaş 3 il keçirdi və ən pisi də o idi ki, qalan itkinlərin yaşadığı bilinmədiyi üçün şərti olaraq onlara şəhidlik statusu və buna əsasən medallar verilməyə başlayırdı. Cənab Prezidentimiz İlham Əliyev bu ilin 25 iyun tarixində Asimi “Vətən uğrunda” və “Xocavəndin azad olunmasına görə” medalları ilə təltif etmişdi. Azərbaycanımızın ərazi bütövlüyü uğrunda canından, qanından, varlığından keçən şəhidlərimizin qəhrəmanlığı bizi qürurlandırsa da onların yoxluğu bizi yaralamaya bilməzdi. Amma Mehdiyevlər ailəsinin tək oğul övladı, müharibənin az qala son günündə bilinməzliyə qovuşan, böyük qəhrəmanlıq və şücaət göstərib varlığını iki halda da (şəhidlik və qazilik) vətəninə qurban edən Asimin həyatı ilə bağlı heç bir məlumatın olmaması insanın ürəyini parçalayırdı. Nə “Oğul!” deyib gülərək qucaqlayacaqları bir bədən, nə də “Oğul!” deyib qan-yaş tökərək sarılacaqları bir tabut qalmamışdı Asimdən... Hər ötən gün onun varlığına olan ümidi bir az da tükəndirirdi...

Elə bax bu günlərdə - gecə-gündüz fikrimizin, zikrimizin Asimlə bağlı olduğu günlərdə tək oğul övladından xəbər almayan Mehdiyevlər ailəsinin çırağının tamamilə sönməsi, ailə başçıları, ruhunu çoxdan oğlu ilə bilinməzliyə yollayıb dünyada sadəcə cismani ömür sürən Yaqub əminin haqqın rəhmətinə qovuşması xəbəri, azca da olsa, nikbinliyə heç bir yer qoymadı. Oğul dərdi ilə alışan ürək 3 il ərzində yanıb külə döndü və Asim kimi özü ilə birgə çox arzuları, ümidləri külə döndərdi...

Məqalənin elə bu yerində ruhumu və ruhumdan gəlməli olan sözlərimi qəhər boğur... Əllərim sanki donur, düyünə düşür, ürəyimdən mərhəmət diləyir... Bu dəfə oxucuların əfvinə sığınaraq yazmağa daha söz tapa bilmədiyimdən əllərimin xahişini yerinə yetirməli olacağam. Əvəzində sadəcə bir hadisədən danışaraq artıq məqaləmi sona yetirəcəyəm.

Bildiyiniz kimi 19-20 yanvar 2022-ci il tarixlərində ata yurdum Ağcabədi rayonunun Yuxarı Qiyaməddinli, Arazbar və Poladlı kəndlərindəki şəhid evlərini ziyarət etmiş, yenicə çapdan çıxan “Möhtəşəm Zəfərin nişanəsi” kitabımı şəhid ailələrinə təqdim etmiş və təəssüratlarımı “Kəbəyə dönən evlərə doğru” məqaləmdə qeyd etmişdim. O vaxt şəhidimiz Azər Əliyevin evindən qayıdarkən ürəyimin sinəmdə sanki parçalandığını hiss etsəm də yenə də nikbin əhval-ruhiyyədə Asim qardaşımın evinə - Yaqub əmigilə getdim. Məni Asimin valideynləri Gültəkin ana ilə Yaqub əmi çox səmimi və mehriban bir şəkildə qarşıladı. Asimdən danışıb kitabımı onlara göstərməyə çalışanda isə hamımız qəhərləndik. Sonra yenə nikbin əhval-ruhiyyəyə geri dönsək də o ilk dəqiqələri hələlikdə həyatımın ən çətin dəqiqələrindən sayıram. Söhbətimizin davamını kifayət qədər nikbin və şirin etməyə çalışdıq, arabir zarafatyana danışıb gülürdük də. Amma bu hələ soyumamış, isti və doğma olan ocaqda nə danışsaq da sözümüzün sonunu Asim, onun bilinməzliyi və həsrəti kəsir, qəhərləndirirdi. Yaqub əminin mənə dediyi sözlər onun vəfatından keçən bu qısa müddət ərzində dəfələrlə qulağımda səslənir. Bizim kənd o qədər böyük olmadığı üçün hamı bir-birinə yaxın, doğma, qohumdur. Asim mənim əmimoğlu Salah Əliyevin sinif yoldaşı, atası Yaqub əmi də atamın sinif yoldaşının qardaşı idi. Həmin gün də ötən günlərdə bizimlə olan yaxınlıqlarından söhbət açırdı. “İndi insanlar bir-birlərindən lap uzaqlaşıb... Halbuki vaxt var idi, biz az qala birevli kimi idik. Biz uşaq olanda, sonra da cavan vaxtımızda Tərlan xala (atamın anası Tərlan nənəm) bizə o qədər mehribanlıq, səmimiyyət göstərirdi ki, onun yanından ayrılmaq bilmirdik...”. Yaqub əminin bayaq bura yazdığım ilk cümləsi isə qəlbimdə artıq öz izini qoyub gedib... “İndi insanlar bir-birindən lap uzaqlaşıb...”

Söhbətimizin sonuna yaxın bu gözəl insanlar Asimin həyatından, hərbi xidmətindən danışdılar. Sonra onların təşəkkürlərini və xeyir-dualarını aldım. Onlara təşəkkür edərək evdən ayrıldım. Amma Yaqub əmi bizi yola salmaq üçün çölə çıxdı. Yaqub əminin gözlərinə və bənizinə baxdım və müharibənin, itkinin dəhşətini bir daha gördüm. Onun, bəlkə də bir vaxtlar gənclik eşqi ilə parıldayan gözlərinin, bənizinin indiki solğunluğunun yanında gecənin qaranlığı, bəlkə də heç nə idi. O vaxt isə aramızda sonuncu dialoq belə keçdi:

- Yaqub əmi, yəqin ki, dini-tarixi seriallara baxırsan.

- Hə, bala, əlbəttə, baxıram.

- Deyirəm, ay əmi, sən gör ki, Həzrəti Yaqub peyğəmbər ölüm xəbəri verilən oğlu Yusifdən ötrü illərlə necə səbirlə, dözümlə gözlədi, qocaldı, saçı da, gözlərinin qarası da ağardı, amma nə qədər illər keçsə də sonda öz Yusifinə qovuşdu. İndi, əmi, sözüm ondadır ki, dözək, qurban olum, sən də o peyğəmbərin adını daşıyırsan. O Yaqub bir gün Yusifinə qovuşdu, sən də bir gün Asiminə qovuşarsan...

Bu sözü dedikdə, həqiqətən də Yaqub əminin solğun bənizinin və gözlərinin bir anlıq necə parıldadığını görməli idiniz... Bu fikir bir anlıq onun ağlında və qəlbində yer etdi, sanki arzusuna çatmış kimi oldu. “Hə, bala, düz deyirsən, mən o seriallara, filmlərə çox baxmışam, düz deyirsən. Nə deyim, inşallah, bala, çox sağ ol, inşallah...” Yaqub əmigildən qayıdanda bir daha düşündüm ki, o sözlər, həqiqətən də mənə məxsus deyildi. Sanki bir ilahi qüvvə bu sözləri müharibədən keçən bu qədər müddət ərzində sönmüş ümidi azca yandırsın deyə Yaqub əmiyə çatdırmışdı...

İndi o hadisə min bir şəkilə bürünərək ağlımı, fikrimi məşğul edir, bu sözləri yazarkən o səhnəni dəfələrlə düşünürəm. Qismət belə imiş, bəlkə də Yaqub öz Yusifinə - Asiminə cənnətdə qovuşa bilib... Amma nə olursa olsun, bu dəqiqdir ki, həyat həmişə insanların istədiyi kimi ola bilməz... Yenə də bunu bu qədər ağrılı bir şəkildə təcrübə etməyi heç istəməzdim...

Allahdan Yaqub əmiyə rəhmət, ailəsinə və sevdiklərinə səbir diləyir, sonsuz kədərimi, başsağlığımı bildirirəm. Sonda onu deyə bilərəm ki, qəhrəman igidlər, şəhidlərlə birlikdə qəhrəman ailələr də var. Ailəsində qazi, şəhid olan, iki oğlu qazi, şəhid olan valideynlər, ailələr, talelər... Bu gün ucqar bir rayonun ən ucqar kəndinin ən ucqar nöqtəsində xoşbəxt ömür sürməyə çalışıb arzuları ürəklərində qalan Mehdiyevlər ailəsi də o qəhrəman ailələrin sırasındadır. Ona görə ki, o evin tək oğlu vətəninə, o oğulun atası da həm oğluna, həm də vətəninə həyatını fəda etdi. Müasir dünyamızın Yaqub-Yusif dastanı bu dəfə fərqli başlayıb fərqli bitdi.

Yox! Ümid edirəm ki, bu mövzuda vətənimizin qeyrətli oğulları, qızları məni yanıldacaqlar. Onlar bu dastanı bitməyə qoymayacaq, dəfələrlə yazıb, oxuyub, işıqlandırıb gələcək nəsillərə çatdıracaqlar. Hər kəs biləcək ki, bizim də Yaqubumuz, Yusifimiz var və onlar kimi ata-oğulu yetişdirən bir ölkə, bir xalq heç bir zaman, hətta ən son anda belə məğlub olmayacaq, ola da bilməz!

Vətənə qurban gedənlər Vətəni yaşatdıqları kimi Vətən də onları yaşadacaq!

Allah rəhmət eləsin! Amin

Kredo 2025.- 20 noyabr (№33).- S.12.