Ay
Mirzə dayı!..
Paytaxtımızın
ovqat payı, nəğmələrimizin hay-harayı - Mirzə
dayı...
Beş il öncə də bax beləcə
qaynar idi havalar, çal-çağırıyla zövqə
«dava» Mirzə baba! O yana-bu yana baxdım, hayana baxdım - sənin
nəğmələrindən sərin yer tapa bilmədim. Dinlədikcə
dinlədim, zilə çıxmış bürkünün
kürkünü bəmlədim, qələm
götürüb, belə bir ovqat yazısı qaraladım.
O yazının sərlövhəsi
uzun idi: «Nəğməli yaşam odasından, «uzaq,
yaşıl ada»sından ayrı düşmüş Mirzə
dayı, o dünyana salam olsun bu dünyadan!». Ardınca da belə
bir yarımbaşlıq vermişdim ki: «Mahnılarının
sayından, Allahın verdiyi yaş payından, o şux sənət
eşqindən, şah məhəbbət həvəsindən
ki uzun deyil bu başlıq, ay Mirzə dayı!..»
Göydən yenə od
tökülür! Söz vaxtına çəkər - lap
beş il əvvəlki kimi.
Havalar istidi, yaman istidi, ay estrada Günəşimiz!
Sən haqda bu yazıya «nədən başlamaq» temperaturu da bir tərəfdən...
«Kimlər gəldi, kimlər getdi bu dünyadan»
deyib, fəlsəfə
açdın başımıza.
Sən özün
də gəldin və... getdin! Əslində, mahnılar insanın cəncəllik yükünü bir az yüngülləşdirmək
üçündü. Sən
isə, indiki bəzi şop-şap-şupçuların
qulaqlarından
Havalar istidi, bərk
istidi, Mirzə dədə. Bəndə nə
danışmaq istəyir,
nə yazmaq. Hələ yaxşı ki, bu şəhərin təbii kondisioner-bulvarı,
irili-xırdalı parkları
var. Yoxsa sənin «Sevgilim»ini sevən sevgililər neyləyərdilər.
Yamanca-yananca istidi. «Yağışdan sonra göbələk» müğənnilər
bu qızmar yaya sərinlik verə bilmirlər. Bunlar sənin «Sorağını gül-çiçəkdən
aldığın kəpənək»
ab-havasını yarada
bilmirlər; bunların
çoxu yar-kəpənək
uğrunca yox, disko-bar-kəpənək dalınca qaçıb, havaları daha da bürküləşdirir,
bu istidə cızdağımızı çıxarırlar,
Mirzə qədeş!
Havalar istidi, yaman istidi. Görəsən, sənin doğulduğun
ildə - 1913-cü sənədə
necəymiş Bakıda
havalar? Məşədi İbadlı, Qoçu
Əsgərli Bakıda.
Məşədi İbaddan
söz düşmüşkən,
sən öz ecazkar səsinlə o ağsaqqal aşiqin kinoportretinə necə də polifonik rənglər əlavə
edibsən, ustad! Üzeyir bəyin qələmiylə
«rüsvayi-cahan»laşan, Əliağa
Ağayev ustalığıyla
mitili atılan o Məşədini - o çağların
min, bu vaxtların tin cavanlarına dəyən İbad kişini sən öz vokal-ifalarınla dübarə
zavallılaşdırmısan. Məşədi İbadın öz
qoçu dəstəsilə
Rüstəm bəyin
üstünə hücum
səhnəsinin baş
qəhrəmanı sənin
Səsindir. «Qızı mənə, qızı mənə gərək verəsən!
Verməsən hərgah,
eylərəm bədnam,
Çünki mən bir tacirəm, baxmaram bəgə!» - deyə
hayqıran Səsin!
Kinodan söhbət düşmüşkən,
sən uzun sənət marşrutunun bütün dayanacaqlarında
apaydın görsənirdin.
«Dərviş Parisi partladır» filmində elə bir əcaib-qəraib Dərviş obrazı yaratdın ki, xalqın təsəvvüründəki
bu abstrakt «tip»in çox məziyyətləri açıqlanmış
oldu. «Bəyin
oğurlanması»nda Amanoğlu
obrazı ilə bir çox baş rol ifaçılarından
baş oldun. Hələ «Telefonçu qız», «Romeo mənim qonşumdur», «Dəli Kür», «Qorxma, mən səninləyəm»,
«Mən mahnı qoşuram» və s. filmlərdəki özünəməxsus
- məhz özünə
məxsus rolların!..
Deyirlər, səndəki nəğməkarlıq
çeşməsinin gözünü
böyük bəstəkarımız
Tofiq Quliyev açıb. Olsun. Allah
Tofiq müəllimə
rəhmət eləsin.
Ancaq, əcəba, müəllim ülgüsündən
çıxan hər tələbəmi Mirzə
ola bilir?!
«Liman», «Gəlmədi»,
«Bağışla», «İkimizin
yerinə», «Zəfəran»,
«Sevgi nəğməsi»,
«Pəncərəmə qondu
günəş», «Uzaq,
yaşıl ada» kimi estrada şedevrlərini
yaratmaq hər şəyirdinmi işidir?
Düzdür, ilk vaxtlar
xalq sənin «havanı» bir az çətin
qəbul edib, bir müddət buna süni nəfəs kimi baxıb. Amma getdikcə öyrəşib.
Hətta zaman gəlib ki, sənin hava-havacatınsız
yaşaya bilməyib və düz otuz il Azərbaycan teleradiosunun «Məktublar» şöbəsinə
axışan arzuların
mayakı olmusan.
Deyirlər, bəstəkarlar
sənə ifa etdirmək istədikləri
mahnıların «hə»sini
alınca, az
qala o dünyaya gedib-qayıdırmışlar. Alnına qalxan pırpız qaşların
enənədək bilmirmişlər
ku, qız atasının razılığı
timsalında olan o «hə»ni verəcəksən,
ya yox... Əlbəttə, düz edirmişsən.
Axı sən bununla milyonların «hə»sini, «bravo»sunu almalıydın!
Ruhunu bir anlıq
ruhumuza qoş, dinləyək səni.
Həə... Mahnıları
məna sanbalına görə seçib-sonalamağın
bir yana,
sözləri necə
tələffüz etməyinə
bax! Hər söz, hər kəlmə birər-birər,
hər takt, keçid dənəvər-dənəvər!
Misralar bir-biriylə necə tutuşur, hicranlar necə sızlayır, vüsallar
necə qovuşur! «Taylı tayını tapar» qafiyələri bir-birinin vüsalına yetmək üçün
sənin Səsinin bir gülündən uçub, o birinə tələsirlər...
Havalar istidi. Ərəsət
istidi, Mirzə baba! Aləm bir-birinə qarışıb,
fikir-xəyal ilğımlansa
da, bax bu
an, bir vaxtlar BDU-nun tələbələrilə görüşdə
danışdığın bir xatirə düşdü yadıma.
Böyük hind sənətçisi Rac Kapurun «Avara»
filmindəki eyni adlı mahnını «cılxa Azərbaycanca» ifa etməyindən danışdın o gün.
Danışıb, düşündürdün bizi. Oxuyub, zövq verdin
bizə. Sonra da bu mahnının ilk ifaları zamanı sovet tərbiyəsi ilə «silahlanmış» ədəbi və musiqi ictimayyətinin sənə münasibət
«məsələlərindən» gap edib, o ki var
güldürdün bizi.
Məzən olsun, Mirzə baba!..
Deyəsən, sənə xitablarım
içrə «Mirzə
baba» da pis səslənmir, axı. Bu, həm də sənin soyadını xatırladır:
Mirzə Babayev! Sənə «Mirzə dayı» da deyirdilər. Yaman dayı idin ha, Mirzə dayı! Bu titul
hətta həyatımızdakı
bütün «day-day»lıqlara
qarşı eyham kimi də səslənirdi.
Axı bu gün xalqın qulağını dəng
eləyən müğənnilərin
bir parası sənətə həmin
«day-day»lıq «vəsiqə»silə
keçənlərdir. Sənin və
sənin kimilərin sənət-səs karvanına
küylər «karvanı»
da qoşulub. Bu karvanın dünənki sovet yükü indi də Avropa
«made in»ləri ilə
əvəz olunmaqdadır.
Sən vaxt-bivaxt müəllimlərindən,
ustadlarından danışardın,
toy-büsatlarda onları
öyərdin, yas-qaralarda
rəhmət oxuyardın.
Amma bu gün nə
onlardan, nə səndən «oxumur» çoxları. Sələf-xələflik götürülür aradan.
Əgər bu gün bu «bacoğlu»lar
sizin kimi korifeylərə «trofey» kimi baxırsa, görəsən, sabahkılar
bunlara nə kimi baxacaqlar, ay Mirzə dayı?!.
Havalar çox istidi...
və sənin Kərbəla əhvalatın.
Sən Allahına, dininə bağlı adam idin.
Bu, dunyanın hər üzünü görüb-yaşamağa məhkum
sənətçilər üçün
«elə-belə» keyfiyyət
deyil. Xüsusən də sovet dövrü sənətçiləri
üçün. Əlqərəz.
1956-cı ildə Xorasana,
Quma səfər edirsən. Özü də o dövr
üçün çox
xoflu səslənən
«nümayəndə heyətinin
tərkibi»ndə. Qırmızı Moskvadan edilən bu «qara» Kərbəla
səfərində sən,
Rəşid Behbudov və Çingiz Sadıqov «...həm ticarət» məsəlini ziyarətə dəyişirsiz.
Müqəddəs ziyarətgaha buraxılmağınız
«Kəlmeyi-şəhadət»i bilmək haqqınızla baş tutur. Rus sənətçilərindən
birinin «Çto takoe «kalmei-şaxadet?» sualına isə əsl Mirzə «kod»u tapıbsan. «Get, Lenin yoldaşın
«seçilmiş əsərləri»nə
bax, bilərsən»...
Havalar dözülməz
dərəcədə istidi...
və Allah sənin yerini behişt eləsin, Mirzə baba!..
Tahir
Abbaslı
Mədəniyyət.- 2010.-
28 iyul.- S. 14.