Amerikanı valeh edən aşıq musiqisi
Və
ya 40 il
gizli qalan hadisə necə açıldı?
Ötən
əsrin 60-cı illərində dünyanın iki fövqəldövləti - ABŞ və
SSRİ arasında münasibətlərin «soyuq
müharibə» həddinə çatdığı dövrdə
amerikalı alim-folklorşünas Alan Lomaksın Sovet
İttifaqına gəlməsi, burada
aşıq musiqisini lentə yazaraq uzun illər öz fondunda saxlaması indi çoxlarına qəribə
görünə bilər. Amerikalı alim
Azərbaycan aşıq musiqisini yazmağa necə müvəffəq olmuşdu? Onun azərbaycanlı aşıqlar və musiqişünas Əminə Eldarova
ilə görüşü 40 il sirr olaraq
qalıb. 1964-cü ildə baş vermiş və demək olar
ki, təfərrüatına belə varmadan hamı tərəfindən unudulan maraqlı bir hadisə
2004-cü ildə oxşar formada
təkrarlanır və elə bununla da məsələnin mahiyyəti bəlli
olur. Əslində, nə baş
vermişdi?
Hadisənin əsl mahiyyəti amerikalı folklorşünas Anna Oldfild tərəfindən açılır. Azərbaycan aşıq musiqisi haqqında elmi iş yazmağı qərara alan Anna Bakıya gələndə ağlına da gəlməzdi ki, onun tədqiqatları maraqlı bir tarixçənin üstünü açacaq. Bu barədə bir qədər sonra. Hələlik Annanın tədqiqatı barədə danışaq.
Anna Oldfild ABŞ-ın Viskonsin Universitetindən götürdüyü dissertasiya işini yazmaq üçün 2004-cü ildə Azərbaycana gəlir. O, Britaniya Şurasının qrant layihəsi əsasında Azərbaycan aşıq musiqisini araşdırmaq üçün iki il Bakıda qalmalı idi. Hər şey ondan başlayır ki, amerikalı alim Əminə Eldarovanın 1984-cü ildə yazdığı «Azərbaycan aşıq yaradıcılığı» kitabını oxuyur və bundan sonra onunla görüşmək istəyir.
Annanın dediklərindən: «Bilirdim ki, Əminə Eldarova məşhur Azərbaycan bəstəkarı Üzeyir Hacıbəyovun tələbələrindən biri olub, tanınmış musiqişünasdır. Ona zəng edib görüşmək istədiyimi bildirəndə məni böyük iltifatla evinə dəvət etdi. Biləndə ki, Amerikadan gəlmişəm, dedi: «Bilirsiniz, mən artıq bir dəfə aşıq musiqisi ilə maraqlanan bir amerikalı alimlə görüşmüşəm. 1964-cü il idi, Moskvada antropoloq və etnoqrafların VII Ümumdünya Konqresi keçirilirdi. Orada Alan Lomaks adlı gənc amerikalı da var idi. O, bizim aşıqların səsini lentə yazıb özü ilə Amerikaya aparmışdı».
Bu məlumat Annanın təəccübünə səbəb olur. Necə ola bilərdi ki, SSRİ ilə Amerika arasında münasibətlərin kəskinləşdiyi dövrdə bir amerikalı folklorşünasın Azərbaycan aşıq musiqisini dinləmək şansı yaransın və o həmin musiqini lentə köçürərək Amerikaya aparsın?
Lakin ortadakı dəlil - amerikalı folklorşünas Alan Lomaksın, Əminə Eldarovanın və Azərbaycan aşıqlarının səsləri olan lent yazısı - bu yöndə şübhələri tamamilə aradan qaldırdı. Ən maraqlısı isə odur ki, Əminə xanım uzun müddət bu hadisənin təfərrüatından, demək olar ki, xəbərsiz olub.
Alan Lomaksın göndərdiyi
bağlama partkoma verilir
İki il
bundan əvvəl dünyasını dəyişən
Əminə Eldarova sənətşünaslıq elmləri
namizədi, aşıq
musiqisinin tədqiqatçısı,
Bəstəkarlar İttifaqının
üzvü olub. Elmi tədqiqatları Azərbaycan aşıqlarının
musiqili-poetik terminoloji
lüğətinin hazırlanması,
ifaçılıq məktəbləri,
sazın morfologiyası
və s. məsələləri
əhatə edib. Azərbaycanda aşıq yaradıcılığını
fundamental şəkildə araşdıran ilk qadın
musiqişünas olub.
Tez-tez beynəlxalq elmi konfranslara dəvət alırdı. 1964-cü ildə Moskvada keçirilən antropoloq və etnoqrafların VII Ümumdünya Konqresi də həmin elmi toplantılardan biri idi.
Annanın dediklərindən:
«Əminə xanım
mənə dedi ki, Alan Lomaksla 1964-cü ilin avqustunda Moskvada
Bir neçə
ay keçdikdən sonra
Alan Lomaks Əminə
xanıma aşıqların
lent yazısının fonoqramını
göndərib. Folklorşünas
həmin lent yazısına
Amerika folklor musiqisini də əlavə etmişdi. Lakin Əminə xanım ehtiyat etdiyindən poçtdan aldığı
bağlamanı açmır
və onu Partiya Komitəsinin katibinə verir.
Maraqlıdır ki,
Əminə xanım Amerikadan gələn bağlamanı açmasa
da, onun üzərində Lomaksın
şəxsi imzası
və Nyu-Yorkdakı ev ünvanı
olan qəbzi 40 il qoruyub saxlayıb.
Amma uzun müddət A.Lomaksın kim olduğunu
və aşıq musiqisinə göstərdiyi
marağın səbəbləri
Əminə xanıma
məlum olmayıb. Baş verən hadisənin təfərrüatı ilə
yanaşı, Alan Lomaksın
kimliyini o, yalnız
2004-cü ildə Annadan
öyrənə bilir.
Qeyd edək ki,
A. Lomaks ABŞ-ın tanınmış folklorşünas-alimi
və musiqi kolleksiyaçısı olub.
2002-ci ildə dünyasını dəyişib.
Lent yazısının
axtarışı və
xoş təsadüf
Əminə xanımın
dedikləri Annaya elə təsir edir ki, o, Lomaksın
Əminə xanıma
göndərdiyi həmin
lent yazısını axtarmağa
başlayır. Elə
bu arada, 2005-ci ildə etnomusiqiçi Teodre Levin Bakıya gəlir və bu səfər sözügedən lent yazısının
tapılmasına mühüm
bir vəsilə olur.
Folklorşünas hesab
edir ki, bunun özü də ona taleyin
verdiyi böyük şans idi: «2005-ci ildə etnomusiqiçi Teodre Levin bir sıra lent yazıları
seriyası üzərində
işləmək üçün
Bakıya səyahət
etmişdi. Biz Azərbaycan musiqisi barəsində söhbət
edərkən o, mənə
bir CD bağışladı.
Dedi ki, bu, Alan Lomaks
tərəfindən yazılan
və onun arxivində saxlanılan
lent yazısıdır.
Mən ona aparacağım
araşdırma ilə
bağlı danışanda
xeyli təəccübləndi.
Ağlıma gələn ilk insan
Əminə xanım oldu və elə
ilk fürsətdə CD-ni
ona apardım. O,
CD-yə diqqətlə
qulaq asdıqdan sonra təəccüb içində soruşdu:
«Bu, mümkündürmü?».
Əminə xanım
həmin CD-nin
1964-cü ildə Moskvada
Alan Lomaks tərəfindən
yazılmış lent yazısı
olduğunu təsdiq edir. Həmin lent yazısında Əminə
xanımın Alanın
suallarına verdiyi cavablar da əks
olunmuşdu. Amma hiss olunurdu ki, amerikalı
folklorşünas ən
çox Əkbər Cəfərovun ifasından
təsirlənib və
tərcüməçiyə deyirdi: «Əkbər Cəfərova deyin ki, onun səsi
mənim həyatda eşitdiyim ən gözəl səsdir».
Böyük işin uğurlu sonluğu
Axtardığını əldə etdiyinə
tam əmin olduqdan sonra Anna CD-lərin nüsxələrini Azərbaycan
Dövlət Milli Səsyazma Arxivinə təqdim edir. Lakin onu bir
hiss rahat buraxmır: Əkbərlə Müseyibi
tapmaq və həmin səs yazıları olan kaseti onlara təqdim
etmək istəyirdi.
Amerikalı qadın elə
bu niyyətlə
2005-ci ildə sənətçilərin
doğma yurduna, Tovuza yola düşür.
Tədqiqatçıya məlum olur
ki, Əkbər Cəfərov 1990-cı ildə
dünyasını dəyişib,
Müseyib Abbasov isə sağdır.
Müseyibin evinə gedən
Anna həmin kaseti də götürür.
Anna deyir ki, sənətçinin ailəsi
onları görəndə
çox təəccüblənir:
«Həmin vaxt Müseyibin 70 yaşı var idi. Gəlməyimizin səbəbini izah edəndə o, dərhal
Alan Lomaksla 1964-cü ildə
olan görüşünü
xatırladı. Mən maqnitofonu
işə saldım və Aşıq Əkbərin səsini eşidəndə Müseyibin
gözləri yaşla
doldu. O, bizə Azərbaycanın bütün
bölgələrində Aşıq
Əkbərlə birlikdə
olan çıxışları
haqqında danışdı.
Onlar 30 ilə yaxın birgə çıxışlar
ediblər. 40 il yaşı olan lent yazısını dinləyən
Müseyib bizi əmin etdi ki, bu səs
onlara məxsusdur».
Bununla da, Anna Oldfild
başladığı işi
uğurla başa çatdırır. Bu hadisə əslində, həm tarixi nöqteyi-nəzərdən, xalqların
bir-birinin mədəniyyətlərinə
bəslədiyi hörmətin
nümunəsi olaraq, həm də Azərbaycan aşıq musiqisinin tanınması baxımından böyük
əhəmiyyət kəsb
edir.
Digər yandan, sözügedən lent yazısı
«soyuq müharibə» tarixinin bir parçasıdır.
Amerika ilə SSRİ arasında münasibətlərin yüksək
həddə çatdığı
bir vaxtda Azərbaycan aşıq musiqisinin timsalında iki ölkənin mədəniyyəti arasında
bir körpü yaranmış, mədəniyyətlərin
qovuşması baş
vermişdi. Azərbaycan musiqisi
o zaman düşmən
hesab edilən bir ölkənin sərhədini keçə
bilmişdi. Bu isə zamandan və münasibətlərdən
asılı olmayaraq, bir xalqın digərinin musiqisinə bəslədiyi hörmətə
gözəl nümunədir.
Nəhayət, burada diqqəti
cəlb edən məqamlardan biri də odur ki,
ötən əsrin
60-cı illərində amerikalı
folklorşünas Alan Lomaksın
başladığı işi
illər sonra elə onun həmyerlisi,
amerikalı tədqiqatçı
Anna Oldfild başa çatdırır. Bu illər ərzində Azərbaycan aşıq musiqisinin dünyada, o cümələdən Amerikada
tanınması, təbliği
imkanları da artıb. Sözsüz ki, Azərbaycan
aşıq musiqisi sənətinin UNESCO-nun Qeyri-Maddi
Mədəni İrs Siyahısına daxil edilməsi bu imkanları daha da genişləndirəcək.
Mehparə
Sultanova
Mədəniyyət.- 2010.- 23 iyun.-
S. 13.