Qurbansız
qalan tarım
Xalqımızın
maddi-mədəni abidələri içərisində qədim
çalğı alətləri də geniş yer tutur. Yəqin
ki, çoxları bu yerdə ulu tarımızı
xatırladı və məqsədimiz də aydın oldu. Bəli,
bu yazıda Qurbansız qalan tardan və tarı ilə
yaddaşlardan silinməyən ustad Qurbandan
danışacağıq.
Tar sözünün mənası “sim” deməkdir. Bu alət bir çox Yaxın Şərq və Orta
Asiya ölkələrində yayılıb. Amma Azərbaycan tarı daha mükəmməl və
təkmildir. Onun özünəməxsus konstruksiyası
və bədii-texniki ifa xüsusiyyətləri var. Belə ki,
XIX əsrin II yarısında Azərbaycan musiqi sənətinin
ən görkəmli nümayəndələrindən olan Mirzə
Sadıq Əsəd oğlu (Sadıqcan) tar aləti üzərində
rekonstruksiya apararaq onun səsini gücləndirmək
üçün simlərinin sayını artırıb, alətə
yeni pərdə əlavə etmiş, tarın diz üstünə
qoyub, əyilərək ifa etmək, çalmaq
qaydasını aradan qaldıraraq, tarı sinə
üstündə ifa edib.
Çox haqlı
imiş ustad Sadıqcan. Çünki
tarı köksə sıxıb çalmaqla həm onun səs
gözəlliyi daha aydın eşidilir, həm də onu dilləndirən,
qəlbindən keçən hissləri, daha dolğun ifadə
edə bilir. Tarı özünə həmdəm
edib, onunla öz hisslərini bölüşən ustad sənətkarlarımız
çox olub, bu gün də var. Qurban Pirimovun adı həmin
sırada birincilər cərgəsindədir.
Pirimov Qurban Baxşəli oğlu
1880-cı il oktyabrın 30-da Ağdamın
Gülablı kəndində anadan olub. Qarabağın
çal-çağırlı musiqi dünyasından bəhrələnən,
ustad Sadıqcandan dərs alan Qurban Pirimov sənətdə
öz üslubunu yaradıb. Klassik ənənələrə
əsaslanmaqla muğam ifaçılığını yeni təfsirdə
inkişaf etdirib, onu özünəməxsus xüsusiyyətlərlə
zənginləşdirib. Sənətkarın ifa etdiyi və
lent yaddaşlarında qorunub saxlanılan «Şur», «Xaric-segah»,
«Mahur-hindi», «Çahargah», «Çoban-bayatı» və başqa
musiqi nümunələri nadir sənət incilərindəndir.
Sənətkar həm
solo, həm üçlükdə, həm də orkestrin tərkibində
mahir bir tarzən kimi tarixə yazılan ifalar nümayiş
etdirib. Bu yerdə Qurban Pirimovun ustad xanəndə
Cabbar Qaryağdıoğlu və kamançaçı
Saşa Oqanezaşvili ilə birgə yaratdıqları
üçlüyün fəaliyyətini xüsusi qeyd etməliyik.
Çünki 1905-ci ildən başlayaraq 20 ilə
qədər fəaliyyət göstərən bu muğam
üçlüyü Qurban Pirimovun
yaradıcılığında xüsusi bir mərhələ
olub. O həmin fəaliyyəti dövründə məşhurlaşıb,
müxtəlif ölkələrdə qastrol səfərlərində
olub, ifası qrammofon vallarına yazılıb. Bu
mənada 1906-1916-cı illər ərzində Riqa, Varşava və
Kiyev şəhərlərində «Potte», «Sport-Rekord»,
«Qrammafon» şirkətləri tərəfindən yazılan
valları qeyd edə bilərik. Bu nadir lent
yazılarında Q.Pirimov Keçəçioğlu Məhəmməd,
Məşədi Məmməd Fərzəliyev, İslam
Abdullayev, Ələsgər Abdullayev, Seyid Şuşinski kimi
xanəndələri müşayiət edib.
Ustad tarzənin sənət
ömrünün mühüm bir hissəsi də Azərbaycan
Opera və Balet Teatrı ilə bağlıdır. O, hələ
1908-ci ildə dahi Üzeyir bəyin səhnəyə qoyulan
«Leyli və Məcnun» operasında solist-tarzən kimi
çıxış edib. Elə o tarixdən
etibarən düz 40 ildən çox Opera və Balet Teatrı
ilə bağlı olub. Dahi Üzeyir bəylə,
M.Maqomayevlə, Z.Hacıbəyovla yaxından dostluğu və
sıx yaradıcılıq münasibətləri Q.Pirimovun Azərbaycan
professional musiqisinin inkişafında da müstəsna rolundan
soraq verir. O, bəstəkarların əsərlərində
yalnız ifaçı kimi çıxış etmirdi. Həm də bu əsərlərin yaranmasında
öz tövsiyələrini verirdi. Q.Pirimovun
bu mənada bəstəkarlarımıza çox köməkliyi
olub. Niyazi, Q.Qarayev, T.Quliyev, F.Əmirov, S.İbrahimova
onun ifasından bir neçə muğam, xalq mahnı və təsniflərini
nota yazıblar. Bu not yazıları da həm bəstəkarlar,
həm də musiqişünaslar üçün mənbə
olub.
Qurban Pirimovun
yaradıcılığında pedaqoji fəaliyyət də
üstünlük təşkil edir. O 1925-ci ildə
Ü.Hacıbəylinin rəhbərliyi ilə muğam
proqramının hazırlanmasında da yaxından iştirak
edib. Sənətkarın yetişdirdiyi musiqiçi nəslinə
gəlincə, Azərbaycan tar ifaçılığı məktəbinin
görkəmli nümayəndələri Hacı Məmmədov,
Məmmədağa Muradov, Həbib Bayramov, Zərif Qayıbov,
Əliağa Quliyev, Sərvər İbrahimov və
başqaları onun tələbələri olublar.
Xalq
artisti, professor Ramiz Quliyevin dediklərindən:
«Çox təəssüf
ki, mən Qurban Pirimovu səhnədə görməmişəm.
Yəni, mənim Filarmoniyaya gəldiyim illərdə
artıq onun yaşının müdrik çağı idi və
bir qədər də səhhəti zəifləmişdi.
Amma onun insanlar arasında necə hörmət və
ehtiramla qarşılandığının şahidi
olmuşam. Ona hamı Qurban əmi deyə
müraciət edərdi. Bu müdrik
insanın məsləhət və tövsiyələri
çoxları üçün əsil məktəb idi.
Qurban Pirimovun yaradıcılığında
çox önəmli cəhətlər var. Məsələn,
bircə bunu deyə bilərəm ki, onun xanəndəni necə
müşayiət etməsinə qulaq asmaq kifayətdir.
Hiss olunur ki, o, xanəndənin hər zənguləsini, hər
boğaz qaynatmalarını çox diqqətlə izləyir
və onu öz sədəfli tarında dinləndirir. Bu böyük ustaddan çox danışa bilərik.
XX və XXI əsrin mükəmməl formalaşmış
tar məktəbinin inkişafında onun zəhmət və
xidməti böyükdür”.
Qurban Pirimovdan
çox yadigarlar qalıb. Bunlar lent yazıları,
xalqımızın mədəniyyətinin inkişafı
yolunda göstərdiyi xidmətlər və ən
başlıcası onun canlı yadigarlarıdır. Bu yadigarlar içərisində bəstəkar, Xalq
artisti, professor Sevda İbrahimovanı xüsusi qeyd etməliyik.
Çünki Sevda xanımın qəlbində
həm baba Qurban, həm də ustad sənətkar Qurban
yaşayır. O, babasına olan böyük məhəbbəti
sənətkar Qurbanın tarından aldığı təəssüratlarla
qovuşduraraq, bunları sənətin dili ilə ifadə edə
bilib.
Bu
yerdə Sevda İbrahimovanın fikirlərini diqqətə
çatdırmaq istərdik:
«Bizim ailə poeziya və
musiqi ilə sıx əlaqədar olub. Babam
ustad tarzən Qurban Pirimov, atam görkəmli
yazıçı Mirzə İbrahimov və anam - ilk
pianoçu qadın Sara xanım. Əlbəttə,
belə bir mühitdə böyümək təbii ki, xoşbəxtlikdir.
Amma bir xoşbəxtlik də onda oldu ki, mən
də ruhən musiqi dünyasına bağlandım. Elə bu hisslərimi də duyanlardan birincisi məhz
Qurban baba oldu. Hələ mən uşaq
idim, birinci, ikinci sinifdə oxuyardım o, tarda məxsusən mənim
üçün muğamlar ifa edərdi. Təbii
ki, mən böyüdükcə babamın ustadlığını
daha dərindən dərk edirdim. O da mənim musiqi
qabiliyyətimə çox ciddi yanaşmağa başladı.
Pianoda ifalarımdan babam çox məmnun
qalardı. Artıq ailəmizdə belə
bir ənənə yaranmışdı. Nə
isə bir ailə tədbiri olanda mütləq babam tarda ifa edər,
mən də onu fortepianoda müşayiət edərdim.
O vaxtlar istirahət günləri radioda «Muğamat konserti»
veriləndə Qurban baba, atam, anam və biz uşaqlar sanki
konsert salonunda olduğu kimi həmin proqramı diqqətlə
dinləyərdik.
Mənim peşəkar
musiqiçi olmağım həm valideynlərimin, həm də
Qurban babamın ən böyük arzusu idi. Mən
Bülbül adına musiqi məktəbində
oxuyarkən hər səhər babam bizə zəng edər və
mənə tarda bir musiqi çalaraq deyərdi: «Hə, bala,
buna qulaq as, sonra dərsə get». Eləcə də
axşamlar o, yenə də telefonda mənim üçün nə
isə bir muğam parçası, təsnif və ya xalq
mahnısı ifa edərdi. Bu artıq bir ənənəyə
çevrilmişdi.
Onu da deyim ki, Qurban
baba klassik musiqini çox sevər və müasir bəstəkarların
əsərlərinə çox maraqla qulaq asardı.
Onun Qara Qarayev, Fikrət Əmirov, Niyazi və digər bəstəkarlara
böyük hörmət və rəğbəti vardı. Babam biləndə ki, mən Konservatoriyada Qara
Qarayevin sinfinə daxil olmuşam, çox sevindi. Elə Qara müəllim də Qurban babaya
böyük hörmət bəsləyirdi. Bir gün o, mənə
dedi ki, bir halda ki, sənin belə ustad baban var, demək milli
musiqiyə məhəbbət sənin ruhunda, genindədir. Sən bu üslubda əsərlər də yazacaqsan.
İllər keçdi. Qara
müəllimin fikirləri də reallaşdı. 1980-ci ildə Qurban babanın 100 illik yubileyində mən
atamın məsləhətİ ilə «Xatirə poema» əsərimi
yazdım. Burada Qurban babanın ifasında
eşitdiyim «Humayun» muğamının intonasiyaları var.
Sonra yenidən Qurban babaya bir əsər ithaf etdim. «Sənin üçün darıxıram
Şuşam» adlı bu əsəri daha kövrək notlarla
yazmışam. Çünki burada Qurban babanın Şuşa sevgisi və mənim Qarabağ
nisgilim var.
Babam Qarabağı,
Şuşanı çox sevirdi. Hətta o, ölümünə
bir neçə gün qalmış dedi ki, Qarabağ
torpağının suyundan içmək istəyirəm. Xalam onun üçün oradan bulaq suyu gətirdi.
Həmin suyu içəndən bir neçə
saat sonra babam dünyasını dəyişdi. Bütün bu kədər hissi «Sənin
üçün darıxıram Şuşa» əsərində
öz təcəssümünü tapır. Bu əsərdə
mənim üçün dörd amil birləşir - Azərbaycan,
Qarabağ, Şuşa və Qurban baba.
Bu əsərlərdən
savayı tar ilə orkestr üçün «Qarabağnamə»
konsertini yazdım. Təbii ki, bu da Qurban
babanın xatirəsinə ithafdır. Qurban babaya həsr
etdiyim əsər içərisində İslam Səfərlinin
sözlərinə bəstələdiyim «Qurbansız qalan
tarım» odası da var. Bu əsər kamera orkestri, solo tar,
fortepiano və səs üçün yazılıb. Əlbəttə, elə bir babanı həm
xatırlamaq, həm də onu sənətin dili ilə
yaşatmaq mənim üçün böyük fəxrdir və
unudulmaz illərin əziz xatirələrinin təcəssümüdür».
Deyirlər ki, insanı
özündən sonra üç amil yaşadır: əməlləri,
əsərləri və övladları. Bu mənada
Qurban Pirimov çox xoşbəxt insan olub ki, bu deyilən
amillər onu bu günə qədər yaşadıb və bu
yaşantı əbədidir. Sənətkar 1965-ci il avqustun 29-da dünyasını dəyişib.
Amma o, ruhən ulu tardan ayrılmazdır.
Çünki tar ifaçılığının tarixini
Qurbansız təsəvvür etmək olmaz.
Sənətkarın
yaradıcılığına sağlığında
yüksək qiymət verilib. 1931-ci ildə Xalq artisti adına layiq görülüb. Ona
verilən ən böyük qiymət isə xalq məhəbbətidir.
70 ildən çox köksünə sıxıb dilləndirdiyi
tar Qurbansız qalsa da, Azərbaycan tar sənəti Qurbansız
deyil və olmayacaq, ulu tarımız əbədən
yaşayacaq.
Səadət
Təhmirazqızı,
Musiqişünas
Mədəniyyət.-
2010.- 3 noyabr.- S. 12.