Mən
dünyada olmayanda
Baba
Mahmudoğlu - 70
«Baba çox gözəl
səsə malik bir sənətkar idi. Onun
səsi məlahətli və qüdrətli idi. Elə buna görə də nə oxusaydı,
özünəməxsus oxuyurdu. Baba ilə
bizi daha da yaxınlaşdıran, yaradıcılıq
ünsiyyətinə gətirən mənim qələmə
aldığım «Gəlin qayası» operası oldu. Bu operanın ilk tamaşasında Camal rolunu Baba
Mahmudoğlu, Gülbahar obrazını isə Nəzakət Məmmədova
oynamışdılar. Operanın ərsəyə
gəlməsində mən Babanın zəhmətini heç
vaxt unuda bilmərəm. Çünki o,
oynadığı obraza böyük məsuliyyətlə
yanaşırdı, ən xırda detalları belə diqqətlə
oynamağa çalışırdı. Bu
ondan irəli gəlirdi ki, Babanın həm də gözəl
aktyorluğu var idi. Allah rəhmət eləsin,
belə sənətkarlar xalqımızın milli sərvətidir.
Şəfiqə
Axundova, Xalq artisti
«Baba Mahmudoğlu ilə
45 ildən çox dostluq etmişəm. Onun
sənəti də, şəxsiyyəti də özünəməxsus
idi. Uzun illər Opera və Balet
Teatrında birgə çalışmışıq. Demək olar ki, onun bütün rollara
hazırlığı mənim gözümün
qabağında olub. Baba kimi məsuliyyətli sənətkar
bəlkə də çox az
tanıyıram. Bütün bunlar Babanı ən yaxşı
sənətkar, ən yaxşı dost və ən
yaxşı insan kimi xatirəmdə yaşadır. Əminəm ki, onun səsi və
yaratdığı sənət nümunələri musiqi xəzinəmizin
qiymətli inciləri kimi heç vaxt yaddaşlardan silinməyəcək».
Canəli Əkbərov, Xalq artisti
«Baba ilə həm
dostluq etmək, həm də bir səhnədə tərəf-müqabil
olmaq böyük xoşbəxtlik idi. O qeyri-adi bir insan və
sənətkar idi. Odur ki, sənət
dostları Babadan çox şey öyrənib. Açığını deyim ki, biz onunla bir səhnədə
olanda Babanın yüksək peşəkarlıqla
yaratdığı obraz o qədər diqqətimi cəlb
edirdi ki, bəzən mən səhnədə olduğumu
unudaraq sanki bir tamaşaçıya çevrilirdim. Bu böyük istedad Babaya Tanrının bəxşişi
idi. O, bu bəxşişi qorudu, mühafizə etdi və
onu daha da təkmilləşdirib sənətin yüksək
zirvəsinə ucaldı. Yaxşı sənətkar
olmaq sözsüz ki, həm də yaxşı insanlıqdan
başlayır. Baba çox gözəl
insan idi. Həm ailəsində, həm
dostları içərisində əvəzsiz yeri və
böyük hörməti vardı. Bu
gün də o hörmət onun ruhuna ünvanlanıb.
Qəndab
Quliyeva, Xalq artisti
O
insan xoşbəxtdir ki, özündən sonra
işıqlı xatirələri qalır. Elə
insanı da əbədiyaşar edən məhz bu xatirələrdir.
Unudulmaz sənətkarımız Baba
Mahmudoğlunu da əvvəlcə xatirələrdə
anacağıq.
Yaradıcılığına
və insanlığına bələd olduğum unudulmaz sənətkarlardan
yazmaq mənim üçün həm çətindir, həm
asan. Çətindir ona görə ki, sənətkar
haqqında ən yaxşı sözü onun öz sənəti
deyir. Amma o unudulmaz sənətkarları
daha yaxından tanıdığım üçün onlar
haqqında yazmağı özümə mənəvi borc
sayıram. Bu da bir qədər o irsə
münasibəti də asanlaşdırır. Baba müəllim haqqında düşüncələrimi
bölüşməzdən əvvəl oxuculara sənətkarın
həyat və yaradıcılığı barədə
qısa məlumat çatdırmaq istəyirəm.
Baba Mahmud oğlu Mirzəyev
1940-cı il noyabrın 7-də Qazax
rayonunun Muğanlı kəndində anadan olub. Orta
məktəbi «Gümüş medal»la bitirdikdən sonra Azərbaycan
Sənaye İnstitutunun (indiki Neft Akademiyası) mexanika
fakültəsinə imtahansız qəbul olunub. O, elə
yeniyetmə çağlarından fəlsəfi
düşüncələri, sənətə olan
böyük məhəbbəti və bu məhəbbət
naminə zəhməti, fədakarlığı ilə
yaşıdlarından seçilərmiş. Baba müəllimlə
söhbətlərimiz zamanı o həmin illəri belə
xatırlayardı:
«Musiqiyə sevgim kəndimizin
füsunkar təbiətindən başlayıb. O romantik
aləmdə böyümək, bülbüllərin cəh-cəhindən
zövq almaq və milli musiqi sədaları, ulu saz-söz sənəti
təbii ki, insanı cuşa gətirir. Mən də
belə məqamlarda öz hisslərimi avazımla ifadə etməyə
başladım. Bunu eşidən
dost-tanışlar dedilər ki, «Ayə, nə yaxşı oxuyursan».
Açığını deyim ki, əvvəllər
bu məni bir qədər təəccübləndirdi.
Sonralar hiss etdim ki, doğrudan da içimdə bir oxumaq
eşqi, həvəsi var. Odur ki, Bakıya gəlib instituta
daxil olsam da, xanəndəliyə meyil məni rahat
buraxmadı. Bu həvəs getdikcə daha da
artdı. Beləliklə, mən təhsil
aldığım institutun özfəaliyyət ansamblında
oxuyur, qeyri-rəsmi tələbə və dinləyici kimi
ustad xanəndə Seyid Şuşinskinin dərslərinə
gedir və hətta L.Şmidt (indiki Səttarxan) adına zavodda işə düzəlmişdim.
Orada da özfəaliyyət ansamblının
solisti idim».
Bu xatirə 2002-ci ildə
Azərbaycan radiosunda hazırladığım «Muğam
dünyamız» proqramındandır. Baba
müəllimin həmin söhbətlərinə əsaslanıb
onun yaradıcılıq yolu barədə söhbətimizi
davam etdirək.
Xanəndəlik sənətinin
sirlərinə bələd olan Baba Mahmudoğlu özünə
geniş dinləyici auditoriyası qazandı. Onun səsini eşidənlər, ifasına qulaq
asanlar dərhal bu səsdəki qeyri-adiliyi duyur və onun
özünəməxsus bir sənətkar olacağına
ümid edirdilər. Baba müəllim
öz istedadı, çalışqanlığı sayəsində
həmin ümidləri doğruldaraq sənətin kamillik zirvəsinə
qədər yüksəldi.
Zirvəyə
doğru gedən sənət yolu Opera və Balet
Teatrının səhnəsindən keçdi. Baba müəllimin professional səhnə taleyi elə
bu məbədgahdan başlayır desək, yanılmarıq.
Bu yerdə yenə üz tuturuq Baba müəllimin xatirələrinə:
«1961-ci ildə institutu bitirib Səttarxan
adına zavodda aparıcı konstruktor kimi
iş fəaliyyətimi davam etdirirdim. Bir gün
eşitdim ki, Opera və Balet Teatrında «Gözəl səslər»
müsabiqəsi keçirilir. Açığı
özüm buna çox can atırdım, dostlarım da məsləhət
gördülər ki, həmin müsabiqədə iştirak
edim. Beləliklə, 1962-ci ildə maestro
Niyazinin rəhbərliyi ilə keçirilən həmin
müsabiqədə iştirak edən 153 nəfər içərisindən
birinciliyi qazanaraq Opera və Balet Teatrına solist qəbul
olundum».
Yaradıcılığının
əsas hissəsi bu teatrla bağlı olan Baba Mirzəyev milli
operalarımızda baş qəhrəmanların
obrazlarını çox məharətlə yaradıb.
Onun dahi Üzeyir bəyin «Leyli və Məcnun» operasında Məcnun,
«Əsli və Kərəm»də Kərəm, Z.Hacıbəyovun
«Aşıq Qərib» operasında Qərib, M.Maqomayevin «Şah
İsmayıl»ında Şah İsmayıl, Şəfiqə
Axundovanın «Gəlin qayası» operasında Camal obrazları
unudulmaz və yaddaqalandır. Çünki Baba
müəllim bu obrazları öz daxilindən keçirib, o
hisslərə dərindən bələd olub, sonra səhnəyə
çıxırdı. Hətta bir dəfə
o, belə bir faktı da söylədi ki, Məcnun
obrazını yaratmaq üçün psixiatrların köməyi
ilə bir neçə ay eşq dəlisi olan ruhi xəstələri
müşahidə edib. Buradan bəlli olur
ki, bu məcnunluq həvəsi ilə yanaşı, həm də
sənətin məcnunluğudur.
Məhz bu sərbəstliyin
sayəsində də həyata və
yaradıcılığa öz baxışı olan Baba
müəllim elə öz dünyasını da yarada
bilmişdi. Bu yerdə bir el bayatısının
misralarını xatırlayıram:
Dünya bir pəncərədir
Hər gələn
baxar gedər.
Amma yox, bu pəncərədən
sadəcə baxıb getməyənlər, bu dünyada öz
dünyalarını yaradanlar da var. Elə Baba Mahmudoğlu
kimi. O, cismən dünyasını dəyişsə də
ruhən öz dünyasında yaşayır. Bu
onun səs dünyasıdır. Əminəm
ki, bu səs çoxlarının qulağından getməyib.
O, oxuduğu muğamlara, xalq mahnılarına, təsniflərə
və bəstəkar nəğmələrinə öz səsinin
rəngini qatar və o sənət
nümunələrini daha da yaddaqalan edərdi.
Baba Mahmudoğlunun
yaradıcılığının bir önəmli cəhəti
də onun qədim folklorumuza münasibətidir. O, daim axtarışda
idi. Qədim xalq mahnılarını arayıb
axtarar və onları bərpa edərək öz təfsirində
oxuyardı. «Bala gəlin», «Yeri dam üstə, yeri», «Oyna
yar», «Zərnişan» və s. mahnılar məhz bu qəbildəndir.
Baba Mahmudoğlunun təşəbbüsü
və rəhbərliyi ilə «Dastan» folklor ansamblı
yaranmışdı. Bu ansamblı yaratmaqla
o, gənc ifaçıları da milli musiqiyə yönəldərək
onları da bu istiqamətdə axtarışa cəlb edirdi.
Bu zəhmətin sayəsində lentə
alınmış neçə-neçə musiqi nümunələri
qorunub saxlanılır ki, bunlar həm Baba Mahmudoğlunun, həm
də tarixin səs yaddaşıdır. Onu
da deməliyik ki, o, yeganə xanəndə idi ki, öz
yaradıcılığında aşıq musiqisindən
geniş istifadə edirdi. Bu mənada Baba müəllimin
oxuduğu «Misri Koroğlu», «Koroğlu qaytarması» və s.
havaların adını çəkə bilərik.
Sənətkar öz yaradıcılığında
pedaqoji fəaliyyətə də geniş yer verərdi. Mədəniyyət və İncəsənət
Universitetində gənc xanəndələrə muğam sənətinin
sirlərini öyrədərdi. Opera səhnəsində
ilk addımlarını atan gənclərdən də öz
bilik və bacarığını əsirgəməyib.
Bir sözlə, xalqını və sənətini
böyük məhəbbətlə sevdiyindən daim öz əməlləri
ilə bu sevgini reallaşdırıb.
Görkəmli xanəndə
təkcə respublikamızda deyil, uzaq ölkələrdə
də milli musiqimizi böyük məhəbbətlə təbliğ
edib. Onun qastrol səfərlərində
olduğu ölkələrin coğrafiyası çox
genişdir. Bu səfərlərdən söz düşəndə
belə deyərdi: «Dünyanı gəzmək də tale
şansıdır. Amma mənə görə hər
bir gəzinti məqsədli olmalıdır. Məsələn, getdiyin ölkə haqqında məlumat
toplamalı, onun tarixi, təbiəti barədə öyrənməli
və eşidib öyrəndiklərini də qələmə
alaraq bu təəssüratlarını öz
düşüncələrinlə qovuşdurmalısan. Belə olan halda insan daha da zənginləşir».
Doğrudan da Baba
müəllim ruhən, mənən çox zəngin insan idi.
Odur ki, onun yaradıcılığı da
genişdir. Bu geniş
yaradıcılıq irsinə Baba müəllimin bəstələdiyi
mahnılar və qələmə aldığı şeirlər
də daxildir. Musiqisi ona aid olan
mahnılardan «Ya Əli», «Məcnun xəyallı», «Bənövşə»,
«Çatasıyam» və başqalarının adını
çəkə bilərik. Şeir nümunələrindən
isə birinə nəzər salaq:
Kim xalqın oduna qalandı getdi,
Ellərin qəlbində
hörməti qaldı.
Kim xalqın malına dadandı
getdi,
Boynunda
dünyanın minnəti qaldı.
Bax, beləcə,
üstündə nəinki dünyanın heç kimin minnəti
olmayan, öz istedadı, öz zəhməti sayəsində
yaşayıb yaradan və özündən sonra da dəyərli
yadigarlar qoyub gedən Baba Mahmudoğlunu xatırladıq.
Üzümüzü onun ruhuna tutub əbədiyaşar
ömrünün 70-nə mübarək deyirik. Əvvəldə qeyd etmişdim ki, onun çox nəğmələri
yadda qalıb. Bu məqaləni yazarkən mənim
qulağımda səslənən isə Baba müəllim
oxuduğu bu mahnı idi:
Qəlbimdə bir xoş intizar
Xəyalımda işıq, bahar,
Gələcəyin vüsalıyla
Çalışacaq bu insanlar
Mən dünyada
olmayanda.
Səadət
Təhmirazqızı,
Musiqişünas
Mədəniyyət.-
2010.- 5 noyabr.- S. 7.