Şair, sabahın xeyir!
«Bakı, sabahın xeyir!..» söyləmişə
səsləniş...
Sabah ayın 12-si - sənin doğum günündür,
şair İslam, sabahın xeyir!
Sabahdan sonra sonsuz sabahlar gələcək ki... öz saysız şeirlərinlə səfər
edəcəyin o sabahların
da xeyir, Səfərli!
Allı-güllü,
şirin dilli qafiyələrlə Vətən-vətəndaş
gözəlliklərinə valeh olub qoşmaladığın
dövrünün, müstər-müstəmləkə
dünəninin müstəqil
bugünləri, azad sabahları qutlu, Azərbaycan oğlu! Peşində olduğun Turan soydaşlarının
hüsnlərinə aşiq
olub bəndlərə
vurduğun misralarının
bir-birinə bənd edəcəyi yarınların
mutlu, türk balası!..
«Bir dön geri,
Tale pərim...»
Nazəninlərə
yüzlərlə poetik
xitablarından biri...
Elə ruhun da, nəğmələrin
də gəlsin bəri, mənən canlı, diri şair!
Qələmi əlimə alanda
qərarlaşdırmışdım ki, yaddaşımdakı şeirlərindən bu yazıya həcm dəstəyi ummayım.
Dedim, qoy bir sınayım, görüm, heç bir şeirini «konspekt»ləşdirmədən
bir nəzmkar haqda kəsbi-nəsrkarlıq
edə bilərəmmi?
«İnşallah, alınar» deyib, başladım və hər yazı-pozu üçün müstəcəb
hesab edilən «təbiət təsviri»vari qeydlərimi bitirər-bitirməz, hiss etdim
ki, getmir. Bir daha anladım ki, şairdən söz açar, qələm çalar ikən şeirlərindən
nümunə gətirməmək
- qəndsiz çay içmək kimi bir şeydir. Beləliklə, bəri başdan, sənin Vətən vəsfkarlığını
sərgiləyən nəğmələr
qalereyasında leytmotiv
kimi səslənən
bir beyt:
Bağrıma basmışam Azərbaycanı
-
Araz bir qolumdur, Kür
bir qolumdur...
Qolları daim Vətənə açıq, şəhd-şəkər
dil-üslubu ədəbiyyatımıza
yaraşıq, aşiqanə
baxışları gözəlliklərə
sarmaşıq sənətkar,
bir də sabahın xeyir!
Deyirdin ki, «... Könül, di gəl, bu ayrılmazı ayır; Naxçıvana otbitməz bir cığıram, Təbrizəsə
hələ də ayır-çayır, - Matı-qutu
qurumuş bir lal yolam». O vaxtların bir-birilə nərd ortağı olan bir çox
şair-şüərasından fərqli olaraq, «Ey daşlaşan, torpaqlaşan ulu babam, Bu günümdən
dünənimə uzaqlaşan
ulu babam!»
deyən Məmməd
Arazla dərd ortağı kimi, «lal bir yolam»
söyləyən şair
İslam, daha o pərişan axşamların
yox, müstəqil sabahın xeyir!
Nəqşi-cahan aləminin Tanrısal
naxışlarından olan
«Bata-bat»ın fırça-misralarla
yaradılmış təkrarsız
tablosu da sənə məxsus.
Məclislərdə o təbiət möcüzəsindən
söz açıb gapının sapını
qaçıran olanda bir birə deyər;
sus. Ya sus, ya da İslam Səfərlinin
«Bata-bat»a gəlmişəm»ini söylə. Bəs necə? «Köhlənimin
yalmanına yata-yata gəlmişəm, Bata-bata
gəlmişəm» kimi
misraları, «çata-çata»,
«ata-ata», «bata-bata» kimi qafiyələr xiyabanını qoyub, daha o məkan haqda ürəkdən nə tikan çıxarmaq
olar ki, ay sübhü xeyir olmuş?!.
Bir kərə də bir tele-müsahibəndə
söylədin ki, ömrünün elə bir ili və o illərin də elə bir fəsli olmayıb ki, «Bata-bat» adlı o yaylaya... (gözlərində şimşək çaxımıyla
davam elədin) o qışlaya, o yazlaya, payızlaya səfər etməmiş olasan, Səfərli İslam, Allahın yaratdığı
cansız qəzəllərə
də biətin, salavatın xeyir!..
Sən könlünlə yazan
şair!
Necə ki,
Böyük Vətən müharibəsinə
könüllü getmişdin, eləcə də, bütün
yazdıqlarını könlünlə yazdın. Nə təhər ki, doğulduğun məskənin
adı (Naxçıvan, Babək rayonu, Şəkərabad kəndi)
şirin idi, o təhər də əsərlərinin
başlıqları teyxa şəkər dadır. «Sevinc
müjdəsi», «Durna qatarı», «Əsrin ürəyi», «Təkərlər
yollarda pıçıldayırdı», «Ərköyünlər»,
«Sən oxu, mən dinləyim», «Çiçək təranəsi»,
«Yollara nur ələndi», «Harayçın ollam», «Araz yadıma
düşdü», «Dilsiz dəqiqələr», «Ana dili», «Qənd
bala, nabat bala»...
Haçan ki, hisslərin coşub
şeirə, qoşmaya sığışmazdı - poema
kürsüsünə qalxardın: «Ələsgər», «Ekizlər-ögeylər»,
«Leylək əfsanəsi»...
O çağ ki, könlün təlatümə
gələrdi - aram-aram, dram-dram coşub səhnələyərdin:
«Göz həkimi», «Ana ürəyi», «Yol ayrıcında», «Dədəgünəş
əfsanəsi», «Dar ağacı»...
Hələ balet-libretto («İki
könül bir olanda»), kinossenari («Şərqin qalibləri»,
«Bir stəkan çay»), xalqın yaradıcı-qurucu
potensialına dair publisistik-rekonstruktiv oçerklər,
«katastrof» novellalar...
Hələ bütün bəstəkarlara
əl, bütün xalqımızın qəlbinə yol eləyən
mahnı mətnlərin! Bunları saymaq
mümkün olsa da, gərəyincə öymək hər
öygüçüyə nəsib olası tərənnümat
deyil. «Ana», «Zərif gülüşlüm», «Nə vaxta
qaldı», «Ay qaşı-gözü qara qız», «Qonaq gəl
bizə», «Aylı gecələr», «Gəncliyimi gəzirəm»,
«Ay bakılı qız»... Sən bu adlardakı təbii
bağ-bağlılığa bax, balam! Sən də heç
qayğılanıb-uyğulanma, duyğusal şair! Fərqindəyik
bu qor sərlövhələrin gör lövhələrindəki
mənzum mənzərələrin! Çox söz demək
olar, ancaq tək elə bunu ərz edək ki, bu
adlıqların arasındakı vergül işarələrini
götürsək, sevib-sevilən bir insanın ömür
manifesti oxunar...
«Nə qaldı»?
Yazımı bitirməyə də əl verən bu şeirindən
doğan bu sualın cavabı olaraq deyim ki, 1974-cü ildə -
cəmisi 51 yaşında dünyanı dəyişib Fəxri
xiyabanda dəfn olunduğun andan dostların və sevərlərinin
qələmindən sənin barəndə yetmiş altı
yazı çap olunub. Və bu da yetmiş
yeddi...
«51 yaşında»
dedim,
fikrimə pantomim bir antonim gəldi.
Bu əksliyin bir tərəfi o ki, sən 50 yaşda cəmi 18 kitab yaza bilmisən, o biri tərəfi bu ki, indilər
bir çox 18, 28 yaşlılar 50-dən çox
yoza bilib...
«Bakı, sabahın xeyir» deyən şair, sabahların xeyir!..
Tahir
Abbaslı
Mədəniyyət.-
2011.- 11 fevral.- S. 11.