Sənət
onun nicatı oldu
Milli kinomuzda yaddaqalan obrazları ilə geniş
tamaşaçı rəğbəti qazanan aktrisalardan biri də
Xalq artisti Nəcibə Məlikova olmuşdur. Azərbaycan
qadınının tipik xarakterlərini yaradan istedadlı
aktrisa teatr və kinoda fərdi iş üslubuna uyğun
canlandırdığı personajların mənəvi
dünyasının ətraflı şərhini verdiyinə
görə bu gün də sənətsevərlərin
sevimlisidir.
Nəcibə Haşım
qızı Məlikova 1921-ci il oktyabrın 25-də
Bakının Buzovna kəndində dünyaya göz
açmışdır. 1940-1943-cü illərdə Bakı
Teatr Məktəbində təhsil almışdır. Bir
müddət Gəncə Dövlət Dram Teatrının səhnəsində
xarakterik rollar yaratdıqdan sonra Bakıya qayıdaraq Teatr
İnstitutuna daxil olmuşdur. 1951-ci ildə institutu bitirdikdən
sonra Milli Dram Teatrında fəaliyyətə başlamışdır.
Geniş yaradıcılıq diapazonu, gözəl
görünüşü, şaqraq səsi ilə səhnəni
canlandıran Nəcibə xanım, çox keçmir ki,
teatrın aparıcı qüvvələrindən birinə
çevrilir. Onun yaradıcılığının,
istedadının hörmətlə, rəğbətlə izlənməsində
1947-ci ildən başlayaraq “Azərbaycanfilm” kinostudiyasında
çəkildiyi filmlərin də böyük rolu vardı.
Aktrisa 20-dək filmdə rol alıb. “Fətəli xan” filmində
Xədicə (1947), “Bakının işıqları”nda
Mirvarid (1950), “Ögey ana”da Dilarə (1958), “Aygün”də
Aygün (1960), “Arşın mal alan”da Cahan xala (1965), “Qanun naminə”də
Zərintac (1968) və başqa obrazları aktrisanın
ifaçılığında rejissor ideyalarını təsdiqləyən,
ədəbi əsərlərin ekranda bədii tutumunu
artıran təqdirəlayiq yaradıcılıq nümunələridir.
Filmlərin ömrü ekranda və
qəlblərdə yaşadığı qədərdir. Nəcibə
xanımın məzmunlu ifası neçə-neçə
obrazları tamaşaçıların müasirinə, həmdərdinə
çevirib, milli kino anlayışını
yaradıcılığında təsdiqləyib.
İstedadlı aktrisa ona həvalə olunan hər bir
personajın həyat mövqeyinə şəxsi
prizmasından yanaşıb, hadisələrə pafoslu oyunu
daxilində dəqiq münasibətini bildirib.
Hər bir obrazında aliləşdirdiyi
sənəti, tibb təhsili almaq arzusu qəlbində qalan gənc
Nəcibə üçün həm də nicat yolu oldu. Onu həyat
məngənəsindən qurtardı. Aktrisa yeniyetməlik
dövründə gördüyü “həyat dərsini” də
rollarında hiss etdirdi. Həyat gerçəkliklərinin
yüksək bədii təcəssümü onun daxili
intuisiyasından, həyat eşqindən vüsət
alırdı. Bəlkə də o, tərəddüdlə gəldiyi
sənətində prototipləri yaratdıqca özünü
(mətinliyini, dönməzliyini) yenidən kəşf edib.
Dram və komediya janrında
yaratdığı obrazların hamısı onun intellektinin
yüksəkliyindən xəbər verirdi. “Aygün” filmindəki
Aygün obrazını yada salaq. Filmin həmişə aktual
olan dərin məzmununu aktrisanın yerli-yerində
yaratdığı jestləri, ifaçılığı təsdiqləyir.
Aygünlə Əmirxanın evliliklərinin ilk vaxtlarında
heç bir problemləri olmasa da, o, evin bir küncündə
dayanan əşyaya çevrilmək istəmir. Haqlı olarq
taleyini (sonradan) içkiyə qurşanan ərinə əmanət
etmir. Yaradıcılıq eşqi ilə döyünən qəlbində
ailəsinə həmişə yer olduğuna inandıra bilmədiyi
ərindən uzaq düşsə belə, qadınlıq,
analıq qürurunu tapdalatmır.
Əzmkarlığına, ailəcanlığına,
təmizliyinə görə Edilyaların (C.Cabbarlı,
“Sevil”) tənəsinə çevrilən, şəxsiyyətini
dirçəltməyin nicat yolunu tərəqqipərvərlikdə
görən Sevildən sonra Aygün obrazı müasir,
qürurlu Azərbaycan qadınının simvoludur.
Aktrisanın bütün kino yaradıcılığında
uğur qazanan obrazları fərdi, orijinal ifa
maneralarının məhsuludur.
Onun bənzərsiz kino
yaradıcılığının zirvəsi “Ögey ana”
filmində yaratdığı Dilarə obrazıdır. Bu
filmin Nəcibə xanımın şəxsi həyatından
götürüldüyü faktdır. Filmin ssenari müəllifi
və rejissoru Həbib İsmayılov Adil İsgəndərovun
məsləhəti ilə real ögey ananın (N.Məlikovanın)
ekran variantını yaradıb. Lakin digərlərindən
tamamilə fərqlənən bu ögey ana prototipi
çoxlarını utandırıb, onlarda doğmalıq
hisslərini təzələyib, yaşadıb. Nəcibə
xanımın ögey oğlunu (Fuadı), doğma
balasından (Saqibdən) qətiyyən
ayırmadığı haqqında çox
danışırlar. Bu filmə dəfələrlə
baxmışam. Hər dəfə də aktrisanın
“İsmayıl” (aktyor Ceyhun Mirzəyev) deyib qışqıran
səhnəsində gözlərim yaşarıb. Filmin
kulminasiya nöqtəsi də elə budur. Mənə belə
gəlir ki, bu səhnəni daxilən yaşayan aktrisa o anlarda
həyatından da artıq sevdiyi ögey oğlu Fuadı
düşünərək o səhnəni yaradıb. Bir
sözlə, Nəcibə xanım filmdə özünü
oynayıb, bu obrazla yaradıcılığına və şəxsiyyətinə
əbədi bir abidə ucaldıb.
Hər rolundan onun qismətinə bir pay düşüb. “Fətəli xan” filmindəki Fətəli xanın bacısı Xədicə rolu sanballı, alicənab ailədən olan aktrisaya nə qədər yaraşırdısa,
“Arşın mal alan”dakı Cahan xala surətini Nəcibə xanım əsilzadə mənsubiyyətinə
uyğun oynadı. Həyatdakı axtarışlarını, xoşbəxtlik qayğılarını
“Bakının işıqları”
filmindəki Mirvaridin sosial mövqeyində göstərdisə, Aygün
rolu ilə əyilməzliyini, məğrurluğunu
bir daha bəyan etdi. “Əhməd haradadır?”
filmində yaratdığı
Nərgiz xala obrazı ilə isə həyatın əlində heç də aciz olmadığını
sübut etdi.
Nəcibə xanım həyatını
əzmkarlıqla qazandı.
Ona qarşı olunan tənələrə,
paxıllıqlara, maneələrə
zəkası, gözəlliyi,
əməlisalehliyi ilə
cavab verdi.
Buna görə də həyatının sonuna qədər örnək timsallı şəxsiyyət simasını
qorudu. Onun rollarının hər
birini ayrılıqda təhlil etmək olar. Bütövlükdə isə, o, milli
kinomuzda Azərbaycan qadınının xarakterik
simasını yaratdı.
Şəxsiyyətində vətənpərvərlik, qəhrəmanlıq, səmimilik,
mehribanlıq yaşadan
Azərbaycan qadınının.
Nəcibə Məlikova sənətdə
göstərdiyi xidmətlərə
görə 1959-cu ildə
Azərbaycanın Əməkdar
artisti, 1974-cü ildə
isə Xalq artisti fəxri adlarını alıb.
Sevimli aktrisa 1992-ci il iyulun
6-da vəfat edib. Kino bir çox
sənətkarlar kimi Nəcibə xanıma da ölümsüzlük
yaşadır.
Şəhla Bürcəliyeva,
kinoşünas
Mədəniyyət.-
2011.- 16 noyabr.- S. 12.