«Kölgə»
İnsan. Mükəmməlləşdikcə,
özünü böyük bildikcə balacalaşan məxluq.
Qloballaşdıqca balacalaşan dünyanın sakinləri,
texnika hesabına imkanları artdıqca öz dünyasında
balacalaşan, bu imkanlar hesabına daim nəzarətdə qalan
məhbuslarıq sanki. Niyə belə başladıq tərifi,
çünki işimizə yarayır, amma həm də və
çün ki, belədir.
Ənənəvi detektiv filmlərində,
lap elə sıradan kriminal verilişlərində belə bir
məqam var. Qatil hər şeyi hesablayır, amma mütləq
bir detalı unudur. Hər şeyi hesabladığını düşünürsən,
mükəmməl bir plan çəkirsən. Yəni bu
planın mükəmməl olduğunu düşünürsən.
Amma hopp! Yer qaçır ayağının altından. Nəyisə
hesaba almamsan, ən mənasız görünən nəyisə.
Çünki mükəmməl ola bilməzsən.
Yalnızca hər şeyi mükəmməlcə quran bir
Yaradan var. Hər şeyə bir təbiət verən. Yucin O`
Nilin «Qarağaclar altında məhəbbət» əsəri
ilk baxışda təbiət qoynunda, qarağac kölgəsində
sevişənlərin əhvalatını xatırladır.
Amma əhvalat bu görüntü qədər üzdə
deyil. Elə “Yuğ” teatrında bu əsərə quruluş
verən gənc rejissor Aytən Məmmədova tamaşanı
«Kölgə» adlandırıb. Bəlkə də ilk
baxışda yaranan bu assosiasiyadan qaçmaq
üçün. Daha sonrası insanın öz kölgəsinə
çevrilmək ehtimalını yada salır. Daha sonrası
Allah işığından kölgədə
qalmışları nişan verir.
Abbi Patnem (Təranə Atacan) iki ərindən
ayrılmış yetim qızdır. Yaşamaq çətindir.
O mülkə yiyələnmək fikri ilə qoca fermerə -
Efraimə (Oqtay Mehdiyev) ərə gəlib. İlk
baxışda hər şeyi əla planlaşdırıb.
Varislikdə rəqibi var. Qocanın oğlu gənc Ebin (Ruslan
Şöhrətoğlu). Abbi hiyləgərdir, işvəli və
bacarıqlıdır. Yüz belə dimdiyi sarı gənc
olsun, fermanı Abbidən ala bilməz. Uzaqbaşı bu beyni
qan cahilə namus ləkəsi yaxa bilər. Qoca fermer kimə
inanacaq, əlbəttə arvadına. Amma hər şey bu qədər
sadə olsaydı, qarağaclar-zad nəyə yarardı? Təbiəti
nəzərə almadılar. Təbiət deyərkən
qarağaclar gəlməsin ağlınıza. Gənc kişi
və gənc qadın. Eşq. Abbi və Ebin bir-birilərinə
doğrudan vuruldular. Bu sevginisə ferma haqda planlar məhv edir.
Abbi «əri üçün» sevgilisi Ebindən uşaq
doğur. Ebin uşağı rəqib kimi görür. Onda
Abbi uşağı boğub öldürür. Ebin ilə
sevgilərinin bəhrəsi olan körpəni
öldürür. Bax belə.
Aytənin tamaşasının bir
özəlliyi var. Əvvəla qarağac-zad
quraşdırmadır səhnədə. Əhvalat lokal məkanda
üç stulun ətrafında cərəyan edir. Amma
darıxdırmır, əksinə, həm də əhvalatdan
yayındırmır. Tamaşa içində sevgi səhnələrində
bir işıq dəyişir -qırmızıya dəyişir.
Bu dəqiq seçilib.
Çünki... çünki
«qırmızı çağırır insanı həyata,
insanı sevgiyə, ölümə, quşu qurşuna
çağıran odur». Amma daha sonrası yox. Hər şey
bu şeir kimi qırılır. Bütün ifadə vasitələrində
əhvalatın xronikası itmir.
Final aktyorlara bu əhvalatın «bədliyindən»,
obrazların ruhundan silələnib çıxmağa bir
meydan verir. Yuğçular Yunqun termini ilə buna «kripto» deyirlər.
Hər aktyor özü olur və özünə aid bir
cümlə deyir. Ruslan dənizi sevirmiş, Təranə hotel
otaqlarını. Oqtay da darıxdırıcı bir şeyi həm
də maraqlı görürmüş. Bu kripto onlara həm də
öz kölgələrinə çevrilməmək
üçün lazımdır. Bu kripto bir
yüngüllük məqamıdır. Öz kriptonu söyləyib,
yüngülləşirsən. Qarışırsan
tamaşaçılara. Zatən artıq
tamaşaçı-oyunçu kimi bir sədd qalmamış
burada. «Kölgə» baxmağa, düşünməyə dəyər
bir səhnə əsəridir. Adamın ağlına hər
şey gəlir. Məsələn, ağac kölgəsi yayda
nə qədər sərin olsa da, bir qüsuru var: öz
kölgəni görə bilmirsən.
Aliyə
Mədəniyyət.-
2011.- 14 oktyabr.- S. 5.