Azad düşüncənin ilk
mehi və ya uzun yolun
başlanğıcı
Mirzə Fətəli Axundzadə - 200
Yazıçı, filosof, ictimai xadim, milli
dramaturgiyamızın banisi Mizə Fətəli Axundzadə zəngin
yaradıcılığı ilə ədəbiyyat tariximizdə
azad düşüncənin böyük nümayəndəsi
kimi görkəmli yer tutur. O, ətrafındakı zülmət,
cəhalət, nadanlıq çərçivələrini
sındırıb xalqa azadlıq işığını
göstərmək istəyirdi.
1812-ci il iyunun 30-da qədim Şəkidə
Mirzə Məhəmmədtağının ailəsində gələcəyin
dahisi - Fətəli adlı uşaq dünyaya gəldi. İki
ildən sonra atası Mirzə Məhəmmədtağı və
anası Nanə xanımla Təbriz
yaxınlığındakı Xamnə qəsəbəsinə
köçən balaca Fətəli 13 yaşınadək Cənubi
Azərbaycanın müxtəlif yerlərində
yaşayır. Sonda Nanə xanım ərindən
ayrılmağa məcbur olur və 1825-ci ildə oğlu ilə
Şəkiyə, əmisi Axund Ələsgərin yanına
qayıdır. Axund Ələsgər Fətəlini
oğulluğa götürür, onun təhsil və tərbiyəsi
ilə yaxından məşğul olur. "Axund Ələsgəroğlu"
kimi tanınan Fətəli sonralar atalığına məhəbbət
və hörmət əlaməti olaraq Axundzadə soyadını
daşıyacaq və bu soyad bir xalqın taleyində
mühüm rol oynayacaqdı... O illər hələ
qarşıda idi...
Fətəlinin ruhani
olmasını istəyən Axund Hacı Ələsgər
1832-ci ildə onu Gəncəyə aparır. Fətəli
Şah Abbas məscidinin nəzdindəki mədrəsədə
görkəmli ziyalılardan və tanınmış ruhani
alimlərdən dərs alır, məntiq və fiqh elmlərini,
habelə dahi şair və filosof Mirzə Şəfi Vazehdən
nəstəliq xəttini öyrənir. Mirzə Şəfinin
gənc Fətəliyə təsiri bununla bitmir, bu
görüş Mirzə Fətəlinin həyat və
yaradıcılığına, ümumiyyətlə, onun bir
mütəfəkkir kimi formalaşmasına ciddi təsir
göstərir.
Dövrünün müasir elmləri
ilə maraqlanan Fətəli 1833-cü ildə Şəkidə
açılmış rus məktəbinə daxil olur və
bir il burada təhsil alır. 1834-cü ildə Hacı Ələsgər
Fətəlini mükəmməl təhsil alması üçün
Tiflisə aparır. Qafqazın baş hakimi baron Rozen (general Roman Fyodoroviç Rozen - red.) Fətəlinin Şərq dilləri
və elmləri sahəsində mükəmməl
hazırlığından razı
qalaraq onu dövlət xidmətinə
- Qafqaz hakiminin baş dəftərxanasında
Şərq dilləri
üzrə tərcüməçi
vəzifəsinə qəbul
edir.
“Səbuhi” - səhər mehi
...Artıq üçüncü il idi ki,
Fətəli Tiflisdə
mütərcim kimi çalışırdı. Ərəb,
fars, türk dillərinə, Şərq
poeziyasına, Firdovsi,
Hafiz, Sədi, Rumi, Nizami, Füzuli kimi dahilərin yaradıcılığına yaxından
bələd olan Fətəli tezliklə rus dilinə də yiyələnir, rus ədəbiyyatını
ciddi surətdə öyrənməyə, müasir
ədəbi mühitdə
baş verən hadisələri izləməyə
başlayır.
Poetik istedada malik olan Mirzə Fətəli ədəbi fəaliyyətə də
poeziya ilə başlayır və “Səbuhi” təxəllüsü
ilə fars
dilində şeirlər
yazır. Klassik poeziya ənənələri
əsasında, məsnəvi
formasında yazılan
“Zəmanədən şikayət”
adlı şeirində
Mirzə Fətəli
xalqın ağır həyat tərzinin əsl səbəbkarı
olan dövrünün
eybəcərliklərini açıb
göstərir:
Kimə mən üns ilə baxdım, məni təshifi yandırdı,
Kimə qəlbimdə yer verdim, məni qovdu kənarından,
Kimə yar dedim, dərhal
dönüb mənə
nar oldu,
Vəfa umdumsa hər
kəsdən, cəfa
etdi mənə hər an.
Onun poetik duyğuları
1937-ci ilin fevralında
böyük rus şairi Aleksandr Puşkinin ölümünə
yazdığı “Şərq
poeması”nda özünü
daha qabarıq göstərir. Puşkinin ölüm
xəbəri 25 yaşlı
Fətəliyə ağır
təsir edir. Elegiya bu sətirlərlə
başlayır:
Gecə etdim uyğumu gözümdən kənar,
Sordum: “Ey sirr çeşməsi
- ürəyim, nə
var?”
Mirzə Fətəli öz
qəlbinə nələr
söyləyirdi? Bahar gəlmiş,
güllər əlvanlığına,
çəmənlər yaşıllığına
heyran kəsilib, şairin bağçasının
“şeyda bülbülü”,
“nitqinin tutisi” isə nədənsə susub. Nə üçün? Ona görə ki, “söz ordusunun başçısı” artıq
yoxdur, “söndürmüş
əcəl yeli onun çıraq ruhunu”.
Gənc şair obrazlı dillə rus ədəbiyyatının inkişafında
Puşkinin yerini və xidmətlərini dəqiq müəyyənləşdirir:
Nəzm evini süsləyən Lomonosovdu-
Orda Puşkin xəyalı
oldu bərqərar.
Derjavin tutmuşdusa sözün mülkünü,
Yerində Puşkin oldu
nəzmiylə muxtar.
Camə bilik meyini tökdü
Karamzin -
Puşkinə qismət oldu
o cami-gülnar.
Elegiya şairin ruhuna təntənəli, eyni zamanda hüznlü müraciətlə bitir:
Tutulub bu xəbərdən ağsaçlı Qafqaz,
Səbuhinin şeiriylə yasını
saxlar.
Az
sonra “Puşkinin ölümünə Şərq
poeması” İ. Klementyevin
köməyi ilə “Moskovski nablyudatel” jurnalının 1837-ci il
mart nömrəsində çap
olunur. Jurnalın redaksiyası bu
şeiri “şair əli ilə Puşkinin məzarına atılmış lətif
bir çiçək”
kimi səciyyələndirir,
“rus mədəniyyətinə
bu cür rəğbət göstərən
parlaq istedada” uğurlar diləyirdi.
Axundzadənin elegiyası həm də Azərbaycan ədəbiyyatında Rusiya
haqqında, onun böyük şairi barədə deyilmiş
ilk söz olur...
Ədəbi yaradıcılığa şeirlə başlayan Mirzə Fətəlini qarşıda onu uzun bir yol
gözləyirdi. Min bir
çətinliyə baxmayaraq,
bu yolu keçəcəkdi...
Azərbaycan dramaturgiyasının
ilk nümunələri
Axundzadənin yaradıcılığı müxtəlif sahələri
əhatə etsə də, ona ən
böyük uğur qazandıran ölməz komediyalarıdır. Belə ki,
Tiflis şəhərində fəaliyyət göstərən
rus teatrları, bu teatrlarda tamaşaya
qoyulan əsərlər
Mirzə Fətəlidə
dramaturgiyaya böyük
maraq yaradır.
O, doğma xalqını
orta əsr feodal dünyasının bəlalarından, nadanlığından
qurtarmaq, ictimai-siyasi şüurunu oyatmaq, mədəni xalqlar səviyyəsinə qaldırmaq
üçün teatr
və dramaturgiyanın
təsirli bir vasitə olduğunu görürdü. Nəticədə
XIX əsrin 50-ci illərində
bir-birinin ardınca
"Hekayəti-Molla İbrahimxəlil
kimyagər", "Hekayəti-müsyö
Jordan həkimi-nəbatat və
dərviş Məstəlişah
cadukuni-məşhur", "Hekayəti-xırs quldurbasan",
"Sərgüzəşti-vəziri-xani-Lənkəran",
"Sərgüzəşti-mərdi-xəsis"
("Hacı Qara")
və "Mürafiə
vəkillərinin hekayəti"
adlı altı komediya yazır. 1850-1855-ci illərdə qələmə alınan
bu komediyaların hər birinin mövzusu real həyatdan götürüldüyündən həyatın güzgüsünə
çevrilir. Bu güzgüdə
hər kəs özünü görür...
Azərbaycan dramaturgiyasında ilk təcrübə olan «Hekayəti-Molla İbrahimxəlil
kimyagər» (1850) komediyasında
Mirzə Fətəli
realizminin qüdrəti,
sənətkarlığı ilk komediyasından diqqəti cəlb edir. Tədqiqatçı L.Məmmədova
yazır: “Molla İbrahimxəlil surəti
real həyatdan götürülmüş,
həqiqətən olmuş
hadisələr əsasında
qələmə alınaraq
komediyanın ruhuna uyğun şəklə salınmış, tipikləşdirilmişdir.
Komediyadakı hadisələr Şəki
şəhəri yaxınlığında,
Xaçmaz dağlarında
cərəyan edir.
Əsərin qəhrəmanı
Molla İbrahimxəlilin
«möcüzə»si müflisləşmiş
və varlanmaq istəyən «nuxulular» üçün göydəndüşmə
bir «səadət» kimi görünür. Var-dövlətini itirən, yüngül
yolla qazanmaq istəyən, hər cür alçaqlığa
razı olan cahillər yalançı
kimyagərin «möcüzəsini»
anlamaq qabiliyyətinə
malik deyillər.
Avam xalqın sadəlövhlüyündən asanlıqla istifadə edən tüfeyli Molla İbrahimxəlil din pərdəsi altında soyğunçuluğa başlayır”.
Axundzadə və Qoqol
Avamlar mühitində özünə
sığınacaq tapan,
qazanc üçün
«işıq ucu» görən Molla İbrahimxəlil kimyagər
surəti çox dözülməz dərəcədə
qəddar təsvir edilmişdir. «Molla İbrahimxəlil kimyagər» komediyası avamlıq və cəhalət əleyhinə
yazılsa da, burada əyri yolla varlanmaq istəyən tüfeylilərin
tənqidi ön plana çəkilmiş, heç nəyə yaramayan, həyatda yeri bilinməyən ünsürlər kimi damğalanmışdır.
Mirzə Fətəli Axundzadə
dram əsərlərində böyük rus yazıçı-dramaturqu Nikolay
Vasilyeviç Qoqola
(1809-1852) daha çox
yaxındır. Mirzə Fətəli
də Qoqol kimi dövləti çürüdən, onu
məhvə doğru sürükləyən rüşvətxorluğu,
oğurluğu, satqınlığı,
avamlığı öz
gözləri ilə görmüşdü. Hər iki
yazıçı komediyaları
vasitəsilə cəmiyyətin
yaramaz cəhətlərini
üzə çıxartmış,
tamaşaçılarla birgə
gülmüşdülər. XIX əsrin birinci
yarısında Rusiyada
tənqidi realizmin əsasını qoymuş
Qoqolun yaradıcılığı
bir çox yazıçılar kimi Axundzadənin də diqqətini çəkmişdi.
O, rus realizm ənənələrini Azərbaycanın
yerli şəraitinə
uyğun şəkildə
ədəbiyyata tətbiq
etmişdi. «Hekayəti-Molla
İbrahimxəlil kimyagər»
komediyasının süjeti,
orada qoyulan ictimai-siyasi məsələlər
Qoqolun «Müfəttiş»
komediyasındakı hadisələrlə
yaxından səsləşir.
«Molla
İbrahimxəlil kimyagər»
komediyasında əsas
məqsəd xalqı
geridə saxlayan feodal münasibətlərinin
ifşası, vətənə,
millətə, xalqa məhəbbət, rəğbətdir.
Bu komediya artıq çürüməkdə olan
ictimai quruluşa qarşı çevrilmiş,
vaxtında yazılmış
satirik əsər idi...
(davamı var)
Təranə Vahid
Mədəniyyət.-
2012.- 6 aprel.- S. 13.