Bir
“keçmiş” tamaşa-sevginin - “boy çiçəyi” tək
bayatı -“boyatımış” məhəbbətin
oyatdığı yeni sevgilər...
Bu əzəli-əbədi
sevginin adı - “Sən həmişə mənimləsən”,
yeni cərəyan məkanı - Sumqayıt şəhəri,
həmişəyaşar yaradıcı-ustadı - unudulmaz
İlyas Əfəndiyev!
Bakı
və Sumqayıt sənətkarlarının birgə
hazırladıqları səhnə əsəri aprelin 5-6-da
Hüseyn Ərəblinski adına Sumqayıt Dövlət
Musiqili Dram Teatrında oynanıldı.
Çox yüksək səviyyədə nümayiş
olunan bu “köhnə” hadisə-tamaşa bizim indiki yeni-yüyrək
tamaşaçı cəmiyyətinə daha nələr
göstərdi, nə kimi yeniliklər duyurdu?
Tamaşanın köhnə, orta və
yeni nəsil sənətsevərlər tərəfindən necə
anşlaq-maraqla qarşılanması, nostalji sevda və
çağdaş intellekt-etiketlərlə izlənməsi,
elitar-kübar diqqət və müasir qaynarlıqla
alqışlanması bir daha təsdiq etdi ki, qırx-əlli
il bundan irəlimizin teatr şedevrlərindən olmuş “Sən
həmişə mənimləsən” adlı bu “retro-teatro”
klassikamız elə həmişə, hər zaman bizimlə
imiş...
İlin “ilk bahar” ayının -
aprelin 5-i. Adına çox təyin-təşbehlər
qoşulmuş Sumqayıtın bugünkü ab-havasında bir
teatrallıq da yaşanır ki, bu, bizə məxsusi bir
reportajlıq dinamikası da diktə edir. Artıq “gənclik şəhəri”
statusundan çıxmış şəhərdə
çoxları bilir ki, bu axşam saat 19-da mərkəzi teatrın
səhnəsində yaşlı və yaşıl bir sevgi macərası
yaşanacaq: gənc Nargilə ilə ondan iyirmi altı yaş
yaşlı Həsənzadənin qeyri-adekvat məhəbbəti.
Budur, bu sevginin
şahidliyinə gələnlər ikibir-üçbir teatr
binası qarşısına toplaşmaqdadırlar. Hərə öz aləmində, öz
düşüncə-daşıncasında. Hətta kimsə kiməsə potensial Həsənzadə,
sentimental Nargilə baxışında. Heç kəsin
tanımadığı mənsə (televizionçu ha deyiləm!),
bir jurnalist kimi yox, bir qədər ərköyün
tamaşaçı kimi gah foyedə, gah səhnə
arxasında “hərəkət” edir, yazıma əlavə
detallar üçün camaatın atüstü müzakirə-mübahisələrinə
yerli-yersiz müdaxilə edirəm. Onların bir
çox maraqlı qənaətlərini eşitsəm də,
yazı həcmi baxımından bircəsini verə bilirəm.
Ahıl bir tamaşaçı qadın qocaman kişi
müsahibinə deyir: “Bilirəm ki, İlham Əsgərov Həsənzadəni
Əli Zeynalov sayağı verə biləcək. Bəs, Sədaqət
Nuriyeva? Bu cür təzə aktrisa o cür
mürəkkəb Nargilənin öhdəsindən Amaliya Pənahova
kimi gələ biləcəkmi?”
Tanımadığım
tamaşaçı-xanımın bu
nigarançılığı mənə də sirayət
edir. Tamaşanın proqram-bukletinə nəzər yetirirəm:
“Quruluşçu rejissor - Mərahim Fərzəlibəyov
(Xalq artisti). Deməli, heç bir
narahat-nigarançılığa dəyməz. Quruluşçu rəssam - Mübariz Əliyev (Əməkdar
rəssam). Rejissor - İzaməddin
Bağırov (Əməkdar artist). Musiqi tərtibatçısı
- Lalə Nəsir. Rejissor köməkçisi
- Elmira Əliyeva. Teatrın baş rejissoru
- Firudin Məhərrəmov (Əməkdar artist). Deməli,
bizi maraqlı bir tamaşa, zövq alacağımız gözəl
dəqiqələr gözləyir...
Bu da... bax-bax, bu an
açılıb, üzümüzə sənət
üzü açası pərdə. Bu,
adamı müasir inkişafın sürətli küləkləri
nəticəsində bir çox sənədli sahələrdə
aradan götürülmüş pərdələrlə
ilgili də xəyallandırır və açılır.
Pərdə
açılır və gözlərimiz önündəki
çox müasir şərti dünyada yaxın bir
“keçmiş” canlanır. Hər şey Azərbaycancadır,
hadisələri səsləyib-çağırmaqda olan musiqi
aləti - skripka isə əcnəbicə... Yeri
gəlmişkən qeyd edim ki, Lalə Nəsir (“Payız
qız”) bu dilsiz rolu, obrazlı desək, çox dilli-dilavər
şəkildə oynayır.
Bir azdan tam tanış
olacağımız iki dünyanın - iki ailənin ilkin təqdimat
notları başlanır. Bu ailələrdən
biri xanımsız qalıb, o biri ərsiz. Bunlar qonşudurlar və sən demə,
atasını itirmiş gənc Nargilə, xanımını
itirmiş ahıl kişiyə - zavod direktoru Həsənzadəyə
- uzun aylar pəncərədən gizlincə seyr edə-edə,
məxficə vurulubmuş. Bu sevginin törənişində
təbii simptomlarla yanaşı, onun atalığının
(və mövcud vəziyyətə məhkum anasının)
dözülməz münasibətlərindən dolayı
süni əngəllər də az rol
oynamayıb.
Belə bir vaxt da yetişir ki,
Nargilə bu ailənin “get, xalangildə yaşa” qərarı
ilə üzləşir. Bir çox səhnələrdə
olduğu kimi, bu məqamda da müəllifin gələcək
situasiyaları açıb-aynalayan, hədəfi
gözündən nişan alan
dialoqları başlanır. Nargilə
yır-yığış etdiyi zaman anası (Fəranə
Musayeva) ona: “Qoy onun qalstuku mənə qalsın” dedikdə, belə
bir cavab eşidir: “Onun bu boyda evi sənə qalır, qalstuku
neynirsən?!” Hələ tamaşada bu sayaq həyat
və məişət fəlsəfələrilə çox
rastlaşacağıq. Qızının
“yaşlı kişi” sevdasından xəbər tutan ana onu
“subay kişi” evində görərkən “Bu saat burdan səhənnəm
ol!” - deyə
çığıracaq, qızı isə “cəhənnəmdə
(yəni sənin və atalığımın yanında)
çox olmuşam, qoy bir az da cənnətdə (yəni Həsənzadənin
otağında) olum...” deyə, məlul-məlul, məhzun-məhzun
pıçıldayacaq, daxili bir lirik-dramatik tonda sızlayacaq.
Ana, yad bir adamın evini yığışdıran
qızına “sən bu təhqiri özünə necə rəva
bilirsən?!” hayqıracaq, qız atalığı Fərəcin
sözləri bir yana, “buz kimi gözləri gündə
yüz dəfə məni təhqir edirdi!..”
deyə bozlayacaq... Bu tər, təravətli
qız dramaturqun ustad qələmi, rejissorun istedadlı
mizan-düzəni ilə o dramatik həddə, affekt-effektiv dərəcəyə
çatdırılacaq ki, hər şeydən, hətta gəncliyin
ən munis təbib-həbibi hesab edilən mahnıdan - “Qaragilə”dən
də bezar düşür. Nargilə və
“Qaragilə”. Bu mahnı tamaşada “taleyin ironiyası”
kimi də səslənmirmi?..
Dramaturq və rejissorun birgə
fenomeni kimi dəyərləndirdiyim bu tamaşadakı
ayrıca fenomenal cütlük haqda - Xalq artisti İlham Əsgərov
- Sədaqət Nuriyeva barədə bəhs etməyin dəmi
çoxdan gəlsə də, hələ yenə yox; lətifəsi
uzaq (lap elə yaxın!) olsun, adam hər hansı bir giləmeyvə
yeyəndə ən yaxşısını axıra
saxlayır ki, dad-ləzzətdən ayrılıq dəminin
davamiyyəti uzansın...
Beləliklə, bu
fenomen cütlüyün tamamilə
pardaqlanıb-açılmasında çox mühüm rol oynayan
ifaçılar haqda. Öncə, ədəbi-bədiiliyi
qədər də real təcəssüm etdirilən bu
tamaşadakı xəyal-obrazı - Həsənzadənin mərhum
xanımını oynayan Əməkdar artist Ulduzə Nəsirova
barədə bir neçə kəlmə. O dünyadan
“gəlib”, subay qoyub getdiyi ərini bütün məqamlarda
müdafiə edir, onun dərdlərinə şərik olur. Hətta bir qədər qeyri-milli, qeyri-ənənəvi
görünsə də, onun “yeni sevda”sı hesab etdiyi Nargilə
macərasını dünyəvi parametrlərdən qəbul
edir. Xəyali-zühuri gəlin görkəm-görəvli
bu istedadlı aktrisa mətn və traktovka mətləbini
çox ustalıqla nümayiş etdirir. Tamaşada
ana obrazının ifaçısı - Əməkdar artist Fəranə
Musayevanın yaradıcı nüanslarından yuxarıda bir
neçə söz deyilib. Ailə-məişət Fərəci
- Əməkdar artist İzaməddin Bağırov və “rəsmi”
Fərəcov - Mövsüm Hüseynov da öz
obrazlarını son dərəcə dolğun surətdə,
bütövlüyə xidmət edən rəngarəng
çalarlarda təqdim edirlər. Həyatdakı bütün
yaramazlara atalığı Fərəc arşınından
yanaşan Nargilə məmur Fərəcova “Fərəcin biri
Fərəc!” deyərkən Mövsüm Hüseynovun
düşdüyü (yəni yaratdığı) “koma” vəziyyəti
bir saatdır ki, gərginlik yaşayan salona sənət
müalicəsi kimi təsir göstərir. Bu
“köhnə” qarasaçlılar arasında çox qərib-qəribə
görünən Sarısaç qız - Xatirə
Süleymanova da öz istedadlı oyunu ilə diqqət çəkir.
Gəlib
çatdıq “sözümüzün evi”nə. Əsərin sər obrazlarına, tamaşanın
baş qəhrəmanlarına.
Həsənzadə və
Nargilə. Bir az başqa amplua və
səpkidə, bir qədər alayı-dolayı məzmunda XX əsr
Leyli-Məcnunu. Xalq artisti İlham Əsgərov
sanki rolda deyil, özündə idi. İmanım Allah
amanatı, elə bil Həsənzadənin yaşdaşı
olan bu kişi - İ.Əsgərov
özünü oynayırdı. Nargilə
obrazına gəlincə, tamaşa başlamazdan öncə
bir tamaşaçının vestibül söhbətindəki
nigarançılığa (“Amaliya Pənahovadan sonra...”) bir
pauzalıq da yer qoymadı Sədaqət Nuriyeva. Hansısa “nöqteyi-nəzər”də bir qədər
qəribə səslənsə də deyim ki, gənc Nargilə
Həsənzadə yaşında, Həsənzadə
ranqında olan qadınlardan da artıq bir şövq, zövq
nümayiş etdirə bildi.
Həsənzadə -
İlham Əsgərov öz kompleks “mən”i və yüksək
səviyyədə çatdırdığı dramaturji
obraz-mətni ilə təkcə Nargiləni - Sədaqət
Nuriyevanı yox, bəzən daş sükutu, bəzən
alqış yağışı yaşayan tamaşa salonunu da
valeh etmişdi. Bu “mən” və mətn salonda o qədər
güclü bir halət yaratmışdı ki, onun gənc
qız anası ilə şərti-pantomim söhbəti
zamanı lap ön sırada (mənimlə yanaşı) əyləşmiş
tamaşaçılardan iki-üç nəfəri səbrsizlik
edib, “eşidilmir!..” deyə nidalandılar.
Gümanımca, salondakılar
arasında “niyə belə mahiyyətli əsərlər, bu
formatlı tamaşalar sənətçilər tərəfindən
az yad edilir, səhnələrə,
efir-ekranlara az çıxarılır?!” sual-nidaları da az səslənmirdi.
Könüllərdə isə belə bir dilsiz qənaət də
gəzib-dolaşmamış olmazdı ki, çox hallarda
“yaşın nə fərqi var?!” dilemmasına, bax, məhz bu
cür, belə toxunarlar!
Elə müasir səhnələrimizdəki
daimi xahiş-minnəti - əlçalma umusunu (xahiş edirik,
alqışlayın) da bu əsər-tamaşadakı kimi həll
etmək yaxşı olmazdımı?
Tamaşa sona yetir.
Aktyorlar yeni bir formatda özlərini bayaqdan
susmaq bilməyən alqışçılara təqdim-təzim
edirlər. Fenomen cütlük isə hələ
iştirak prosesində: biri səhnənin sağındakı
oturacaqda, o biri solundakında. Gözlərində
də - kinofilmlərdə belə çətin nail olunan
yaş damlaları.
Tamaşaçıların əllərindən
qopan alqışlar da ürəkdəngəlmə,
candanqopma...
Qeyd: Ertəsi gün teatrda ola bilməsəm
də, yüksək zövqlü mənbədən
aldığım məlumata görə, Rauf Ağakişiyev,
Kifayət Burziyeva, Vəfa Həsənova, Mətanət Əmrullayeva,
Dağlar Rüstəmov və Kamran Dadaşzadənin
ifalarında təqdim olunmuş tamaşa da maraqla
qarşılanıb.
Tahir
Abbaslı
Mədəniyyət.-
2012.- 11 aprel.- S. 6.