Min
illərin tarixini yaşadan xalq - udinlər
Robert
Mobili: “Azərbaycanda özümüzü eyni ailənin
üzvləri sayırıq”
Azərbaycan tarixən
bir çox xalqların, etnik qrupların məskunlaşdığı
məkan olub. Onlar əsrlər boyu özlərinin
etnik xüsusiyyətlərini, dini inanclarını, adət-ənənələrini
qoruyub saxlayıb və bu günümüzədək
yaşadıblar. Ölkəmizin zəngin
tarixə malik azsaylı xalqlarından biri də udinlərdir.
Vaxtilə qədim Azərbaycan dövlətinin
- Qafqaz Albaniyasının sakinləri olmuş udinlər
hazırda kompakt şəkildə (təxminən 4500 nəfər)
Qəbələ rayonunun Nic kəndində yaşayırlar.
Bundan əlavə, Oğuz rayonunda 100 nəfərədək
udin qeydə alınıb.
Bu xalqla bağlı
XIX əsrdən etibarən aparılan tədqiqatlar göstərir
ki, udinlər Azərbaycanın Qafqazdilli aborigen etnoslarındandır.
Tarixə nəzər saldıqda bəlli olur ki,
udinlər eradan əvvəl IV əsrdən eramızın VII əsrinədək
mövcud olan Qafqaz Albaniyası dövlətində
mühüm rol oynayıblar. Onlar
haqqında ilk yazılı məlumat eradan əvvəl V əsrdə
yaşamış yunan tarixçisi Herodotun əsərlərində
yer alıb. Udinlərlə bağlı ən
müfəssəl məlumat isə eramızın VIII əsrində
yaşamış Azərbaycan (alban) tarixçisi Musa
Kalankatuklunun “Alban tarixi» əsərində verilir.
Udinlər bu illər
ərzində özlərinin mədəniyyətini, adət-ənənələrini,
dini inanclarını (IV əsrin əvvəlində
xristianlığı qəbul ediblər), ən əsası
isə, dillərini qoruyub saxlayıblar. Bununla
yanaşı, onlar Azərbaycan ərazisindəki türkdilli qəbilələrlə
də qaynayıb-qarışaraq əsrlər boyu dinc şəraitdə
yaşayıblar.
Alban-Udin Cəmiyyətinin
rəhbəri Robert Mobilinin sözlərinə görə, Azərbaycanda
tarixən bərqərar olmuş tolerant cəmiyyət, milli və
dini ayrı-seçkiliyə yol verilməməsi burada məskunlaşmış
azsaylı xalq və etnik qruplara, o cümlədən udinlərə
öz varlığını qoruyub saxlamağa əlverişli
mühit yaradıb. Bu gün də Azərbaycan
dövləti udin icmasının fəaliyyətinə zəruri
şərait yaradıb. 2003-cü ildə
Nic kəndində alban-udin xristian icması, 2010-cu ildə isə
Oğuzda udin xristian cəmiyyəti qeydiyyatdan keçib.
Əlbəttə,
xalqın kimliyini sübut edən amillərdən biri də
onun əsrlər boyu yaratdığı maddi mədəniyyətidir.
Milli geyim, mətbəx, müxtəlif mərasimlər,
yaşayış tərzi və s. hər bir xalqı fərqləndirən
xüsusiyyətlərdir. Udilər tarix boyu əkinçilik,
maldarlıqla məşğul olublar. Bu
günədək özlərinin ənənəvi yemək və
içkilərini, milli geyim və mərasimlərini qoruyub
saxlayıblar.
Oxşarlıq
xalqlarımızın soy yaxınlığına dəlalət
edir
R.Mobili qeyd edir ki, udin xalqı ailə-məişət
məsələlərində, nişan və toy mərasimlərinin
keçirilməsində qədim adətlərini bu gün də
yaşadırlar: “Təkcə belə bir faktı
xatırlatmaq kifayətdir ki, udinlər qədim Azərbaycan rəqslərini,
o cümlədən hələ 10 min il bundan əvvəl
Qobustanın qayaüstü rəsmlərində əks
olunmuş «Yallı» rəqsini bu gün də toy və şənliklərində
ifa edirlər”.
Udinlərdə toy adətləri,
“Xüyər zombaksın”, “Xozamandluğ”, “Baliga” adlanan mərhələlərdən
ibarətdir. Toylar “Taraxmoy” havasının
çalınması ilə başlayır və bir qayda olaraq
iki gün - bazar və bazar ertəsi davam edir. Musiqi səsi ilk olaraq oğlan həyətindən
eşidilməlidir, əks halda bu yaxşı hal hesab olunmur.
Toy hər iki tərəfdə eyni vaxta
başlanır, toyun başa çatmasına 1-2 saat
qalmış oğlan evinin adamları gəlini gətirmək
üçün qız evinə gedir.
Yaşlı sakinlərin
verdiyi məlumata görə, udinlərin əsasən iki
bayramı olub və onların əsasını da din təşkil
edib. Bayramlardan biri «Gömart»
adlanırdı. Adətə görə imkanı olanlar
bu bayramda qoç kəsib, Tanrının adına
kasıb-kusuba paylayardı.
İkinci bayram
yazın, baharın gəlişi zamanı keçirilərdi.
«Joğulun axsibay», yəni yaz bayramı adlanan mərasim
mart ayının ortalarında qeyd olunardı. Əhali çalışırdı ki, bayramlarda hər
nəsil, hər məhəllə bir yerə toplaşıb,
onu birlikdə qeyd etsin. «Joğulun
axsibay»ın əsas əlamətlərindən biri ondan ibarət
idi ki, həmin gün hamının evində ənənəvi
udin yeməkləri sayılan «hərsə» bişirilməlidir.
Həmçinin evlərdə yumurta bişirər,
onu qırmızı boyayardılar. Bayramın səhəri
kənd uşaqları boyunlarına çanta keçirib, həyətləri
gəzər, ev sahiblərindən bayram
payı umardılar. Göründüyü kimi,
bu bayramla azərbaycanlıların Novruz bayramı arasında
çoxlu oxşarlıq var. Mənəvi mədəniyyətdəki
bu oxşarlıq udin və Azərbaycan xalqlarının soy
yaxınlığına dəlalət edən daha bir
faktdır.
Udinlər arasında
mövcud olan xalq bayramlarından biri də «Mayin axsibay», yəni
qara bayramdır. Ənənəyə
görə, bu bayram heç vaxt bazar gününə
düşməməlidir. Bu bayramın 7 həftə
pəhrizi var. «Tərəmə» də udinlərin ənənəvi
bayramlarından sayılır və bir qayda olaraq sentyabrın
24-də qeyd edilir. Bu bayram zamanı el-oba yemək-içmək
götürüb, ölülərini yad etməyə gedir.
Nəhayət, yenə
bu qəbildən olan bayramlardan biri də «Xaşği»dir ki, o
da yanvarın 12-də qeyd edilir. Həmin
gün əvvəlcə kişilər, sonra isə qadınlar
çaydan evlərinə su gətirərlər.
“Dini
ayinlərimizi və milli bayramlarımızı
yaşadırıq”
İcma rəhbərinin sözlərinə
görə, bu il aprelin 15-də Qəbələ rayonun Nic kəndində
yaşayan udinlər “Pasxa” və “Kala axsibay” bayramlarını
təntənə ilə qeyd edib: «Nic kəndindəki “Cotari”
alban kilsəsində təşkil olunan bayram mərasimində
Dini Qurumlarla İş üzrə Dövlət Komitəsinin,
rayon icra hakimiyyətinin nümayəndələri də
iştirak edirdilər. Çıxış edənlər
Azərbaycanda mövcud zəngin mədəni irsin qorunub
saxlanılmasını yüksək qiymətləndirərək
Nic kilsəsinin bərpasını xalqımızın
tolerantlığına gözəl nümunə olduğunu
vurğuladılar. Kilsədə şamlar
yandırıldı, dualar oxundu. Dini ayinlərin
icrasından sonra “Cotari” kilsəsinin həyətində udin
xalqının qədim “Kala axsibay” bayramı qeyd olundu. Bayram tədbirində udin xalqının qədim ənənəsi
canlandı, udin dilində ifa olunan mahnılar, müxtəlif
yeməklər və şirniyyatlarla bəzədilmiş
süfrələr hamıda xoş əhval-ruhiyyə
yaratdı”.
Hazırda Nic kəndində və
Oğuzda udin ziyalıları fəaliyyət göstərir:
“Nic kəndində üç orta məktəbdə ibtidai
siniflərdə yerli müəllimlər latın qrafikalı əlifba
əsasında udin dili dərsləri keçirlər. Hətta udin kilsəsində ibadət də bu dildə
aparılır. Biz öz tarixi vətənimiz
olan Azərbaycanda dini ayinlərimizi yerinə yetirməklə
yanaşı, milli bayramlarımızı da keçiririk.
Azərbaycanda milli və ya dini zəmində
heç bir udin zərər çəkməyib. Bütün udinlər yaşadıqları yerdən
asılı olmayaraq, bir-birilərini çox gözəl
tanıyırlar. Axı bizim sayımız
o qədər də çox deyil”.
Udin
toylarında da «Vağzalı» səslənir
Söhbət əsnasında icma rəhbəri
bir maraqlı məqamı da diqqətə çəkir: «Udin
qızların azərbaycanlı gənclərlə ailə
qurması təsadüfi hal deyil. İstər
Nicdə, istərsə də Oğuzda onlarla belə
qarışıq ailə mövcuddur. Qarışıq
nikahlı ailələrdə azərbaycanlılıq əhvalı,
adət-ənənəsi üstünlük təşkil edir.
Göründüyü kimi, regionda udin və azərbaycanlıların
bir-birinə qaynayıb-qarışması prosesi müsbət
mənada bu xalqların birgə yaşayış normasına
çevrilib. Udin toyu təkcə udinlərin
deyil, bütünlüklə Nicdə yaşayan əhalinin -
azərbaycanlıların, ləzgilərin ümumi
şadlığı, toy-düyünüdür. Öz növbəsində udinlər də yerli
xalqın xeyir işində iştirak edir, özünü bu
ailənin üzvü sayır”.
İstər tarixi,
istərsə də etnoqrafik materiallardan aydın olur ki, udin
toylarında demək olar ki, azərbaycanlılara məxsus oyun
havaları, rəqslər ifa olunub. Udin
toylarında da «Vağzalı» havası çalınır.
Yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, udin toylarında ifa
olunan rəqslərdən biri də “Yallı”dır. Bir sözlə, əsrlər boyu eyni mühitdə,
eyni ictimai-siyasi həyatda, birgə yaşayış
qaydalarında formalaşan etnik psixologiyalarına görə
udinlər Azərbaycan xalqının bir hissəsini təşkil
edirlər.
Udinlər həmçinin
zəngin mətbəxləri, yemək mədəniyyətləri
ilə seçiliblər. Maddi mədəniyyətin
bəzi elementlərinə nisbətən ənənəvi yeməklər
demək olar ki, müasir dövrədək xalqın məişətində
öz yerini və rolunu qoruyub saxlamaqdadır.
R.Mobili bildirir ki, udin
milli mətbəxi Azərbaycan mətbəxi ilə
oxşarlıq təşkil edir. Gündəlik
yeməklərin bir hissəsi undan hazırlanır. Bu cəhətdən
ənənəvi təndir çörəyini və sacda
bişirilmiş «lavaş» və «yoxa» deyilən çörək
növlərini, toylarda, bayramlarda hazırlanan və yerli əhali
arasında «kətə» adlandırılan şirin
çörəyi qeyd edə bilərik. Ənənəvi
yeməklərdən biri də plov hesab edilir ki, bu da udinlər
arasında «xup» adlandırılır. Udinlərdə
də, hazırlanmasından asılı olaraq, plovun müxtəlif
növləri var və demək olar ki, azərbaycanlıların
plovları ilə eyniyyət təşkil edir. Udinlərin gündəlik yeməkləri arasında
ət çox mühüm rol oynamasa da, toyuq və başqa
quş əti geniş yer tutur. Toy məclisləri
isə qızardılmış toyuq əti olmadan keçmir.
Udinlərin ən dadlı yeməklərindən
biri «fırlama»dır. Hinduşka ətindən
hazırlanan bu yemək əsasən payız və qış
aylarında bişirilir. Udinlərin bir
çox yeməklərinin azərbaycanlıların mətbəx
mədəniyyəti ilə oxşarlıq (o cümlədən
adlarında) təşkil etməsi iki xalqın daha da
qaynayıb-qarışmasına öz müsbət təsirini
göstərib.
Qeyd edək ki, udinlər
tarixi vətənləri olan Azərbaycandan başqa, bir
sıra xarici ölkələrdə - Rusiya, Ukrayna, Gürcüstan,
Qazaxıstan və Belarusda da yaşayır. Aparılan araşdırmalar sübut edib ki, bu
ölkələrdə yaşayan udinlərin hamısı Azərbaycandan
köçüb gedənlərdir. Məsələn,
qonşu Gürcüstanda udinlər hələ XVII əsrdə
məskunlaşıblar.
Son məlumatlara
görə, Gürcüstanda yaşayan udinlərin sayı təxminən
500 nəfərdir. Rusiyada isə 3 minə
yaxın udinin (əsasən Rostov vilayətində)
yaşadığı bildirilir.
Mehparə
Mədəniyyət.-
2012.- 8 avqust.- S. 15.