Hər
ömür bir nağıl imiş…
Ötən
illərin mahnıları
Yəqin, bu nağıllar, yəni
hərəmizin həyatının bir az
uydurulmuş, bir az gerçək nağılı biz
doğulmazdan öncə yaranıb. Sonra
şirin dilli, bəmbəyaz saçlı nənələrimizin
dilində dönə-dönə təkrarlanıb. Bəlkə elə bu nağılların sonunu da
onlar daha gözəl bilirmişlər. Belə
olmasaydı, acı-şirin sonluqdan asılı olmayaraq, hər
dəfə bizi «Burda nağıl sona yetdi, göydən
üç alma düşdü. Biri» -, deyə
ovutmazdılar, aldatmazdılar, üç almadan biri ilə
könlümüzü almağa çalışmazdılar...
Onun da ömrü
bir nağıl idi. Amma həsrətlərlə,
nisgillərlə, ağrılarla dolu nağıl. Bir zamanlar şövqlə, sonrakı nisgillərdən
bixəbər oxuduğu «Xatirəsən, yar» mahnısında
dediyi kimi “Bir sən idin ömrün bəzəyi, dərdimə
dərman dağ çiçəyi. Bu halımı,
əhvalımı bir biləsən, yar”.
Beləcə,
çox keçmədən o da xatirəyə çevrildi.
Bir az kədərli, bir az nisgilli, bir az da
şirin Rövşən Behçət xatirəsinə. Hər nağılın sonundakı üç
almanın röyasına qapılıb ömrün sonunu
ağrılar, əzablar, məşəqqətlə yaşayan
sənətkarı da elə ölümünün birinci
ildönümündə bu məqsədlə
xatırladıq. Amma üç almanı
heç kimə vəd etmədən.
Rövşən Behcət nağılı
Behcətin
ömür nağılını bir zamanlar özünün
yazdığı məktubdan və oğlunun xatirələrindən
düzüb-qoşdum. Açığı,
həm məktubdan, həm də ata itkisini birinci ilində
yepyeni kədər və köks ötürməklə
müşayiət edən oğulun dediklərindən
sarsıldığım anlar da oldu. Amma hər
halda, o da bir ömür idi və yaşandı.
Onun əsli Cənubi
Azərbaycandandır. Behcət soyadı da
ordan gəlmədir. Atasıgil 1938-ci ilə
qədər Gəncədə yaşayıb. Ölkədə məşum repressiya
“maşını” işə düşdükdə Təbrizə
köçmək məcburiyyətində qalıblar. Atası orada evlənib. 1945-ci il
martın 17-də isə ailənin ilk övladı -
Rövşən Behcət dünyaya göz açıb. Ondan sonra daha 3 qardaş və 2 bacı. Ancaq ailə İranda da çox qala bilməyib və
çox böyük çətinliklə də olsa, 1961-ci
ildə gecə gizli yolla yenidən Arazın bu tayına
qaçıblar. Gəncəyə gəliblər.
Çünki atasının bacıları,
dayıları burada qalmışdılar. Beləliklə,
ailə yenidən Gəncədə məskunlaşır.
Uşaqlar məktəbə gedir. Ancaq çoxuşaqlı ailənin
dolanışığı o qədər də yaxşı
olmur. Ona görə də İranda 9-cu sinfə qədər
fars dilində oxuyan Rövşən Gəncədə
təhsilini gecə məktəbində davam etdirməli olur. Ailəsinə kömək etmək məqsədilə
Alüminium Zavodunda işləməyə başlayır.
Gündüzlər işə, gecələr məktəbə
gedir. Görünür, bu da bir qismət
idi. Çünki məhz o zavod
Rövşən Behcətin müğənni kimi tale yolunu
müəyyənləşdirir. Zavodun bədii
özfəaliyyət kollektivinə üzv olur. Bir gün
gənclərin yığışdığı məclisdə
o zamanın məşhur mahnılarından olan “Ya Mustafa”nı oxuyur. İfası hamı
tərəfindən o qədər bəyənilir ki, bundan
sonra təşkil olunacaq bütün tədbirlərə onu dəvət
edirlər.
Həmin gün gənc
Rövşənin həyatının ən unudulmaz
anlarından birinə çevrilir. Məhz həmin
gün bilir ki, onun bənzərsiz səsi var. O vaxta qədər
isə bundan bixəbər idi...
Bununla
da sənət yolu başlandı
Fərqli ifa, gözəl
səs və maraqlı improvizələr sayəsində
Rövşən get-gedə tanınmağa başlayır.
Bir qədər sonra respublika üzrə özfəaliyyət
baxışında iştirak edir. Ancaq
üzləşdiyi bir problem vardı. Azərbaycan dilində
mahnı bilməməsi və ifa tərzinin fars
boğazlarına, cənub ladına köklənməsi, təbii
ki, sonradan ona maneə olacaqdı. Məlum rejimin
senzurası mütləq əngəl törədəcəkdi.
Azərbaycan dilində danışmasına
baxmayaraq, mahnı öyrənməməsi onu çox narahat
edirdi. Çünki o vaxtadək fars
musiqiləri eşitmişdi, onları əzbərləmişdi.
Elə ona görə baxışda lirik fars
mahnısı oxuyur. Amma buna baxmayaraq,
çıxışı böyük maraqla
qarşılanır. Hətta tərcüməçi
gətirib “Vışka” qəzeti üçün ondan
müsahibə alırlar. Qəzet
işıq üzü görəndə isə təəccübdən
gözlərinə inanmır. Ona
böyük bir məqalə həsr olunmuşdu. Və yazılmışdı - “O, peşəkar
deyil, amma peşəkarcasına oxuyur”.
Bu məqalə ona
bir ruh verir. Musiqiyə, sənətə
olan həvəsi, marağı daha da artır. Tədricən Gəncədə tanınmağa,
sevilməyə başlayır. Gəncə
şəhər mədəniyyət evinə dəvət
olunur. Artıq toylara, şənliklərə,
festivallara da çağırılır. 1967-ci
ildə keçirilən festivalda “Dəşti” təsnifinin
ifasına görə qızıl medal qazanır. 1968-ci ildə Ümumdünya Gənclər
Festivalının onluğuna düşür. Ona ən böyük uğur gətirən
çıxışı isə Bakıda keçirilən “Gəncə
günləri” zamanı olur. Həmin günləri
dünənin anı kimi xatırlayan müğənninin
yazısından bir məqam: “Yeddi günlük tədbirin
“Azdrama”da keçirilən son konserti televiziya vasitəsilə
canlı nümayiş olunurdu. Hərə bir
mahnı oxuyurdu. Mənə icazə verdilər,
dedilər, sən ikisini oxu. Birinci
mahnıdan sonra zal bir-birinə dəydi. Alqışların
ardı-arası kəsilmədi. İkinci dəfə fars mahnısı oxudum. Bu ifamdan
da sonra alqış səsləri qulaq batırırdı.
Düz 15 dəqiqə çıxış
etdim. O 15 dəqiqə ərzində məni
Azərbaycanda demək olar ki, çoxları tanıdı.
O vaxt indiki kimi deyildi. Bircə televiziya vardı,
hamı da onu izləyirdi. Məni camaata sevdirən
əsas cəhət heç kimə bənzəməməyim
oldu. Əlibaba Məmmədov, Teymur
Mustafayev, İslam Rzayev kimi sənətkarların
ifasını dinləyirdim, onlardan öyrənirdim. Amma səhnəyə çıxanda özüm kimi
oxuyurdum. Hamı da gördü ki, bu, yeni səsdir”.
«Göygöl»ün şirin səsi
Onun da sənət
uğurları, tamaşaçı ordusu tərəfindən
tanınıb sevilməsi bir çox gözəl sənətkarlarımızın
yoluna işıq saçan məşhur «Göygöl»
ansamblının adı ilə bağlıdır. Belə ki, Rövşən Behcət 1969-cu ildə Əməkdar
artist Fikrət Verdiyevin yaratdığı ansamblda
çalışmağa başlayır. Az
müddətdə repertuar təşkil olunur. Televiziyada
çıxış edir. Filarmoniyada
konsert vermək təklif olunur. Təbii ki,
artan şöhrət, fərqli görünüş və
yeni səsli gənc oğlan hər kəsdə maraq
oyadır. Xatirələrdən daha bir məqam: “Birinci
konsertə gələn tamaşaçıları görəndə
gözlərimə inanmadım. Zal
bütünlüklə dolmuşdu. Tanınmış
müğənnilər də gəlmişdi. İlk konsert çox böyük uğurla
keçdi. Bir neçə həftədən
sonra daha bir konsert verdik. Üçüncü
dəfə isə bizi üçgünlük konsertə dəvət
etdilər. Bu konsertlərin də hər
üçü anşlaqla keçdi”.
Həyat onun
üzünə gülməyə başlamışdı.
Artıq hər şey yaxşılığa
doğru, yüksələn xətt üzrə gedirdi. “Göygöl” 1977-ci ildə dövlət mahnı və
rəqs ansamblı statusu alır. 1984-cü
ildə SSRİ vətəndaşlığını qəbul
etdiyinə görə, xarici ölkələrə də gedə
bilirdi. İttifaq respublikalarında,
Almaniyada, Meksikada konsertlərdə iştirak edirdi.
Görkəmli bəstəkar
Cahangir Cahangirov məxsusi onun üçün «Göygöl»
mahnısını yazmışdı. «Çahargah» və
«Dəşti»yə özünəməxsus ifa tərzini, “Gəl,
inad etmə”, “O yana döndər məni”, «Dözə bilmirəm»,
«Cavab gözləyirəm», «Hacıkəndə gedən yollar»
mahnılarına şirin səsini, xoş avazını qatan
sənətçi tamaşaçılar tərəfindən
sevilirdi. Artıq kifayət qədər məşhurlaşmışdı.
Bu məşhurluqdan istifadə edib asanlıqla
Bakıya gələ, böyük şəhərin zəngin
mədəni həyatında özünə yer tapa bilərdi.
Özünün xatirələrində qeyd
etdiyi kimi, bir dəfə bu arzuya düşsə də, Fikrət
Verdiyev onu fikrindən daşındırır.
Xəbərsiz xəstəlik hər
şeyi alt-üst etdi
Gəncədə
də hər işi yaxşı gedirdi, ansamblın tərkibində
xaricdə qastrollarda olurdu, məclislər, konsertlər ara vermirdi. Ailə qurmuşdu,
övladları dünyaya gəlmişdi. Bir
sözlə, həyatından şikayəti yox idi. Lakin birdən hər şey dəyişdi, sanki qara
rüzgar əsdi. 1993-cü ildə iflic
oldu. Müğənni bununla da hər
şeydən əlini üzdü. Sanki həyatdan,
hər kəsdən küsdü, özünə
qapıldı. Bir neçə il
musiqidən, sənətdən uzaqlaşdı, “Göygöl”
ansamblında da fəaliyyətini dayandırdı. “Göygöl”dən ayrılan ifaçı bir
müddət sonra Gəncədə fəaliyyət göstərən
başqa bir ansamblda çalışmağa başlayır.
İki il sonra onu yenidən “Göygöl”ə
dəvət edirlər. Ancaq bu qayıdış
da uğurlu olmur və 2000-ci ildə yenidən ansamblı tərk
edir.
Uzunmüddətli
fasilə, maddi sıxıntılar, ailə
qayğıları onu sənətdən uzaqlaşdırsa da,
o yenidən qəlbinin səsinə qulaq verib musiqi, çox
sevdiyi sənətinə qayıdır. Bu
dəfə Azərbaycan Dövlət Neft Şirkətinin
"Azərneftyağ" neft emalı zavodunun direktoru, mərhum
Ramiz Mirzəyevin təklifi ilə müəssisənin nəzdində
yaradılan “Neftçi” ansamblına işə düzəlir.
Amma bu ansamblın da ömrü uzun olmur. Oradan da ayrıldıqdan sonra müğənni
ümidsizliyə qapılır. Bütün
bunlara rəğmən o, yaşamaq istəyirdi. Bunu məlum məktubundakı bəzi sətirlərdən
də sezmək olar. Görünür,
ağır xəstəliyə, acı sonun
yaxınlaşmasına rəğmən o, ümidlərini hələ
tam üzməmişdi. Sağalacağına
ümid edir, yaşamaq istəyirdi.
Sonu kədərli nağıl
Ötən ilin elə bu günlərində
informasiya agentlikləri, telekanallar, qəzet səhifələri
bu xəbərlə silkələndi: «Tanınmış müğənni,
“Göygöl” ansamblının keçmiş solisti
Rövşən Behcət uzun sürən ağır xəstəlikdən
sonra Bakıdakı evində vəfat edib. 66
yaşında dünyasını dəyişmiş sənətkarla
vida mərasimi avqustun 19-da Gəncə Dövlət Dram
Teatrında keçiriləcək. Xanəndə Gəncədəki
İmamzadə məzarlığında dəfn olunacaq...”.
Beləcə,
iki-üç cümlə ilə bir ömrün
nağılı da sona yetdi. Nağılçıya
və ona qulaq asanlara isə Rövşən Behcət sənətkarlığının
yaddaşlardan silinməyən səsi qaldı. Daha əbədi
və daha gözəl ərməğan kimi...
Həmidə
Nizamiqızı
Mədəniyyət.-
2012.- 15 avqust.- S. 10.