Nəğmələrdə
“gəlin” köçən arzular
Musiqi fikirlərimizin, xəyallarımızın
rəssamı, həyatı dərk etməyin incə bir
yaşantısıdır. Nə yaxşı ki, musiqi
ölümsüzdür. Yaradıcı insanın ömrü
bir gün başa çatsa, ruhu göydə uçan durna
qatarına qovuşsa da, nəfəsi, ürək
çırpıntıları nəğmələrində
yaşayır. Azərbaycanın ilk qadın bəstəkarı
Ağabacı Rzayeva məhz belə xoşbəxt sənətkarlardan
biridir. Dekabrın 15-də bəstəkarın anadan
olmasının 100 ili tamam olur.
Ağabacı Rzayeva məşhur tarzən Mirzə Fərəcin ailəsində doğulmuşdu. Hələ körpəlikdən ruhu musiqi ilə qidalanmış, pərvazlanmışdı. Gəlin, o ailənin qapılarını bu günə açaq. Musiqi dünyamıza Ağabacı Rzayevanı bəxş edən bir ailənin taleyi ilə tanış olaq...
Mirzə Fərəcin
nəvəsi Ruqiyyə xanımın xatirələrindən:
“Mirzə Fərəc 14-15 yaşında olanda Bakıya Şiraz
şəhərindən 5 simli tarı ilə gəlmiş
Əli Şirazidən tarda çalmağı öyrənir...
Tarın səsini doğmalaşdırmaq və tembrini gücləndirmək
üçün 6-cı simin olması mütləq idi. Odur
ki, Mirzə Fərəc 6-cı ağ kök simi tara əlavə
edir... Məşhur tarzən kimi ad-san qazanır. Toy-şənlik
məclislərinin iftixarı olur. O tək Bakıda,
Abşeronda deyil, Azərbaycanda, Qafqazda, Orta Asiyada
tanınır... 1904-cü ildə xanəndə Ağasəid
oğlu Ağabala ilə İranın Pəhləvi (Ənzəli)
şəhərinə toy məclisinə gedirlər. Toy mərasimi
qurtarandan sonra şəhər klubunda bir ay konsert verirlər. Konsertin səsi-sorağı
Rəşt şəhərinin hökmdarına çatır,
onları görmək istəyir.
Sarayda geniş bir musiqi məclisi
qururlar... Hökmdarın göstərişi ilə
üzərinə parça örtülmüş
böyük bir xonça babamın qarşısına qoyulur.
Örtüyü qaldıranda xonçada sədəflə bəzədilmiş
bir tar görünür. Tarın çanağında və kəlləsində
“Şiri-xurşud” (İran dövlətinin gerbi) sədəfə
həkk olunmuşdu... Babamın ən qiymətli
yadigarı olan tarı indi Azərbaycan Elmlər
Akademiyasının Tarix Muzeyində saxlanılır”.
Mirzə Fərəcin
“Bənövşə” və “Azərbaycan” oyun havaları hələ
də ifa olunur, xalq arasında yaşayır. Oğlu
İsmayıl gözəl tar ifaçısı olsa da,
iqtisadçı işləyirdi. Həyat
yoldaşı da yüzdən çox bayatı və qəzəl
bilirdi, yaxşı əl qabiliyyəti vardı. Tirmə üzərində güləbətin butalar
salır, tənbəki, saat, möhür, daraqqabı kisəsini
milli üslubda ornamentlərlə tikirdi. Bir
sözlə, ailənin bütün üzvlərinin milli mədəniyyətimizə
nə qədər yaxın olduğu aydın olur. 1920-ci
ildə Musiqi Texnikumunda tar sinfi açılanda Üzeyir
Hacıbəyli Mirzə Fərəci dərs proqramının
tərtib edilməsinə cəlb etmişdi. Tara
qadağalar qoyulan dövrdə də onun səsi tarzənin
evində təşkil olunan məclislərdən kəsilmədi.
Mirzə Fərəcə 79
yaşından sonra fərdi pensiya təyin edilir... O, “əgər
məni bu xərçəng xəstəliyi tutmasaydı, hələ
çox yaşayacaqdım” sözləri ailəni bərk
sarsıtmışdı. Qəlbində
hamıdan çox Ağabacıdan nigaran idi. İlk nəvəsini dünyalar qədər istəyirdi.
Bir gün gəlinini yanına çağırıb dedi:
“Ağabacını mən sənə tapşırıram”. Sonra kövrəlib ağladı. Həmişə nikbin, mehriban olan insan zahirən
tamam dəyişmiş, elə bil başqa bir dünyaya
düşmüşdü. Əslində
bu, belə idi. Axı, tarından, musiqi məclislərindən
həmişəlik ayrılmışdı. Ailə birinci dəfə idi ki, Mirzə Fərəci
ağlayan görürdü. Bu göz
yaşları sanki “Segah” muğamından süzülüb gəlirdi.
Mirzə Fərəc
dünyasını dəyişəndən sonra ailə
üzvlərinin gözlərində işıq, sevinc
azaldı. Ağabacı sevimli
babasından, onun böyük məhəbbətindən yetim
qaldı. Lakin nə qədər ki, o, sağ idi, qız
nəvələrinə tarda çalmağa icazə vermirdi. Yalnız onun vəfatından sonra
Ağabacının atası qızlarına tarda
çalmağı öyrətdi. O gündən
Ağabacının həyatına yeni səhifələr
yazılmağa başladı, amma notlarla, gözəl milli
ruhlu musiqilərlə... O, Azərbaycanın musiqi mədəniyyəti
tarixinə istedadlı bəstəkar kimi daxil oldu.
Yenə xatirələr köməyimizə
gəlir: “Babam istəmirdi ki, Ağabacı
çalğıçı olsun. O, deyirdi ki, Ağabacı
çox zəifdir, qoy öz dərslərini oxusun, iki məktəbdə
dərs almaq onun üçün çətin olar. İstəkli babamız haradan biləydi ki,
özünün bəzi xüsusiyyətləri ilə bərabər,
musiqi istedadını da Ağabacıya verib, onun gələcək
taleyi ancaq musiqi ilə bağlı olacaq”.
Ağabacı 1929-cu
ildə Pedaqoji Texnikumu bitirib Saray, Kürdəxanı,
Maştağa kəndlərində müəllimlik edir. Ətrafdakılar onun fəaliyyətinə birmənalı
yanaşmır, ona böhtan atıb mənəviyyatını
sındırmaq istəyənlər tapılırdı.
O isə öz mövqeyindən bir addım belə geri çəkilmədən
məktəblərdə yaxşı səsi olan qızlardan
ibarət xor yaradır, çaldığı tarın
müşayiəti ilə konsert təşkil edirdi. Maştağada qadın klubu
açılmışdı. Ağabacı
fəal komsomolçu kimi oranın özək katibi idi. Savadsızlıq klubunda axşamlar təmənnasız
dərs verərək, maarifçilik missiyasını uzun illər
həvəslə davam etdirdi. Sonralar da Azərbaycan
Bəstəkarlar İttifaqının “Xalq yaradıcılığı”
şöbəsinin xətti ilə respublikanın bir çox
rayonlarına ezam olunub, istedadlı gənclərin üzə
çıxmasında iştirak edib. Onun
seçib üzə çıxardığı gənclərdən
biri də sevimli müğənnimiz Qulu Əsgərov idi.
Üzeyir Hacıbəyli
Mirzə Fərəcin ailəsinin dostu idi. Ağabacının bəstəkar kimi yetişməsində
onun rolu əvəzsizdir. 1934-cü ildə
Ağabacının atası İsmayıl kişi
bir gün evə gəlib dedi: “Üzeyir bəy konservatoriyada
“Xalq musiqisi” şöbəsi açıb. Heç
bir ailə öz qızını konservatoriyada oxumağa icazə
vermir. O, mənə dedi ki, qızlarımı onun
yanına gətirim, musiqi qabiliyyətlərini yoxlayım. Məsləhət olsa konservatoriyada oxusunlar”.
Bu təklifi eşidən
kimi qızlar səhər-axşam tarda məşq etdilər.
Onların ifası, istedadı Üzeyir bəyi
çox sevindirdi. Ağabacı xalq
musiqisi, bacısı Ruqiyyə isə vokal şöbəsinə
qəbul olundular. Ağabacı Üzeyir bəyin
kompozisiya sinfində təhsil alır, 1938-ci ildə Moskvada
keçirilən Azərbaycan incəsənət dekadasında
iştirak edir. O, müəllimi haqqında deyirdi:
“Üzeyir Hacıbəyovun öz təhsil üsulu vardı. Bizə - musiqi məktəbi və konservatoriyanın
tələbələrinə həyatı dinləməyi,
duymağı öyrədirdi. Bir də
onun çox qiymətli xüsusiyyəti vardı,
yaradıcılıq inkişafımıza nəzər yetirir,
həmçinin həyatımızla, səhhətimizlə
maraqlanırdı. Axı, müharibə
idi”.
Görkəmli bəstəkarımız
Şəfiqə Axundovanın müharibə ilə
bağlı xatirəsi Üzeyir bəyin istedadlı
yaradıcı gənclərin müdafiəsinə
qalxmasını, qayğısını bir daha təsdiq edir:
“Müharibə illəri idi. Hamı kimi vətəni
müdafiə etmək üçün Azərbaycan
oğulları da cəbhəyə yollandılar. Hərbi Komissarlıqdan mənə və
Ağabacı Rzayevaya da çağırış vərəqəsi
gəldi. Üzeyir bəy hirslənib
özündən çıxdı və komissarlığa
arası kəsilməyən zənglər edərək, bizim
hər ikimizin adını cəbhəyə gedənlər
siyahısından sildirdi”.
Üzeyir bəyin
qayğısı nəticəsində xanımlar müharibənin
amansız caynağından xilas oldu. Azərbaycan
iki qadın bəstəkarı kəşf etdi.
Ağabacı Rzayeva müharibə illərində “Vətən”,
“Partizan oğlu”, “Sevgilim əsgər gedir”, “Qəhrəman
ananın qəhrəman oğlu” mahnılarını
yazdı.
Yeri gəlmişkən onu da qeyd edək
ki, Şəfiqə Axundova konservatoriyada Hacı Xanməmmədovun
tar sinfində oxumuş, sonra isə Ağabacı Rzayevadan da
tar ifaçılığının sirlərini dərindən
öyrənmişdi. Üzeyir bəy hər bir
bəstəkarın milli musiqi alətlərimizdə,
xüsusilə tarda mükəmməl
çalmağını yüksək qiymətləndirirdi,
qeyd edirdi ki, məhz bu cəhətdən bəstəkar öz
milli musiqisinə daha yaxın olmaqla gözəl, unudulmaz əsərlər
yarada bilər. Ağabacı Rzayeva və Şəfiqə
Axundovanın zəngin yaradıcılığında tara olan məhəbbət onların bəstələdiyi
musiqilərdə özünü dolğun şəkildə əks
edir.
Üzeyir bəyin Azərbaycanda
istedadlı tələbələrə göstərdiyi diqqət
və qayğı öz bəhrəsini verirdi. Milli mədəniyyət tariximizdə yeni
istedadlı musiqiçilər, müğənnilər və
bəstəkarlar yetişməkdə idi. Xüsusilə
uşaqlar üçün yeni yazılan şeirlərə,
mahnılara ehtiyac duyulurdu. Milli
özünüdərk hisslərinin formalaşmasında
uşaqlıq xatirələri böyük əhəmiyyət
kəsb edir. Bu xatirələr isə daha
çox uşaqlıq nəğmələri,
nağılları ilə sıx bağlıdır. Mənə elə gəlir ki, nəğməsiz uşaq,
çiçəksiz bağçaya bənzəyir. Bu missiyanı Ağabacı Rzayeva öz üzərinə
götürərək, tərbiyəvi əhəmiyyətli,
şux ovqatlı uşaq nəğmələrinin bəstəkarı
kimi tanınıb sevildi. Uşaqların ilk xatirələrində
Ağabacı xanımın “Kukla”, “Xoş gəlmisən, təzə
il”, “Qırmızı şar”, “Dostluq qatarı”, “Mişar”
mahnıları həmişə doğma hisslərlə, səmimiyyətlə
xatırlanır.
Bəstəkar
uşaq mahnıları ilə yanaşı, “Günəşin
eşqi” adlı pyes də yazmışdı. Ağabacı xanım sanki ana məhəbbətini
uşaq nəğmələrində yaşadırdı.
“Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetinin 12 iyun
1954-cü il tarixli sayında Əfrasiyab Bədəlbəyli
yazır: “Son zamanlar Səid Rüstəmov, Fikrət
Əmirov, Soltan Haclbəyov, Ağabacı Rzayeva, Qənbər
Hüseynli və başqa bəstəkarlarımız
uşaqlar üçün də bir sıra yaxşı
mahnılar bəstələmişlər (Qənbər Hüseynlinin
“Cücələrim”, Ağabacı Rzayevanın “Pioner”, “Şən
yolka”, Gənc maşinistlər” mahnısı və s.). Bu mahnıların çoxu azyaşlı uşaqlar
və məktəblilərimiz tərəfindən sevilə-sevilə
oxunur”.
Vaxtilə Üzeyir Hacıbəyli
Ağabacının ilk bəstəsi olan “Gənc vətənpərvərlər”
musiqisini dinləyəndən sonra fəxrlə demişdi: “Sən
sübut etdin ki, qadın da bəstəkar ola
bilər”. Sovetlər ölkəsində əmək
qəhrəmanlarının obrazını yaratmaq nəinki rəssamlar,
yazıçılar və şairlərin
yaradıcılığında mühüm yerlərdən
birini tuturdu, xüsusilə, bəstəkarların onlara həsr
etdiyi mahnılar dillər əzbəri olurdu.
Lakin Stalinin
ölümündən sonra şəxsiyyətə pərəstiş
məsələsi gündəmə çıxandan sonra hətta
əmək qəhrəmanları haqda mahnıların
ifası qadağan edilmişdi. Ağabacının
“Çoban Qara”, “Neftçi Qurban” mahnıları da bu qəbildən
idi. Bu sadə zəhmət adamlarının şəxsiyyətə
pərəstişlə nə əlaqəsi ola
bilərdi?
İfadəli melodik
üslub, şeirin əsas qayəsini, məqsədini verə
bilmək onun bəstəkarlıq
yaradıçılığına xas keyfiyyətlərdir.
Ağabacı Rzayeva Nizaminin, Füzulinin, Nəsiminin, Sabirin,
Aşıq Hüseynin, Nigar Rəfibəylinin, İslam Səfərlinin,
Zeynal Cabbarzadənin, Mirvarid Dilbazinin, Teymur Elçinin və
başqalarının sözlərinə musiqi bəstələmişdir.
Keçən əsrin 60-80-ci illərində Azərbaycan
radiosunda onun mahnı və romansları daha çox səslənirdi.
Onun mahnılarını Bülbül, Rəşid Behbudov,
Şövkət Ələkbərova, Rübabə Muradova,
Gülağa Məmmədov, Fatma Mehrəliyeva, Tükəzban
İsmayılova, Lütfiyar İmanov oxumuşlar. Təəssüf
ki, bəstəkarın sevimli mahnıları efirdə əvvəlki
kimi tez-tez səslənmir...
İllər
keçdi, uşaq mahnılarının dinləyiciləri
böyüdü, “Evimizə gəlin gəlir” mahnısı
ilə gəlin köçdü. Ağabacı
xanımın arzuları isə nəğmələrdə gəlin
köçdü. O bütün gücünü ailəsinə
verdi. Onunla evlənmək istəyənlər
olsa da, taleyini heç kimlə bağlamadı. “Anam yadıma düşdü” Ağabacı
xanımın xalq tərəfindən çox sevilən
mahnılarından biridir. Anasına
çox bağlı idi. Bu musiqini həyəcansız
dinləmək mümkün deyil. Ana
dünyada yeganə varlıqdır ki, onun məhəbbəti,
nəvazişi insana dünyanın bütün dərdlərini
unutdurmağa qadirdir. Anası 1975-ci ildə
dünyasını dəyişəndə kim
deyə bilərdi ki, Ağabacı xanım da üç aydan
sonra vəfat edəcəkdi...
Əməkdar incəsənət
xadimi Ağabacı Rzayeva mədəniyyət tariximizdə dəyərli
yer tutur. Bəstəkar iki dəfə
“Qırmızı Əmək bayrağı” və “Şərəf”
nişanı ordenləri ilə təltif edilmişdir.
Notlara köçən
arzuların nəğmələrində bu gün də
Ağabacı xanım ruhən bizimlədir. Görəsən, ruhlar danışa bilsəydi, o
dünyadan-əbədiyyətdən bizə nə deyərdi?
Ağabacı xanımın ruhu babası Mirzə Fərəcin
ruhu ilə təmiz göylərdə yəqin ki,
görüşüb... Daha babası nəvəsi
üçün rahatsız deyil. Bəlkə
doğrudan da, “günəşlə” təmasda olan
varlıqlar sonda müvəqqəti həyatdan üzü
günəşə doğru - daimi həyata uçurlar.
Zöhrə
Əsgərova,
yazıçı-publisist
Mədəniyyət.-
2012.- 14 dekabr.- S. 10.