Yeni
dövrün yeni teatr tələbi
İsrafil
İsrafilov: “Biz fövqəladə əhəmiyyəti olan
proseslərə qoşulduq, hamar olmayan yolla getməyə
başladıq. Bu, zərurət idi. Bunu etməli idik”
Çağdaş
dünyada mədəni münasibətlər mədəniyyətlər
arasındakı dialoqu zəruri edir. Bir xalq mədəni dəyərlərinin
qorunması, inkişafı üçün dünya mədəniyyətində
gedən prosesləri, yeni sənət meyarlarını nəzərə
almalıdır. Eyni zamanda öz ənənəvi xüsusiyyətlərini
qorumalıdır. Bu nisbətən mürəkkəb
kulturoloji kontekstdə mədəniyyət siyasəti aydın
müəyyən edilməlidir.
Sevindirici faktdır ki, müstəqil
dövlətimizin mədəniyyət siyasətində bu
meyarlar artıq müəyyən olunub. O cümlədən
milli teatr sənətimizin inkişafı və dünya mədəniyyətinə
inteqrasiyası bəlli prinsiplər əsasında qurulub.
Teatrların maddi-texniki bazasından yaradıcı fəaliyyətinə,
inkişaf konsepsiyasına qədər ən mühüm
komponentlər həllini tapıb. Hazırda Azərbaycan
teatrı mühüm islahatlar yolundadır. Ölkənin ana
teatrının - Akademik Milli Dram Teatrının direktoru, sənətşünaslıq
doktoru, professor İsrafil İsrafilov da bizimlə söhbətində
bu islahatlar və onların ilk nəticələrindən
danışdı.
- Azərbaycan teatrında islahatların aparılması
hər zaman aktual olub. Respublikamız SSRİ-nin
tərkibində olanda, digər sahələr kimi, mədəniyyətdə
də mərkəzdən asılılıq, məhdudiyyət,
çərçivələr özünü göstərirdi.
Artıq 20 ildir Azərbaycan dövlət
müstəqilliyinə qovuşub. Bu
müddətdə ölkəmiz inkişaf edib, beynəlxalq aləmdə
nüfuzu artıb. Təbii ki, bu, Azərbaycana
mədəniyyət siyasətində də ildən-ilə
daha yüksək inkişaf mərhələsinə keçməyə
imkan verir, yeni perspektivlər vəd edir. Bu
müddətdə mədəniyyət, o cümlədən
teatrla bağlı mükəmməl qanunlar toplusu yaranıb.
Teatrın inkişafı üçün
mühüm işlər görülüb və görülməkdədir.
- Yeni şərait, müstəqil
inkişaf teatrımızın dünyaya çıxması,
dünya teatr prosesinə inteqrasiyası üçün də
imkanlar açıb. Bu inteqrasiya prosesi və
onun perspektivləri barədə nə
düşünürsünüz?
- Ümumiyyətlə, yeni
ictimai-siyasi-mədəni reallıqda teatr heç bir şəkildə
dünya teatr prosesindən təcrid olunaraq yaşaya bilməz.
İslahatların başlanması
üçün ilkin zəruri şərtlərdən biri də
bu idi. Bax, bu zaman bəlli oldu ki, bizim
teatrın ciddi problemləri var. Yəni teatrda uzun müddət
davam edən geriləmə prosesi öz işini
görmüşdü. Elə ondan
başlayaq ki, teatrda müasir dramaturgiyanın
azlığı özünü qabarıq göstərirdi.
Amma burada da obyektivlik vacibdir. Məsələn, ölkədə 27 dövlət
teatrı var və bu teatrların hərəsi ildə bir
müasir tamaşa qoymalıdır. Deməli,
27 yeni mövzulu, amma istedadla yazılmış, dramaturji
konstruksiyaya, ideyaya, azərbaycançılıq məfkurəsinə
uyğun və aktyor üçün oyun materialı,
tamaşaçıya deyəcək sözü olan əsər
olmalıdır. Bizdə, bu mənada,
heç kəmiyyət göstəriciləri belə yetərli
deyil.
İkinci tərəfdən,
teatrın böyük sənət ənənələri
yaratmış yaradıcı şəxsiyyətlərini, Dədə
Qorqudun deyimi ilə desək, əcəl alıb yer gizləmişdi.
Bizim nəslin gördüyü Mehdi Məmmədov,
Tofiq Kazımov, Məhərrəm Haşımov, Zəfər
Nemətov kimi rejissorlar dünyasını dəyişmişdi.
Yeni nəsil rejissorlar isə azlıq təşkil
edirdi. Bu, teatrın mövcud problemlərindən
biri olaraq hələ də qalmaqdadır.
- Gəlin, üçüncü,
daha ağrılı olan tamaşaçı problemini də
unutmayaq. Çünki tamaşaçı teatra
gəlir və səhnə əsərində onu cəlb edəcək,
maraqlandıracaq mənzərə görmədikdə buradan
uzaqlaşır. Və bütün hallarda
teatr itirir.
- Təbii. Teatrın
geriləmə, reqressiv proseslərini yaradan şərait nəticəsində
də dediyimiz tamaşaçı ilə teatr arasındakı
əlaqə qırıldı. Buna görə
də bütövlükdə Azərbaycan teatr məkanında
islahatlar qaçılmaz idi. Bu məsələdə
fövqəladə əhəmiyyəti olan sənədlər
qəbul olunmuşdu. Onların yerinə
yetirilməsi ilə bağlı Mədəniyyət və
Turizm Nazirliyi çox geniş tədbirlər planı həyata
keçirməyə başladı. Teatrların
maddi-texniki bazasının möhkəmləndirilməsi
işi intensivləşdi. Bilirsiniz ki,
teatra hər hansı bir texniki avadanlığın
alınması hələ onun təmin edilməsi demək
deyil. Teatrlar kökündən, kardinal şəkildə
dəyişməli idi və bu proses başlandı. Bu, nəticəsini ən yaxın zamanlarda göstərə
biləcək işin başlanğıcı idi.
- Növbəti mərhələ
teatrların truppasının yeni məqsədlərə
yönəldilməsi, yeni fəaliyyət istiqaməti ilə
bağlı idi ki, o da ilk olaraq Akademik Milli Dram Teatrının
təcrübəsində tətbiq olundu. Amma bu proses birmənalı
qarşılanmadı...
- Bu, təbiidir, çünki
islahatlar elə də asan qəbul olunmur. Amma bu,
realdır, mütləqdir. Məsələn,
biz kollektivlə münasibətdə müqavilə üsulunu
həyata keçirdik. Bundan başqa,
rejissorlar konkret bir teatra təhkimçilikdən azad olundular və
sənətin təbiətindən irəli gələn
demokratik bir ovqata kökləndilər. Onlar
artıq, istər respublikamızda, istərsə də xaricdə,
tamaşalar qoymaq imkanı əldə etdilər.
Sirr deyil ki, ətalətdə
olan bir orqanizmi birdən-birə silkələmək, daha aktiv
fəaliyyətə istiqamətləndirmək elə də asan
deyil. Və təbii olaraq bu, kimisə
narahat edir, kiminsə yadına salır ki, onun bir vaxtlar əvvəlki
əsərlərdə oynadığı obrazlar daha yeniləri
ilə əvəz olunmalıdır. Əvvəlki
xidmətlərin kölgəsində gizlənmək olmaz.
Yəni dövr də, zaman da, teatr sənəti
və tamaşaçılar da ondan yeni obrazlar, fərqli ifa və
özünün yaradıcılıq üslubunda yeniliklər
gözləyir. Bu, əlbəttə,
çətindir. Adət olunmuş bir mövqedən
başqa mövqeyə çıxmaq böyük zəhmət,
fərqli fəaliyyət tələb edir və bu mədəni-estetik
proses keçilməli idi.
-
Bütün bu məsələlər, əlbəttə, teatr
islahatlarının başlanması üçün zəruri
idi. Bəs islahatın ilkin nəticələri
nə oldu?
- Teatrımız ötən ilin
mart ayından yenidən qurulmuş, təmir-bərpa
olunmuş binasında fəaliyyətə başladı. Milli teatr gününə təsadüf edən
açılışda biz tamaşaçıların
qarşısına Xalq yazıçısı İlyas Əfəndiyevin
«Hökmdar və qızı» pyesi əsasında
hazırlanmış «Qarabağnamə» tamaşası ilə
çıxdıq. Bundan sonra teatrın
repertuarına bir-birinin ardınca yeni səhnə əsərləri
daxil oldu. Təxminən 7 ayda 10 yeni və
4 bərpa edilmiş tamaşa ilə çıxış
etdik. Bu, nəticə deyilmi? İndi siz təsəvvür edin ki, biz necə gərgin
yaradıcı rejimində işləmişik. Aktyorlar bəzən istirahətə vaxt
tapmayıblar. Nəticədə bu gün
bizim repertuarda 14 tamaşa var. Bunlar hamısı teatr kollektivinin
fədakar əməyi sayəsində mümkün oldu. Özü də bu tamaşalardan 5-i teatrın daxili
imkanları hesabına hazırlanıb.
- Teatra rəhbər təyin olunarkən
qarşıya qoyduğunuz və müsahibələrinizdə
dönə-dönə vurğuladığınız bir məqam
da iş və yaradıcılıq intizamının möhkəmləndirilməsi
ilə bağlı idi. Bu sahədə problemlərin
olduğunu deyirdiniz...
- Əslində,
burada heç bir problemli məsələ yox idi. Özü də mən burada yeni nə isə kəşf
etmədim. İstənilən işdə
intizam olmazsa, orada böyük nəticələrə nail
olmaq mümkün deyil. Xüsusən də
teatrda. Çünki teatr
gördüyü işi özü üçün yox, cəmiyyət
üçün edir. Cəmiyyət həyatında
isə xaotikliyə yer yoxdur, o bir nizamla idarə olunur. Nizam-intizam olan yerdə uğur da var, inkişaf da.
Amma bu da düşünülmüş
olmalıdır. Mənim kimi, kollektivin
üzvləri də bunu vacib saymalıdır. Həmfikirlilik, mövqe, amal birliyi olmasa, hansısa
bir uğurun iddiasında olmaq gülüncdür.
- Müasir dövrün teatrı və
onun problemləri. Sizcə, məsələnin
kökündə əsas nə dayanır?
- Elə problemlər var ki, onlar bəlkə
də daimidir. Teatr yaradıcılıq, rəqabət,
sənət yarışı yeridir. Rəqabət
olduqda problemlər də olur.
- Təbii. Amma
maraqlıdır, sənətşünas olaraq, sizin fikrinizcə,
əsas məqam dramaturgiyadır, rejissura, yoxsa ondan qaynaqlanan
aktyor oyunu?
- Teatrın komponentləri var. Ədəbi
material, rejissura, aktyor oyunu və o oyuna baxan
tamaşaçı. Bu dörd komponent mütləqdir.
Elə bu günün özündə də
teatrın ən aktual və ən böyük vəzifələrindən
biri dövlət quruculuğunda iştirakdır. Yəni dövlətin teatrı dövlətin xəttində,
siyasətində fəal mövqedə olmalıdır.
- Yeni dövrün tələbi
olan yeni teatr siyasəti. Bu gün əksəriyyətin
müzakirə etdiyi bu məsələ ətrafında
danışılarkən Milli Dram Teatrının adı daha
tez-tez çəkilir...
- Bir şeyi qətiyyən unutmaq
olmaz ki, yeni reallıqlarda köhnə dəblə işləmək
və yaşamaq mümkün deyil. Yeni
reallıqlar yeni dünyagörüşü səviyyəsi,
yeni enerji qoyuluşu tələb edir. Ötən ilin
martından bu yana səhnəmizdə
hazırlanan tamaşaların estetik səviyyəsi göz
qabağındadır. Biz fövqəladə əhəmiyyəti
olan proseslərə qoşulduq, hamar olmayan yolla getməyə
başladıq. Bu, zərurət idi. Biz bunu etməli idik. Biz istədik
ki, teatrımızı yeni üfüqlərə
çıxaraq, onun yaradıcılıq potensialını
daha da inkişaf etdirək. Təbii ki, bu proses
ağrısız ötüşmədi. Başqa
yol isə, sadəcə, yoxdur. Vəziyyəti
dəyişmək, keyfiyyətcə yeni və daha
yaxşı məqamlara çatmağın yeganə yolu
budur.
- Sizcə, teatrda səhnəyə
qoyulan tamaşaların bədii-estetik səviyyəsi,
qaldırdığı problemlər, ustalıq səviyyəsi
tamaşaçıları qane edirmi? Təxminən bir
neçə il bundan əvvəl
tamaşaçıların teatrdan uzaq düşməsini, nəsil
əlaqəsinin qırılmasını bu nüansla əlaqələndirirdilər...
- Tendensiya kimi
tamaşaçının teatra qayıdışı
açıq-aşkar hiss olunur. Hətta elə
tamaşaçılar var idi ki, onlar teatrdan incimişdilər,
küsmüşdülər. Bəziləri
teatrın hansısa mövqeyə çıxacağına
inanmırdılar. Bax, o
tamaşaçılar, kübar, teatral zövqlü
tamaşaçılarımız qayıdıb.
- Müsahibələrinizin birində
«Teatrda yaradıcılıq səviyyəsinin aşağı
düşməsinin ilk səbəbi dramaturqlar, ikinci səbəbi
isə rejissorlardır”, - demişdiniz. Ümumilikdə
klassik və müasir əsərlərin yeni redaksiyada, fərqli
təqdimatda tamaşaçıya
çatdırılmasında indi vəziyyət necədir?
- Təəssüf ki, estetik teatral
tələblər səviyyəsində yazan dramaturqlarımız
azdır. Ümumilikdə Azərbaycan teatrı
həmişə güclü, istedadlı aktyor fərdiyyəti
ilə zəngin olsa da, incik qaldığı sahə
dramaturgiya olub.
- Necə
düşünürsüz, bu gün Azərbaycan məkanında
teatr müstəqil fəaliyyət göstərə bilərmi?
- Əlbəttə.
Amma bunun üçün müəyyən şərtlər
var. Özünün sabit auditoriyası olan teatr varsa, o,
xoşbəxtdir və yəqin ki, müstəqil fəaliyyət
göstərə bilər. Əslində,
bütün hallarda teatr arxayınçılıq
mövqeyində durmamalı, dövlətin əlinə baxma,
himayəyə sığınma prinsiplərindən
uzaqlaşmağa çalışmalıdır. Özü-özünü maliyyələşdirmə
yollarını düşünməlidir. Əminliklə
deyirəm ki, buna nail olmaq olar.
- Dövrümüz yeni nəsil,
yeni dramaturgiya, yeni rejissor tipi və intellektual təfəkkürlü,
universal oyun texnikasına malik aktyor fəaliyyəti tələb
edir. Tamaşaçı o aktyoru görmək
istəyir ki, o, səhnədə hər şeyi bacarsın.
Deməli, teatrın yeni fəlsəfəsini bilən
rejissor və təbii ki, universal aktyor tipi lazımdır.
- Nə Azərbaycan, nə də
dünya teatrlarında elə bir truppa yoxdur ki, onun
bütün aktyorları fövqəladə və parlaq
ifaçı olsun. Hər truppada ən
çoxu 7-8 seçmə aktyor var. Bizdə də həmçinin.
Aktyorun əsas materialı onun özüdür.
O öz diksiyasından, plastikasından, mimikasından maksimum
istifadə edərək tamaşaçının diqqətini
oyun bitənədək özündə saxlamağı
bacarmalıdır. Bunun üçün isə
onun dünyagörüşü, bədəni, səsi,
plastikası mükəmməl formada olmalıdır.
- Sizin bir neçə beynəlxalq
layihələriniz var və bu planın bir hissəsi də dəvətli
rejissorlarla bağlıdır. Bu planınız «pis
tamaşanın günahı aktyorda yox, rejissordadır» fikrindənmi
qaynaqlanır?
- O proses də gedir. Bizdə
bir neçə dəvətli rejissor işləyib və
hazırda iki tamaşanı da əcnəbi rejissora həvalə
etmişik. Kollektiv də o rejissorların fəaliyyətindən
razıdır. Dəvətli
rejissorların bizim mətbəxi bilməməsi fikri ilə qətiyyən
razı deyiləm. Bu, naşı və
qısqanc yanaşmadır. Bu gün
bütün dünyada rejissorların mübadiləsi prosesi
gedir və bu, ümumilikdə teatr sənətinin
inkişafına təkan verir. Biz niyə
bundan geri qalmalıyıq? Mədəniyyətlərin
mübadiləsi zamanla təsdiq olunmuş reallıqdır və
xüsusilə bizə hava, su kimi lazımdır.
Söhbətləşdi:
Həmidə Nizamiqızı
Mədəniyyət.-
2012.- 7 fevral.- S. 7.