Şeiri
ürəyində ağlayan şair
Tələbəlik
illərində mənə elə gəlirdi ki, Fikrət Qoca
yalnız gəncliyin, eləcə də sevən insanların
şairidi. Bu, yalnız onun məhəbbət ruhlu şeirlərinin
ahəngi ilə bağlı deyildi. Fikrət Qocanın
poeziyasına həmişəlik olaraq gənclik həvəsi,
təravəti həkk edilib. Bu şeirləri oxuduqca
insanın ruhu təzələnir, varlığında xoş
emosiyalar doğulur, dərd-kədərdən xilas edilir, həyat
eşqi artır.
Onun şeirlərində duyulan
nikbinlik bulaq səsinə, yarpaq rənginə bənzəyir.
Özünü qoca çinarların pöhrəsinə
oxşadan Fikrət Qoca haqlı olaraq yazır ki, sakitliyi dənizin
sahilinə sərmişəm, bağrımda isə
dalğalar yatır. İnsan, xüsusilə də şair
ömrü belədir. İlk baxışda sakit təbiətli,
mehriban xasiyyətli Fikrət Qocanın sinəsində
uyumuş dalğaların mürgüsü bir gün yaman tərpəndi…
Bu tərpənişin tufanından isə yurd itkisi
boylandı, Vətən həsrəti dil açdı, şəhidlərin
al qanı ruhumuza çiləndi. Boynubükük
qaçqın anaların dərdi könlümüzə
şığıdı.
Mən səsi, sözü
anlayandan Fikrət Qocanın şeirlərinə musiqi
libası biçilmiş mahnılarını dinləməyi
çox sevərdim. Həyat eşqi, asimana ucalmaq,
coşqunluq, bulaq təmizliyi, səhər mehi, gənclik
arzuları, sevib-sevilmək istəyi duyulurdu o nəğmələrdə.
Bəzən də pünhan bir yerə çəkilərək
öz-özümə zümzümə etməyi də
çox sevərdim. Fikrət Qocanın bütün şeirlərində
ürəyi görünürdü. Bu səbəbdən də
qəlblərə çox asan yol tapa bilirdi. Kimlərin nəfəsində
onun sözünə məftun kəsilməmişdik ki?! Bu
sıra çox genişdir.
Özünü «sözün fəhləsi»
adlandıran Fikrət Qoca mənim aləmimdə nəğməkar
bir şair idi. Onun şeirlərini oxumaqdan çox dinləməyi
xoşlardım. Hətta haqqında «Nəğmə
ömrü» adlı bir məqalə də
yazmışdım. Günlərin birində bədii qiraət
ustası, Əməkdar artist Ağalar Bayramovun ifasında
şairin «Qaçqın gəlinə» şeirini eşitdim.
Keçirdiyim hisslərin ifadəsinə çox acizəm. Bu
şeir məni dirigözlü öldürdü. Gözlərim
qarşısında canlanan mənzərədə evindən
qaçqın düşən anamın, bacımın
ağır günləri canlandı. Axıra qədər
qulaq asa bilmirəm o şeirə. Başımıza gəlmiş
o ağır hadisələr neştər olub ürəyimə
sancılır:
Yayda yaylağa gedərlər,
Səni sürdülər arana.
Yayın cırcırama
çağı
Mən də duz vurdum yarana.
Xəyalın dağlar qoynunda
Yarpızlı dovğa bulayır,
Dağda sənsiz qalan yurdun
Axşam qurd olub ulayır.
Evi viran qalan bacım,
Gözü-könlü talan
bacım...
Sanki o gündən
Fikrət Qoca mənim üçün tamam başqa bir aləmin
- elə pəjmürdə ruhumun şairi oldu. Nöqtə-nöqtə oxudum onun ilhamından gələn
misraları. Əslində olduğu kimi
tanımadığım köhnə tanışımın -
Azərbaycanın böyük şairinin könül
dünyası məni odlara yaxdı. İçimdə
bir fəxrli duyğu da keçdi ki, nə yaxşı millətimin
böyük şairlərinin bəzilərini şəxsən
tanımışam. Onların çoxundan
müsahibə almışam, söhbətləşmişəm.
Xəyalıma onların möhtəşəm adları gəlir:
Bəxtiyar Vahabzadə, Məmməd Araz, Cabir Novruz, Nəbi Xəzri,
Qabil, Mədinə Gülgün, Balaş Azəroğlu,
Şahmar Əkbərzadə, Söhrab Tahir, Məmməd
Aslan, Nəriman Həsənzadə... nəhayət, Fikrət
Qoca!
Şeir də
şairin özünə bənzəyir, doğulur,
böyüyür, yaşlaşır, müdrikləşir,
ucalır. Fikrət Qocanın dağlara
üz tutaraq söylədiyi «Qoynun elin qaçqın yeri» ifadəsi
namərd qonşularımızın xəyanəti
ucbatından düzlərə səpələnmiş ellərimizin
ağrılı-acılı günlərini yada saldı.
Bir xiffətini də ürəyimizə çəkməli
olduq:
Xəbərin olmayacaq
ürəyim
güleyşə narı kimi
partlayıb
parçalananda.
Sinəmdə ürəyim
daha dəf
çalmayanda.
Bu şeirin
yaratdığı düşüncələr qoynunda fikirlərə
qərq olursan. Şairin başqa misrası ürəyimizə
köz kimi sıxılır: «Bilən olmayacaq nə idi dərdim».
Əslində Fikrət Qoca şeirlərində
dərdin adını tez-tez çəkmir. Di gəl ki,
sözü olmayanın özü çox böyükdür:
«Fələk yolum üstə səni gətirdi»; «Yazıq
gününə nadana əyilənin, sonra ömrü boyu qəddi
düzülməyəcək»; «Şaxtada donmaqdan
qorxmamışam, göz yaşı adlı yağış
qorxudur məni»; «Yüz dostun, yüz tanışın
arasında təkliyə öyrənəsən indidən» və
s.
Fikrət Qocanın
şeirlərində Azadlıq bir yaralı quş kimi
çırpınır. Bu ağır
yolun əzabını və bu əzabdan doğan fərəhi
çox xəfif bir gileylə bildirir. Bu
mövzuda qələmə aldığı şeirlərinin
hamısı bir-birindən gözəl və mənalıdır.
Bu şair adamı düşündürməyi
bacarır. Şeir insanı heyrətləndirirsə,
dondurursa, səni uzaqlara apara bilirsə, səni özünə
qaytarırsa, deməli, tapıntıdır. Fikrət Qocanın poeziyası tapıntılarla zəngindir.
Sadəliklərin içində qeyri-adilikləri
görmək və onu oxucuya dolğun şəkildə təqdim
etmək qabiliyyəti hər kəsə nəsib olan istedad
deyil. Şair nə vaxtsa keçirdiyi
sarsıntıdan, kədərdən şeir yazıb. Onu da oxucu qarşısında oxuyub.
Qarşılaşdığı alqışlardan bir daha pəjmürdəlik
keçirib: «Dərdimi danışıram adamlara, əl
çalırlar».
Bu şeirin ruhu məni
yaman tutdu. Həqiqətən də dərddən
libas geymiş bir musiqiyə, muğamata, şikəstəyə,
həzin bir şeirə, bayatıya, ağıya necə əl
çalmaq olur?! Çalırlar ki?!
Şairin «Qara»
adlı bir şeiri də çox mətləblərdən xəbər
verir. Allah insaf versin müəllifə! Necə
tapıb bu yozumu?
Qara rəngin
hər yerdə
üzü ağdı.
Yalandan, böhtandan
uzaqdı.
Qara deyəndə
Bilirsən ki, qaradan o yana rəng yoxdu.
Qarada nə varsa göz
qabağındadı,
Başqa çalar,
ahəng yoxdu.
Nə altında zirzəmisi,
nə
üstündə mərtəbəsi var.
Öz sanbalı, ləngəri,
səsi var.
Qara tabut da ola
bilər,
Qara duvaq da ola
bilər,
Qara tale də,
Qara baxt da ola
bilər.
Gözəldir,
deyilmi? Mənim də xəyalımdan
başqa bir alqış keçdi. Qara
xalın olsun, halın olmasın sənin.
Şairin bir misrası da məni
yaman düşündürür: «Ürəyimdə bir
şeir ağlayır...» Nədən? Səbəbini araşdırdım. Elə cavabını da öz şeirlərində
tapdım. Əgər Fikrət Qoca üzünü
göyə tutaraq öyrənmək istəyirsə: «Niyə
yaradır, niyə yaşadır, niyə öldürür
bizi» suallarının cavabsız cavabları onu ağladacaq. Bəlkə də ilk baxışda çox sadə
və poetiklikdən uzaq bəsit fikirdi, amma müşkül,
eləcə də mümkün cavablara söykənən bu
sualların ahəngində həyatın rəngləri -
olumla ölüm arasındakı beşgünlük
ömrün fəlsəfəsi boylanır.
Fikrət Qocanın həyata
baxışlarındakı orijinallıq, özünəməxsusluq
şeirlərinə cəzbedici bir möhür vurub. Nə vaxt oxusan səni özünə çəkir.
Uzun müddət təsirindən çıxa
bilmirsən. O dərdin şəklini sözlə elə
yaradıb, elə şəkildə təqdim edib ki,
ovqatında qəribəlik duyursan. Görün şair nə
deyir: «Yaxşı ki insanın dərdi bir deyil». Onda nə vardı ki yaşamağa? Həyatın elə mənası da bu min dərdi
çözməkdən ibarətdir. Bəlkə də
buna görə şair «Qorxuram» adlı şeirində adi həqiqətlərə
ağılın gözü ilə baxaraq mənalar arayır:
Mərdəm mən,
Mərddən qorxmuram,
Allahdan gələn bəladan,
çarəsiz
dərddən qorxmuram.
Qorxuram dərdim ola,
Çarəsi namərd
əlində.
Ondansa qoyun
ölüm dərd əlində.
Bu, əslində
şairin özünün mənəvi portretidir. Allah sənə
insaf versin, Fikrət Qoca! Yenə qulağıma qaçqın
gəlinə harayladığın şeirin qəm dolu
notları gəlir:
Yollar uzun, dağlar uzaq,
Bu dərd varaqlara sığmaz
Bu dərdi yollara
yazaq.
Eyvanda qalan kitabı
İndi külək
varaqlayır.
Siz dərəyə qaçan yerdə,
Hələ də
bulaq ağlayır.
Məhlədə qalan
yüyrüyü,
Hansı xəyal
yırğalayır?
Ağzı açıq qalan evlər,
Axşam qurd olub
ulayır.
Bu şeiri Fikrət
Qoca yazsa da, mənim ürəyimin harayıdır, pərən-pərən
düşmüş xəyallarımın dərdidir. Dünyanın harasına istəsəm gedə bilərəm,
bircə doğulduğum yurddan savayı. Bu şeir mənim
tərcümeyi-halımdır, Fikrət Qoca! Sənin
bu şeirinlə baş-başa qaldıqca sanki ruhum
varlığımdan perik düşür. Kimliyimi unuduram. Yenə 1988-ci ilin
qarlı qışına qayıdıram. El-obamızı
qarın içinə tökdülər. Yazıq
anam danışardı ki, bizi sonradan tapanlar əziyyət
çəkməsinlər deyə əl-ələ
tutmuşduq ki, donub ölsək də bir yerdə olaq. Xəyalım
bütün sədləri qırar qaçar, sinəmdən
ürəyim uçar, amma əlim vətənə yetişməz,
Fikrət Qoca! Ehey, o oxuyan kimdir: «Yaxan düymələ-düymələ...»
Bu bir xalq mahnısından gələn yaralı haraydır! Bu Fikrət Qoca şeirinin ağlar nəqarətidir.
Bu, mənim göz yaşlarımdır…
Hər bir şairin
oxucu ürəyində öz yozumu var. Bir vaxtlar Fikrət
Qocanı nəğməkar şair kimi sevirdim. Bu sevgi öz etibarını saxlayır. İndi Fikrət Qoca mənim üçün həm
də vətəndaş şairdir. O, «vətəni sev»
demir, «vətəni sevirəm» yazmır. Onun
bütün şeirlərinin hərflərində vətən
sevgisi var. «Şəhid anaları» adlı şeirində
taleyimizin yazdığı ağır günlərin dərdini
çəkirik. Bu dərdin içindəsə
dünyaya gələn şəhid analarının
qarşısında nə vaxt başımızı dik tuta
biləcəyimiz haqqında düşünürük. Düşünürük ki, bu anaların qəmli
gözlərinə sevinc gətirək. Düşünürük
ki, bu anaların itirdikləri mərdlərin qanını
alaq. Düşünürük ki,
baxça-bağına dərd əkən anaların
qarşısında xəcalətli qalmayaq. Düşünürük ki, bəlkə daha şəhid
anası doğulmaya. Bu bayatının ahəngindəki
ruh bizi ağıya çağırır:
Dərd daş atar ayna sınar,
Sınar evin sonası da;
Dönər şəhid anasına
Dünyaya gələn
analar.
Fikrət Qocanı
sevdirən bir məziyyət də həqiqətə, haqqa
bağlılığıdır. Onun tərifi
gerçək, tənqidi sərrastdır. Qəlbindən keçməyənləri qələmi
kağıza naxışlamaz. Nəyi
düşünürsə, nəyi düşündürmək
istəyirsə, onu da yazır və bizi də bu ruha kökləyir.
Onun təzə şeirlərindən biri «Yuxuda
Həccə getmişdim» adlanır. Bəlkə
də elə ilk oxucusu da mən olmuşdum. Qəzetdə dərc olunmamışdan əvvəl
oxumuşdum. Heyrətlə içimi
çəkərək «yaşa, Fikrət Qoca» demişdim.
Müqəddəs Mədinə və Məkkə
yolunun yolçusu olmaq, Kəbəni ziyarət etmək
bütün müsəlmanların yerinə yetirməli olacaq
fərz və həm də qəlblərin arzusudur. Gedən getməyənə bu ziyarəti diləyər.
Təəssüf ki, bu müqəddəs yolun
da yolçuları sırasında hamı eyni amalın, mənəviyyatın,
qəlbin, ürəyin yiyəsi olmur. Klassiklərimizin
dediyi kimi, «Tülkülər də həccə gedir». İnsandan gizlədilənlər Tanrıdan ki
pünhan deyil. Allah kimin kim
olduğunu görür. Qiyamətdə də hər
kəs öz əməlinin şərafət və əzabını
çəkir. Bu şeirdə məni tutan Fikrət
Qocanın həqiqəti bütün
çılpaqlığı ilə demək qüdrəti
idi:
Bu dünya rəngbərəng.
Adamlardı növbənöv,
Əsl insan tək-təkdi!
Eləsi var yanında
Yazıq şeytan mələkdi.
Həcc qismət olsa mənə,
Bir zaman getsəm əgər,
Qorxaram daş atmağa,
Bilmirəm, kimə dəyər.
Bu qorxunu yaradan
bilirsinizmi nədir? O atılan daş nəzərində
tutduğun hədəfə deyil, yan-yörəndəkilərə
dəyər, qayıdıb özünə
çırpılar. Budur, Fikrət Qocanın dediyi həqiqət!
Xalq şairi Rəsul Rzadan sonra Azərbaycan
ədəbiyyatında sərbəst şeirin ən gözəl
nümunələrini yaradan Fikrət Qoca poeziyasında
şehli çəmənlərin ətri, işıqla
qaranlığın mübarizəsi, həqiqətlə
yalanın çarpışması, bir sözlə, həyatın
bütün rəngləri var. Onu yaxından tanıyanlar
bilirlər ki, təbiətində heç zaman iddia olmayan bu
şair şeirlərində də elə sadə və təbiidir.
Mətləb, fikir aydınlığı onun
yaradıcılığının mayasıdır. Elə bu səbəbdən də yazdıqları qəlblərə
yol tapır. Çox istərdim ki,
şeiri ürəyində ağlayan şairin gözlərindən
həmişə sevinc yaşları süzülsün.
Nə vaxtsa sözlərində, misralarında qələbəmizin
müjdəsini tapa bilək... Bağlı evlərin
qapısı açılsın, yollara karvan
düzülsün, doğulduğumuz yurda dönək. Bax,
bu böyük xoşbəxtlikdən yazasınız, Fikrət
Qoca!
Flora
Xəlilzadə,
yazıçı-publisist
Mədəniyyət.-
2012.- 24 fevral.- S. 13.