Canlı
saz-söz Abidəmiz –
hicrlə kef çəkən, dərd alıb-qəm
satıb nəf eyləyən Aşiq-Aşıq Ələsgərimiz!..
“Mənim
adım Ələsgərdi, Dərdim dillərdə əzbərdi”,
- deyə bir misra söz ilə öz avtoportretini
yaratmış ustadımız, xalq akademiyasına timsal rəssamımız.
Öz təbirincə “dərdi”, bizcə isə şeirləri
dillərdə əzbər əsl xalq şairimiz...
Bu aşiqin elə sözləri,
misraları var ki, qaraqaş-qaragöz gözəllərə
bənzəyir.
Bu Aşığın bəzi bəndləri,
qoşmaları dahilər fırçasından
çıxmış portretləri, tabloları, peyzajları
andırır.
Bu başdan-başa anadil, xalqgil,
elnəfəs şair incə mətləbləri elə
ustalıqla çözüb-canlandırır, sanki analar lal
balalarını qandırır. Deyir; “Adını demirəm -
eldən ayıbdır, Filankəsin qızı filan
oynasın”. Ərz edir; “Bir baş ki ilqara qurban getməsin, Onu
bir qarpıza dəyişmək olar”. Şaqqanaqlayır; “Sənin
ərin ölsün, mənim arvadım, Düşsün
aramıza vay, gülə-gülə”...
Bu möcüzə
vizuallıqlardan sonra elənçi bir ilahi “kameraman” haqda belənçi
bir bəndəvi fikir işlətməyəkmi ki, Aşıq
Ələsgər öz dövrünün bütün gözəllik
və özəlliklərinin universal foto-kinematoqrafı olub...
Buna qədər o, həyatın
çox binəsiz-müəllimsiz məktəblərindən
dərs alıb. İlk məhəbbət “dərs”i isə
onun ömür karvanının əbədi sarbanı olub. Və
onun barəsindəki deyimlərdən biri də belə olub:
Yardan olub var olan...
Yüz ilə yaxın üstünə
telli saz basdığı o sinənin altındakı ürək
nələr çəkməyib?! Bir az uzaq el-obalarda, məclis-mərəkələrdə
“Yazıq Aşıq Ələsgəri Çəkməyə
dara xoş gəldin” kimi gözəlləmələr söylədiyi
gözəllər elə zənn edirmişlər ki, bu
“yanmış” kişinin eşqdən savay özgə bir dərd-səri
yoxdu. Daha demirmişlər ki, kasıblıq dərdindən
sevgi gözünün ilk ovu - Səhnəbanısı əlindən
alındığından, kamı yanmış bu aşiqin tək
elə yaşı 40-ı keçməyib, həm də
arzu-murazının qırxı çıxıb...
Zəmanəsinin Leyli-Məcnun
dastanına çevrilmiş Səhnəbanı-Ələsgər
sevgisinin hicran qanı böyük aşıq-şairin
ömrünün sonunadək qurumayıb. Qırx
yaşınadək evlənməyən aşıq o Səhnəbanının
əmisi “Pullu Məhərrəm”in fağır qızı
zorla öz gavur oğluna alması səbəbindən
için-için ağlasa da, heç kəsi narahat etməyib,
heç kimə heç nə deməyib - qohumu Zöhrə
ilə “deyişmə”sindən savayı:
Ələsgər:
Söylə, qasid, müxtəsəri-vəssalam,
Ərzimi canana dedin, nə dedi?
Bülbültək
asmana yetişib nalam,
Səhni-gülüstana
dedin, nə dedi?
Zöhrə:
Nakəs müxənnətin boynu vurulsun,
Vay düşsün evinə,
şivən qurulsun,
Məhərrəmin
oğlanları qırılsın,
Qalmasın yurdunda nişana! - dedi.
Haqq aşıqlarının bir-biriylə deyişməsi,
haqq-hesablaşması onların
ömür yollarındakı
təsadüfi-zəruri bir
işdirsə, dövr-dövranlarının
vəsfi, zəmanələrilə
əyiş-üyüşmələri bir sənət, bir peşədir. Sənətkar adı, aşıq namı xatirinə yeyimindən kəsib geyim-keciminə verən bu “bəxtəvər”ə köks
ötürən dövrandaşları
hələ çox sonralar biləcəkdilər
ki, Azərbaycan dilinin, Azərbaycan poetik fikrinin, aşı-aşiq fəlsəfəsinin
bu canlı akademiyası bir əlində saz, bir əlində çin, dəryaz, yaba yaşayıb. Hərəkəti ilə bərəkət
becərib, ilhamıyla
sənət. Atasının
- ağkilsəli Alməmməd
kişinin tay-tuşları
deyirmişlər ki, o
il ki
sən evlənib övrəti-yarınla birləşdin,
bədxahlar Vətənimizi
ayırdılar, gözümüz
Arazda dirəndi. Ondan sonra doğulan
Ələsgər balamızın
hesabına, inşallah,
sözümüz sərhəd
tanımaz...
Bu “bəxtəvər”
aşiq-aşığın tərcümeyi-halında “Pullu
Məhərrəm” kimi
cəmiyyət kötüklərilə
bahəm, təbiət
kötüyü də
olub. İllərin
birində dolanışıq
üçün əkdiyi
taxıl zəmisini sahənin ortasındakı
“Qozqara” deyilən nəhəng bir kötüyə tapşırıb
şənliklərə gedən,
qayıdanda isə yağış-dolunun viran
etdiyi sünbülləri
görən aşıq
həmin “qaravulçu”
ilə belə bir “deyişmə” eləyir:
Kötük:
Aşıq, nə meydanı yalqız alıbsan,
Söz deyim - sözünə
barabar olsun.
Nahaq qandı ortalığa salıbsan,
Elə iş tut, ondan xeyir kar olsun!
Aşıq Ələsgər:
Ələsgər, başına qəhətdi
peşə?
Darı əkib yeməyibsən
həmişə?
Sazı bas sinənə, təcnisdən
döşə,
Yığ urzunu, verən əllər var olsun!
Hələ cavanlığından “söz
kanı”, “kəlamül-aləm”
adlarıyla anılan bu sənətkara səxavət göstərən,
verən əllər az olmayıb - Allah şeir-sənət Dədəmizə
yardım edib onu xəcil qoymayan babalarımıza rəhmət, onların bugünkü nəsil-nəcabətlərini
var eləsin. Amma bu nəhəng el aşığı sənətdə
olduğu kimi, əmək-zəhmətdə də
ad çıxarıb. Ustad aşıqlardan saz-söz, halal əkin-biçinçilərdən tər-nər dərsləri
alıb, yüz beş illik
ömrünü sənət
və torpaq ətri ilə süsləndirib. Ömrünün sonlarında “Xudam səni, məni yoxdan yaradıb, Sən də bircə milçək yarat, ərməni!” dediyi haramzadaların təpkisilə didərgin
düşən böyük
sənətkar Kəlbəcərdə
dəyirmançı da
işləməli olub.
Lakin Dədə Aşığın
əkib-becərdiyi, ilhamında
üyütdüyü təkrarsız
sənət nümunələri
dünyanın bütün
torpaqlarının yetirdiyindən,
bütün dəyirmanlarının
üyütdüyündən daha dadlı, daha şanlı, daha əbədidir. Məsələn, dünyada
“dünya malı” deyilən bütün şeylər köhnəlir
də, azalıb-çoxalır,
ucuzlaşıb-bahalaşır da, onun “Bahalıq”
müxəmməsi isə
böyük sənət
qalasının təkrarsız
ornamenti kimi əbədi qalasıdır:
İnnən belə başımızda
Namərdlərin töhmətidi.
Hansı məclisə gedirsən -
Arpa-buğda söhbətidi.
Kartof ilə ayranaşı
Süfrəmizin zinətidi.
Buraya bahalıq salan
Qeyri yerin millətidi.
Nə işə əl atırıqsa,
Oluruq peşman, bahalıq!..
Deyir!..
Bunu bircə söz,
yalqız kəlmə
sanmayın - nida işarəsini da hesaba alın. Özü də fikrin “baş qəhrəman”ı
qiyafəsində. Yəni deməyinə
hamı deyir - bütün yazı-pozuçular,
natiqlər, xüsusən
də şairlər və aşıqlar.
Amma - iraq
barmaqla sayılası
ustadlardan - nə deyirlər, necə deyirlər? Məsələn,
elə Dədə Ələsgərin müasiri
olmuş (“Tazə həyat” qəzetində qəşəngcə lağa
qoyulmuş) bir “şair”imiz kimi deyənlər də var: “Ağacda oturmuş sərçə,
Sən nə uzunsan, ey küçə,
Ey qaraqaş-qaraşüvən
beçə?!”
Dədə Ələsgər isə bütün şeirləri,
hətta hər misrası, hər kəlməsi ilə zirvə deyir!
Siz bir bu haqq
aşiqinin “nahaqq” məhkumluğuna baxın!
Deyir: “Yazıq aşıq Ələsgəri
Çəkməyə dara
xoş gəldin”!..
Elə bir “məhkum”un
“tacir”liyi də belə olmamalıydımı
ki,
deyir:
Ala gözlüm,
səndən ayrı düşəli
Hicranın qəmiylə kef eyləmişəm.
Günüm ahnan-vaynan keçib dünyada -
Dərd alıb, qəm satıb, nəf eyləmişəm!..
Bu böyük
fikir-zikr “mühasib”inin
aşağıdakı “deyir”ini
istənilən rəqabətdə
istənilən rəqibə
şamil etmək olmazmı ki,
deyir:
Ələsgərin
nəfsi binadan toxdu,
Səxavətin
yoxdu, sözlərin oxdu,
Bizim borcumuzdan sizinki çoxdu-
İstəyirsən
gedək, gecə yatmayaq...
Onun deyən üzvü - bütün ac-yalavac könülləri təamü-eşqlə
barındıran dili dilənçilik kimi əskikliyi də urvata mindirmirmi ki,
deyir:
Vəsfini söyləyim, qəflətdən
ayıl,
Gərdənə yaraşır qızıl
həmayıl.
Həsrətin
çəkənlər olubdur
sayıl -
Yığır
qapılardan pay, sarıköynək!..
Bu yeri behiştliyin dörd misralıq bir bəndi bu ədəbi
dünyada söz-adamlarla
bez-adamların cənnət-cəhənnəmliyinə
fətva, azad-məhkumluğuna
ədəbi-ədalət məhkəməsi
deyilmi ki, deyir:
Ələsgər,
üsyanın çıxıbdır
sandan,
Öldürsən zənburu əl
çəkməz şandan.
Hərcayıdan,
müxənnəsdən, nadandan
Nə söz qaldı sənətkara dəyməmiş?!.
...Və sənətkar barədə sözlər,
deyilənlər
Qələmlə yox, dili ilə “yazan” bu böyük
el aşığı xalq,
dil-ağız adlı
“şifahi nəşriyyatlar”da
çap edilə-edilə
qısa müddət ərzində bütün
Azərbaycan şairi,
türk dünyası
sənətkarı kimi
tanındı. Haqqında dastanlar
qoşuldu, müdrik deyimlər deyildi, tanıtımlar yapıldı.
Akademik Həmid Araslı: “Aşıq Ələsgər
bütöv bir xalq akademiyasıdır”.
Professor Yaşar
Qarayev: “Peyğəmbərlərin
sonuncusu Məhəmməd
peyğəmbər, peyğəmbər
aşıqların sonuncusu
isə, hələlik,
Aşıq Ələsgərdir”.
Professor Hüseyn
İsmayılov: “...Sazın,
Sözün sehrində
sintezləşən, Tanrı
dərgahına ucalan musiqinin, səsin, sözün, dünyanı
estetik biçimdə
dərk və ifadə edən fikrin ən möhtəşəm daşıyıcısı
Aşıq Ələsgərin
adı önündə
işlənə biləcək
epitetlərin ən uğurlusu Dədədir. Əgər orta çağ Oğuzu onun adına
kitab bağlasaydı,
onu hökmən “Dədəm Ələsgərin
kitabı” adlandırardı:
eynilə “Kitabi-Dədə
Qorqud” kimi...”
Və... bəndəniz: Aşıq Ələsgər
Nizami, Füzuli, Nəsimi dənizinə bütöv bir xalq çayı kimi axıb və bu dəniz
okean olana qədər axacaq...
Bunlar Dədəmiz haqda indiyə qədər deyilmişlərin, olsa-olsa,
bir faizi...
Səksən altı ildir
cismən yeni heç nə deməyən bu ümumtürk Söz Abidəmiz haqda innən sonra nələr deyiləcək?
Saysız-hesabsız sayda
və qədərsiz qədərdə! O intəhasız
gələcəklərə gedə bilməsək də, bu reallığı
yüzbir faiz təxmin edə bilərik...
Tahir Abbaslı
Mədəniyyət.-
2012.- 11 iyul.- S. 13.