Eyforiya
Lorinin
“Eurovision”dakı qələbəsi ilə eyni gündə
Suriyanın 32 vətəndaşının cənazəsi həmin
ölkədəki iğtişaşlara bir fakt kimi dünya
televiziya tamaşaçılarına təqdim olunanda mən hələ
də Afrika əsilli xanımın “Bakı Kristal Zal” səhnəsində
təlatümə gələn hisslərinin təsirindən
çıxmamışdım. Mən də eyforiya vəziyyətinə
düşüb gördüklərimə göz yummaq, “ələmdən
nəşəyə” deyib göylərə qanad açmaq istədim.
Ancaq gözüm televiziyaya baxırdı, alınmadı.
Xocalı faciəsi günlərində
ciyərparələrinin cənazəsi önündə qol
qaldırıb rəqs edən xanımlarımız
düşdü yadıma. Xeyr, onların hisslərini eyforiya
adlandırmaq olmazdı. Görəsən, Lorin öz
“Eyforiya”sını unudub qadınlarımızın
hüququnu müdafiəyə qalxanda niyə haqları
dünya ictimaiyyətinin gözü qarşısında tapdanmış
cümlə qadınlarımızın faciəsindən xəbərsiz
kimi görünürdü?!…
Xeyr, siyasət Lorinlik deyil. O öz
“Eyforiya”sı ilə eyforiyada olanda daha səmimi, daha nurlu idi.
Elə həqiqəti bildiyinə görə də gözəl
qəlbinin nəğməsi ilə qəlblərə məşəlindən
işıq verən Makedoniya təmsilçisi Kaliopi,
sözün həqiqi mənasında, hüquq müdafiəçisi
olmasına baxmayaraq, Lorinə qoşulmamışdı. BMT-nin
qaçqınlar üzrə Ali Komissarlığının fəxri
səfiri, Makedoniya iqtisadiyyatının dünyadakı fəxri
səfiri, humanitar işlərdə fəal iştirakına
görə “Tereza ana” mükafatçısı Kaliopi bir
gözünü qara ilə bağladığı şəkillərinin
mənasını jurnalistlərə belə izah etdi: “Mən
dünyanı gözümlə deyil, qəlbimlə
görürəm”.
İran əsilli Norveç
müğənnisi Tooji də hüquq müdafiəçisi
idi: “Özümü insanlara həsr edəcəyimi qərara
alanda mən problemin mahiyyətini, mövcud qayda-qanunları
bilirdim. Amma məni heç kəs dinləmirdi. Bu, məni
çox məyus edirdi. Anladım ki, bu işi həyata
keçirmək üçün istək yetərli deyil. Mənə
hamının dinləyəcəyi bir səs lazım idi”.
“Bakı Kristal Zal”ın səhnəsində o öz atəşini
nəğməsi ilə belə çatdıraraq:
“Çığır-bağır eşidəndə musiqinin
səsini gücləndirirəm” oxudu.
Slovakiya ifaçısı Rok da
öz ağır roku ilə dünyanın dərdlərini
yüngülləşdirmək imkanına inanaraq
yazdığı mətnlə məşəlini alovlandırdı
səhnədə: “Ehey, cəhənnəmə gedən yol
hardan başlayır? Cavabım budur: mən sarsılanda!
Üzülmə! Bütün gecəni dua edib mələkləri
çağır ki, həyatımızın keşiyində
dursun”. “Eurovision” günlərinin sonunda NATO Parlament
Assambleyasının Tallində keçirilən iclaslarına
qatılan millət vəkili Qüdrət Həsənquliyev xəbər
verirdi ki, “Kristal Zal”dakı final gecəsindən hamı
heyranlıqla danışır orda.
Estoniya təmsilçisi Ott Laplend
isə burda Xocalı qaçqınları ilə
görüşmüş və bu addımı ilə bir daha
sübut etmişdi ki, “Bakı Kristal Zal” Azərbaycan
xalqının rəşadətinin rəmzidir. Təcavüzə
məruz qalan bu xalq silahların gücü ilə deyil,
dünyanı xilas edə bilən gözəlliyin sehri ilə
müraciət edir cahana. 2001-ci ildə Estoniya təmsilçisi
Kopenhagendə qələbə qazanandan sonra ölkənin
baş naziri Mart Laar qalibləri kütlə
qarşısında salamlayarkən belə bir tarixi nitq
söyləmişdi: “Biz sovet imperiyasının əsarətindən
mahnı yolu ilə qurtulduq. İndi biz Avropaya yolumuzu mahnı
yolundan salacağıq”.
Digər Baltikyanı ölkə təmsilçisi,
latviyalı Anmari də azərbaycanlıların qəlbinə
yolu mahnıdan sala bildi. Mətbuat mərkəzindəki ilk
konfransdaca bu sarısaçlı gözəl
gitarasının müşayiəti ilə “Sarı gəlin”imizi
oxuyarkən bütün zal ayaq üstə onu
alqışladı.
İspaniyalı jurnalistlər isə
mətbuat konfranslarının birində mənə
aldıqları yeni diski göstərərək bu xüsusda
informasiya istədilər. Dedim ki, bu, dahi bəstəkarımız
Üzeyir Hacıbəylinin “Əsli və Kərəm”
operasıdır. Erməni qızı ilə azərbaycanlı
aşığın məhəbbətindən bəhs edir.
Sonra isə bir şey mənə qaranlıq qaldı: niyə
axı bu jurnalistlər gedib seçib arayıb məhz “Əsli
və Kərəm”i alıblar, məgər mağazada “Leyli və
Məcnun” olmayıb?.. “Görünür, bura gələnlər
çox məlumatlıdırlar münasibətlərdən, əks
halda mənə “Əsli və Kərəm”i göstərib
fikrimi öyrənmək nəyə lazım idi”,- deyə
özlüyümdə götür-qoy etdim. Bəlkə də
bu bir təsadüf idi. Sadəcə, “Kristal Zal”da mühafizə
xidmətinin çox ciddi təşkili hər müraciətə
qarşı diqqətli olmağı zəruri edirdi. Mən
dünyada hər il təşkil olunan “Eurovision”
yarışmalarını işıqlandıran xarici jurnalistlərdən
həmin yarışmalarla bizim “Eurovision” arasındakı fərq
barədə soruşanda dedilər ki, fərq sizdə hər
şeyin yüksək səviyyədə təşkil
olunmasındadır. Təkcə bir mühafizə xidməti
usandırıcıdır, uzun-uzadı yoxlayırlar bizi. Dedim,
nə edək, düşmənlərimiz, gözü
götürməyənlər var. Bunun mənasını “Əsli
və Kərəm” operasına maraq göstərən ispan
jurnalistləri, yəqin ki, artıq evlərinə
qayıdıb Avropa Parlamentinin əleyhimizə
çıxardığı qətnamə ilə tanış
olandan sonra daha yaxşı anlayacaqlar. Biz Əslini sənət
əsərinə çevirib burda yaşadırıq. Avropa
Parlamenti isə onun atası Qara keşişin nifrətini insan
haqları adı ilə orda.
İnsan haqları bu gün hər
yerdə pozulur. Avropada da, Amerikada da,
Afrikada da. Bəs nəyə
görə Avropa öz qətnaməsində
insan haqları vəhşicəsinə pozulan
erməni əsirliyindəki
vətəndaşlarımızın deyil, doğma torpaqları əlindən
alınan xalqın deyil, digərlərinin haqlarını müdafiəyə
qalxıb? Məqsəd aydındır. Haqqımızı bir-birimizdən tələb
edərək başlayaq
bir-birimizi qırmağa.
Mən bu qırğından qorxuram. Çünki İraqda gözümlə
görmüşəm ağlar
gözlü anaları.
“Eurovision”da Danimarkanı
təmsil edən qrupun üzvlərindən
biri iraqlı qız idi. Bağdadda doğulmuşdu. Çörəkpulu qazanmaq üçün küçələrdə tamaşalar
göstərən atasına
kömək etməklə
elə oradaca müğənniliyə başlayan
avropalı Soluna Samay və digər
millətlərin nümayəndələrindən
ibarət qrupa qoşulan bağdadlı qızın taleyi ilə maraqlanmağım əbəs deyildi. Belə çıxır ki, siyasətçilərin üzündən
viran qalmış ölkələr tək torpaqdan ibarət deyil. Oradan didərgin düşən
insanlar dünyanın
digər bir nöqtəsində irqindən,
dinindən asılı
olmayaraq, digər bəni-adəmlərlə can bir
qəlb ola
bilir. Qvatemalada doğulub Danimarkada
məskunlaşan Soluna
5 dildə danışırdı.
“Bakı Kristal Zal”ın səhnəsində
isə nəğməsinə
iraqlı qızın
dininə məxsus müqəddəs bir kəlmə ilə ucalıq bəxş etmişdi. Bu “inşallah” idi. Deyim ki, “Eurovision 2012”də belə
beynəlmiləl qruplar
tək deyildi.
Belarus təmsilçiləri Dmitri və Vladimir Kariakin qardaşlarının rusiyalı
və italiyalı musiqiçilərdən ibarət
qrupu, Kuba və Rusiya musiqiçilərini bir araya gətirən “Mandinqa” qrupu (Rumıniya) və s. bu qəbildən idi. Ümumiyyətlə, millət söhbətinə
gəldikdə isə
Avropa ölkələri
beynəlmiləlçiliyin sanki bir Asiya,
Afrika nümunəsi idi. Fransa təmsilçisi, dünya
şöhrətli Anqan
İndoneziya əsilli,
Norveçi təmsil edən Tooji İran əsilli, niderlandlı qız türk əsilli (o öz adını (Aytən) dəyişib Coan edib), qalib
Lorin isə Mərakeş-Bərbər əsillidir.
Bütün bunların siyasi
mənası var idi, yoxsa yox,
bilmirəm. Ancaq
Rusiyanın “Buranovskiye
babuşki” qrupundan bir ağbirçəyin mətbuat konfransındakı
“Biz fəxr edirik ki, kiçik bir Udmurt milləti
böyük Rusiyanın
təmsilçiləriyik” açıqlaması
təsadüf deyildi...
Müsabiqədə birincilik ağbirçəklərə
deyil, gənc Lorinə qismət oldu. O isə həqiqi mənada öz məşəlini alovlandırdı “Bakı
Kristal Zal”ın meydanında:
“biz yüksəklərə, yüksəklərə qalxır,
İlahiyə can atırıq!”
oxuya-oxuya, özünün
dediyi kimi, “Azadlıq” rəqsini oynadı. Kaş bu rəqsi o bizim üçün Şuşada, Cıdır
düzündə oynayaydı...
Qələbədən
sonrakı mətbuat konfransında Lorinə yaxınlaşıb dedim ki, “məncə, sənin ananın
xoşbəxtliyi səninkindən
artıqdır bu gün. Axı bütün analar
balalarının sevincinə
onlardan çox sevinirlər”. Lorinin mətbuat
konfransına dəvət
almış anasının
sevincini oğlunu Vətən dərdli görmək istəməyən
bir ana olaraq
duyub, duyğulandım.
Sonra isə Lorin jurnalistləri tərk edəndə, prodüserinin
müsahibə verdiyini
görüb ona yaxınlaşdım. Lorinə
verilən ağ
qızıl güllərdən
ibarət böyük
gül dəstəsini
o, əlində tutmuşdu:
“Olar, siz Lorinin bayaq şəkil
çəkdirdiyi yerdə
əlimdə o qızıl
güllər mənimlə
durub şəkil çəkdirəsiniz. Bir anlığa
mən Lorin olum, siz də
mənim prodüserim”.
O, məmnuniyyətlə razılıq
verdi. Bu anda tanımadığım
bir xarici telereportyor mikrofonu mənə tutub: “Eyforiya” deyərsinizmi” təklif etdi. “EYFORİYA”
dedim,
lakin oxumadım. Çünki Lorin ola bilməzdim.
Lorin isə heç vaxt Vətənimi mənim qədər sevə bilən bir jurnalist ola
bilməyəcək...
Sədaqət Kamal
Mədəniyyət.-
2012.- 8 iyun.- S. 12.