18
Sentyabr və 23 Noyabr
Bu “və” Leyli ilə Məcnun, Əsli
ilə Kərəm, Fərhad ilə Şirin arasındakı
“və”lər statusunda...
Axı o “və”lər də
şirinlik-acılıq bağlayıcılarıdır...
Bu “və”nin də solundakı
1885-imizin perspektiv milli major Günü, sağındakı
1948-imizin və əbədi çağlarımızın
ictimai minor Günü...
Həmin günləri mədəniyyətimizin
şanlı Olum Uvertürası və millətimizə üz
vermiş canlı Ölüm Ağrısı da adlandırmaq
olar. Biri öz anında yalnız bir şuşalı ailəsinin
xəbərdar olduğu və sevindiyi tarixçə, o biri -
bütün türk-müsəlman dünyasını kədərləndirən
tarix!
Belə nəql edirlər ki, həmin o Olum günü Şuşada narınca yağış yağırmış, Şirin ana hamiləliyinin son günlərində qonaq getdiyi Ağcabədi kəndində (indiki Ağcabədi rayonu) dünyaya gətirdiyi ikinci oğlan uşağından yana (birinci Zülfüqar bəy Hacıbəyli) sevinc yaşları axıdırmış, Əbdülhüseyn ata onların gəlişinə sürüdən qurbanlıq qoç seçirmiş, qonum-qonşular içərisindəki xoşsoraq “türkes”lər gözaydınlığına, üzdəniraq ”hayes”lər isə bu adlı-sanlı, milli qanlı, istedadlı, ələlxüsus aborigen kök-köməcli Qarabağ ailəsindən növbəti danosa tələsirmişlər...
Deyirlər, həmin o Ölüm Ağrısı günü isə, misli görünməmiş matəm izdihamına qoşula bilməyən İçərişəhərin ahıl-ağbirçəkləri öz dalan-dəhlizlərində, səkilərdə oturub ağlaşır, dizlərinə döyüb “oğul vay!”- deyə hönkürüşürmüşlər...
Belə “nəql”lər, “deyirlər” çox, hamısını yazmağa yerimiz, oxumağa vaxtınız yoxdur deyə, deyirəm, bu “Olum və Ölüm” dastanıyla bağlı öygü-məhəbbət aşıqlığımı öz real-şühudi bir deyimimlə tamamlayım.
...1985-ci ildə - təkrarsız dahimizin 100 illik yubiley törənlərində Bakıya gələn və son təntənə gecəsi öncəsi “dar dairə”də “Koroğlu” operasının uvertürasını heyrət dolu reaksiyalarla təkrar-təkrar dinləyən bir Avropa musiqişünası (sonra öyrəndim ki, həm də kinorejissor imiş) öz dilində çox soyuqqanlı tərz və təsdiqdə nəsə dedi. O vaxtadək bu şah musiqi parçasını çox eşidib öyrəncəliləşmiş tərcüməçi rus qadın isə onun sözlərini eşidərkən heyrətləndi və həmin “nəsə”ni ətrafına protokol-reqlamentdən kənar - öz əlavəsilə çatdırdı: “Aman Allah, hörmətli qonaq deyir ki, bu şedevrin mayasında azı dörd operaya uvertüralıq taktlar var!”
O vaxt eşitdiyim bu yadelli sözlərdən sonra, o çağlaradək kitablardan oxuduğum “yadelli işğalçılar” ifadəsinə münasibətim xeyli dəyişdi, özlüyümdə “yadelli heyrançılar” kimi tərkiblər də qaralamağa başladım və qərara aldım ki, haçansa Üzeyir bəy Hacıbəyli haqda yazılarımın birində “özümüz”ə özümüzün və özgələrin münasibət nisbətinə dair belə bir başlıq və ya yarımbaşlıq işlədəcəyəm: -
O söz...
Əsasən mənfi, eyhami emosiyalar yaradan bu deyimə (“o söz”ə) tutarğa verən qüsurlarımız çox deyil. Amma yox da deyil. Məsələn, əcnəbilər bizim Babəkimiz haqda “...Xilafət onun qıçlarını kəsdi, lakin ona bütün dünyanı gəzib-dolaşası ayaq verdi!”, Şah İsmayılımız barədə “On dörd ildə on dörd ölkə fəth etdi” kimi sözlər deyib, bizdə isə onlara ikili münasibət hələ də davam etməkdə. Yadellilər Üzeyir Hacıbəylini “Sənət Peyğəmbəri”, Qara Qarayevi “Partitura ildırımı”, Fikrət Əmirovu “Avropanı qocaman Şərq xəyalatına daldıran” sözlərilə öyməkdə, bizlər isə onları - plagiat Aram Xaçaturyanın da daxil edildiyi “Klassika” diskinə qoşmağa cəhd etməməkdə. Bu məqamda illər öncə milli ziyalılarımızdan biri (Bülbül adına musiqi məktəbinin direktoru Nigar Cərullayeva) ilə müsahibəmdən bir məqamı xatırlayıb-xatırlatmaya bilmirəm. “Dəyərlərimizin dəyərləndirilməsi” mövzusunda bir haşiyə çıxıb, ötən illər xariclərdə olarkən onların öz dahilərinə münasibət səviyyələrini görüb heyran qaldığını, “hətta Vyanada Motsartın iri portretlərini şəhər tramvay-trolleybuslarının alınlarından da asmalarını görüb ağlamsındığını deyən Nigar xanım “...bəs bizim Üzeyir bəy?!.”- deyə həmsöhbətliyimiz anında ağladı da. Mənsə redaksiyaya qayıdıb o müsahibə üzərində işləyərkən belə bir fikir ağladım: “Əgər göz yaşları mayedən olmasaydı, belə damlalar muzeylərimizdə ən dəyərli eksponatlar kimi saxlanılıb, qiymətləndirilməzdimi”?..
Və bir qərar:
“18 Sentyabr - Üzeyir Musiqi
Günü”!..
Dahimizlə bağlı bu qərarın
özü də dahiyanə bir əsər!
Bu qənaət
obrazlılıq xatirinə deyiliş sanılmasın, necə
var - eləcə anılsın. Çünki
söhbət tək elə soy-mənşə
baxımından yox, həm də böyük milli mədəniyyət
bəyimizdən gedir. Hər səhərimizi,
hər ictimai tədbirimizi möhtəşəm “Himn”i ilə
açdığımız, əzəmətli “Koroğlu”
uvertürası ilə rövnəqləndirdiyimiz
milli-professional musiqi meyarımızdan bəhs olunur.
Və onun böyük
ad-sanını, zəngin, universal irsini bütün parametrlərdə
dəyərləndirib təbliğ edən, nəhayət,
“adi” bir doğum gününü belə bir rəsmi-direktiv
qiymətlə qutlayıb “Üzeyir Musiqi Günü” kimi qərar
verməklə, dövlətimiz özü də ümummilli-mənəvi
bir əsər müəllifi oldu. Bu qərarın mübarək
dərkənarı isə ümummilli liderimiz Heydər Əliyevə
məxsus!..
Canlı sənət akademiyası
Bu epiteti işlətməkdən
ona görə çəkinmədim ki, onun
davamçıları olan korifeylərimizdən Qara Qarayev
“Üzeyir Hacıbəyov böyük sənət kəhkəşanıdır”
deyib, Fikrət Əmirov “Üzeyir bəy bütöv bir
xalqdır!” söyləyib.
Neçə illərdir
ki, böyük təntənə və sevgilərlə
keçirilən Musiqi Günü mərasimlərində onun
sənətkarlığından, alimliyindən, publisistliyindən,
ictimai xadimliyindən nələr yazılmır, nələr
danışılmır?! Müasirləri
olmuş dünyalarca məşhurlardan hansı biri ona
heyranlığını bildirməyib, hansı bəstəkar
ondan bəhrələndiyini etiraf etməyib?! Hətta sənətimizin
ən istedadlı oğrusu olan xalqın nümayəndəsi
Aram Xaçaturyan özü etiraf etmişdir ki; “...mən, hətta,
“heç kəsdən heç bir takt yararlanmayacağam!” qərarı
ilə yazdığım “Spartak” və “Qayane” baletlərimə
sonradan qulaq asarkən hiss etdim ki, Üzeyir bəydən yaxa
qurtara bilməmişəm...”
O, iyirmi iki yaşında
yazdığı “Leyli və Məcnun” operası ilə qoca
Şərqi misli görünməmiş dərəcədə
cavanlaşdırdı. Möhtəşəm,
şahanə “Koroğlu”su ilə daha çox döyüş
meydanlarında qəhrəmanlıq göstərmiş Azərbaycan
xalqını sənət qəhrəmanı da etdi. Yalnız yaddaşlar ümidinə qalmış
mahnılarımızın əbədi not “ədəbiyyatına”
köçürülməsinin bünövrəsini qoydu.
Hər xanəndənin, çalğıçının, hətta
bəzən hallı dinləyicinin məzaq-marağı ilə
biri bir neçə saat davam edən muğamlarımıza
elmi-metodoloji mizan-düzən verdi, bitkin
şöbələrə ayırdı. Öz
analitik məqalələri, alovlu publisistikası ilə
dövri mətbuatda baş alıb gedən sxolastik pafos,
yalançı millətçilik, məhəlliçilik
tendensiyalarına qarşı bir nümunə oldu. Möhtəşəm ariya, romans və digər
şedevrlərilə Bülbülləri, Rəşidləri
də dünyəviləşdirdi. Öz
canlı librettolarına yazdığı şanlı musiqi
parçaları ilə ölkəmizin adını dünya
afişalarına yazdırdı, adımıza alqışlar
yağdırdı. “Arşın mal alan”ı
ilə dünyada analoqu olmayan məhəbbət, izdivac
“tacir”i, “Məşədi İbad”ı ilə aşiqlərin
“yaş senzi” məcəlləsini yaratdı. Öz ustalıq
şöləsi, təkrarsız aurası ilə - sonralar
“bütün dünyanı fəth edən fateh” Qara Qarayev,
“milli əzəmətli, dünya simfonizmli” Fikrət Əmirov,
“barmaqları ilə orkestrlərin başı üzərində
ildırımlar çaxdıran” Niyazi, “SSRİ-nin
bütün novatorlarından novator” Tofiq Quliyev, “real məhəbbəti
heyrətamizliklə əfsanəviləşdirən” Arif Məlikov
kimi nəhənglərə müəllim oldu.
Bütün bunlar bu qiymətsiz-faizsiz
nəhəngin tərənnümü üçün 1
faizlik qədərincə bəs etməsə də, qədirbilən
xalqımız, millətimiz, dövlətimiz, cəmiyyətin
bütün zümrələri bu doyulmaz, ölməz
oğlundan yorulmadan, sevə-sevə elə hey -
Bəhs
edər...
Yadıma düşən
ilk xatirə universitet müəllimimiz rəhmətlik Firudin
Hüseynovla bağlıdır. Bu o dövr idi ki, dahi sənətkarımızın
vəfatından hələ iyirmi il
ötürdü (Mənim fanatlığımınsa o
çağları idi ki, hətta antik ədəbiyyat
kitablarında belə nəzərlərim “Ü” hərfi
çalanda dərhal göz yetirirdim ki, bəlkə söhbət
Üzeyir bəydən gedir). Hərdən, sözarası,
“köhnə” müəllimlərindən də (xüsusilə
hər dəfə auditoriyalara keçəcəyi mövzulara
uyğun qiyafədə daxil olan “Antik Əli Sultanlı” haqda)
danışan Firudin müəllim günlərin birində bizə
düz bir qoşa saat bütöv bir sənət, incəsənət
həyatı yaşatdı. “Heç hənanın
yeridir?!”, “Babalı Sərvərin boynuna” kimi misallar gətirməklə,
zaman keçdikcə Üzeyir bəyin əksər kəlamlarının
zərb-məsələ çevrilərək konkret
situasiyaları ifadə edəcəyindən söhbət
açdı. Şərti olaraq “tələbə
diapazonu” adlandırdığı o dərsdə o müəllim
həndəsə elminin “yatsa yuxusuna da girməyən” bir ədəbiyyat
- sənət - publisistika üçbucağı yaratdı,
bütün nöqtələri Üzeyir bəydən
başlayıb Üzeyir bəydə tamamladı və lap sonda
- bax-bax bu an sənət və sənətkar haqda
yaratdığı bu mühazirə dastanını layiqincə
bitirə bilmirmiş (ya bəlkə heç ümumən
bitirmək istəmirmiş) ağrısı ilə dedi:
“Üzeyir bəy yaradıcılığı elə bir
ümummilli sənət çəmənzarıdır ki, hər
qarışında yeni bir çiçəyə, təzə
bir gülə rast gəlirsən!..”
Belə... Bu məqamda bütün
bu “onlar-bunlar”ı düşünüb, ömrünü
öz atası, anası, qardaşı, bacısı,
balası hesab etdiyi xalqının yolunda gilə-gilə və
təkrarsız komediyalarına rəğmən gülə-gülə
əritmiş bu milli mədəniyyət ağamızın,
sonsuz məhəbbətlər hədəfi olmuş və əbədən
olası sənət atamızın nəsil sonsuzluğu ilə
ilgili narahat olmağa dəyərmi?..
“Hərdən evə gecikərkən
təlaşlanıb: “Ay Tanrı, bu uşaq harda qaldı?!” -
deyən, sözün hər iki mənasında bu
böyüklükdə adamın “qarasınca danışan” nəvəsiz
anası isə bilmədi ki, 1948-ci ilin soyuq bir noyabr
günü bu “uşağı” ilə vida mərasiminə
yığışmış xalqın bir neçə
üzvü misli görünməmiş basırıqdan yana
şikəst, o binanın balkonlarına, damına
çıxmışlardan ikisi isə yıxılıb həlak
olacaq...
Bir az da ögey xatirələr...
“Xaricdə qəzet
bağlansa, camaat neyləyər? Biri deyər; vay, kor
oldum, biri deyər; vay, kar oldum, o biri deyər; vay, lal oldum! Bəs bizdə bağlansa? Heç
nə. Bir məşədi digərinə deyər: məşədi,
pəs, şorumuzu nəyə büküb satacağıq?”
kimi ictimai dərdlərimizə yorulmadan qələm
çalan bu azman publisistimiz haqda özümüzünkülər
belə-belə şeylər yazırdılar: “Bu “bəy”in
yazıları kapitalizm qoxuyur”. Bu əsilzadə bəy,
növbəti daha vacib dərdlərimizi çözməyə
vaxt tapmayan bu millət qayğılısı isə məcbur
qalıb, sovet “abrazavoyskilərinə” bitkin bir əsər
ampluasında “ötəri” cavablar verməli olurdu: “Pis
qoxulardan xilas olmağınız üçün, xahiş
edirəm, burnunuzu mənim yazılarıma
soxmayasınız”...
1937-də “Koroğlu” operasına
vurğunluğunu gizlədə bilməyən Stalin əlini
onun kürəyinə qoyaraq: “Daha belə bir möhtəşəm
opera yaza bilərsinizmi” sualı ilə bəlkə
özünü, nəhayət, həqiqətən də əbədiləşdirmək
istəyirmiş? Ona və Bülbülə
“Moskvada qalıb işləyərsizmi” sualı ilə isə,
bəlkə, onların da axırına çıxmaq fikrini
güdürmüş?
Böyük Vətən müharibəsindən
2 il, “böyük” repressiya kampaniyasından 10 il sonra yenidən
tutması tutan Mircəfər Bağırovun öz “kəmərbəstəsi”nə
verdiyi “...Qocanı da aradan götürməyin vaxtı deyilmi”
sualını sənətkarın öz əsərləri
müsbət cavablandırmağa məhkum edir: “Onda gərək
bütün teatrların qapısından qıfıl asaq...”
Tahir
Abbaslı
Mədəniyyət.-
2012.- 23 noyabr.- S. 11.