Qəzəl xanəmizdə
əbədi Vahid
Və
özü demişkən “Uçmaz
elə bir xanə ki -
memarı gözəldir”!
Düzdür, xələflərindən biri “Əbədiyə qəh-qəh çəkər
- əbədi dünya” deyib,
ancaq sağlığında üzünə,
cismani yoxluğunda
xatirəsinə, ruhuna bu
qədər bəh-bəh deyilən (və əbədən
deyiləsi) bir şairin
kosmik əbədiyyət
ehkam-ehtimalından nə qorxusu?
Qorxacağı bir məsələ-mətləb
vardı ki, bu da ibarət olsun onun bir vaxtlar
yağdırdığı mənalı qəzəllər
yağışından sonra
çıxmış (və hələ çıxası)
“göbələk”-yazarların oxucularda formalaşdıracağı
zövq epidemiyasından...
Amma elə yenə özü
demişkən; “Ölməz elə bir şair ki, əşarı
gözəldir”!..
Əliağa Vahid.
Qəzəl ustadı, gözəl səyyadı, qafiyələr
ağası...
Bu sadə
xalqın, “xalq şairi”
adı verilməmiş vahid, əsl
“qeyri-vəsl”, yeganə “nəfsi-nama biganə”, “bir danə”, “dərdaneyi-mərdanə”,
“mahiri-bədiyyə”, “məşhuri-qəzəlxan”, “məsti-gözəlcan”
şairidir Əliağa Vahid.
Bu xan qəzəlxan haqda danışanda, yazanda
ən çinovnik natiq,
ən rəsmi qələmçi də ladını-kodunu dəyişib,
özünü “sarı sim”
üstdə kökləməyə çalışır.
Müasirlərindən biri
danışırdı ki, XIX əsrin
sonlarında Bakıda və ətraf kəndlərdə həm
lirik, həm də dramatik
bir ab-hava vardı ki, birincisi Əliağanı
yaratdı, ikincisi Cəfəri.
Aralarında dörd il
fərq vardı, yaradıcılıqlarında isə həyat
səhnəsilə teatr səhnəsi qədər
təfavüt. Biri deyirdi
“Vahidəm, sevgini mən də qanıram,
Fitnəkar gözəli üzdən tanıram”, o biri deyirdi
“Qəhr olsun dünyanın milyonlar üstündə vücuda
gələn səadəti!”.
O, müasirinin
dediyi kimi, bir neçə ildən sonra
ictimai-siyasi, sosial-kriminal
çaxnaşmalara meydan
olası Bakıya əvvəlcə lirika
hadisəsi doğuldu. Doğuldu
Masazırda (18.02.1895), yaşadı-yazdı Bakıda, müvəqqəti
cisim dünyasını əbədi haqq və ədəbi isim
dünyasına dəyişdi Azərbaycanda (01.10.1965). Qələmə
aldığı və aldırdığı sanılı
şeirlərdən əlavə, o, qəlbində
saysız qəzəllər apardı və şəxsində
gələcək oxucuları üçün
qapalı məsələlər, butalı məsəllər
də qoyub getdi...
Birincidən başlayaq
Yəni “məsələ”dən, “Könlümü vermişəm şeirə-qəzələ”
sözü ilə “məsələ” termini bir araya
sığışmasa da, bu
barədə “bir kaç
kəlmə”lər söyləməliyik. Əvət, o məsələ ki ictimai müzakirəyə, elitar
mühakimə, məhəlli mübahisə, ən nəhayət,
xeyirxah şübhələrə səbəb
olmur, o, məsələ
deyil. Bu xalqın “xalq şairi” adı verilməmiş
vahid, əsl “qeyri-vəsl şairi”.
Elə məsələlər var ki, onların çözümünü daha
ciddi problemlərlə məşğul olan rəsmi dairələrdən, rəyasət
səviyyələrindən gözləmək - hətta ummaq belə - düzgün
deyil. Amma öz aramızdı, xalq
içrə daim qövr
edən bu tövr məsələlər
haqda “dördüncü
hakimiyyət”in susması da düzgün deyil.
Əliağa Vahid
çevrəsinin tez-tez işlətdiyi
ifadələrdən birinə (“yerin məlum”)
timsalla desək, məsələ məlum.
Yəni bütün bəni-adəm məziyyətləri,
geyim-deyim tərzi ilə xalq
əba-qəbasından çıxmış bu
şairə, aşiqlik inqilabından
özgə heç bir
siyasi təhlükəliliyi olmayan bu sailə
(xırda-para maddi imtiyaz
və mənəvi titullar istisna
edilməklə) - bizim ədiblər üçün ən məhrəm və məlhəm
təltifat olan “xalq şairi” adı verilməyib. Niyə? “Görəsən,
niyə?” yox a, sadəcə,
niyə? “Görəsən, niyə”nin hədəfi o dövrün Dövlət,
Lenin, Stalin
mükafatları ola bilər. Söhbət
o dövr məclislərinin,
toy-düyünlərinin “qara camaat” istəklisindən, xəlqi söz qəflə-qatarının “qara poyuz”undan,
qəzəliyyat-gözəliyyat kanından gedir.
Azərbaycanın kəlam saraylarında, hikmət
odalarında, ağır xanəndələrin
çal-çağırxanalarında Nizami,
Füzuli, Nəbati, Seyid
Əzim kimi ustadlara
dabanqırma qoşulmaqda olan
bir varisdən bəhs olunur.
Dünyayi-aləm üzrə yağla şora fərq qoymamaqda, hər
şeydə ağ eləməkdə ağ (əslində qırmızı!) qarğa kimi seçilən
sovet dövranının
acığına “Gözəl həyatını Vahid, fənaya sərf etmə, Səni zəmanə
yetirməz dübarə - bir dənəsən”,-
deyə, sənətkarlığın ən vacib
“maddə”lərindən olan təvazökarlığa
da “təcavüzkarlıq” edən təpədən-dırnağa
bədii “bakılı balası”ndan danışılır.
Hə, həmin suala dair bir dənə
də “davam edir - 37” elementi. Belə ki, o vaxt sağa-sola paylanan ayağı sayalı mükafatlardan niyə bu bəlalı
şairə də verilməyib? İçirmiş?
Görəsən, bu
anti-alkoqol “əxlaq kodeksi”ni bizə “kaçay-kaçay” edən
Kremldəkilərdən də
çox? Yeri gəlmişkən, SSRİ-nin
tərkibinə “könüllü”
daxil olmağımıza
bir könüldən
min könülə aşiq
olmuş “revolyusioner”
(“patava” ayamalı) Mirbəşir Qasımovun
Mərkəzi Komitədə
- Moskvadan gəlmiş
nümayəndələr qarşısında
dili topuq vura-vura (rusca bilmədiyindən) etdiyi bir cümləlik “tarixi” çıxışı
da (“Balşaya Rassiya Azırbeycana kultura kaçay-kaçay,
malinkiy Azırbeycan Rassiyaya nöyüt kaçay-kaçay”) Əliağa
Vahid tərəfindən
- çoxusunu bədahətənliklə
“çap” etdiyi qəzəliyyat “nəşriyyat”ı
vasitəsilə yayımlanıb.
Və deyirəm, bəlkə, bizim bu şeir-qəzəl ustadımızın, “nazlı
gözəl” mövzusunda
özəl qələm
rəssamımızın nakam
getdiyi o məsələ,
elə bu kimi “eybicu”luq şuluqluqlarına görə
baş tutmayıb?..
Hələ onun Fəxri xiyabanda dəfn edilib-edilməməsi
ilə əlaqədar
“partiya və xalq” dilemması! Cənazə arxasınca yürüyən xalq sevgi dolu qışqır-bağırla
“sağa, sağa!” hayqırır, respublikanın
o vaxtkı I katibinin “təsadüfən” Moskvada
olmasından çaşıb
qalmış yüksək
çinli məmurlar isə “sol, sol!” komandası
ilə izdihamın ağzını Fəxri xiyabandan yayındırmaq istəyirmiş.
Belə-belə “məsələ”lər...
...Və uzun illər
fəxrsiz dam-daşda
yaşayan bu şairin Mir Cəfər Bağırova yazdığı
belə bir misal, belə-belə misralar:
Evimi görsə naxırçı, deyər,
samanlıqdır,
Havası yox, həmi nəmdir, həmi qaranlıqdır.
Divarda ağcaqanadlar, yerimdə taxtabiti,
Hücuma bax gecələr, gör nə hökmranlıqdır.
Hünərdir ay yarım hər kim bu
evdə ömr eləsə,
İnanmaram dirilə, şübhəsiz, oyanlıqdır.
Çox ərizə yollamışam Baksovetə,
Raysovetə,
Gözləməkdir işim,
məsələ dumanlıqdır.
Düzəltsəniz siz əgər, rəhbərim,
mənə bir otaq,
Yüz il təşəkkürə
layiq, bu, dastanlıqdır.
Bu da məsəllər
Məsələn, “Yaxşılıq
elə - at dəryaya,
balıq bilməsə
də, Xaliq bilər”...
Bu “malinkiy” Azərbaycanımızın
yeraltı-yerüstü yatırını
SSRİ xəzinəsinə yatıranları“mız”, milli
ilham-istedad “xammal”larımızı
vəsfi-ixrac edənləri”miz”
nə qədər pislik edib Vahidi
sənət dəryasından
qırağa (özü
də quruya yox, quru yerə!)
çıxarmağa çalışsalar
da, Xaliq onu öz sevgisindən,
xalq onu öz öygüsündən
xali qoymadı.
“Keçəlliyimi neynirsən,
keçərliyimdən danış”...
İçərişəhərdə yerin bağrından doğulub qovzanırmış
kimi görsənən
abidəni xatırlayın.
Yolunuz düşəndə
daha diqqətlə baxın. Maraqlı və möcüzəvi deyilmi ki, heykəllər
içrə bucürlük,
bu sayaq yeklik, vahidlik məhz Əliağa Vahidə qismət olub?! Böyük Yaradan bu abidənin
yaradıcısının tişəsinə
göz-baxış qamaşdıran,
könül naxışlayan
palıd rişələri
ərməğan edib,
xan çinarvari duruş, hikmət dolu qırım-qırış,
qartal sürətli, sənət surətli daş “qafiyələr” pıçıldayıb...
“Əks-səda ədadan yox, sədadan yaranar”...
Məclis-mərəkələrə qulaq verin. Həddən
ziyadə millisinizsə,
pərvanəvi vətənpərvərsinizsə,
buyurun: “Vahid, sorma Vətən - nədən yaxşıdır,
Gülüstanlar mənə
xəzan göründü”...
Məcnunluğunuz tutub?
Neynək: “Qınayan olmasa, sənin dalınca, Qapınıza qədər gələrəm
özüm”. Cananınızın
bənzərsizlik “eqo”suna
yoluxmusunuz? Alın, gəldi: “Gözəllər
içrə sən ey mahi-parə, bir dənəsən, Bu sirri gizli deyil,
aşikarə - bir dənəsən!”. Bəlkə
sevgi rəsmiyyətçiliklərindən
bezmisiniz? Onda təzə bir bədii məzə: “Könül, ol şuxə yaxınlaşma,
onun əngəli var, Məndə belə “gözəllər”in
düz bir düjün cədvəli
var...”
Bundan çox-çox əvvəl isə belə demişdi:
Könül, vəfasız
olan nazlı yarə yalvarma!
Nə etibar ona, bietibarə, yalvarma!
Darıxma, yaxşı-yaman
ruzgarımız keçəcək,
Bu beş gün ömrə görə ruzgarə yalvarma!
Sənin də bir gün olar
novbaharın, ey bülbül,
Xəzan cəfasına səbr eylə, xarə yalvarma!
Faqirə, acizə, məzlumə ehtiram eylə,
Əduyə, qaniçənə,
zülmkarə yalvarma!
Vətən uğrunda ölüm mərd üçün səadətdir,
Həyat üçün fələki-kəcmərdarə yalvarma!
Müxalif əhlinə baş əymə, sən də Mənsur ol,
“Ənəlhəqq” üstə
çəkilsən də
darə, yalvarma!
Məhəbbət əhlinə,
Vahid, həmişə
xidmət eylə,
Nə təcdarə, nə bir şəhriyarə
yalvarma!
“Köhnə kişi” müasirliklərdə
Bu ölkənin, bu dövlətin millət şairinin adı, şöhrət-şanı hər
dönəmdə önəmlənir.
Yubileyləri sərgilənir,
ildönümləri qeyd
olunur, haqqında gözəl yazılar dərgilənir, mətbulanır,
hər lövhi-ləhzədə
qutlanır. Dövlətimizin
dəstəyi ilə əlahiddə Vahid tədbirləri düzənlənir,
muğam festivallarında
ayrıca “Vahid axşamı” naxışlanır.
Formaca tar-kamana, məzmun-mahiyyətcə qəzəliyyata
bənzəyən Beynəlxalq
Muğam Mərkəzimizdə
böyük ustadlarımızla
bərabər, bəradərimiz
Əliağa Vahidin də abidəsi böyük mədəniyyət
vahidimiz kimi canlanır...
Tahir Abbaslı
Mədəniyyət.-
2012.- 3 oktyabr.- S. 13.