Bədii
təbiət ustadı
Təbiətimizin fırça
şairi, cəmiyyətimizin keyfiyyət şəxsiyyəti -
Səttar Bəhlulzadə!
Məncə, bu ad-soyadın
özü də xəyali bir portret təəssüratı
yaradır...
Səttarın kətan-“kitab”larındakılar
peyzaj-qəzəllər, tablo-poemalar deyilmi?..
Oxucu zövqdaşlarım, sizə
də elə gəlmirmi ki, bu imzanın aurasında adamın
gözünə təbiətin heç bir naturasında
görünməyən görəcəklər
görünür?
Belədirsə, bunları göstərənin
ruhuna qəni-qəni rəhmətlər, fəxri-fəxri kəlamlar!
Və bu ad-soyadın
doğurduğu təsəvvüfi-xəyali aləmə real
fon kimi baxa bilənlərə haqq-salamlar!
Qaldı bu işıqlı dünyaya yalnız aşiq-məşuq, ailə-övlad yaradıcılığı, o dünyaya son kimi baxanlar. Onlara da elə gəlməsin ki, bu qədər sənət zürriyyətlərinə şöhrət atası olan Səttar Bəhlulzadə sonsuz getdi bu dünyadan! Xeyr, mahiri-dünyagirlər, elə deyil. Kimin buna şəkki varsa, onun vəfalı-səfalı ömür yoldaşıyla - təbiətlə ixtilata girib, öyrənə bilər. Əlbəttə, əgər o əzəli-əbədi “gəlin-xanım”ın dilini Səttar bəyin bildiyinin mində biri qədər bilirsə. Onun çiçəyini-gülünü, dağını-daşını, ocaq-bucağını bu aşiqin yüzdə biri qədər sevirsə. Bu əzəmətli, təbii səltənətli məmləkətin cənnət guşələrini bu sənət qartalı kimi görürsə. Dəlisi olduğu, “eşq rəssamı, söz heykəltəraşı, fikir memarı” adlandırdığı Füzulisi kimi “rindü-şeydadır”sa, “Məcnundan füzun aşiqlik istedadı var”sa, “sonunda hicran görünür” deyə, “neylərəm ol vəsli ki...” nəfsinə malikdirsə...
Səttar səyyahlığı
Öncə balaca bir “sözçülük”. Belə ki, çörəyi-gərəyi canlı insanlarla ünsiyyətdən çıxan, adı-sanı yeni-yeni yerlər, toponimlər, kilkə-kilkə ölkələr, “yeni Amerika”lar kəşfində şöhrətlənən klassik səyyahlığın aborigen statusu məlum. Bəs, nə “işıq gələn, nə it hürən” tərəfləri olan sənət səyyahlığının haqqı necə? Naməlum?..
Nağıl dili yüyrək olar,
deyiblər. Yuxularında buta verilən, “altdan geyib üstdən,
üstdən geyib altdan qıfıllanan” aşiqlərin öz
məşuqları dalınca səfərlənmələrini
bəyan edən telli sazlar, allı sözlər, güllü
dastanları da xatırlayaq. Bəs, könül aynasında
çeşnilənən çəmənlər,
qönçələnib-xonçalanan gül-çiçəklər,
tumurcuqlu budaqlar, poqquldaşan bulaqlar, şaqqıldaşan
şimşəklər dalınca qoşub, o dilsiz aşiq-məşuqları
əbədi muzey-düzey yarı edən milli aşiqin şəninə
nə avazlar, nə sözlər, nə kəlamlar?..
Xarakterlər, xasiyyətlər,
zövqlər rəngarəngdir; zərifləriniz çox
kövrəlməsin - “Kəpəzin göz yaşları”
leysanlanar. Optimistlər çox zilə çıxmasın -
“Suraxanı atəşgahı”ndan odlanarlar. Pessimistlər
özlərini “Əbədi məşəllər” üstə
kökləsinlər. Bu halətin surətpərəstləri,
ayna-özgü-düzgü göyçəkləri, “ay
qaşı-gözü qara”ları “Xəzər gözəli”nə
baxıb, tellərini alayı cür yan darasınlar, yoxsa
nimdaş görünərlər. Özlərini həyət-vətənə
yox, Həyat-Vətənə həsr edən adaxlı
cütlüklər “Qızılbənövşəyə gedən
yol”la adaqlanıb, “Axşamçağı Ordubad
bağlarında” əhd bağlayıb, “Qudyalçay vadisi”ndə
kama yetib, qovuşsunlar. Bu sənətin sərxoşları
“Şamaxı üzümlükləri”nə “Vətənimin
baharı” mövsümü kimi göz yetirsinlər. Amma hərdən
“Payız”sayağı baxsınlar, yoxsa, “ayılmaq təhlükəsi”
yarana bilər. “Əncir ağacı”na “bu, təbiətdəkindən
də canlıdır!” - deyə təəccüblənənlər
heyrətlərini “Əfsanəvi torpaq” tablosuna nəql etsinlər.
“Azərbaycan nağılı”ndan doymayanlar “Şahnabat”
noğulundan dadsınlar. Vurğunluqdan qaşları tale
yazılı alınlarına qalxanlar “Qayıqlar”da “Neft
daşları”na tərəf üzüb, sənət təşnəliklərini
söndürsünlər. “Əmircan”a özlərinin özəl
bədii yurdu kimi baxan “xüsusiyyətçi” həmyerliləri
“mənimdir!” - deyə ədalanmasınlar, yoxsa, biz də
onların ladına düşüb badına gedibən, “Azərbaycan”ı
“yek” sənətkar ölkəsi kimi seyr edər, bu total
ümumbəşəri tərənnümçünü
lokallaşdırıb “yalnız bizimdir!” - deyə, “çəpərplanetli”lər
kimi nidalana bilərik. Beləliklə də onun Azərbaycan sərhədlərini
çoxdan aşması, bütün dünyaya yol
açmasıyla ilgili mənəvi portretimizə xələl
gətirmiş olarıq...
Seçkin sənətkar və şəxsiyyət
Yazımın
başlığında işlətdiyim “keyfiyyət şəxsiyyəti”
epitetinə əlavədir bunlar. “Kəmiyyət-keyfiyyət” məsələsini
xatırlamaqla, mətləbi uzatmamaq mümkün...
“Seçkin” yazdım, seçki
sözü unandı. Amma bu seçki - “məntəqə”lərsiz,
“dairə”lərsiz, qutularsız olur. Bu seçkinin qalibləri
normativ-platformativ “asfaltçəkən”, “körpüsalan”,
alternativlərilə üz-göz olanlardan deyillər. Belələri
başlarını aşağı salıb
çalışır, yaradır, məhəlləsini,
bölgəsini, ölkəsini yarıdırlar. Və sonda vətəndaş,
yurddaş, soydaş çəkili başlarını
yuxarı qaldırıb görürlər ki, baa, özlərini
də yaradıb-yarıdıblar ki!..
Filosofların nəzərlərindən
iraq bir səfsəfə irad edim. Belə ki, həyatın hər
sahəsinə aid olan bu məsələni də
dissertasiyasız, akademiyasız bir elm hesab edənlər şəxsiyyət
olur, helm hesab edənlər isə şəxs. Məsələn,
“Kəssə hər kim tökülən qan izini, Qurtaran dahi
odur - yer üzünü!” kimi mənzum-monoloqu zaman-aman
dramatizmi ilə hayqıran mogikan Ərəblinskilər kim, “Bu
gecə, bu qoca, bu cücə” kimi məzlum-monoloqu “zəhmət
olmasa, əllər yuxarı” “xlam”atizmi ilə mızıldayan
Kəbirlinskilər kim?..
İstəyimcə
çatdırıb-çatdırmayacağıma zəmanət
vermədən deyim ki, ömrünün son illərində hərdən
muzeylərdə, daha tez-tez isə asfalt-betonlu
paytaxtımızın Filarmoniya bağı təbiətində
gördüyümüz Səttar Bəhlulzadə biz tələbələrin
gözündə “Bu qoca, bu xoca - çox uca” şəxsiyyət-portreti
kimi obrazlaşmışdı. Çayxanada, yeməkxanada
görünmürdü ki, stoluna stul çəkib söhbət
edəsən. Saysız və müsbət mənada
gözqamaşdırıcı əsərlərinə rəğmən
bütöv bir izdiham kimi görünən bu eyzən tənhanı
heç vaxt qoşa görmürdük ki,
yanındakını üzümüzə qara verib, bu ciddidən
ciddi persona ilə salamməlik şərəfinə nail olaq,
“cansız” təbiətdən fərqli
yanaşdığı cəmiyyət barədə,
dostları haqda yalnız onun özünə məxsus
tostlarını, replikalarını öz dilindən də
eşidək.
Məzən olsun, zamanının
dillər əzbəri, dövrün hər türlü təhər-tövrü
Bəhlulzadə! “Persona”, “dost-tost” ifadələri o vaxtlar səninlə
bağlı dillərdə gəzən bir olayı
xatırlatdı mənə. Məclislərin birində
gözəl, başaşağı bir rəssamın
qarasına qırılan qeybətə, demək olar,
hamının qoşulduğunu görən sən şana
barmaqlı əllərinlə havada “qədeşi” bir dairə
cızıb: “Sizin hamuuzun beləsi belə!” - deyirsən. Məclis
dağılır və özünü pilləkənlərdə
sənə yetirən birisi: “- Qədeş, qədeş, yəni
o söz mənə də aiddir?!” - deyə, incik-incik təkzibi-üzrxahlıq
gözləyirkən: “Yox, səninkiləri personalnı!” -
cavabını eşidir.
Onun tez-tez araya-ortaya çıxan
bənzərsiz əsərləri necə qəbul edilir, necə
baxılır, səs-sorağı necə
yayılırdısa, hərdən dediyi sözləri,
atmacaları da elə oca məşhurlaşırdı. Onun
qartalvari, qırğısayağı gözləri bizim
gözlərimizdən iraq düşən nələri
görürdüsə, fırçavari barmaqları onları
dərhal “tovlayıb”-ovlayırdı.
Onun sirli sir-sifətində
bütöv bir cəmiyyət təbiəti bərqərar
idi. Qaşları daim sənət hədəfinə
tuşlanmış yaylar, uzun saçlarının rəngləri,
fonar gözlərinin işığı, halət-siluet
“qatışığı”nın şölələri ilahi
bir palitra idi!..
Sənətşünaslar, qəzet-jurnalçılar,
kameramanlar onun yaradıcılığı ilə bahəm,
xarakterindəki “işıq-kölgə” kontrastlarından,
model-modul effektlərindən nə qədər
yazıb-göstərsələr də, əsərləri
bütün xalqın ürəyinə yatan bu sənətkar
heç bir qarı qəlibə, quru ənənəviçilik
tikən ipə-sapa yatmadı.
Özü 15 yaşında rəssamlıq
məktəbinə, 22 yaşında Azərbaycan Rəssamlıq
Məktəbinə, 24-ündə Moskva Dövlət Rəssamlıq
İnstitutuna, 32-sində Surikov adına Moskva Rəssamlıq
İnstitutuna qəbullara hazır gedib ustad qayıtmış
bu sənətkar istər məktəb, istər həyat
auditoriyalarındakı tələbələrindən
heç vaxt “əlifba” tələb etməyib. Onlara verdiyi dərslərin
hər biri bir-birini əvəz edən “gələcək”lərdə
bitkin əsərlərə çevrilib. Onun
ağır-uğur davranışları sənət
adamları üçün məclis-mərəkələrdə
özünü necə aparmağın etiket nümunələri
kimi qəbul edilib. Onun öz milli “ələk-vələk”lərindən
keçirməklə yaratdığı impressionizm nümunələrinin
bəziləri bu cərəyanla həmvətən
olanların özlərini belə heyrətə gətirib...
Və... bu gətirib, olunub, edilib,
çevrilib, anılıb, sanılıbların
harmoniyasından böyük sənətkarın bütöv
bir şəxsiyyət obrazı da yaranıb!
Qələm, fırça, tişə,
kino və s. sənət obrazları ilə şəxsiyyət
obrazlarının fərqindəyik yəqin, əfəndilər!
Bu şəxsiyyət saysız-hesabsız yazılarda,
kitablarda, filmoqrafik kadrlarda yaşamaqda. Zəngin irsi
dünyanın möhtəşəm muzeylərini şərəfləndirməkdə.
Xalq rəssamı, Azərbaycan Dövlət mükafatı
laureatı kimi təltifatları bu xalqın adını,
istedadını daha da şöhrətləndirib, ürəyini
fərəhləndirməkdə.
Və... Azərbaycan təbiətinin
pozubilməz yazısını yazmış bu möhtəşəm
müəllif haqda bu balaca yazı da nöqtələnməkdə...
Tahir
Abbaslı
Mədəniyyət.-
2012.- 17 oktyabr.- S. 11.