Rasim Babayevin sənət fəlsəfəsi
Azərbaycan
incəsənətinin inkişafında və daha da mütərəqqi
ənənələrlə davam etməsində sovet
dövründə yetişmiş rəssamlarımızın
böyük rolu olub. Eyni zamanda o da məlumdur ki, sovet
ideologiyası milli incəsənət növlərinin
yayılmasına, incəsənətdə milli-mənəvi dəyərlərin
təbliğinə zaman-zaman maneələr törədib. Bu
ideologiyanın hüdudları bir çox istedadlı rəssamlarımızın
əsil yaradıcılıq potensialını tam üzə
çıxarmağa imkan verməyib, onların bədii
yaradıcılıq dünyasının müəyyən
çərçivə daxilində qalmasına səbəb
olub. Belə istedadlı sənətkarlardan biri Xalq rəssamı
Rasim Babayevdir (1927-2007).
Rasim Hənifə oğlu Babayev
1927-ci ildə Bakıda dünyaya göz açıb. İlk
ixtisas təhsilini Ə.Əzimzadə adına Azərbaycan Rəssamlıq
Texnikumunda (1945-1949), ali təhsilini isə V.İ.Surikov
adına Moskva Dövlət Rəssamlıq İnstitutunda
(1949-1956) alıb. 1959-cu ildə Rəssamlar İttifaqına
üzv qəbul edilib. R.Babayev 1964-cü ildə “Əməkdar
rəssam”, 1989-cu ildə isə “Xalq rəssamı” fəxri
adlarına layiq görülüb. O, dəfələrlə
xaricdə yaradıcılıq ezamiyyətlərində olub, rəssamın
müxtəlif ölkələrə həsr olunmuş əsərlərindən
ibarət fərdi sərgiləri təşkil edilib.
Yaratdığı sənət nümunələri bir
çox ölkələrdə muzey, qalereya və şəxsi
kolleksiyalarda saxlanılır.
Rasim Babayev sənətin bədii-texniki
sirlərinə yiyələnmiş mahir rəssam olaraq, həmişə
ali sənət amallarına sadiqlik nümayiş etdirib, bədii
təxəyyülünün diktəsi və ülvi hisslərlə
əsrarəngiz, düşündürücü əsərlər
yaradıb. Təsviri sənətimizin rəngkarlıq və
qrafika sahəsində yüksək bədii təsir
gücünə malik, bir-birindən maraqlı əsərlər
qalereyası ərsəyə gətirib. Baxmayaraq ki, sovet
zamanında rəssamın yaradıcılıq nümunələrinin
bir hissəsi qəbul edilməyib, bu, sənətkarı qətiyyən
ruhdan salmayıb, o daha da əzmlə mili ənənəvi
mövzulu əsərlər yaradıb.
Rəssamın istər qrafika, istərsə
də rəngkarlıq sahəsində yaratdığı əsərlərə
nəzər yetirsək görərik ki, bu nümunələrdə
daxili üsyan, barışmaz rəssam “mən”inin etirazı,
bədii söz sənətində mətnaltı vurğu kimi
qeyd olunan, təsviri sənətdə isə təsvir altı
və təsvir arxası məna kimi qəbul edə biləcəyimiz
nüanslar özünü büruzə verir. Bəzən belə
əsərlərin adlarına nəzər yetirdikdə
sadalanan “sirli”liyi, “çoxqatlı”lığı duymaq
mümkündür. Rasim Babayevin əsərləri bədii-fəlsəfi
mahiyyətli olduğu qədər milli-mənəvi,
ideya-sosioloji cəhətləri baxımından da dəyərlidir.
Onun yaradıcılığı xalqımızın minilliklərlə
formalaşan, zahirdə unudulsa belə, xalqımızın qəlbində
daima yaşayan və yaradıcı insanların əsərlərində
sənətin xüsusi bədii dili ilə, incə “kod”larla gələcək
nəsillərə ötürülən əlvan bədii
çalarlarla zəngindir.
Sənətkarın dəzgah
qrafikasında yaratdığı linoqravür silsilələrinə
və dəzgah rəsmləri nümunələrinə misal
olaraq “Neft çənləri” (1958), “Neftin doldurulması”
(1958), “Qız” (1958), “Qara şəhər” (1958), “Daşkəsən
yollarında” (1961), “Fəhlənin portreti” (1962), “Almaniyada”
(1963), “Qobustan” (1964), “Xınalıq” (1964), “Dəvələr”
(1966), “Hamamlar” (1969), “Qaçaq Nəbi” (1969), “Köhnə
Bakı” (1970), “Narlar” (1970), “Kənd” (1970), “Qədim qəbiristanlıq”
(1970), “Rəssam Ə.Rzaquliyev” (1970) və başqa əsərlərini
göstərmək olar.
Sadalanan əsərlərin hər
biri ayrı-ayrılıqda özünün məna tutumu,
mövzu seçimi, bədii ifadə həlli və s. sənət
meyarları baxımından orijinal sənət inciləridir.
Biz onun Abşeron təbiətini, daha doğrusu, neft sənayesini
əks etdirən əsərlərinə nəzər
yetirmiş olsaq tamaşaçıya fərqli ovqat
bağışlayan motivlərin olduğunu görə bilərik.
Təbii ki, bu, rəssamın gördüklərinə fərdi
münasibətinin, obrazlı rəssam təxəyyülünün
nəticəsi idi. Ola bilsin ki, Rasim Babayev bu əsərlərdəki
bədii-məcazi formalarla dövrünün hadisələrinə
etirazını bildirib. Ümumiyyətlə, rəssamın
yaradıcılığına şamil olunan qrotesklik, ironiya
onun hər bir əsərində özünü qabarıq
büruzə verir və bu da rəssamın
yaşadığı məkana, zamana münasibətinin ifadəsidir.
Rəssamın
yaradıcılıq dünyasının zənginliyini və
dolğunluğunu rəngkarlıq əsərlərindən kənarda
təsəvvür etmək mümkün deyil. Əslində isə
sovetlər dövründə rəssamın daha dərin və
“sətiraltı” bədii ifadə qüvvəsinə və məna-məzmun
yükünə malik olan dəzgah rəngkarlığı
nümunələri geniş
işıqlandırılmayıb. Onun rəngkarlıq əsərlərinə
nümunə olaraq “Torpaq” (1963), “Sahil” (1965), “Yol” (1966),
“Yaxın Şərq” (1967), “Ailə” (1971), “Səyyah” (1974),
“Ordu” (1978), “Qapı” (1982), “Qadın” (1983), “Müharibə”
(1983), “Novruz” (1983), “Qadın və div” (1986), “Faciə” (1987),
“Adəm və Həvva” (1988), “Yüklü dəvə” (1992),
“Bəla” (1997), “Gecə” (2003), “Divlər” (2004) və s. əsərlərini
qeyd etmək olar.
Rasim Babayevin zəngin təfəkkürünün
əksi olan sənət nümunələri sanki rəssamı
daha çox düşündürən, onu narahat edən, bəşər
övladının biganəliyi üzündən eybəcər
hala salınmış, insan təfəkkürünün kortəbii
təsirinə məruz qalmış görüntülərə
rəssam münasibəti, rənglərin dili ilə ifadə
edilmiş yaradıcı insan “mən”inin əksidir.
Rəssam “Torpaq” adlı əsərində
maraqlı baxış nöqtəsi seçərək,
kompozisiyanın mərkəzində baxımsızlıqdan
cadar-cadar olmuş torpağın “ahu-naləsini”, arxa planda isə
nəhəng iri neft çənlərini təsvir etməklə,
mövcud reallığı inandırıcı rəng
çalarları ilə ustalıqla əks etdirib. Rəssam sənaye
mövzulu əsərində ekoloji problemi qabartmaqla
tamaşaçıların diqqətini həmin məsələyə
yönəltməyə çalışıb və məqsədinə
uğurla nail ola bilib.
Rəssam daim düşünür
və tamaşaçısını da düşünməyə
sövq edən, onun daxili hislərini saflaşdırmağa
xidmət edən əsərlər yaradırdı. O, çox
zaman kompozisiya qurumunu, işıq-kölgə həllini,
mövzunu özünün yaradıcılıq iradəsinə
və arzularına tabe etdirirdi. Bunun nəticəsində
seçdiyini, daha çox sehrli rənglər vasitəsilə
demək istədiklərini kətanda ifadə edə bilirdi. O
özünün yaradıcı münasibəti ilə
dünyəvi problemlərə, bəşəriyyəti
düşündürən mövzulara toxunurdu,
tamaşaçıları bu istiqamətdə, bu problemlər
ətrafında düşünməyə səsləyirdi.
Rəssamın
dünyagörüşünün formalaşmasında və
yaradıcılıq dünyasının püxtələşməsində
təbii ki, Azərbaycan folklorunun - nağıl və
dastanlarımızın, onların dərin fəlsəfi
mahiyyətinin, milli-mənəvi dəyərlərin və
milli etnoqrafik xüsusiyyətlərimizin böyük təsiri
olub. Onun yaradıcılığında iki qüvvənin -
xeyirlə şərin, işıqla zülmətin mübarizəsi
təsvir olunub. Bu səbəbdəndir ki, rəssamın əsərləri
heç bir əlavə şərhə ehtiyac olmadan
tamaşaçısının qəlbinə yol tapır.
Çünki bu, minilliklər belə keçməsinə
baxmayaraq, insanları daim düşündürən və yəqin
ki, gələcəkdə də düşündürəcək
bəşəri mövzulardır.
Rasim Babayev həmçinin kitab
qrafikası sahəsində də uğurlu fəaliyyət
göstərib, Azərbaycanın xalq nağıllarına və
görkəmli yazıçıların əsərlərinə
illüstrasiyalar çəkib. O, N.Hikmətin “Kəllə”
(1958), T.Drayzerin “Dahi” (1958), R.Taqorun “Fəlakət” (1958),
Y.V.Çəmənzəminlinin “Hekayələr”inə (1959),
“Cırtdan” xalq nağılına (1960) və başqa ədəbi
nümunələrə diqqəti cəlb edən, mövzunun
məna və məzmun yükünün əyani qavranılmasına
xidmət edən maraqlı illüstrasiyalar yaradıb.
İstedadlı rəssam Rasim
Babayev bənzərsiz yaradıcılıq dünyası və
dərin bədii fəlsəfi mahiyyətli sənət əsərləri
ilə Azərbaycan incəsənət tarixində həmişə
fəxarətlə xatırlanacaq. Sonda rəssamın
özü və yaradıcılıq dünyası
haqqında dediyi fikirləri yada salmaq istərdik: “Qumu və
Abşeronu çox sevirəm. Yaradıcılığım həyatın
təzadları üzərində qurulub, qəhrəmanlarım
divlər və mələklərdir. Xalq motivləri və
mifoloji simvollar yaradıcılığımda mühüm yer
tutur. Rəng palitrasının zənginliyini sevirəm. Kətan
səthinin xalça fakturasını xatırlaması
xoşuma gəlir. Şərq və Qərb incəsənətindən
bəhrələnirəm”.
Əsəd
Quliyev,
sənətşünas,
AMEA-nın dissertantı
Mədəniyyət.-
2012.-18 yanvar.- S. 8.