Böyük aktlar aktyoru
Özgələri özündən
çox yaşatmış Hamlet Xanızadə...
Öz “özgələrinə”
özündən yaxşı baxıb, özündən qat-qat uzunömürlü
edən, bəzilərinəsə əbədi həyat verən
Hamlet Xanızadə!
O, onları
onların “hər nazıyla” oynaya-oynaya
oynayırdı. Deməli, dünya səhnəsinin
baş obrazının adını
daşıyan bu sənətkar səhnələrdə,
çəkiliş meydançalarında daim
onun monoloqundakı baş
xitabın birincisini yaşaya-yaşaya
ikinciyə doğru
qaçırmış? Hər “özgə”yə olum bəxş edib,
özünə ölüm (əlbəttə,
cismən) cəzb edirmiş?..
O, bu kimi cəzbi-cazibələrin zərbələrinə qırx səkkizcə il tab gətirə bildi. 20-21 yaşlarında yaratdığı (“Möcüzələr adası”, “Yaşamaq gözəldir, qardaşım”, “İstintaq davam edir” kinofilmlərində) obrazlar bu gün artıq onunla həmyaşıddırlar. Hələ qırx ildir, kino-teleekranlarda azı qırx yol baxdığımız, düşünməkdən, zövq almaqdan, hər dəfə yenidən vurulmaqdan doymadığımız Gizir, Topal Teymur, Talıbov obrazları!
Hələ bu obrazların özlərinə də “filmin (və ya tamaşanın) sonu” kimi yox, Hamlet Xanızadə istedadının, qabiliyyətinin “avans”ı kimi baxılmalıdır, məncə. Və bu sənət umu-minnətimin davamı olaraq, o dövrün müxtəlif ədib-ssenarist-rejissor üçbucaqlarına xitabən “öz aramızdır, sizlər onun yaradıcılıq potensialının heç yarıbayarısının da reallaşmasına nail ola bilmədiniz” - deyilməlidir.
...Nə deyirik deyək, nə yazırıq yazaq - artıq gecdir. Qatar gedib...
Amma...
ömür qatarı getsə də, sənət “Qatarda”sı qalıb. Həmin teletamaşada böyük həyat tamaşası yaradanlardan biridir Hamlet Xanızadə. Oradakı “Dadaşov”a - deməli, dadaşovçuluğa bu qədər bədii, bu qədər həyati, bu qədər xəlqi nifrət bəsləyib, öz dil və sir(r)-sifət nitqi ilə ikrah yaratmaq, maddəsiz-hökmsüz cəzalandırıb islah etmək - nə hər hansı bir qoluzorlunun, nə hüquq-mühafizə orqanının işidir.
Bax beləcə özünü “ona-buna” xərcləyə-xərcləyə, “yadlar” yerinə duyğulana-duyğulana, müxtəlif janrlı əsərlərə, növbənöv obrazlara can verə-verə, nəhayət, “20 Yanvar” adlı milli faciə “tamaşamıza” seyri-tamaşaçı olmağı bacarmadığına görə qırx səkkizcə yaşında canını tapşırdı. “Xoşbəxt” janrlı (“ömrün baharı” motivli) yazı-pozulardakı qəhrəmanlardan fərqli olaraq, ömrün anti-baharında - qırx doqquzuncu qışında...
Bioloji olumu
Bu adi olay 1941-ci il iyunun 5-də Bakının Şağan kəndində baş verib. Burada olmazın əziyyətlər çəkərək böyüyüb, sonralar ekranlaşdırılan bir bədii filmdəki (“Şərikli çörək”) situasiyaların real fraqmentlərini yaşayıb, qonşu uşaqlarla min cür “teatro”lar çıxara-çıxara 18 yaşında Teatr İnstitutuna oxumağa, 20 yaşında isə Akademik Dram Teatrına işləməyə gedib çıxıb. Elə buradaca bu faktoloji qeydlərə - bütün məşhurların tərcümeyi-halının “yaraşığı” olan bir taftaloji əlavə: belə ki, guya “...atası Bəbir kişi onu heç bir halda aktyor görmək istəmirdi”. Adamın buna heç inanmağı gəlmir. Nədən ki, başçısı Bəbir kişi olan o ailə bu uşağa yalnız teatr ehtiva edən Hamlet adı qoymuşdu...
Yenicə düşdüyü teatr ailəsində (“Azdrama”da ) isə onu “canlı Hamlet gəlib”ində qarşılayanlar da olub. Hərəkətlərindəki dirilik-dinamikliyə, nitqindəki əsər-kəsərə, səsindəki cingiltilərə, baxışlarındakı dramatizmə görə. Bu kompleks-adam pərdəarxası səhnəçilərə sabahın suflyorsuz-yanlışsız bir monoloq-dialoq ustası, kinematoqrafçılara “dubl”suz-qayçısız kadrlar vəd edirdi. Hələ ali məktəbin aşağı kurslarında ikən adı sənət məbədinin yuxarı pillələrində hallanan Hamlet isə özünü yenə “Tədris teatrı”nın müdavimi hesab edib, böyük tərəf-müqabillərinin (H.Qurbanova, A.Gəraybəyli, İ.Osmanlı, Ə.Ağayev və b.) hər birindən bir universitet qədər təlim mənimsəyə-mənimsəyə püxtələşib.
Deyirlər, onun ilk təltifatı teatr və kino ictimaiyyətinin rəylərindən ibarət olub: “Ən az vaxtalan” (səhnə məşqlərində) və “ən az lentkorlayan (kinoçəkilişlərdə).
Sənət olumu
Yaşadığı qırx səkkiz ilin iyirmi səkkizini bu oluma həsr edib. Bu illərdə yaratdıqları isə bir yazılıq deyil, bütöv bir kitablıqdır. Özü də tək elə qalın kitablıq yox a, əbədi qalan kitablıq. Səhnə obrazlarının sayı-hesabı yox, filmoqrafiya faktları-fakturaları yüzə yaxın. Onun, bəzən “gəldi-gedər” iş kimi qiymətləndirilən “adi” televiziya tamaşalarında yaratdığı surətlər “köklü-köməcli” hesab edilən kinofilmlərdəki obrazlarından qətiyyən geri qalmır. Yazının əvvəlində birindən (“Qatarda”) ötəri söhbət açdıq, ikinci və üçüncüsü barədə isə bir qədər ətraflı.
“Topal Teymur”. O, ekranda necə
zühur edir! İnanmıram, kimsə bu
nida-suala onun tamaşaçıya verdiyi
emosional-rasional mənzərəyə
adekvat cavab verə bilsin. Nə qədər dərinə getsən də, onun gözlərinin içindəki dərinliklərə
baş vurmaq müşkül. Ətrafındakı
teatral quramalar, əlbəsələr, başqa
tanış aktyor sifətləri, ən müasir musiqi alətlərinin çıxardığı ultral
sədalar nə qədər şərtilik
saçsa da, Hamlet Xanızadənin yaratdığı
real qədimliyin yanında
bir heçdir. Onun sənət “iç”indən orta əsrlərin psixologiyası,
şahlıq ehtirasları,
rəyasət taktikaları,
tiran strategiyaları
püskürür. Bu “lava”nın axarında “düz” yol tutub
getməkdə olan tamaşaçı hərdən
“büdrəməli” olur.
Çünki bu əzəmətli
sənətkar o həşəmətli
Teymurun çox padşahları düzdə
qoyan qüsur ayamasını - topallığını
təqlid edir. “Təqlid”?! Yox! İnanmıram, Teymurləng özü
bu sayaq yerimiş, bu gözəllikdə, bu vahimə-həngaməlikdə ləngər
vurmuş olaydı.
Onun hər cümləyə dair yaşadığı surəti-hallar,
suallarında belə
hiss etdirdiyi nidalar, ədalarındakı vurğular,
qəzəbli qəhqəhələrindən
qalxan qılınc-qalxanlar
isə bayaq vurğuladığım kitablıqdır.
“Arxadan vurulan zərbə” (İmaş), “Axırıncı
aşırım” (Talıbov),
“Qətl günü”
(Sədi Əfəndi)
və digər filmlərin, habelə yüzlərlə teatr tamaşasının az qala hər birində
ayrıca, seçkin,
yeni ampluada çıxış etmiş
Hamlet Xanızadə “Yeddi
oğul istərəm”dəki
Gizir obrazı ilə, məncə, bir sənət generallığına nail olmuşdur.
Hərdən bəhs açdığım “məncə”lərə
bunu da əlavə
edim ki, həmin filmdə “kuliminasiya nöqtə”si deyilən standartı bir neçə məqama aid etmək olar və mən
“Qan çanağı”ndakı
bir məqamı onlardan biri hesab
edirəm: Gəray bəy bərk narahatdır, gərgin halda kahada var-gəl
edir və “Belə-belə işlər,
Gizir!” - deyə,
“vuran əli”, “tədbirli başı” hesab etdiyi silahdaşına
müraciət edir. Ortada yeddi patron var. Obyekt fokusdan çıxarılır
və əvvəlki hala qayıtdıqda iki müsahibin gözləri də görünür. Deməli,
on bir patron! Amma yox, bir an
keçmiş dördgöz
olan Gizirinkilərlə
- on üç! Və
onun bəy-xan qanına susamış səsi: “Məndən olsa... - baş barmağıyla patronlardan
birini (birincisini!) yerə sərir,
- elə birinci Şəkər bəyin oğlunu aradan götürərdik, bəy!”.
Sonra nə? Çox şey,
çox halət və əlamət. Amma onun son işi
- ölüm aktı ayrıca bir görəcək, film tamında
film şamı təsiri bağışlayan
aləm. Ölüm səhnəsini deyirəm.
Başqalarının həyatına
“uf” demədən qıyan bu adam güllə dəycək, tək qolu ilə böyründəki
ağaca necə sarmaşmaq istəyir! Bacarmadıqda əliylə ağacın
gövdəsi aşağı
- həyat diləyə-diləyə
- əllərindən çıxmaqda
olan torpağa sərilir. Bu təkrarsız, qeyri-adi jestlərlə, sənətkaranə
halətlə “həyat”da
ölür, sənətdə
isə əbədən
dirilir.
Onun heç bir
rolda çətinlik çəkmədiyini söyləyənlər
də var. Xüsusən,
Sədi Əfəndi obrazından söz düşəndə belə
deyirlər. Lakin
bunu da əlavə
edirlər ki, niyə də əziyyət çəkməliymiş,
- axı o, bu rollara qədər həyatda çox Sədi Əfəndilər
görmüş, müşahidə
etmiş və məşqlərdə az əziyyətlər
çəkməmişdi.
Yazdıqca qurtarmayan, danışdıqca
ifadə olunmayan bu sənətkar haqda bu qədər(?)...
Tahir Əhmədalılar
Mədəniyyət.-
2013.- 6 fevral.- S. 13.