Natiq Məmmədlinin “Ləyaqət düsturu”
“Mənim
vəzifəm at oğrularının atı necə
oğurlamalarını təsvir etməkdi, qoy onları hakim
mühakimə etsin, mən hakim deyiləm”
(A.Çexov)
Birilərinin at oynadıb ləyaqətlərini
hərraca çıxartdıqları vaxtda yazıçı
Natiq Məmmədli “Ləyaqət düstu”runu yazdı. Həyatdan
ədəbiyyata, ədəbiyyatdan cəmiyyətə
ötürülən bu mesaj səssiz bomba kimi partladı.
Bilmirəm, qəlpələri lazım olan ünvana
çatdı, ya yox...
Əvvəlcə Natiq Məmmədli
barədə bir neçə söz. Mənə elə gəlir
ki, “Ləyaqət düsturu”nu ancaq yüksək intellektə,
zövqə və bunlardan da öncə yüksək insani dəyərlərə
malik Natiq Məmmədli yaza bilərdi. Həyat həqiqətləri
ilə dolu olan bu kitab yaşadığımız həyatın
ədəbiyyata düşən əksidir. Ancaq bu gerçəkliyi
oxucuya çatdırmaq yazıçıdan cəsarət,
ustalıq və ürək istər. Natiq Məmmədli ilk
kitabında cəsarətli yazıçı olduğunu
sübut etdi.
O, ədəbiyyata hay-küy
salmadan, “dahilik” xəstəliyinə yoluxmadan, özündən
əvvəl min illər mövcud olmuşları inkar etmədən
gəldi. Sakitcə kədərin qolundan tutdu, əzabın
yükünü daşıdı, kora işıq axtardı.
Axtardı, tapdı, tapdıqlarını da oxucuları ilə
bölüşdü...
Natiq Məmmədlinin “Ləyaqət
düsturu”nda yola düşən 18 hekayənin hamısı
uğurlu, oxucunu intizarda saxlayan, gözlənilməz
sonluğu ilə hər kəsi heyrətləndirən hekayələrdir.
Mənim üçün "Korun
gördüyü gələcək" şedevrdir. Bu hekayəni
dünyanın o başında da, bu başında da oxumaq və
təkrar oxumaq, hər dəfə də bu sənət əsərindən
zövq almaq mümkündür...
“...Elə bil yuxularımdakı gələcəyə
düşmüşdüm; gələcəyin insanları
Allahlarını yadlarına salanda əllərini
qaldırıb uca göylərə baxmırdılar,
qollarını yanlara salıb gözlərini yerə dikirdilər.
Hündür-hündür göydələnlərin
qabağında isə dərin-dərin quyular
qazılırdı, çirkli köynəkləri tərli
kürəklərinə yapışmış kişilər
elə hey qazır, ağızları yerə dəyənə
kimi əlləşirdilər. Bunlar nə axtarırlar, niyə
belə əzab içində qan-tər tökürlər?
Suallarımı dilə gətirməyə ehtiyac qalmadı,
insanlar bir ağızdan dedilər ki, Allahı axtarırlar.
Axı siz uca yaradanı niyə göydə yox, yerin
altında axtarırsınız? Gələcəyin
adamları qımışa-qımışa dedilər:
“Göydəki Allahı xərcləyib qurtarmışıq,
indi yerin altındakı Allahı axtarırıq”. Onlar inanmaq
üçün yox, xərcləmək, satmaq
üçün, ehtiraslarını öləzitmək,
dünyada həris arzularını həyata keçirmək
üçün Allah axtarırdılar...”
“Korun gördüyü gələcək”dən
"Korun gördüyü gələcək"
gözlülərin içində yaşayıb görmədiyi
gələcəkdir. Bu hekayə o qədər hisslə,
duyğu ilə, peşəkarlıqla yazılıb ki,
yarpağın səsini, yasəmənin ətrini,
küçə boyu əl ağacının daşa dəyən
naləsini duymaq mümkündür.
"Yaxşı anaların
oğulları" səssiz hekayədir. Elə bil maraqla səssiz
filmə baxırsan. Sonra nə baş verəcək, sonra nə
olacaq və gözlənilməz final! Desəm ki, bu hekayəni
bütün xırda detallarına qədər gözümlə
gördüm, səmimiyyətimə inanın. “Yaxşı
anaların oğulları” müharibə mövzusunda
yazılmış ən uğurlu, ən orijinal hekayələrdən
biri kimi yaddaşıma yazıldı.
Natiq Məmmədli həm də
yüksək yumor hissinə malik yazıçıdır. O,
faciəyə yumor, göz yaşına təbəssüm ədviyyatlarını
yüksək peşəkarlıqla əlavə etməyi
bacarır. "Vaxtı keçmiş sitatlar" əslində
ölən arzu haqqında kədərli, kədərə
nikbin yanaşmanın sayəsində işıqlı bir hekayədir.
Bu hekayəni institutda işləyən rəfiqəm oxuyanda əvvəlcə
gözləri yaşaranacan güldü, sonra doyunca
ağladı...
“Arzuların qənimi”, “Klon”,
“Halallıq”, “Xoşbəxt adamla bədbəxt adamın
söhbəti”, bir sözlə, Natiq Məmmədlinin
bütün hekayələri hekayə janrının ən
gözəl nümunələridir.
Anton Çexovun hekayələri ilə
Natiq Məmmədlinin “Ləyaqət düsturunu”nu paralel
oxuduğumdan Çexovun “Dilənçi”sindən Natiqin
“Xoşbəxt adamla bədbəxt adamın söhbəti”nə,
Çexovun “Qara Rahib”indən Natiqin “Korun gördüyü gələcək”ə
keçid vaxt, zaman baxımından maneə törətmədi.
Əksinə, müxtəlif zamanlarda və müxtəlif məkanlarda
yaşayan iki ruh adamının - dünya ədəbiyyatında
hekayə ustası kimi şöhrət tapan Anton Çexovla ədəbiyyatın
ən çətin janrında özünü sınayan, ilk
hekayələr kitabı əl-əl gəzən Natiq Məmmədlinin
eyni yolda birləşməsi qəribə harmoniya yaratdı...
Təranə
Vahid
Mədəniyyət.-
2013.- 1 mart.- S. 12.