Hürr olma, ey insan!
Qoca klounun keşkəsi...
İnsan bir doğulanda azad olur, bir
də öləndə.
Çünki bütün ömrü
boyu özünə tabe etmək istədiyi ruhunu onda anlayır. Heç vaxt çərçivələrə
sığışdırmağı bacarmadığı ruhu bədəninə qalib gələrək onu tərk edir. Gərçi belədirsə nədir
bədənin istəyi?
Ömrü boyu yürütdüyü axmaq
ideyalar, nakam arzular, tüfeyli planlar, pozuq ambisiyalar? Hansı şəhvətdir onu ruhundan qoparıb
saxta hisslərin əsiri edən?
İnsan Allahın ona verdiyi azadlığı dəyərləndirə bilməyəndə
özü-özünü köləyə çevirir. Rəhbər tutduğu bütün prinsiplərini xalta edib boğazına asaraq özündən imtina edib ətalətdə
səadətinə qovuşur.
Ömür yolunun bu qaçılmaz finalına
teatral panoram etdikdə bir daha anladım ki, insanın ən böyük dostu və düşməni
özü, ən cılız rəqibi ağlı, ən axmaq yoldaşı arzuları, ən etibarsız bələdçisi
hissləri, ən sadiq yandaşı köləliyidir.
Dövlət Pantomima Teatrı əvvəlimizi sonumuza calayıb bizdəki “Bir mən vardır
məndə, məndən
içəri” kimi məşhur kəlamı
qavramaq cəhdi və bununla özümüzü bütləşdirmək
xülyamızın üstündən
bir xətt çəkəcək “Son ştrix”
yozdu. Tamaşa yenə sadiq
pantomimasevərləri məhdud
məkanda böyük
teatr idealları ətrafında toplaya bildi.
Anşlaq olacağı əvvəldən
bəlli idi. Məhdud yerlər
doldu, əlavə oturacaqlar “köməyə”
gəldi. Və tamaşa
başladı.
İşıq səhnədə pərakəndə
düzülən pyedestal,
kub, şarlar və digər əşyaların üzərini
parlatdıqca mənzərə
aydınlandı. Demək qoca, usanmış
və həm də mübariz kloun sözsüz “söz” deyiləcək.
Deyildi də. Özü də qısa və konkret, əlavə hay-həşirlərdən
arınmış, lal-kar
dildə: sən səni var edəndən
qaçdın, ey rəzil...
Aktyor Bəhruz Vaqifoğlunun (o tamaşanın həm də rəssamı və musiqi tərtibatçısıdır) teatrın bədii rəhbəri və baş rejissoru Bəxtiyar Xanızadə ilə həmmüəllifliyinin
qələm və quruluş "məhsulu"
olan "Son ştrix"
tamaşası bu dəfə ənənəvi
ustad-şagird münasibətlərinə
işarə etdi. İnkardan qaçışa, itaətsizlikdən
mütiliyə qısa
gəzişmələri canlandırdı.
Əslində bu klassik eyhamla başlayıb pərdədən pərdəyə
tam ayrı bir yönə kök saldı.
Belə
ki, ilk səhnədə
konkret və ya şərti ustad sənətkar olan yaşlı kloun (B.Vaqifoğlu) şagirdlərinin, daha doğrusu, onun şagirdi olmaqla əslində həm də onu inkar
etmək istəyən
ağıllı, güclü,
hiyləgər və axmaq-dürüst dördlüyün
(Elman Rəfiyev, Elnur İsmayılov, Ceyhun Dadaşov, Nurlan Rüstəmov) gah qurbanına, gah oyuncağına, gah da quluna çevrildi.
Amma bu elə də
asan olmadı. Şagirdlərinə təxəyyül
azadlığına yol
verməyən, yalnız
özünün ifadə
ehkamlarını tətbiq
etməklə mənini
isbata çalışan
mühafizəkar və
xudbin kimi görünən müəllim
deyəsən sonra aydın görünməyə
başladı: o, fədakardır,
təbiidir, özüdür.
Həm də safdır. Şagirdlərinin məkrini, əslində
onu varlığından
əxz etməklə yox olmağa məhkum edən niyyətlərini duya bilmir, bəlkə də duymaq istəmir. Onların saxta sevgisi gözünü kor edib. Bu səhnələr
tez yerini dəyişib gənclərin
yaşlı sənətkara
hörmət, qayğı
hərəkətlərinin saxta olduğu məqamda - qoca klounun yaratdıqlarını
məhv edib oğurlamaq, dağıtmaq
və dağıtdıqlarının
üzərində heç
nə yarada bilməyib yenidən öyrənmək - kölələşmək
anında inandırıcı
idilər.
Səhnə əsərində qısa
zaman ərzində hər forma təzahürünü
çox rahatlıqla tənzimlənmiş gördük. Burada harmoniya,
nahamarlıqdan, çığırışan
ideya həllindən qaçılıb. İncə, səthi,
daha doğrusu, detalçılıqdan uzaq,
bir növ əsl həqiqət elə onun yaranışındakı
boyalar, səbəblərin
fonundakı qığılcımlarla
verilib. Aktyorlara gəlincə, onlar
rollarına vahid kombinasiyada və eyni zamanda hər
biri öz çalarını vurmaqla
yanaşıblar. Məsələn, özünü ağıllı
göstərən şagird
şəhadət barmağı
ilə pırtlaşıq
saçlarını və
beynini göstərir,
güclü bir anda onu zəif
edən əzələlərini,
hiyləgər uğursuzluq
məhkumiyyəti olan
hoqqabazlığını, dürüst axmaq isə özünü gülünc və bivec edən divanəliyindədir. Beləcə bax, sən, mən, biz və bizi inkar edən
onlar necə də özümüzə
qayıdırıq. Əslində nə istəyib, nə uğrunda savaşıb, necə məğlubiyyətimizə doğru
gedirik.
Bütün bunlar sadədən mürəkkəbə doğru
elə uğurla mizanlanmışdı ki, sən əslində qəhrəmanların faciəsini
“bax sənin haqqın budur” kimi verib dərindən
nəfəs ala bilirsən. Mənə görə
bütün bunlar 45 dəqiqəlik tamaşada
ideyanın birbaşa yozumundakı ənənədən
qaçışın uğurlu
həllini də göstərə bildi.
Konkretləşdirsək, ümumiyyətlə, "Son ştrix" səhnə əsəri adındakı
hər iki sözün ifadəsini oturuşdura bildiyini nümayiş etdirdi.
Demək
tamaşa alındı.
Bu mənada aktyorlar bütün detalları - cılız arzuları, rəzil sonları ilə usta biçimdə
yozmağa nail oldular.
Yaşlı sənətkar rolunda çıxış edən
gənc aktyor B.Vaqifoğlunun üzünün
ifadəsindən tutmuş
hərəkətlərinə qədər bütün zahiri və daxili komponentləri personajla aktyorun yaş fərqinin sezilməzliyini təmin edəcək dərəcədə
inandırıcı idi. Elman Rəfiyev və Ceyhun Dadaşov ifa energetikaları və obrazdan sıçrayışları, onun tələbinə uyğun emosiyaları ilə sadə və anlaşıqlı idilər.
Pantomima Teatrının tamaşalarının
özəl təqdimetmə
və qavrama cəhətlərindən biri
olan maraqlı effekt bu işin
də finalını bəzədi. Qoca kloun yoxdan var etmək və onu - yaratdığını
yaradılışına xas
boyalarla bəzəmək
xəyalında öz
səadətinə qovuşdu.
Təbii buna istədiyi kimi nail olmasa da. O, qəhrəmanının
xəyalında canlandırdığı
heykəlini (Əli Əlizadə) yaratdı, onu bəzədi, özəl bir varlıq kimi bəslədi, qorudu. Amma yenə də itirdi. İnsanlar onu bütün
humanist duyğularından məhrum
edərək ruh, təfəkkür, hürriyyət
qatilinə çevirdilər.
Axmaq, ağıllı, güclü
və hiyləgər sonda sənətkarın yaratdığına itaətlə
özlərini əbədi
boyunduruğa məhkum
etdilər. Həm də
bunu sənətkarın,
yorğun klounun şah əsərinin faciəsi kimi onun gözünə dürtməklə.
Demək, insan özündən qaçdıqca elə özünə - mütiliyinə,
itaətkarlığına və əbədi məğlubiyyətinə məhkum
olur. Bütün bu əsrarəngiz
məna və məramlar fonundakı
"Son ştrix" sadə
rəssam işi və seçkin musiqi tərtibatı ilə maraqlı idi. Bu anlamda xüsusilə sonda Həsən Seyidbəylinin
məşhur ekran işlərindən olan
"Nəsimi" filmindən
seçmə ifaların
müasir müşayiətlə
lent yazısı tamaşanın
finalına uyğun nöqtəni qoydu. Yəni, ey bəni
insan, ey dünyanı xilas etmək üçün dünyaya gəlsə də, öz faciəsini yazan varlıq,
Sən sana gər
yar isən var, ey könül,
yar istəmə!
Yarü
dildar ol sana, sən
yarü dildar istəmə!
Bivəfadır çün bu aləm, kimdən istərsən vəfa?
Bivəfa
aləmdə sən yari-vəfadar istəmə!...
Həmidə
Nizamiqızı
Mədəniyyət.- 2014.- 26
dekabr.- S. 11.