Biri vardı, biri
yox...
Duyğular nədən danışır?
Nüsrət Kəsəmənli haqqında yazmaq istəyi məndə çoxdan yaranmışdı. Onda “Yaddaş”da çalışırdım. Ax, keçmişə-arxada qalmış tələbəlik illərinə boylandıqca bu insanın öz yeri görünürdü. Tez-tez fakültəyə gələr, hər birimizlə şirin-şirin söhbətləşər, hər kəsin duyğusu, dünyası, həyata baxışı ilə maraqlanardı. Fərqi yoxdur, neçənci qrupdur, neçənci kursdur, kimin dərsidir... Təki söhbət yaddaqalan olsun.
Adi vaxtlarda, əlamətdar günlərdə o, fakültədə olanda saatın əqrəbləri bir-birini nə vaxt qovardı, xəbər tutmazdıq. Hərdən onun şeirlərindən də öz şeirlərimizə qoşub gah sakit səslə, gah şaqraq-coşqun səslə elə deyərdik ki... Biləndə ki, bu, ona xoş gəlir, daha da həvəslənərdik. Çünki bu insan təpədən-dırnağa lirikadan, poeziyadan, məhəbbətdən yoğurulmuşdu, məhəbbət şairi idi. Təbiəti sevirdi, insanları sevirdi, doğulduğu ocağı - Vətənini sevirdi. Bu sevgi böyük anlam idi, bitib-tükənmirdi... Elə o məhəbbətlə də oxucu sevgisi qazanmışdı.
Kimdir Nüsrət Kəsəmənli?
1946-cı il dekabrın 29-da Qazax rayonunun Kalininkənd kəndində fəhlə ailəsində doğulmuşdu. Kirovka kənd orta məktəbini bitirdikdən sonra ADU-nun (indiki Bakı Dövlət Universiteti) jurnalistika fakültəsinə daxil olmuşdu. II kursda ikən “Bakı” və “Baku” qəzetlərində müxbir, ədəbi işçi vəzifələrinə qəbul edilib. Bu səbəbdən də III kursdan, yəni 1969-cu ildə qiyabi şöbəyə keçirilmişdi. Universiteti bitirdikdən sonra Yazıçılar İttifaqında referent və ədəbi məsləhətçi işləmişdi.
Hələ universitetə qəbul olmamış, yəni 60-cı illərin əvvəllərindən bədii yaradıcılığa başlamışdı. “Yumul, bənövşəm, yumul...”, “Yasəmən” və s. 150-dək şeirinə musiqi bəstələnmişdir. “Boş kəndlərin harayı”, “Mövzu üzrə improvizasiya”, “Ənbizlərin keşiyində”, “Sovet Azərbaycanına səyahət” və s. sənədli filmlərin, “Afroditanın qolları” qısametrajlı filminin ssenari müəllifidir. Moskvada gənc yazıçıların VI-VII Ümumittifaq müşavirələrində iştirak etmişdi. Fəal ictimaiyyətçi idi. Yazıçılar İttifaqında Həmkarlar Komitəsinin sədri, Poeziya Şurasının sədri seçilmişdi. 1982-ci ildə Respublika Lenin Komsomolu laureatı olmuşdu.
1985-ci ildən C.Cabbarlı adına “Azərbaycanfilm” kinostudiyasında baş redaktor işləmişdi. Həmin illərdə televiziyada “Dünyaya pəncərə” adlı veriliş aparırdı.
1971-1975, 1979, 1981, 1983-cü illərdə “Gənclik” nəşriyyatında çapdan çıxmış “Sevirsənsə”, “Gözlərinin qarası”, “Özümə bənzədiyim günlər”, “Gümüş yuxular”, “Təklikdə danışaq” kimi hər sözü, hər cümləsi real həyatı əks etdirən şeir kitablarını yadigar qoyub getdi...
Biri vardı, biri
yox...
Bu sözləri təkcə balacalar deyil, böyüklər də sevir. Çünki nağıllar belə başlanır, ancaq nağıllar. Ssenarisi ulu Tanrı tərəfindən yazılmış ömür payımızın müxtəlif nağılları... Gəlimli-gedimli dünyanın Nüsrət Kəsəmənli səhifəsində Nüsrət özü-öz həyatını nağıllaşdırmışdı...
Gözlərimə
doldurmuşam yağışı,
Bir köynəkdə
çıxarmışam mən qışı,
Şalvar-pencək geyinərdi tay-tuşum,
Məndə isə biri vardı, biri yox...
- deyə, həyatının
sazaqlı-boranlı qışını
axıradək gözlərimiz
önündə canlandırır
və sonda:
“... Vaxt gələcək, sən özün deyəcəksən,
Deyəcəksən... biri vardı, biri yox!”
Bəlkə də elə bugünkü oxucularını
nəzərdə tuturdu
ki, biz oxucular belə deyək. Onun da ömrü boyu həyatında nəsə
çatışmırdı. Əvvəli
kasıb olsa da, sonralar var-dövlət,
şan-şöhrət - hər
şeyi var idi. Lakin yenə “nəsə”
çatmırdı. Düşünən-düşündürən,
duyğulanıb-duyğulandıran zamanın eybəcərliklərini
incəliklə qələmə
alan “insanların
arasından əqidəsiz
adamları, vicdanını
pula satan nadanları...”
“oğurlamaq” istəyən şair vardı dünyamızda. İnsanların ürəyindən “kinini, nifrətini”, “yalanını bundan-ona, ondan-buna satanları” “oğurlayıb” məhv etmək istəyirdi ki, insanlar şeytani
qüvvələrdən, pis
əməllərdən, nadanlıqdan,
cahillikdən uzaq olsunlar. Və yaxud ədalətin, insanlığın ümumiləşdirilmiş
nümunəsi kimi “Yumul, bənövşəm,
yumul” adlı şeirində:
Yum gözünü,
çən görmə,
Vaxtsız gələn qəm
görmə,
Dünya yaman qarışıb,
Mən görəni sən görmə.
Yumul, bənövşəm, yumul
- sözləri şairin qarışıb
qloballaşan dünyamızı
dumansız-çənsiz, sülh,
əmin-amanlıq şəraitində
görmək istəməsinə
işarədir.
Heç nəyi faciə
sanmazdı
(Ömür-gün
yoldaşı Rəhilə
xanımın dediklərindən)
- Əvvəlki illəri saymasaq, otuz il yoldaşlıq
etmişik onunla. Aramızda olmadığı illəri
də hesablasaq, qırx ildən bir qədər artıq tanışlıq
stajımız var. Deyə
bilərsiniz ki, olmadığı illəri
niyə deyirsiniz?!
Düzünü deyim, bu illər ərzində heç vaxt onsuz olmamışam.
Evdə,
işdə, yolda.
Həmişə çətinə düşəndə, sevinəndə,
kədərlənəndə onunla bölüşmüşəm.
BDU-nun jurnalistika fakültəsində çalışıram.
Evim yaxınlıqdadır. İşə piyada gedib-gəlirəm ki, öz-özümə hesabat verməyə, onunla “danışmağa”
- “indi o, yanımda olsaydı, filan sözə, filan işə reaksiyası necə olardı?” - suallarının cavabını axtarmağa
vaxtım olsun...
Düşüncəyə dalır... Fikrindən keçənlərin
bəzilərini dilinə
gətirir... Ailəsinə bağlılıq dediniz, yadıma çox şeylər düşür. Ailəsinə son dərəcə bağlı
idi. Övladlarımız Rəşadla Arazı
dünyada heç nə ilə müqayisə edilməyəcək
dərəcədə çox
sevərdi. İşdən nə qədər yorğun gəlsə də, hər gecə onlar yatana qədər mütləq nağıl payı var idi.
Həmişə də
qəribə fantaziyalar
qurardı: biri o birinə çatdığı
zamanda nəsə baş verməli idi ki, tamamlanmamaq
üçün biri
o birinə çatmasın,
öz həyatına bənzədərdi nağıllarını.
Elə “Biri vardı, biri yox...” şeiri
də belə yaranmışdı.
Onu xəyallar aləmindən
ayırmaq üçün
ilk məhəbbət illərinə
qayıtmalı olub, o
illəri xatırladıq:
- Öncə deyim ki, o, heç nəyi faciə sanmazdı. Anam həkimdir. Ziyalı ailədə böyümüşəm.
Atamı
erkən itirdiyimizdən
qardaşlarım da, mən də anamızın tərbiyəsi
ilə böyümüşük.
Doğulub-böyüdüyümüz Çəmbərəkənddə
hamı bizim ailəni nümunə göstərərdi. Nüsrət anamın qəlbinə necə girmişdisə, əvvəllər evlənməyimizə
razı olmayan anam sonda onu
oğlanları qədər
sevdi.
Hər iki ananın xeyir-duası ilə qurulan gənc ailə ilk aylar çətinlik çəksə
də, arxasız istedadların dayağı
olan Nəsir İmanquliyev (Allah ona rəhmət eləsin) Nüsrət Kəsəmənlinin
həm işə qəbul edilməsində,
həm də mənzillə təmin olunmasında köməkliyini
əsirgəmədi. Təzə mənzilə
köçəndə dostlardan
biri hədiyyə olaraq ona lotereya
bileti bağışlayır
və həmin lotereya maşın “udur”. Beləliklə, xoşbəxtlik, sevinc öz qoynunu onların üzünə açır.
Onu da qeyd edim
ki, o, həmişə
hər cür olayı şən zarafatla qarşılardı.
Ömrün son ayları
2003-cü ilin 16 oktyabrında
dünyasını dəyişdi. Şam sönəndə
onun son şəfəqləri
necə olur, əziz oxucu, fikir vermisinizmi?! Bir anda xeyli
alışır, daha
da gur yanır,
sonra yavaş-yavaş
solğunlaşır, sönür...
Nüsrət Kəsəmənlinin
ömür şamı
da bax beləcə
gurlaşmışdı İran
xəstəxanasında. Ömür-gün yoldaşı, qəlb sirdaşı, könlünün-ruhunun
məlhəmi olan Rəhilə xanım onu orada da
tək qoymamışdı.
Bu altı ayda
İranla Azərbaycan
arasındakı yolu
el arasında deyildiyi kimi “su yoluna”
döndərmişdi. Azərbaycan təamlarından başlamış,
müxtəlif mineral sularadək
ona aparar, hər bir arzusunu
yerinə yetirərdi.
Xəstəxanadakı müddətdə ancaq Azərbaycan xörəkləri yeyərdi.
Bu gün bununla
bir növ təsəlli tapır Rəhilə xanım.
“Nə yaxşı
ki, heç bir arzusunu ürəyində
qoymadım”-, deyir.
Bir epizodu dönə-dönə
xatırladı, vurğuladı:
- Heç yadımdan çıxmaz. Xəstəxanada gündüzləri qulluğunda durduğumdan
(lazım olanda oğlum Rəşad da kömək edərdi) gecələr yorulardım, bir addımlıqdakı çarpayıda
uzanıb azca istirahət etmək istəyəndə yuxudan hövlnak ayılıb “Rəhilə”, - deyə uca səslə çağırardı. “Hə, buradayam” - yerimdən sıçrayıb
əlindən tutan kimi təzədən yuxuya gedərdi. Bu hal hər
gecə bir neçə dəfə təkrar olunduğundan, mən artıq çarpayıda uzanmırdım.
Eləcə stulda mürgüləyərdim.
Qəribədir, belə gecələrin
birində əynimdəki
xalatın ilgəyinin
birini barmağına keçirdiyini gördüm.
Başa düşdüm ki, bu insan mənə
çox bağlandığından
“uzaqlaşmayım” deyə
belə etmişdi.
Anamın üzündə xəritə
çəkilib
Anası onlarla birgə yaşayırdı. Nüsrət Kəsəmənli “Anamın
alnında, üzündə
xəritə çəkilib”
- deyərdi. Bax bu balaca, bapbalaca
yer xoşbəxtlikdir,
ömür payına az düşüb,
qalanlar isə qara günlərin, ağrı-acıların şahididir.
Atasız uşaq böyütmək
hər qadının işi deyil. Kənd yerində necə deyərlər, zəhmət
daha ağırdır.
Doğrudan da, bu qadın, görünür,
ər qadın olub ki, poeziya
dünyamıza Nüsrət
Kəsəmənli kimi
oğul bəxş edib.
İnsan var evindən gedir, insan var
elindən. İkincilərdəndir Nüsrət Kəsəmənli.
Bu da var
ki, deyirlər, insan dünyasını dəyişən kimi ölmür, nə qədər xatırlanırsa,
bir o qədər yaşayır. Artıq
11-ci ildir aramızda olmamasına baxmayaraq, tələbələrin, gənclərin,
lap elə yaşlıların
dilində səslənən
təkcə “Biri vardı, biri yox...” şeiri ilə Nüsrət Kəsəmənli neçə
onilliklər, yüzilliklər
yaşayacaq, nağıllaşacaq...
İllər, qərinələr yaşadacaq onu, çünki məhəbbət
qocalmır, məhəbbət
ölmür. Məhəbbət elə Nüsrət Kəsəmənli deməkdir.
Zəminə Həmidova
Mədəniyyət.- 2014.- 28
fevral.- S. 12.