Haraya gedirik?
Ümidin
ölmədiyi yer varmı?..
Yəqin var, ya da olmayan bir
şeyi var kimi soraqlayırıq. Ümidimizi öldürməmək, ümidsizliyimizdə
ölməmək üçün. Özümüzdən
qaçmaq, ayrı bir səadətə qovuşmaq,
içimizdə doğulan, boğulan, ölən və yenə
hər gün dirilən, bizi yaşamağa, dözülməz
reallıqlara qonaq edən ümidimizi yenidən tapmaq
üçün.
Bu
ağır sual-cavabı noyabrın 26-da Azərbaycan Dövlət
Akademik Milli Dram Teatrının səhnəsində elə bir
haray, elə bir gerçəkliklə eşitdim ki,
qulaqlarımda hələ də bir nida cingildəyir: Heyy,
adamlar, gətirin cırıq çuvallarınızı, həyat
payınızı verəcəm!..
Azərbaycanda qardaş Türkiyənin mədəniyyət
günləri çərçivəsində Ankara Dövlət
Teatrının təqdim etdiyi “Nereye” (“Haraya”) adlı
tamaşa sonda ölən ümidlər üçün əla
seçilmiş şərqi idi. Qəmli və
inandırıcı şərqi.
Hüseyn Alp Tahmazın eyniadlı əsəri əsasında
səhnə həyatı verilən nümunə tam başqa
bir estetikanı - sənətin həyatla iç-içəliyini,
daha doğrusu, həyatın səhnədə tam əksini
tapmasının gözəl nümayişi idi.
Avropaya qaçaq yolla köçmək üzrə olan
bir qrup insan - iraqlı, suriyalı və türk. Hərəsinin
öz dərdi, öz arzusu, öz qaçış səbəbi
və içində öldürə bilmədiyi bir ümidi
var. Getmək, uzaqlaşmaq, “Biz olmayan yerlər daha gözəldir”
inamına qapanış. Yolçuluq da
azadlığı məhdud məkandan başlayır -
qapalı bir yük maşınında. Havasız,
üfunətli dörd tərəfi dəmir maşında.
Amma gəl gör o maşında arzular haralara
qol-qanad açır. Kimi İtaliyada marka
dükan açacağını, kimi Almaniyada ticarət
quracağını, kimi də İngiltərədə
kitabçılıqla uğraşacağını
düşünür. Bu barədə bir az
sonra.
Səssizcə
ayrıldılar
Hə, hadisələr bu qapalı məkanda baş verir. Yoldakıların
başına gələn əhvalatlar da bu dar çərçivədən
çıxmır. Tragikomik anlara səhnə
olan yük maşınında çox şey baş verir.
Volkan Özgömeçin quruluşunda təqdim
olunan tamaşa əslində bütünlükdə dünya ümidsizlərinin,
harada yaşamasından asılı olmayaraq, münaqişə
ocaqlarının, müharibə, məhrumiyyət məkanlarının
mənzərəsi idi. Müharibədən,
aclıqdan qaçan qaçqınların hekayəsi olan
“Nereye” ümidə doğru gedən yolun həqiqətləri,
onların ortaq taleyidir.
Qovulmuş,
inkar edilmiş, yoxluğa məhkum insanların həyat hekayələrinə
mövzu olan tamaşada yeganə arzu budur: yeni və yaşana
bilən bir həyat, yeni bir tale, qismət yaratmaq. Onlar ümidlərinin əsl üzü və yox edilə
bilməyən qorxuları barədə düşünmədən
bu məngənədən qurtulacaqları azad səmanı, təmiz
havanı, gözəl restoranlarda şam yeməyini, ehtirasla
sevişəcəkləri qadınları, əzizləyəcəkləri
dəcəl övladlarını, hamını, hər
şeyi təsəvvür edirlər.
Sadə, yığcam dekorasiyalı tamaşada
ara-sıra qəhrəmanların gözəl xəyallarının
puç nəticələri fraqmental olaraq göstərilir. Sonra qısa
işıq fasiləsi ilə hamı, hər şey yük
maşınına sıxılır. Bütün
bu yaşananlar işıq (rəssam Zeynel İşık) və
musiqinin (bəstəkar Can Atilla) mükəmməl
harmoniyası ilə tamaşanın təsir gücünü əsrarəngiz
bir formada artıra bilirdi.
Bu məqamda
bir neçə kəlmə də tamaşanın dekor və
geyimləri haqda. Dekor üzrə rəssam (Murat Gülməz)
real mənzərə ilə istəyinə asanlıqla
çatmışdı. Maşının yük yerində -
tozlu yeşiklər yığınının arasında yerlə-yeksan
insanların mənzərəsini boş qutulara yazılan
“export” sözü ilə unikal ifadə etmişdi - heç
kimə lazım olmayan insanlar ixrac olunur! Bu mənzərə
içində insan taleləri və onların üzgün, əski,
geyimləri (geyim rəssamı Özlem Karabay) ilə pərişanlığı
dolğun ifadə edilmişdi. Məsələn,
daim Allaha dualar edən Hüseyn əbalı-saqqalı bir tipik
suriyalıdır. Ankarada təhsil görən
və İraqda, sevimli ölkəsindəki kitab qoyub
qaçan arxeoloq Əhmədin düymələri qopmuş
köynəyi, qırış-qırış şalvarı
miskin vəziyyətindən xəbər verir. Onun həyat yoldaşı - qucağındakı
qundaqla ümidsizliyə yürüyən Zəhra isə
köhnə bir şalla sanki özünü yox etmək,
görünməz olmaq istəyirdi. Yüklərin
arasında mürgüləyən ac və yorğun ərəblər
sanki hər an ölü nəfəsi çəkəcək
qədər bitkin, amma tekstilçi, çinlilərin iqtisadi
inkişafından gileyli, borcu xirtdəyə dirəndiyindən
İtaliyaya qaçan İsmayıl və Cemal müasir
görünüşlü, əslində geri
düşüncəli, həyata sapına qədər
uduzmuş tiplərdir.
Gözlərdə
qorxu, çarəsizlik
Musiqi də ayrıca bir söz istəyir əslində. Can Atillanın bəstələdiyi
musiqi təməl olaraq qaranlıq bir musiqidir. Zaman-zaman
qırılan ümidlərin, çarəsizlik və
üsyanın notları var onda. Bu atmosfer
üçün elektron və klassik musiqinin formalarını
birlikdə istifadə edən bəstəkar bununla da naməlumluğu
və gözləntini qapalı bir məkan içərisində
verə bilmişdi.
İlk səhnədəncə
bütün bu detal yığını bizi qəhrəmanlarla
sonradan heç cür dəyişə bilmədiyimiz bir fikirlə
tanış etdi: onlar bizdən biri olsa da,
biz onlardan biri olmaq istəməyəcək qədər cəsarətsizik...
Tamaşa
zalını ağzınadək dolduran seyrçilərə
bir sual da verdi: “Əmin-amanlıq içərisində
yaşamaq olduğu halda, nədir ki, Allahın verdiyi nemətləri
paylaşmamaq? Nəhayətdə hamımız insanıq
axı...” Hüseynin (Cebrail Esen) çarəsizliklə, amma həm
də yalvarış və inam qığılcımları ilə
dediyi bu söz ötkəm, tam-tamına Osmanlı kişisi
İsmayılın (Bülent Çiftçi) münasibətini
çox gözlətmədi: “Hamımız insanıq, amma bəzi
insanlar daha insan nədənsə. Həyat o
insanlara həyat. Bizimki isə çuval
yarışı sadəcə. O çuval da zatən dəlik-deşik”.
Onların
olandan məhrum edilib qoparıldılar köklərindən...
Beləcə oyunçuların oyunu əslində firavan
və sakit bir həyat hüququna sahib olmanın, həmçinin
ağıl və ürəklə eyniyyətin
reallığına olan inamın işartılarını
alovlandırmağa cəhd etdi. Bu cəhd bir də
yarımçıq arzuların ümidində - iki
qızını evinə atılan bombaya qurban verib 4 aylıq
uşağını 3 gündür qucağına məhkum
edən ananın hayqırtısında qırıldı.
Havası daha da ağırlaşan kuzovun sakinləri
üfunətin mənbəyini axtaranda Zəhra ana (Esma
Çankaya) narahat-narahat uşağını yenə də
sakitləşdirməyə, sanki ovutmağa
çalışdı. Ta yük maşınının
əyləci basılıb uşağın ananın
qucağından sıçramasınadək. İsmayılı
ehtiyatla körpəyə - son yolun son ümidinə toxunur, bəbək
səssizdir. Hüseyn “Ya bu tifilə dua
oxuyaq” deyərkən İsmayıl “vay-vay” deyə haray
qoparır, iki qızını bombalara fəda edən Əhməd
çarəsiz hıçqırır, İtaliyada
“Camaliço” adlı marka yaratmaqla insanları gözəlləşdirəcək
geyimlər yaradacağını arzu edən Cemal (Şevki
Cepa) isə qorxu və həyəcanla özünü
maşının dəmirlərinə çırpır.
Ana fəryad qopararkən əl-ayağını,
saç-başını, üz-gözünü,
öz-sözünü yox, ruhunu unudur, itirir, döyəcləyir,
silkələyir, şillələyir. Bax Zəhra da itkisini
bir neçə saniyədə belə ifadə edir və hər
şey - ümidsizlərin ümidi itir, yox olur. Daha
doğrusu ölür...
Kaş bu
yer üzünü paylaşa bilək...
Yol sonradan bitir. Onları maşını yoxlamaq istəyən
yol polisinə (Celal Murat Usanmaz) “Üfunət qoxuyurlar,
baxmayın, Avropadan gətirilən cins inəklərdir, soyuq
olar” deyə təqdim edən sürücü (Turqut
Alkaçır) onları gəmiyə yetirir. Biz bunu ara səhnələrdəki qırıq xatirələr
və tam gerçəkləşməyən arzuların məqamlarında
görürük.
Məsələn,
Əhməd Zəhrası ilə İngiltərənin
rütubətli məhəllələrindən birində
küçədə kitab satır, İtaliyada milyonçu
olacağını xəyal edən İsmayıl səfil kimi
dolaşır, marka geyimlər istehsalçılığı
arzusu ilə xəyalları suya düşən Cemal qadın
tacirliyi edir, Hüseyn isə... deyəsən onların ən
bədbəxti elə odur. Qismətindən,
izindəki ölümdən qurtula bilmir. Almaniyada
özünə güzəran quran Hüseyn, nəhayət,
tale dostlarını, yol yoldaşlarını görmək
üçün bu dəfə də İngiltərəyə
gəlir. Əhmədə qonaq olmaq, dərdləşmək
üçün. Amma saqqalı, adı,
geyimi, ərəbliyi, müsəlmanlığı onu
ölümə sürüklədir. Polisin
bağırtılarına “Ya dostum, əfv edin, nə bomba, mən
Hüseynəm, bax, o küçədə yaşayan dostumgilə
qonaq gəlmişəm”, - deyir. Anlamayan polisə
izah və özünə kömək üçün “Ahmad”
deyə uzun, hər kəsin eşidəcəyi nida ilə
qışqırır. Sonda əsəbləri dözməyərək
“Yahu, no bomba” deyib çırpınarkən üç atəşlə
yerə sərilir...
Mavi
göyün altında son nəfəsimizi verə bilsəydik...
Al bu da sənə Avropa, sivilizasiya, tolerantlıq və
demokratiya.
Hə, qane olmasan, bir də bərabərsizlik,
vicdansızlıq, itaətkarsızlıq.
Özlüyündə bir məhdud məkan və fərdlərin
həyatının köçkünlük fraqmentlərini
göstərən tamaşada hər şeydən -
iqtisadiyyatdan, siyasətdən, sosial problemlərdən,
ekologiyadan, mədəniyyətdən, idmandan, yəni bizim əhatə
olunduğumuz hər şeydən danışıldı. Hadisələr
Suriya-Türkiyə-İraq sərhədində baş versə
də, Bakıda, akademik teatrın səhnəsində hamı
bir neçə saatlıq mürtəce olub kökündən
qoparılan ağac kimi rüzgarın tərkində elədən-elə,
belədən-belə sovruldu.
Həmidə
Nizamiqızı
Mədəniyyət.- 2014.- 28
noyabr.- S. 7.