“İp
üstdə süzən qız”
Çağdaşları onu belə çağırırmışlar...
İllərlə
tanıdığın adamın nömrəsini telefon kitabçanda qara çərçivəyə almaq adama ağır gəlir.
O qədər ağır ki, sonralar onunla bağlı
fikirləri beynində, ona dair
yazası qələmi əlində daş
parçası kimi gəzdirirsən. Yazmağa gücün,
danışmağa heyin çatmır.
İndi Şəfiqə xanımla
bağlı həmin ovqatdayam. Amma bir az
da xatirələrin çoxluğundan,
fikirlərimin dolaşıqlığından...
...Günlərin birində telefonuma zəng gəldi. Danışan onun qızıydı: “Şəfiqə xanım dünyasını dəyişib...
Nömrənizi anamın
kitabçasından tapdıq”,
- dedi. Adətən pozitiv əhvala
işləyən “tapdıq”
sözü o an mənimçün
çox uğursuz səsləndi. Çünki bu “tapmaq” “itirilmə”yə
bir işarə idi. İtirdiyimizsə,
milli sirkimizdə çalışmış ilk azərbaycanlı
qadın - “Qaytağı”,
“Gülgəzi”, “Vağzalı”
kimi rəqslərimizi
“kəndirbaz ipi” dediyimiz məftillər üzərində süzən,
bütün Sovetlər
Birliyini dolaşa-dolaşa
Azərbaycanımızı təmsil edən Şəfiqə xanım Baxşəliyeva...
Onunla
2000-ci ildə tanış olmuşdum
- Bakı sirkinə gedib, veteran sirk ustalarını axtardığım
çağlarda. Həmin telefon
nömrəsini orada vermişdilər və uzun illərin bayramlarında ona çox zəng etmişdim. Mən onun bayramlarını,
ad gününü (2 sentyabr)
təbrik edər, o isə hər dəfə uşaq kimi sevinərdi.
Tbilisi prospektində birotaqlı
mənzildə yaşayırdı. O mənzilin
səliqə-sahmanı öz
yerində, üstəlik,
Şəfiqə xanım
o birotaqlı evdə tez-tez nəyinsə yerini dəyişər, nəyisə təzələyərdi
- təkcə şəkillərdən
savayı. Özünün
və Azərbaycan sirk tarixinin əvəzolunmaz günlərinin
təsdiqi və yadigarı olan şəkillər...
Tez-tez olduğum o evdə həmin albomu çox vərəqləmiş
olsam da, Şəfiqə xanım hər dəfə o şəkilləri mənə
“təzə pasient” marağıyla göstərər,
az qala əzbərdən
bildiyim tarixçələri
yenidən danışardı.
Amma... yaxşı ki, bu şəkillərə
dönə-dönə baxmağa
dəyərdi!
Azərbaycan sirkinin bu canlı
əfsanəsi həmişə
daha çox 15-16 yaşlarında zər-zibalı
tüllər içində
çəkdirdiyi fotolarına
baxıb, “bax, mən beləydim!” - deyərdi. 50-60 il əvvəlki şəkillərinə indilərki
çağlarının “qısqanc”lığıyla
baxan bu xanımı bir qadın kimi anlamaq mənimçün
elə də çətin deyildi; etiraf etməsə də, itirilmiş gəncliyinin, solmuş gözəlliyinin həsrət
dolu nisgiliylə yaşayırdı Şəfiqə
xanım...
Saçları həmişə boyalı,
ənliyi-kirşanı yerində
olardı. Xatirələri
isə hər getdiyimdə süfrəyə
düzdüyü şirniyyatlar
qədər ləzzətli...
Hərdən Asəf Zeynallı
adına Musiqi Məktəbinin vokal şöbəsində (Y.P.Muxinanın
sinfində) təhsil almağından, Azərbaycan
və rus dillərində romanslar oxumağından, “Koroğlu”
operasında Nigarın
partiyasını hazırladığından,
Moskvaya getmək sevdasilə Nikitin qardaşlarının tikdirdiyi
köhnə sirkə gəlişindən, dostlarından,
qastrol səfərlərinin
birində - Maqnitaqorskda
olarkən akrobat Fikrətlə “zurna-qavallı
bir kəbin kəsdirmə”lərindən, zəlzələ
vaxtı Aşqabadda tamaşa göstərməklərindən
də danışardı.
“Sirk dünyasına
guya yalnız Moskvaya getmək arzusuyla gəlmişdim.
1945-ci ildə qəzetlərin birində
Azərbaycan milli sirkinin yaranmasıyla bağlı məlumat oxudum və gəldim bura. Böyük Moskvanı görüb, yenidən Bakıya - musiqi məktəbinə qayıdacaqdım. Amma məktəbə
qayıtmadım. Şöhrət məni burada gözləyirmiş. Deyim ki,
Moskvadakı ilk tamaşada
çıxışım uğurlu alındı.
Dahi Üzeyir bəyin rəhbərliyilə
hazırlanan “Toy” tamaşasının
rejissoru Soltan Dadaşov, baletmeysteri Əminə Dilbazi, rəssamı Həsən
Mustafayev, bəstəkarı
Soltan Hacıbəyov idi. 12 oğlan,
12 qızdan ibarət kollektivin arasından ayrıca üç qız da seçilmişdi
- Qalya, Şura və mən”.
Bəli,
“ulduz bacılar” adı altında çıxış edən
bu qızlardan biri - məşhur pəhləvan, güləş
üzrə 7 dəfə
Azərbaycan çempionu
Hacağa Baxşəliyevin
ailəsində doğulan
Şəfiqə sirkimizin
tarixinə “ilk azərbaycanlı
qadın” imzasını
yazmış olur və elə ilk tamaşadan sirkə ömürlük bağlandığını
anlayır. Bundan sonra saysız-hesabsız qastrollar, yaxın-uzaq şəhərlər...
Az qala gecə yarısına qədər çəkən
söhbətlərimizdən heç birimiz yorulmaz və hər dəfə yenidən görüşmək
arzu-niyyətilə ayrılardıq.
Sonuncu dəfə Şəfiqə
xanım ağrılarından
bir az
çox danışdı,
elə bil. Yaşla bağlı xəstəlikləri
də vardı, amma yalnız ayağındakı ağrılardan
şikayətlənirdi; uzun
illər yüz minlərə zövq verdiyi tamaşalarda aldığı zədələrin
“yadigarlarından”.
Şəfiqə xanım bütün ömrünü o əziyyətli səhnənin bu “ləzzətli” yadigarlarıyla yaşadı... Onlardan birini isə daha sıcaq bir sevgi, daha xoş bir təbəssümlə xatırlayardı. Sibirdə ikən məftildən “alayı cür” yıxılıb, özünü “dolayı cür” itirmədiyi, “bu da bir tryukmuş kimi” tamaşaçılara həmişəki ədayla baş əydiyi o olayı bir şur ilə danışardı ki! “Amma hiss edirdim ki, bu alqışlar əvvəlki alqışlara bənzəmir. Səhnə arxasına keçəndə sənət dostlarımın hamısı başıma yığışdı, həyəcanla halımı soruşdular. Əvvəl heç nəyin fərqinə varmadım. Amma, sən demə, bütün bədənim cızıq-cuzuqmuş. Yaramdan qan axırdı. Sadəcə, məftil üstdə oynadığım rəqsə o qədər aludə olubmuşam ki, bunu hiss eləmirmişəm. Tamaşaçılarsa məni həm rəqsimə, həm də cəsarətimə, sənət sevgimə görə birə beş qat alqışlayırmışlar...”
...Yenə sentyabrın 2-si - amma Şəfiqə xanımsız. Bu il Şəfiqə xanımın 85 yaşı tamam olur - amma o, yoxdur. Bu tarixçə, bu ad günü daha bizim üçündür. Özü də sizlərdən daha çox, sağlığında bir neçə kərə efirlərə, qəzetlərə yazmış mənimçün. Mən də ki, gördüyünüz (daha doğrusu, oxuduğunuz) kimi, sənətiylə bir ilkə imza atmış, xanımlığı, gözəlliyilə alqışlara, sevgilərə, gül-çiçəyə layiq olmuş bu maraqlı insanı, deyəsən, qədərincə xatırlaya və ağırlaya bilmədim...
Görəsən, məzarı üstünə gedib: “Ay bizim rəngarəng milli mədəniyyət tariximizə gözəl bir səhifə yazmış Şəfiqə xanım! Siz Azərbaycan sirkinin ilk şahzadəsi kimi həmişə könlümüzdəsiz”, - desəm necə...
Nəcibə
Bağırzadə
Mədəniyyət.- 2014.- 3
sentyabr.- S. 12.